Letra e Nëntëmbëdhjetë

MREKULLITË E MUHAMMEDIT

Alejhis-salatu ves-selam

“Me Emrin e Atij të Cilit i takon lavdërimi. Dhe s’ka gjë që të mos e lëvdojë lartësinë e Tij.”[1]

Me Emrin e All-llahut, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti.

Ai është i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij (Muhammedin a.s.m.) me udhëzimin dhe Fenë e Vërtetë, që Ai ta shpallë e ta bëjë atë përmbi të gjitha fetë. Dhe i Gjithëmjaftueshëm është All-llahu si Dëshmues. Muhammedi a.s.m. është i Dërguari i All-llahut… deri në fund të vërsetit.

[Meqenëse “Fjala e Nëntëmbëdhjetë” dhe “Fjala e Tridhjetë e Një” flasin për profetësinë e Muhammedit a.s.m. duke e provuar atë me dëshmi vendimtare, ne ua lëmë atyre Fjalëve verifikimin e atij subjekti dhe, si shtojcë e tyre, ne do të tregojmë këtu në “Nëntëmbëdhjetë Shenja” disa nga shkreptimat e asaj të vërtete të madhe.]

q SHENJA E PARË:

Pronari e Padroni i këtij universi sigurisht bën gjithçka me njohuri, vendos çdo punë me urtësi, drejton çdo gjë me gjithëshikim e vëzhgim, trajton gjithçka me gjithëdituri dhe rregullon çdo gjë me qëllim që të shfaqë shembujt e urtësisë dhe qëllimet e dobitë që janë të dukshme në çdo gjë. Atëherë, meqenëse Bërësi e di, natyrisht Ai që di, do të flasë. Meqenëse Ai do të flasë, sigurisht Ai do t’u flasë atyre që kanë vetëdije e mendim dhe atyre që do ta kuptojnë Fjalën e Tij. Meqenëse Ai do t’u flasë atyre që kanë mendim, sigurisht, Ai do t’u flasë njerëzve, natyra dhe vetëdija e të cilëve janë më gjithëpërfshirëset midis qënieve të përgjegjshme. Meqenëse Ai do t’i flasë njerëzimit, sigurisht Ai do t’u flasë atyre që janë më të plotësuarit e këtij lloji dhe atyre që janë më të denjë për t’iu adresuar. Dhe meqenëse Ai do t’u flasë atyre që janë më të plotësuarit e më të vlefshmit për t’iu adresuar, pra atyre që kanë moralin më të lartë dhe atyre që do të drejtojnë humanizmin, atëherë Ai natyrisht do t’i flasë Muhammedit a.s.m. për të cilin, njëlloj si miqtë e armiqtë, dëshmojnë se Ai është njeriu me pozitën më të lartë humane e me moralin më të mirë, të cilin e ndjek një e pesta e njerëzimit, sundimit shpirtëror të të cilit i është nënshtruar gjysma e globit, me rrezatimin e dritës së të cilit është ndriçuar për trembëdhjetë shekuj e ardhmja e njerëzimit, për të cilin bien vazhdimisht në salevate e japin bekime besimtarët, segmentet ndriçuese të humanizmit, duke u lutur për të për lumturi e mëshirë dhe në zemrat e tyre kanë admirim e dashuri për të dhe me të cilin ata ripërtërijnë besimin e besës pesë herë në ditë. Sigurisht Ai do t’i fliste dhe foli me Muhammedin a.s.m.; Ai do ta bënte atë Profet; dhe vërtetë e bëri; Ai do ta bënte atë udhërrëfyes e model për njerëzimin, dhe me të vërtetë e bëri.

q SHENJA E DYTË:

Profeti më i Nderuar a.s.m. njoftoi profetësinë e Tij dhe i paraqiti njerëzimit një dekret të tillë si Kur’anin e lartësisë më të madhe; Ai shfaqi rreth një mijë mrekulli të dukshme sipas dijetarëve e historianëve të vërtetë. Ndodhja e atyre mrekullive, në tërësinë e tyre, është aq e sigurtë sa vetë fakti i deklarimit të profetësisë së Tij. Në realitet, siç tregohet edhe nga fjalët e jobesimtarëve më kryeneçë që citohen në vende të ndryshme të Kur’anit të gjithurtë, madje edhe vetë ata nuk mund ta mohonin ndodhjen e mrekullive të Tij, por vetëm i quajtën ato –ruajna Zot!– magji, me qëllim që të kënaqnin apo të mashtronin ndjekësit e tyre.

