Lexo PDF

TRAJTESA RRETH XHENNETIT

Kjo Fjalë ka të bëjë me Parajsën dhe përbëhet nga dy Stacione. I Pari tregon disa nga çudirat e holla të Parajsës. Megjithatë ajo nuk e provon ekzistencën e sajë, meqenëse kjo është provuar në mënyrën më të ndritshme me dymbëdhjetë prova vendimtare tek Fjala e Dhjetë dhe me argumentet më të qëndrueshme e më të qarta të njëpasnjëshme në arabisht të cilat formojnë bazat dhe përmbledhjen e Fjalës së Dhjetë dhe përbëjnë Stacionin e Dytë të kësaj Fjale. Por ky Stacion diskuton disa prej situatave të Parajsës të cilat kanë qenë shkak kritike, si dhe përbëhet nga pyetje e përgjigje. Në dashtë Zoti xh.sh. do të shkruhet një Fjalë e madhe rreth asaj të vërtete më të madhe, me ndihmën e All-llahut.

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ اَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا اْلاَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هذَا الَّذِى رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَ اُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَ لَهُمْ فِيهَا اَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ

Me Emrin e All-llahut, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti.

“Dhe përgëzoji ata që besojnë dhe punojnë mirësi, se për ta do të ketë kopshte të begata nën të cilat rrjedhin lumenj. Çdo herë që t’u shërbehet me frutat të tij, ata do të thonë: “Këta janë nga ç’na është shërbyer më parë”, e atyre do t’u jepen gjëra të ngjashme; atje do të kenë bashkëshorte të pastërta dhe atje do të qëndrojnë përgjithmonë.”[527]

Përgjigje të shkurtëra për një numër pyetjesh rreth Parajsës së përjetshme.

Përshkrimet e vërseteve të Kur’anit rreth Parajsës, të cilat janë më të bukura se Parajsa, më të këndshme se Huritë dhe më të ëmbëla se sa uji i Selsebilit, nuk lënë më asgjë për t’u thënë rreth saj që mund të thotë dikush. Megjithatë me qëllim që ta sjellim më afër kuptimin e atyre vërseteve të ndritshme parapërjetësie e paspërjetësie, të larta dhe të bukura, ne do të përmendim një numër shkallësh, dhe si shembuj të asaj Parajse kur’anore, një numër nga pikat e holla të cilat janë si shembujt e luleve të saj. Ne do t’i tregojmë këto nëpërmjet pesë pyetjve aluduese dhe përgjigjjeve.

Në të vërtetë, Parajsa është boshti dhe përmbledhësja e të gjitha kënaqësive shpirtërore; gjithashtu ajo është boshti i të gjitha kënaqësive trupore.

Pyetje: Çfarë lidhje me përjetësinë dhe Parajsën ka trupësia, ekzistenca fizike e metë, e mangët, e ndryshueshme, e paqëndrueshme, e dhimbshme dhe e mundueshme? Meqenëse shpirti ka kënaqësi të larta, kjo do të ishte e mjaftueshme. Atëherë përse ringjallja trupore është e domosdoshme për kënaqësitë trupore?

Përgjigjja: Sepse, ashtu si në lidhje me ujin, ajrin dhe dritën, toka është e dendur dhe e errët, por meqenëse ajo është burimi dhe origjina e të gjitha llojeve të artifakteve Hyjnore, në kuptim ajo ngrihet mbi elementet e tjerë; po kështu është nefsi njerëzor, pavarësisht dendësisë së tij, ai ngrihet dhe del sipër të gjitha aftësive të holla të njeriut me misterin e gjithëpërfshirjes së tij, me kusht që ai të pastrohet. Edhe trupësia gjithashtu është pasqyra më e pasur, më gjithëpërfshirëse dhe më e gjithanshme për shfaqjen e Emrave Hyjnorë. Të gjitha veglat dhe instrumentet për të peshuar kapacitetet dhe përmbajtjet e thesareve të mëshirës dhe vlerësimi i tyre janë në trupësi. Për shembull, në qoftë se shqisa e të shijuarit në gjuhë nuk do të ishte burimi për peshoret sa numri i llojeve të ushqimit dhe të kënaqësive të tyre, ajo nuk do ta ndjente e përjetonte secilën nga ato dhe nuk do ta njihte ndryshimin midis tyre, si dhe nuk do të mundej t’i shijonte e t’i peshonte ato. Gjithashtu instrumentet për t’i përjetuar e për t’i njohur shfaqjet e shumicës së Emrave Hyjnorë dhe për t’i shijuar e perceptuar ato, janë përsëri në trupësi. Dhe aftësitë për të përjetuar kënaqësitë e ndryshme të pafundme janë gjithashtu në trupësi.

