FJALA E DYTË

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ,اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

Me Emrin e All-llahut, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti. “Ata të cilët besojnë në të Padukshmen.”[8]

Në qoftë se dëshiron të kuptosh se çfarë lumturie e madhe dhe çfarë mirësie, çfarë kënaqësie e madhe dhe rehatie ndodhet në besim, dëgjoje këtë tregim i cili është në formën e krahasimit:

Njëherë, dy njerëz ndërmorën një udhëtim edhe për kënaqësi, edhe për tregti. Njëri nga ata, i cili ishte egoist e fatzi, u nis në një drejtim. Ndërsa tjetri që ishte fetar i përshpirtshëm dhe i mbarë, kaloi në një drejtim tjetër.

Meqenëse njeriu egoist, mendjemadh dhe mburravec ishte pesimist, përfundoi në atë çfarë u duk për të të ishte vendi më i keq për shkak të pesimizmit të tij. Ai shikoi përqark, dhe gjithandej pa të pafuqishëm e fatkëqinj duke qarë nën pushtetin dhe nën veprimet shkatërruese të tiranëve mizorë e nëpërkëmbës.

Ai shikoi të njëjtën situatë të dhimbshme e pikëlluese në të gjitha vendet ku udhëtoi. I gjithë vendi mori formën e një shtëpie të përgjith-shme zie. Dhe ai nuk mundi të gjejë ilaç për gjendjen e tij të dhimbshme e të zymtë përveç pijeve alkoolike dehëse. Sepse çdokush iu dukte atij një armik dhe i huaj, dhe gjithandej ai pa kufoma të tmerrshme dhe jetimë të dëshpëruar pa shpresë duke qarë. Ndërgjegjja e tij ishte në një gjendje torture.

Njeriu tjetër, i cili ishte fetar i përshpirtshëm, i përkushtuar, i drejtë e me moral të lartë, gjatë udhëtimit të tij pa një vend të shkëlqyeshëm. Ky njeri i mirë shikoi në mbretërinë tek e cila kishte hyrë një kënaqësi të përgjithshme. Gjithkund ishte një festival gazmor, një vend për përm-endjen e All-llahut xh.sh., i mbushur me kënaqësi të madhe e lumturi… Gjithkush u duk për të një mik dhe i afërt. Gjithandej vendit ai pa kremtime festive me gëzim e hare për një shkarkim të përgjithshëm nga detyrat, që shoqëroheshin me brohoritje dhe me zërat e urimeve të mira dhe të falënderimeve. Ai gjithashtu dëgjoi zërin e një daulleje dhe të një grupi muzikor për mobilizimin e ushtarëve me thirrjet gazmore “All-llahu Ekber” “All-llahu është më i madhi” dhe “La i lahe il-la Huve” “Nuk ka Zot tjetër përveç Atij”! Ndërsa njeriu i parë ishte pesimist duke vuajtur nga dhimbja e tij dhe nga dhimbjet e të gjithë njerëzve, i dyti ishte i lumtur, optimist dhe i kënaqur me gëzimin e tij dhe me gëzimin e të gjithë banorëve. Për më tepër, ai pati mundësi të bënte edhe një tregti fitimprurëse për të cilën i bëri falënderime All-llahut xh.sh..

Pas disa kohësh ai u kthye dhe takoi njeriun tjetër. Ai e kuptoi gjendjen e tij dhe i tha: “Ti nuk paske qenë në vete.” Shëmtia brenda teje paska reflektuar në botën tënde të jashtme, saqë ti e paske imagjinuar çdo buzëqeshje si qarje dhe çdo çlirim nga detyrat si plaçkitje e pretim. Eja në vete dhe pastroje zemrën tënde se ndoshta kjo perde e kobshme do të ngrihet nga sytë e tu dhe ti do të mund ta shohësh të vërtetën, sepse Pronari i kësaj mbretërie dhe Mbreti i saj, i Cili është me një drejtësi absolute, që është Mëshirëplotë, Mirëbërës, i Fuqishëm, i Dhembshur e i Dashur, kurrësesi nuk mund të jetë ashtu siç e imagjinon ti, as një vend i cili demonstron këtë numër të shenjave të qarta të përparimit dhe të arritjeve, nuk mund të jetë ashtu siç e imagjinon ti”.