Mrekullitë e Muhammedit a.s.m. kanë sigurinë e vërtetimit nga konsensusi i shkallës së njëqindtë. Mrekullia, në vetvete, është konfirmimi nga Krijuesi i kozmosit për shpalljen e profetësisë së Tij. Ajo, mrekullia, ka efektin e fjalëve, “Ti ke folur të vërtetën!” Robi im ka folur të vërtetën, prandaj ndiqeni atë! Supozo se ti the në asamblenë e një Sundimtari, ndërsa po vështrohesh nga ana e tij, se “Sundimtari më ka caktuar mua për filan pozitë” dhe, në kohën kur ata të kërkuan provë për pretendimin tënd, fjala “po”, “E kam caktuar me atë pozitë” e shfaqur nga sundimtari, do të të mbështeste në mënyrë të mjaftueshme. A nuk është ajo një dëshmi vërtetësie për ty? Po në qoftë se Sundimtari do të ndryshonte praktikën e Tij, qëndrimin dhe ligjet për hir tënd e të lutjes tënde? A nuk do të ishte ky një konfirmim më i fuqishëm dhe më i sigurt për pretendimin tënd se sa fjala “po”?

Në të njëjtën mënyrë, Profeti i Nderuar a.s.m. pretendoi: “Unë jam i dërguari i Krijuesit të Universit”. Prova ime është se Ai do të ndryshojë ligjet e Tij të pathyeshme për hir të kërkesës e lutjes sime. Tani shikoni tek gishtat e mi! Ai u shkakton atyre të shpërthejnë ujë si një burim me pesë rubineta. Shikojeni hënën! Ai e çan atë në dysh me një shenjë të gishtit tim. Vështrojeni atë pemë se si vjen tek unë për të më vërtetuar e për të më dëshmuar. Shikojeni ketë ushqim! Pavarësisht se është mezi i mjaftueshëm për dy ose tre veta, ai ngop dyqind ose treqind njerëz”. Dhe kështu me radhë.. Profeti i Nderurar a.s.m. demonstroi me qindra mrekulli të ngjashme me këto.

Megjithatë, dëshmitë e vërtetësisë së Profetit a.s.m. dhe provat e profetësisë së Tij nuk përkufizohen vetëm në mrekullitë e Tij. Të gjitha veprat e punët e Tij, fjalët e Tij, qëndrimi, sjellja e Tij morale, mënyra, karakteri i Tij dhe paraqitja, të gjitha vërtetojnë seriozitetin e vërtetësinë e Tij. Në të vërtetë, shumë njerëz si Abdullah Ibn Selam, dijetar i shquar i bijve të Israilit, e besoi Profetin e Nderuar a.s.m. vetëm nëpërmjet shikimit dhe tha: “Asnjë gënjeshtër nuk mund të fshihet në këtë fytyrë! As mashtrimi nuk gjendet në të!”

Pavarësisht se shumë studiues të cilët e kanë hulumtuar çështjen si dhe kanë dalë me përfundimin se provat e profetësisë së Muhammedit a.s.m. dhe mrekullitë e Tij numërohen rreth një mijë, megjithatë ndodhen me mijëra e ndoshta me qindra mijëra nga provat e profetësisë së Tij, si dhe qindra e mijëra njerëz me mendime të ndryshme e kanë vërtetuar profetësinë e Tij me qindra mijëra rrugë e mënyra. Vetëm Kur’ani i gjithurtë demonstron një mijë prova të profetësisë së Tij a.s.m., përveç dyzet aspekteve të Tij të mrekullisë.

Meqenëse profetësia është një fenomen i humanizmit dhe se qindra e mijëra individë, të cilët jetuan më parë dhe kaluan, shpallën profetësinë dhe demonstruan mrekulli si prova e konfirmim për to, nuk ka dyshim se profetësia e Muhammedit a.s.m. është më superiorja se e të gjitha të tjerëve, sepse çfarëdo dëshmish, cilësish e atributesh që patën profetët si Musai a.s. dhe Isai (Jezusi) a.s., me të cilat ato njiheshin si profetë dhe ishin mjetet e mesazheve të tyre, ato veçori u poseduan në mënyrën më të plotë e gjithëpërfshirëse nga Muhammedi a.s.m.. Dhe meqenëse shkaqet dhe mjetet e autoritetit Profetik ishin të pranishme tek Personi i Muhammedit a.s.m. në një mënyrë më të plotë, atëherë padyshim Ky autoritet duhet të gjendej tek Ai më i sigurt se sa autoriteti i të gjithë profetëve të tjerë.