Meqenëse, siç është provuar në Fjalën e Njëmbëdhjetë, kuptohet qartë nga gjendja e universit dhe nga gjithëpërfshirja e njeriut, se Krijuesi i universit dëshiron të bëjë të njohur të gjitha thesaret e mëshirës së Tij, dhe të gjitha shfaqjet e Emrave të Tij, dhe t’i bëjë të përjetshme të gjitha llojet e mirësive të Tij, atëherë sigurisht, banesa e lumturisë e cila është një rezervuar i madh i universit rrjedhës, dhe është një ekspozitë e madhe për prodhimet e punuara në tezgjahun e këtij universi dhe një depo e përjetshme për fushën e lërueshme të kësaj dynjaje, padyshim është e domosdoshme që një banesë e tillë lumturie t’i ngjasojë këtij universi deri diku, dhe do të ruajë të gjitha bazat e tij trupor e shpirtëror. Dhe padyshim që Ai Krijues i Gjithurtë dhe Ai Mëshirëplotë i Drejtë, ka posaçëruar kënaqësi që u përshtaten atyre veglave dhe instrumenteve trupore si shpërblim për detyrat e tyre dhe si mëditje për adhurimet e tyre të veçanta. Përndryshe, do të ndodhte një situatë që do të ishte në kundërshtim të plotë me urtësinë, me drejtësinë dhe me mëshirën e Tij xh.sh., që në asnjë mënyrë nuk harmonizohet dhe nuk i përshtatet bukurisë së mëshirës së Tij dhe drejtësisë së plotë të Tij. Ajo nuk është e pajtueshme me të.

Pyetje: Në qoftë se një trup është i gjallë, pjesët e tij në mënyrë të vazhdueshme përbëhen e treten; ai është i dënuar për zhdukje dhe nuk mund të jetë i përjetshëm. E ngrëna dhe pirja janë për qëndrueshmërinë e vetë njeriut dhe marrëdhëniet seksuale janë për përjetësimin e llojit, kështu këto çështje, u bënë themelore në këtë botë, por nuk janë të nevojshme në botën e përjetësisë dhe të Ahiretit. Atëherë përse ato kanë marrë vendin e tyre dhe vlerësohen si kënaqësitë më të mëdha të Parajsës?

Përgjigjja: Së pari, trupat e krijesave të gjalla duke qenë të dënuar për zhdukje e vdekje në këtë botë, buron nga një çekuilibrim midis të ardhurave dhe shpenzimeve. Nga fëmijëria deri në moshën e pjekurisë të ardhurat janë të shumta, ndërsa pas kësaj moshe shtohen shpenzimet; Kështu balanca prishet, dhe trupi vdes. Sa për botën e përjetësisë, grimcat e trupit mbeten të qëndrueshme dhe nuk i nënshtrohen përbërjes dhe shkrirjes, ose ndryshe, balanca është e qëndrueshme[528], e plotë dhe e vazhdueshme midis të ardhurave dhe shpenzimeve.