Pastaj njeriu fatkeq filloi të vijë në vete dhe u pendua. Ai tha, “po, më goditi çmenduria për shkak të pijes alkoolike. All-llahu qoftë i kënaqur me ty; ti më ke shpëtuar mua nga një gjendje e skëterrshme.”

O nefsi im! Dije se njeriu i parë përfaqëson një jobesimtar, ose dikë të shthurur e moskokëçarës. Në këndvështrimin e tij, bota është një shtëpi e përgjithshme zie. Të gjitha gjallesat janë jetimë duke qarë prej goditjeve të vdekjes dhe të ndarjes. Njeriu dhe kafshët janë të lëna vetëm, pa bari e pa pronar, ata do të çirren e grisen nga kthetrat e exhelit -çastit të fundit të jetës-. Qëniet gjigante si malet dhe oqeanet janë si kufoma të tmerrshme të pajeta. Shumë iluzione e mashtrime dërrmuese e të tmerrshme si këto, të cilat shkaktohen nga mohimi dhe çudhëzimi i njeriut, e bëjnë atë të provojë një torturë të hidhur shpirtërore.

Sa për njeriun e dytë, ai është besimtar. Ai e njeh siç duhet Krijuesin e tij dhe i beson Atij. Në këndvështrimin e tij, dynjaja është një banesë ku në mënyrë të vazhdueshme recitohen Emrat e All-llahut të Gjithëmëshirshëm, është një vend mësimi e instruksioni për njeriun dhe kafshët, dhe një fushë provimi për njeriun dhe xhindet. Të gjitha vdekjet e kafshëve dhe të njeriut janë një çmobilizim e çlirim nga detyrat dhe një përfundim i shërbimeve. Kështu, ata që i kanë përmbushur detyrat e tyre të jetës largohen nga kjo botë kalimtare për tek një botë tjetër e lumtur dhe pa shqetësime, me qëllim që t’u bëhet vend nëpunësve të rinj për të ardhur e për të punuar. Lindja e të gjitha kafshëve dhe e njerëzve formon mobilizimin e tyre në një ushtri, marrjen e tyre nën armë dhe nisjen e detyrave të tyre. Çdo gjallesë është një ushtar i rregullt, i gëzuar dhe një nëpunës i ndershëm e i kënaqur. Të gjitha zërat, ose janë lavdërime për All-llahun xh.sh. dhe recitim i Emrave të Tij në fillimin e detyrave të tyre dhe falënderime e kremtime në përfundimin e punës, ose janë këngë që burojnë nga kënaqësia e tyre për punën. Në këndvështrimin e besimtarit, të gjitha qëniet janë shërbëtorë miqësorë, nëpunës të shoqërueshëm dhe libra të këndshëm të Krijuesit Gjithëbujar dhe të Pronarit të Gjithëmë-shirshëm. Kështu, shumë të vërteta të holla, të larta, të këndshme e të mëdha si këto bëhen të dukshme dhe shfaqen nga besimi i tij.

Domethënë Besimi, në të vërtetë, përbën bërthamën shpirtërore të asaj që në efekt është një Tuba, Pema e Parajsës, ndërsa mosbesimi në efekt fsheh farën e një Zekkumi, pemës së Ferrit.

Atëherë shpëtimi dhe siguria gjenden vetëm në Islam e në besim.  Meqenëse është kështu, ne në mënyrë të vazhdueshme, duhet të themi:

اَلْحَمْدُ لِلّهِ عَلَى دِينِ اْلاِسْلاَمِ وَ كَمَالِ اْلاِيمَانِ

“Lavdërimi i takon All-llahut për fenë Islame dhe për plotësimin e imanit!

* * *

[8] Kur’an, 2:3