q SHENJA E TRETË:

Mrekullitë e Profetit më të Nderuar a.s.m. ishin shumë të larmishme. Meqenëse mesazhi i Tij ishte i përbotshëm e gjithëpërfshirës, ai dallohej me mrekulli që lidheshin gati me të gjitha llojet e krijimit. Ashtu si një toger i lartë i një sundimtari të njohur, i cili duke mbajtur shumë dhurata të çmueshme futet në një qytet ku jetojnë njerëz të ndryshëm, që do t’i bëhej pritja nga përfaqësuesit e çdo grupi të tyre të cilët do të brohorisnin për të e do t’i uronin “mirëseardhje” me gjuhën e Tij, po ashtu, togeri i lartë i Sulltanit të parapërjetësisë e të paspërjetësisë, Muhammedi a.s.m. me ardhjen e të cilit u nderua universi si një i dërguar për banorët e tokës, duke sjellur me vete dritën e së vërtetës dhe dhurata shpirtërore të dërguara nga Krijuesi i universit të cilat lidheshin me të vërtetat e të gjithë universit, me secilën specie të krijimit duke filluar nga uji, shkëmbinjtë, pemët, kafshët e qëniet njerëzore deri tek hëna, dielli e yjet, secila i uroi Atij mirëseardhje dhe brohoriti profetësinë e Tij, gjithësecila në gjuhën e vet e çdonjëra duke mbajtur një nga mrekullitë e Tij.

Sigurisht do të kërkonte një punë voluminoze për t’i përmendur të gjitha mrekullitë e Tij, por meqenëse dijetarë të përpiktë e verifikues kanë shkruar shumë vëllime në lidhje me provat e profetësisë së Tij, ne këtu shkurtazi do të tregojmë tregues të përgjithshëm të mrekullive të cilat janë të sigurta e të pranuara nga raportime të sakta.

Dëshmitë e profetësisë së Muhammedit a.s.m. ndahen në dy kategori kryesore:

E para: Quhet “Irhasat” dhe përfshin ngjarjet e jashtëzakonshme që ndodhën para kohës dhe në kohën e lindjes së Tij..

E dyta: Është grupi që i përket të gjitha dëshmive të tjera të profetësisë së Tij dhe përmban dy nënndarje:

E para, janë ato çudira që u shfaqën pas largimit të Tij nga kjo dynja me qëllim që të vërtetojnë e konfirmojnë profetësinë e Tij. E dyta, janë ato të shfaqura në periudhën e bekuar të jetës së Tij, dhe kjo gjithashtu ka dy pjesë: Njëra: Janë dëshmitë e profetësisë së Tij që u shfaqën në personalitetin e Tij, në qënien e Tij të brendshme e të jashtme, në sjelljen e Tij morale e në plotësimet e Tij. E dyta: Janë mrekullitë e shfaquara në botën e jashtme, domethënë në horizont e në gjithësi. Edhe kjo ka dy degë: Njëra, janë ato që lidhen me Kur’anin dhe me shpirtësinë. Tjetra, janë ato që lidhen me materializmin dhe krijimin. Kjo dega e fundit përsëri ndahet në dy kategori:

Kategoria e parë Janë mrekullitë që u shfaqën gjatë periudhës së misionit të Tij Profetik, ose për të thyer kokëfortësinë e jobesimtarëve, ose për të shtuar besimin e besimtarëve. Kjo kategori ka njëzet lloje të ndryshme të tilla si, çarja më dysh e hënës, vërshimi i ujit nga gishtërinjtë e Tij, ngopja e një numri të madh njerëzish me pak ushqim, folja me pemët, me shkëmbinjtë e me kafshët etj. Secila nga këto lloje ka gjithashtu disa shembuj, dhe kështu ka, në kuptim, fuqinë e vërtetimit me konsensus.