Trupi bëhet i përjetshëm bashkë me funksionimin e makinerisë së jetës trupore për vazhdimësinë e të përjetuarit të kënaqësive. Megjithëse në këtë botë, e ngrëna, e pira dhe marrëdhëniet seksuale burojnë nga nevoja dhe kryejnë një funksion, kënaqësi e shije të ndryshme, janë lënë brenda tyre si një shpërblim i menjëhershëm për detyrën e kryer, të cilat janë më të larta se sa kënaqësitë e tjera. Meqenëse në këtë botë të dhimbjeve e ngrëna dhe marrëdhëniet seksuale janë mjete për kënaqësi të çuditshme të ndryshme deri në këtë shkallë, atëherë padyshim ato kënaqësi do të marrin format më të larta në banesën e kënaqësisë dhe të lumturisë, e cila është Parajsa, dhe duke u shtuar atyre si kënaqësi shpërblimin e detyrave që i përkasin Ahiretit të kryera në dynja, dhe duke u shtuar gjithashtu vetë oreksin e hollë të Ahiretit, në vend të nevojës së dynjasë e cila i shton një kënaqësi tjetër.

Ato kënaqësi do të bëhen një burim i gjallë dhe gjithëpërfshirës kënaqësie të denja për Parajsën dhe të përshtatshme për përjetësinë. Në të vërtetë, sipas kuptimit të vërsetit:

وَمَا هذِهِ الْحَيَوةُ الدُّنْيَا اِلاَّ لَهْوٌ وَلَعِبٌ وَاِنَّ الدَّارَ اْلآخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوَانُ

 “Dhe nuk është gjë tjetër jeta e kësaj bote, vetëm se zbavitje e lojë! Vërtet që banesa e jetës së Pastajme, ajo është jeta e vërtetë, veç sikur ta dinin.”[529]

Substancat, lëndët, të cilat janë të pajeta dhe pa vetëdije e jetë në banesën e kësaj bote, atje bëhen me vetëdije dhe jetë. Ashtu si qëniet njerëzore dhe si kafshët këtu, pemët dhe gurët atje do të kuptojnë urdhërat dhe do t’i zbatojnë. Në qoftë se ti do t’i thuash një peme që të të sjellë filan frut, ajo do ta sjellë. Dhe në qoftë se ti i thua filan gurit që të vijë, ai do të vijë. Meqenëse gurët dhe pemët do të marrin një formë të lartësuar deri në këtë shkallë, kjo do të bënte të domosdoshme se, bashkë me ruajtjen e realiteteve të tyre trupore, e ngrëna, pirja dhe marrëdhëniet seksuale gjithashtu do të marrin një formë më të lartë se sa forma e tyre në dynja, një formë aq të lartë sa lartësia e shkallës së Xhennetit e krahasuar me atë të dynjasë.

Pyetje: Sipas kuptimit të: اَلْمَرْءُ مَعَ مَنْ اَحَبَّ “Secili do të jetë bashkë me ata që i do”, në Parajsë, miku do të jetë bashkë me mikun. Kështu një dashuri për hir të Zotit xh.sh. lindet, del në dritë, tek një nomad i thjeshtë për një minut bisedimi me Profetin Muhammed a.s.m. nëpërmjet të cilës ai do të jetë pranë Profetit Muhammed a.s.m. në Parajsë, ashtu siç erdhi në Hadith. Por si mund të bashkohet shkëlqimi i pafund që mori Profeti a.s.m. me atë të nomadit të thjeshtë?

Përgjigjja: Ne do ta tregojmë këtë të vërtetë të lartë me një krahasim. Për shembull, një personalitet i madh ka përgatitur një gosti të madhe dhe një shfaqje të stolisur bukur, dhe ai e ka përgatitur atë në një mënyrë të tillë që në të janë përfshirë të gjitha ushqimet e shijshme që shqisa e të shijuarit mund të përjetojë, të gjitha gjërat e bukura që kënaqin shqisën e të shikuarit dhe të gjitha çudirat që argëtojnë aftësinë e imagjinatës, e kështu me radhë, Ai ka përfshirë në të gjithçka që do të përmbushte dëshirat dhe që do t’u jepte kënaqësi të gjitha shqisave të jashtme e të brendshme.

Tani, ndodheshin dy miq dhe ato të dy shkuan së bashku në gosti. Ata u ulën tek një tavolinë në një pavijon. Por, shqisa e të shijuarit e njërit prej tyre ishte shumë e kufizuar, kështu ai mori vetëm një kënaqësi të vogël. Sytë e tij mund të shikonin vetëm pak dhe ai nuk mund t’i kuptonte artet e çuditshme dhe nuk mund t’i merrte vesh mrekullirat.

Domethënë, ai nuk mund të përfitonte nga ai kopsht i bukur, dhe nuk do të shijonte nga ajo gosti e mrekullueshme veçse një të mijtën ose madje një të miliontën e asaj që përfshihej në të, dhe kjo në pëputhje me aftësinë e tij të dobët. Ndërsa tjetri, meqenëse i kishte zhvilluar shqisat e tij të jashtme e të brendshme, mendjen e tij, zemrën, ndjenjat dhe aftësitë e holla në mënyrë aq të plotë dhe deri në një shkallë të tillë të plotë, ndonëse ishte pranë burrit të parë, ai do t’i shijonte e përjetonte të gjitha hollësitë, bukuritë e shfaqjet, dhe mori kënaqësitë e tyre të ndryshme.

Meqenëse kjo botë e ngjashme, e trishtueshme dhe e ngushtë është kështu, dhe megjithëse më e madhja dhe më e vogla janë së bashku, ndryshimi midis tyre është aq i madh sa nga toka për tek plejadat, atëherë sigurisht në parajsë, në botën e lumturisë dhe të përjetësisë, ndërsa miku është bashkë me mikun, secili do të marrë pjesën e tij nga tryeza e të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit në përputhje me kapacitetin e tij dhe me shkallën e aftësive të tij. Edhe në qoftë se xhennetet në të cilët ata gjenden janë të ndryshëm, kjo nuk do të jetë një pengesë për qënien e tyre bashkë. Sepse, ndonëse tetë nivelet e parajsës janë njëri mbi tjetrin, mbulesa, çatia e të gjitha atyre është Froni sublim. Dhe në qoftë se janë ndërtuar shtëpi të ndërfutura njëra brenda tjetrës rreth një mali në trajtë konike, secila më e lartë se tjetra, si rrethet që rrethojnë malin, ato janë njëra mbi tjetrën, dhe shikojnë njëra-tjetrën, por asnjëra nuk e pengon tjetrën për të shikuar diellin. Gjithashtu ndodhen rrëfenja hadithesh që i tregojnë xhennetet në një mënyrë të afërt me këtë krahasim.

Pyetje: Thuhet në hadithe: “Megjithëse Huritë janë veshur me shtatëdhjetë veshje elegante, palca e kërcinjve të këmbëve të tyre mund të shihet.” Çfarë do të thotë kjo? Çfarë kuptimi mund të ketë kjo? Çfarë llojë bukurie është kjo?

Përgjigjja: Kuptimi i tij është më i bukuri dhe bukuria e tij është më e këndshmja. Është si më poshtë:

Në këtë dynja, e cila është e shëmtuar dhe e pajetë, dhe pjesa më e madhe e saj është lëvore, bukuria dhe hijeshia shfaqen të bukura vetëm për syrin, dhe për sa kohë që familjariteti, e zakonshmja, nuk është një pengesë, ajo është e mjaftueshme; domethënë mjafton që bukuria e hijeshia të duket se është e bukur, e gjallë, e ndritshme dhe krejtësisht esencë pa lëvore, dhe bërthamë pa lëvozhgë, të gjitha shqisat e njeriut dhe aftësitë e tij të holla, si syri, do të kërkojnë të marrin kënaqësitë e tyre të ndryshme dhe ëndjet e shumëllojshme nga seksi i butë të cilat janë Huritë dhe nga gratë e dynjasë së banorëve të Xhennetit, të cilat do të jenë si Huritë ose edhe më të bukura. Domethënë Hadithi tregon se duke filluar nga maja e bukurisë së veshjeve elegante e deri tek palca e kërcinjve, secila do të jetë një mjet kënaqësie për një shqisë të veçantë dhe për një aftësi të hollë të veçantë.