Kategoria e dytë Përfshin ngjarje për të cilat Ai i parashikoi para se ato të ndodhnin nëpërmjet mësimeve të Krijuesit dhe u shfaqën e u bënë realitet ashtu siç Ai i parashikoi. Tani duke filluar me ketë kategorinë e fundit ne do të përmbledhim një listë prej tyre.[2]

q SHENJA E KATËRT:

Nuk ka limit për njoftimet që dha Profeti Muhammed a.s.m. në lidhje me të Padukshmen nëpërmjet instruktimit të të Gjithëditurit të Vetëm, Njohësit të së padukshmes. Ne i kemi përmendur llojet e këtyre raportimeve në “Fjalën e Njëzet e Pestë” e cila flet për mrekullinë e Kur’anit ku e shpjeguam dhe e provuam atë. Prandaj, njoftimet që lidhen me të padukshmen rreth kohëve të kaluara, rreth profetëve të mëparshëm, rreth të vërtetave që lidhen me Hyjninë, Universin dhe me botën tjetër, ne ia referojmë asaj fjale (për shpjegimin e tyre). Ndërsa këtu do të tregojmë disa shembuj rreth shumë parashikimeve të Tij të sakta në lidhje me shokët e Tij, familjen e Tij dhe me ummetin –komunitetin- e Tij. Por, së pari, për një kuptim të plotë të temës, ne do të pohojmë e shpjegojmë “Gjashtë parime” përmes një parathënieje:

Parimi i Parë: Të gjitha gjendjet dhe veprimet e Profetit më të Nderuar a.s.m. dëshmuan vërtetësinë dhe profetësinë e Tij. Por kjo nuk do të thotë se të gjitha gjendjet e veprimet e Tij duhet të jenë mrekulli, sepse Zoti i Gjithëfuqishëm e dërgoi atë në formën e qënies humane me qëllim që Ai të ishte një udhëheqës e drejtues për qëniet njerëzore në çështjet e tyre sociale dhe në veprimet e aktet përmes të cilave ata të arrinin lumturinë në të dyja botët; dhe me qëllim që Ai t’u zbulonte qënieve njerëzore mrekullitë e Artit të Krijuesit xh.sh. dhe Fuqinë e gatshme që përbën themelin e të gjitha ndodhive, që në dukje janë të zakonshme, por në realitet janë mrekulli të Fuqisë Hyjnore. Atëherë, në qoftë se Ai do ta kishte braktisur gjendjen njerëzore në aktet e Tij e të bëhej i jashtëzakonshëm në të gjitha aspektet, Ai nuk do të kishte qenë një udhëheqës, as nuk do t’i kishte mësuar qëniet njerëzore me veprimet, gjendjet dhe me sjelljet e Tij. Prandaj Ai u nderua me mrekullitë me qëllim që të provojë profetësinë e Tij përballë jobesimtarëve kokëfortë dhe, herë pas here kryente mrekulli kur e kërkonte nevoja. Por mrekullitë e Tij asnjëherë nuk ndodhën në një mënyrë të qartë të tillë që ta detyronin gjithësecilin të besonte me dëshirë apo pa dëshirë, sepse në përputhje me qëllimin e provave dhe sprovimeve që njeriu duhet të vuajë, rruga duhet t’i tregohet pa ia hequr dëshirën a vullnetin e tij të lirë. Dera e mendjes duhet të mbetet e hapur, dhe liria e saj nuk duhet t’i rrëmbehet nga duart. Por në qoftë se mrekullitë do të kishin ndodhur në një mënyrë kaq të dukshme, mendja nuk do të kishte pasur zgjedhje; atëherë Ebu Xhehli do të kishte besuar ashtu siç bëri Ebu Bekri, qymyri do të kishte pasur vlerën e diamantit dhe asnjë qëllim nuk do të kishte mbetur për provimin dhe përgjegjshmërinë.

Ekziston diçka që të ngjall çudi, ndërsa mijëra njerëz të racave të ndryshme hynë në besim vetëm duke shikuar vetëm njërën nga mrekullitë e Profetit të Nderuar a.s.m., një provë të vetme të profetësisë së Nderuar të Tij, ose një fjalë të Tij, ose thjesht duke parë fytyrën e Tij, kurse disa njerëz fatkëqinj në ditët e sotme po humbasin rrugën sikur ato mijëra prova të profetësisë se Tij nuk ishin dëshmi të mjaftueshme në një kohë që të gjitha ato na kanë ardhur përmes transmetimeve autentike e me prova të sigurta dhe kanë bërë që mijëra studiues të saktë, mendimtarë e dijetarë të ndryshëm, të pranojnë besimin.