Po, me shprehjen: “Huritë veshin shtatëdhjetë veshje elegante dhe palca e kërcinjve të këmbëve të tyre mund të shihet’’ tregon se Huritë përfshijnë çdo lloj të stolisë, të hijeshisë dhe të bukurisë fizike, shpirtërore e jolëndore, të cilat kënaqin dhe përmbushin dëshirën e çdo gjëje që është tek njeriu prej ndjenjave, shqisave, fuqive dhe aftësive të holla të cilat janë të dashuruara pas bukurisë, të joshura pas shijes, të ngashënjyera pas stolisë dhe të robëruara pas hijeshisë.

Domethënë, Huritë veshin shtatëdhjetë lloje nga llojet e stolisë së xhennetit, të cilat nuk e fshehin njëra-tjetrën, ato shfaqin nga qëniet e tyre, nga vetet e tyre dhe nga trupat, ndoshta më shumë se shtatëdhjetë lloje të ndryshme të bukurisë dhe të hijeshisë. Ato demonstrojnë të vërtetën e treguar  nga vërseti:

وَفِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ اْلاَنْفُسُ وَتَلَذُّ اْلاَعْيُنُ

“Dhe në të do të ketë çfarë t’ju dojë shpirti dhe gjithçka që mund të kënaqë sytë.”[530]

Për më tepër, hadithi tregon se meqenëse në Xhennet nuk ka mbeturina e lëndë të panevojshme, njerëzit e Parajsës nuk do të bëjnë jashtëqitje pas të ngrënit dhe pirjes. Meqenëse në këtë dynja të ulët, pemët të cilat janë në shkallën më të ulët midis gjallesave, nuk bëjnë jashtëqitje, pavarësisht se marrin shumë ushqim, përse atëherë të mos jenë njerëzit e Parajsës, pa jashtëqitje?

Pyetje: Në disa hadithe thuhet: “Disa njerëzve në Xhennet u jepet një vend aq i madh sa dynjaja dhe mijëra pallate e qindra e mijëra Huri u jepen atyre.” Çfarë nevoje ka një person për të gjitha këto gjëra, çfarë domosdoshmërie është për to? Si mund të jetë kjo dhe çfarë do të thotë?

Përgjigjja: Në qoftë se njeriu do të ishte vetëm një krijesë vegjetale që përbëhet nga një stomak, ose përbëhet nga një trup shtazor, nga një trupësi e kufizuar, e rëndë dhe  e thjeshtë, ai nuk do t’i kishte ato pallate të shumta e Huri, as nuk do të ishte i përshtatshëm për to. Por njeriu është një mrekulli e tillë gjithëpërfshirëse e Fuqisë, saqë madje në këtë dynja të përkohshme dhe në këtë jetë të shkurtër, në qoftë se do t’i jepej atij sundimi i të gjithë botës si dhe pasuria dhe kënaqësitë e saja, nuk do ta ngopnin lamkinë e tij, meqenëse ka disa nevoja për një pjesë të aftësive të tij të holla të cilat nuk janë zbuluar këtu, kurse njeriu në banesën e lumturisë së përjetshme është poseduesi i aftësive të pafundme; ai troket derën e një mëshire absolute me gjuhën e nevojave të pafundme dhe me dorën e dëshirave të pafundme; atëherë padyshim marrja e atyre mirësive Hyjnore nga ana e tij të përshkruara në hadithe, është e arsyeshme, e drejtë dhe e vërtetë. Ne do ta vëzhgojmë këtë të vërtetë të lartë nëpërmjet teleskopit të krahasimit që vijon:

Secili nga këto kopshte që gjenden në Barla, ka pronarin e tij ashtu siç është gjendja me këtë kopsht në luginë[531], veçse ama çdo bletë, çdo zog e çdo trumcak në Barla mund të thotë: “Të gjitha kopshtet dhe pemishtet e Barlas janë vendet e mia të këndshme për shëtitje e zbavitje, pavarësisht se atyre u mjafton si ushqim vetëm një grusht kokrra drithi.” Domethënë, secili mund ta përfshijë të gjithë Barlan në pronën e tij. Dhe pjesëmarrja e të tjerëve me të nuk e shkel këtë rregull.