Parimi i Dytë: Profeti më i Nderuar a.s.m. ishte një qënie njerëzore; pra Ai veproi si qënie njerëzore. Ai gjithashtu ishte një mesazhier e profet dhe, përsa i përket profetësisë së Tij, Ai ishte një interpretues e i Dërguar i All-llahut. Profetësia e Tij bazohej në realitetin e shpalljes. Dhe shpallja është dy llojësh:

I Pari: “Është shpallje e qartë”. Në këtë rast Profeti Fisnik a.s.m. është thjesht një interpretues e njoftues dhe jo tjetër, duke mos pasur asnjë pjesë a ndërhyrje tek diçka në të. Kur’ani dhe disa hadithe të shenjta përfshihen në këtë lloj shpallje…

I Dyti: “Është shpallje e nënkuptuar”. Esenca dhe përmbledhja e saj gjithashtu bazohet në shpallje ose në inspirim, por shpjegimi i saj dhe përshkrimi iu lanë Profetit të Nderuar a.s.m.. Kur shpjegonte e përshkruante një zbulim të tillë, Ai ndonjëherë mbështetej përsëri në shpallje ose në inspirim, ose ndonjëherë e shpjegonte me intuitën e Tij personale a.s.m.. Kur mbështetej tek interpretimi i vet, Ai ose bazohej tek fuqia perceptuese që i ishte dhënë për shkak të misionit Profetik, ose fliste si qënie njerëzore në përputhje me zakonin, traditën dhe nivelin e të kuptuarit të përgjithshëm.

Kështu, jo të gjitha detajet e çdo hadithi duhet domosdoshmërisht të burojnë nga shpallja e pastër, as shenjat e larta të profetësisë nuk duhet të kërkohen në mendime të tilla dhe as veprimet e Tij, ashtu siç kërkohen nga pjesëmarrja e Tij në gjendjen njerëzore, meqë disa të vërteta i zbuloheshin Atij në formë të shkurtuar e abstrakte dhe Ai vetë i përshkruante ato në dritën e intuitës së Tij; prandaj sipas kuptimit të përgjithshëm, metaforat dhe nënkuptimet në përshkrimet e Tij ndonjëherë mund të kenë nevojë për shpjegime, ose madje për interpretime. Në fakt ndodhen disa të vërteta të cilat mendja njerëzore mund t’i kapë vetëm nëpërmjet krahasimit. Për shembull, njëherë në prani të Profetit a.s.m. u dëgjua një zë i lartë. Profeti a.s.m. tha: “Ky është zëri i një shkëmbi që është rrokullisur për shtatëdhjetë vjet dhe tani ka arritur thellësinë më të ulët të zjarrit (pra në fund të Xhehennemit)”. Një orë më vonë erdhën lajmet se: “Një burrë, i cili u ishte afruar të shtatëdhjetave të jetës së Tij, kishte vdekur e shkuar në Xhehennem.” Kështu, duke shpjeguar ngjarjen, Profeti a.s.m. e kishte sqaruar nëpërmjet një krahasimi elokuent.

Parimi i Tretë: Në qoftë se ndonjë hadith i transmetuar është në formën e Tevattur ai është i padiskutueshëm. Hadithet Tevattur, janë dy llojesh:[3]

I pari: Janë ato raportime rreth të cilave ka një “Konsensus të qartë”;

I dyti: Është “Konsensusi në kuptim”; i dyti gjithashtu është dy llojesh:

I pari përfshin hadithet në lidhje me të cilët konsensusi është i nënkuptuar “me heshtje”. Për shembull: Në qoftë se një njeri në një komunitet tregon një ngjarje përpara popullit të tij dhe dëgjuesit nuk e kundërshtojnë atë, domethënë ata i përgjigjen atij duke qëndruar në heshtje; kjo nënkupton pranimin e tyre për atë raportim. Në mënyrë të veçantë, në qoftë se ai komunitet është i tillë që nuk do të pranonte ndonjë gabim, që do ta konsideronte çdo gënjeshtër si veprim të dënueshëm, që është i gatshëm të kritikojë dhe, përveç kësaj, tregon një interes në ngjarjen e raportuar, natyrisht heshtja e Atij komuniteti dëshmon fuqishëm për ngjarjen e ndodhur.

Lloji i dytë i “Konsensusit në kuptim” është ai që ndodh kur njerëz të ndryshëm tregojnë një ngjarje të veçantë. Për shembull, “një okka[4] ushqim ushqeu dyqind njerëz”; në versione të ndryshme, një njeri e përshkruan në një mënyrë, ndërsa një tjetër e përshkruan në një mënyrë tjetër, por të gjithë pajtohen me unanimitet për ndodhjen e ngjarjes. Kështu, ndodhja e kësaj ngjarjeje të sigurt mbështetet nga “Konsensusi në kuptim” dhe është e sigurt. Ndodhja e saj e vërtetë nuk dëmtohet nga ndryshimet në detaje. Megjithatë, përveç kësaj, ndodhen disa kohë kur Një Raportim i dhënë nga një person i vetëm shpreh sigurinë e konsensusit nën rrethana të caktuara. Dhe ndonjëherë ndodh që një Raportim i vetëm shpreh sigurinë kur mbështetet nga dëshmi të tjera të jashtme.

Shumica e raportimeve që lidhen me mrekullitë dhe dëshmitë e profetësisë së Profetit më Fisnik a.s.m., të cilat na kanë ardhur, janë ose të kategorisë së “Konsensusit në kuptim”, ose të “Konsensusit të nënkuptuar me heshtje”. Sa për të tjerat, megjithëse janë njoftime nga një person i vetëm, ato gjithashtu kanë sigurinë e “Konsensusit” meqenëse ato kanë marrë pranimin e autoriteteve shumë të përpikta të hadithit. Midis atyre autoriteteve ishin ato gjeni që u quajtën “el- Hafidh” të cilët kishin ngulitur në kujtesë të paktën njëqind mijë hadithe, të cilët për pesëdhjetë vjet e kryenin faljen e namazit të sabahut me avdesin e jacisë dhe që prodhuan gjashtë libra të saktë hadithesh -Kutubus-sitte- të kryesuara nga ato të Buhariut dhe të Muslimit.

Pa dyshim, çdo raportim i shqyrtuar me hollësi e i pranuar nga ata, nuk mund të jetë i pamjaftueshëm për sigurinë e “Konsensusit”, sepse ata fituan një familjaritet me hadithet e Profetit Fisnik a.s.m., dhe u bënë aq të lidhur ngushtë me stilin e lartë të Tij dhe me mënyrën, saqë ata mund të dallonin që me shikimin e parë hadithin e rremë “Meudu” midis qindra raportimeve dhe e mohonin atë duke thënë: “Ky nuk mund të jetë hadith Profetik, ai nuk ka fjalët e Tij”. Meqenëse ata ishin të aftë të njihnin cilësinë e çmuar të hadithit, ashtu si një argjendar me përvojë, atëherë nuk kishte mundësi për të ngatërruar ndonjë fjalë tjetër me atë të Profetit. Megjithatë, disa hulumtues e kërkues të tillë si Ibnu el-Xheuzi shkuan në ekstrem në kritikën e tyre duke i vlerësuar shumë hadithe të sakta si të rreme. Prapëseprapë, kjo nuk do të thotë se “Kuptimi i çdo hadithi të rremë apo meudu është gabim ose fjalë e keqe,” por ajo do të thotë se “Vetë fjala nuk është ajo e Profetit Alejhis-salatu ves-selam.”

Pyetje: Cila është dobia e përmendjes së zinxhirit të transmetimit të një hadithi saqë, edhe në qoftë se nuk kërkohet për rastin e një ngjarjeje të mirënjohur, ata thonë: “Filani informoi filanin, etj.”?

Përgjigje: Dobitë e Tij janë shumë; dhe njëra dobi është se përmendja e zinxhirit të transmetimit tregon bashkëveprimin e studiuesve të vërtetë të besueshëm e të saktë të hadithit dhe unanimitetin e autoriteteve dalluese, emrat e të cilëve janë përfshirë. Secili prej dijetarëve dhe autoriteteve nënshkroi si të ishte për saktësinë e hadithit dhe vendosi vulën e Tij në të.

Pyetje: Përse nuk u transmetuan ndodhitë e mrekullive nëpërmjet shumë zinxhirëve në formën e ‘konsensusit’ e me theksim aq të madh, ashtu si ai i urdhëresave themelore të ligjit të shenjtë, sheriatit?..

Përgjigje: Sepse shumica e urdhëresave të sheriatit janë të nevojshme nga shumica e njerëzve në shumicën e kohëve, pasi ato të gjitha janë të aplikueshme si detyra obliguese për të gjithë. Por jo gjithkush ka nevojë të dijë për çdo mrekulli; edhe sikur të kishte nevojë, do të ishte e mjaftueshme për të sikur ta dëgjonte vetëm një herë. Në fakt, është si një lloj obligimi, zbatimi i të cilit nga disa do të shfajësonte të tjerët; është krejtësisht e mjaftueshme për mrekullitë të njihen vetëm prej disave.