Po kështu njeriu, i cili është me të vërtetë njeri, mund të thotë: “Krijuesi im e bëri këtë botë një shtëpi për mua. Dielli është llamba ime, yjet janë dritat e mia elektrike, faqja e tokës është vendpushimi im i shtruar me qilima të zbukuruara me lule; e thotë këtë dhe e falënderon Krijuesin e tij.” Dhe pjesëmarrja e krijesave të tjera bashkë me të në dynja nuk do ta thyenin këtë rregullin e tij, përkundrazi, krijesat e zbukurojnë dhe e stolisin dynjanë, shtëpinë e tij.

Dhe kështu, në qoftë se do të pretendonte njeriu ose zogu një lloj të fuqisë së vendosjes mbi këto sfera të mëdha dhe merr mirësi të mëdha në këtë dynja shumë të ngushtë, atëherë si mund të vlerësohet e pagjasë që atij t’i jepet prona e një pasurie që shtrihet në një largësi prej pesëqind vjetësh në një banesë të gjërë e të përjetshme lumturie?

Për më tepër, ashtu siç shohim në këtë dynja  të dendur, të errët e të ngushtë ekzistencën e vetë diellit në pasqyra të panumërta në të njëjtin moment, ekzistencën e një qënieje dritëdhënëse në vende të shumta në të njëjtin moment, prezencën e Hazreti Xhebrailit a.s. në njëmijë e një yje, edhe para Fronit të madh dhe në praninë e Hazreti Profetit a.s.m., edhe në prezencën Hyjnore në të njëjtin moment; takimin e Profetit a.s.m.. me të zgjedhurit e Ummetit të tij tek tubimi i madh në ringjallje për një moment, shikimin e Ebdalëve –këta janë një lloj i çuditshëm shenjtorësh– në vende të shumta në të njëtën kohë, arritjen e njerëzve të zakonshëm në ëndërr dhe duke i shikuar që ndonjëherë kryejnë punën e një viti për një minut, ekzistencën e çdo njeriu me zemër,  me shpirt dhe me imagjinatë në vende të shumta, dhe vendosja e kontakteve me të për një moment… Të gjitha këto janë të njohura e të dëshmuara tek njerëzit.

Dhe kështu, me sigurinë më të madhe, në Parajsë, e cila është e ndritshme, e pakufizuar, e gjërë dhe e përjetshme, njerëzit e Parajsës, trupat e të cilëve janë me fuqinë e lehtësinë e shpirtit dhe me shpejtësinë e imagjinatës, janë në qindra e mijëra vende në të njëjtin moment dhe, duke biseduar me qindra e mijëra mënyra në të njëjtën kohë, është e përshtatshme për atë Parajsë të përjetshme, dhe në harmoni të plotë me mëshirën absolute Hyjnore, dhe e përputhshme plotësisht me atë që njoftoi i Dërguari i Zotit xh.sh. a.s.m., është realiteti dhe e vërteta. Megjithatë, këto të vërteta të mëdha nuk mund të peshohen e vlerësohen me peshoret e mendjeve tona të vockëla.

Kjo mendje e vockël nuk mund t’i kapë ato kuptime të vërteta, sepse një peshore e tillë nuk mund të mbajë një peshë të tillë.

سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا اِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ

رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا اِنْ نَسِينَا اَوْ اَخْطَاْنَا

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلَى حَبِيبِكَ الَّذِى فَتَحَ اَبْوَابَ الْجَنَّةِ بِحَبِيبِيَّتِهِ وَ بِصَلاَتِهِ وَ اَيَّدَتْهُ اُمَّتُهُ عَلَى فَتْحِهَا بِصَلَوَاتِهِمْ عَلَيْهِ عَلَيْهِ الصَّلاَةُ وَ السَّلاَمُ اَللّهُمَّ اَدْخِلْنَا الْجَنَّةَ مَعَ اْلاَبْرَارِ بِشَفَاعَةِ حَبِيبِكَ الْمُخْتَارِ آمِينَ

 “Lavdia të takon Ty! Ne nuk dimë asgjë më tepër nga ç’na ke mësuar Ti. Vërtetë që vetëm Ti je i Gjithëdituri, i Gjithurti.”[532]