Për këtë arsye, edhe në qoftë se ndodhja dhe realiteti i një mrekullie do të ishte dhjetë herë më e sigurt se ndodhja e një urdhëreseje të sheriatit, ajo përsëri do të na vinte ne nëpërmjet një ose dy tregimtarëve, ndërsa urdhëresa do të na transmetohej nga dhjetë ose njëzet persona.

Parimi i katërt: Ngjarjet e së ardhmes të cilat i parashikoi Profeti më i Nderuar a.s.m. nuk ishin ngjarje të veçuara. Ai parashikoi ngjarje të përgjithshme që ndodhin vazhdimisht në një mënyrë të veçantë. Domethënë, në çdo raportim të tillë Ai shfaqi një aspekt të ndryshëm të njërit prej disa fenomeneve. Prandaj, është për shkak se kur tregimtari i kombinon këto dy aspekte të ndryshëm, ato mund të duken të papajtueshme me realitetin.

Për shembull, ka tregime të ndryshme që lidhen me Hazreti Mehdiun, secili me detaje e përshkrime të ndryshme. Megjithatë, siç u shpjegua në një degë të “Fjalës së Njëzet e Katërt”, Profeti Muhammed a.s.m. dha sihariqet duke u mbështetur në shpallje për një Mehdi, i cili do të vinte në çdo shekull për ta ruajtur moralin shpirtëror të besimtarëve, që do t’i ndihmonte ata të mos binin në dëshpërim e këputje shprese përballë fatkeqësive e do të bashkonte zemrat e besimtarëve me njerëzit e Ehli-bejtit -familjes së Profetit a.s.m.-, të cilët përbëjnë një zinxhir brilant në botën e İslamit. I ngjashëm me Mehdiun e madh që është premtuar të vijë para kijametit në fund të kohës, një Mehdi nga familja e Profetit a.s.m. ose më shumë, është gjetur në çdo shekull. Në të vërtetë, një nga ata u gjet midis kalifatit Abasid të cilët ishin nga pasardhësit e Ehlibejtit; ai u gjet të kishte veçoritë e Mehdiut të madh.

Në këtë mënyrë, cilësitë e përfaqësuesve të Mehdiut dhe të udhëheqësve shpirtërorë të cilët ishin Mehditë që duhej ta paraprinin Mehdiun e madh dhe ishin shembujt dhe paraprijësit e tij, u ngatërruan me vetë cilësitë e Mehdiut të madh dhe, njoftimet që i përkasin atij u shikuan të papajtueshme me njëra-tjetrën.

Parimi i pestë: Meqenëse “Asnjë përveç All-llahut xh.sh. nuk e njeh të padukshmen,” Profeti i Nderuar Muhammed a.s.m. nuk mund ta dinte atë vetë. All-llahu xh.sh. i komunikoi Profetit lajme nga e padukshmja dhe atëherë Ai i bëri ato të njohura. Meqenëse Zoti i Gjithëfuqishëm është i Gjithurtë e i Gjithëmëshirshëm, urtësia dhe mëshira e Tij kërkojnë që shumica e çështjeve të së padukshmes të jenë të mbuluara ose të errëta, sepse në këtë botë ngjarjet e papëlqyeshme për qëniet njerëzore janë të shumta. Njohuria e mëparshme e ndodhjes së atyre ngjarjeve do të ishte e dhimbshme.

Për këtë arsye, vdekja dhe ora e caktuar -exheli- është lënë e errët dhe fatkeqësitë që do t’u bien qënieve njerëzore mbeten pas perdes së të padukshmes. Përsëri, si rezultat i urtësisë dhe mëshirës së Tij, Zoti i Gjithëfuqishëm nuk e informoi tërësisht e as në detaje Profetin e Tij a.s.m. rreth ngjarjeve të tmerrshme që do t’u binin Ehlibejtit dhe Sahabëve pas vdekjes së Tij[5], me qëllim që të mos dëmtohej mëshira e Tij tej mase e butë për komunitetin e Tij dhe që të mos dëmtohej dashuria e Tij e fortë për familjen e Tij. Për disa qëllime Hyjnore, Ai i bëri të ditur Atij disa nga këto ngjarje domethënëse, por jo me të gjithë tmerrin e tyre. Sa për ngjarjet e pëlqyeshme, Ai ia komunikoi ato Profetit a.s.m., ndonjëherë në vija të përgjithshme e ndonjëherë në detaje. Dhe Profeti a.s.m., me radhë, ua bëri të ditur shokëve të Tij.