“Zoti ynë! Mos na ndëshko në qoftë se harrojmë, apo biem në gabime.”[533] O Zot! Jepi bekime të dashurit Tënd, i cili hapi dyert e Parajsës nëpërmjet të qënit i Dashhuri Yt dhe nëpërmjet faljeve të tij; Ti e mbështete hapjen e saj për Ummetin e tij për shkak të salevateve, bekimeve mbi të; mbi të qofshin bekimet dhe paqja. O Zot! Na fut ne në Parajsë me të drejtët, nëpërmjet shefaatit të të dashurit Tënd, të zgjedhurit. Amin!

* * *

NJË SHTOJCË E SHKURTËR  e  fjalës për xhennetin

QË LIDHET ME  XHEHENNEMIN

Siç është provuar në Fjalën e Dytë dhe të Tetë, besimi përmban bërthamën e një lloji xhenneti, ndërsa mosbesimi fsheh bërthamën e një lloji Ferri, Zekkumi. Ashtu siç është mosbesimi një farë e Ferrit, po ashtu Ferri është një nga frutat e Tij. Dhe ashtu siç është mosbesimi shkak për hyrjen në Ferr, po ashtu ai është shkaku për ekzistencën e Ferrit dhe për krijimin e tij, sepse në qoftë se do të ndodhej një sundimtar i vogël me dinjitet të vogël, me një pëpjekje të vogël, me një autoritet të vogël dhe, do t’i thonte atij një njeri me moral të keq duke e sfiduar: “Ti nuk mund të më ndëshkosh mua, dhe nuk mundesh!” Sigurisht, në qoftë se nuk do të kishte burg në atë vend, sundimtari do ta ndërtonte burgun enkas për të dhe do ta flakte brenda tij.

Ndërsa mohuesi duke mohuar ekzistencën e Ferrit, po përgënjeshtron Atë që ka dinjitetin absolut, krenarinë dhe lavdinë e pafundme, i Cili është i Gjithëfuqishmi absolut, dhe po e akuzon Atë për paaftësi, gënjeshtër e për pafuqi; po e cënon rëndë dinjitetin e Tij dhe po fyen krenarinë e Tij në mënyrën më të tmerrshme.

Ai me qëndrim të pabindur po bën fyerje ndaj lavdisë së Tij. Sigurisht, për të supozuar të pamundurën, në qoftë se nuk do të kishte ndonjë shkak për ekzistencën e Ferrit, ai do të krijohej për mosbesimin, i cili përmban mohim dhe përshkrim pafuqie deri në këtë shkallë, ku një mohues i tillë do të flakej në të.

رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هذَا بَاطِلاً سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ

 “Zoti ynë! Ti nuk e ke krijuar gjithë këtë kot (pa qëllim), lavdia të takon Ty! Na ruaj ne prej ndëshkimit të zjarrit!”[534]

* * *

[527] Kur’an, 2: 35

[528] Në këtë botë trupat e njerëzve dhe të kafshëve janë si bujtina, si kazerma dhe si shkolla për grimcat. Grimcat e pajeta futen tek ato dhe fitojnë vlefshmëri për të qenë grimca për botën e përjetshme e cila është e gjallë, dhe pastaj ato dalin prej tij. Ndërsa në botën tjetër, sipas misterit të vërsetit اِنَّ الدَّارَ اْلآخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوَانُ “Banesa e Ahiretit, ajo është  jeta në të vërtetë”, drita e jetës është e përgjithshme. Për këtë nuk është nevoja të ecësh, të udhëtosh, të ushtrohesh dhe për instruksione me qëllim që të ndriçohet. Grimcat do të mbeten të qëndrueshme e të stabilizuara. (Autori).

[529] Kur’an, 29: 64

[530] Kur’an, 43: 71

[531] Domethënë, kopshti i Sulejmanit, i cili i shërben këtij të varfëri me të gjithë besnikërinë për tetë vjet, ku kjo Fjalë u shkrua për një ose dy orë.

[532] Kur’an, 2: 32

[533] Kur’an, 2: 286

[534] Kur’an, 3: 191

***