Kështu, ato parashikime na u transmetuan ne në mënyrë të përpiktë nga dijetarët e hadithit të cilët ishin tek lartësia e përkushtimit fetar, tek drejtësia, vërtetësia dhe që i frikësoheshin shumë paralajmërimit të hadithit Profetik, “Cilido që, me paramendim, thotë gënjeshtër në lidhje me mua, duhet të përgatitet për një vend në zjarr.” dhe i frikësoheshin paralajmërimit të vërsetit Kur’anor: “Kush bën atëherë më tepër padrejtësi sesa ai i cili shpif gënjeshtër kundër All-llahut?”

Parimi i gjashtë: Disa cilësi dhe aspekte të Profetit më të Nderuar a.s.m. janë përshkruar në librat e historisë e të biografisë; mirëpo shumica e atyre cilësive lidhen me humanizmin e Tij, pasi në realitet, personaliteti shpirtëror dhe natyra e shenjtë e kësaj qënie të bekuar janë aq të larta e të ndritshme, saqë cilësitë e përshkruara në libra qëndrojnë shumë larg kalibrit të lartë të Tij, sepse sipas rregullit, “Shkaku është si vepruesi”, çdo ditë, madje edhe në këtë moment, sasia e adhurimit që kryhet nga i gjithë komuniteti i Tij i shtohet regjistrit të plotësimeve të Profetit a.s.m.. Ai është gjithashtu në çdo ditë objekti i salevateve të panumërta prej komunitetit të Tij të madh. Kjo është përveç qënies së Tij objekti i mëshirës së pakufishme Hyjnore në mënyrë të pafund dhe me një kapacitet të pafund për ta marrë atë. Ai në të vërtetë është rezultati i frutit më të përkryer të universit; është interpretuesi dhe i dashuri i Krijuesit të kozmosit. Pra, natyra e vërtetë e Tij, në tërësinë e saj dhe, e vërteta e të gjitha plotësimeve të tij nuk mund të përfshihen në cilësitë humane të regjistruara në librat e historisë e të biografisë. Sigurisht lartësia e asaj Qënie të bekuar së bashku me Hazreti Xhebrailin dhe Mikailin si dy ndihmësa në anën e Tij në betejën e Bedrit nuk gjendet në formën e një personi duke bërë pazar me një beduin në një vend tregtie për çmimin e një kali e duke sjellur Hudheifen si dëshmitarin e Tij të vetëm.

Me qëllim që të mos bie në gabim, njeriu duhet ta ngrejë kokën përtej cilësive të zakonshme të Profetit që lidhen me pjesëmarrjen e tij në gjendjen njerëzore dhe, në vend të saj, të shikojë natyrën e tij të vërtetë dhe kalibrin e tij brilant që i përket rangut të profetësisë. Përndryshe, njeriu ose do të tregonte mosrespektim, ose do të fuste dyshime tek vetvetja. Kushtoji vëmendje krahasimit të mëposhtëm që ta kuptosh këtë mister.

Supozo se një bërthamë e një peme hurme është vendosur nën dhè, ka nxjerrë filizë dhe është bërë një pemë e madhe prodhuese dhe akoma vazhdon të bëhet më e gjatë e më e gjërë. Ose supozo që veza e një palloi është ngrohur dhe një zog u çel prej saj dhe u bë një pallua i stolisur bukur dhe i praruar kudo me shenjën e Fuqisë dhe akoma po bëhet më i madh dhe më i bukur. Tani, ekzistojnë cilësi, veçori dhe elemente të balancuara me saktësi që i përkasin bërthamës dhe vezës, por nuk janë aq të mëdha e kuptimplote sa e atyre të pemës e të zogut që dalin prej tyre. Kështu, duke përshkruar cilësitë e pemës dhe të zogut së bashku me ato të farës e të vezës, njeriu duhet të drejtojë vëmendjen nga fara për tek pema dhe nga veza për tek zogu me qëllim që mendja e njeriut ta gjejë të pranueshëm përshkrimin. Përndryshe, në qoftë se ti pretendon duke thënë: “Unë kam siguruar mijëra hurma nga ajo farë”, ose “kjo vezë është mbreti i të gjithë zogjve që fluturojnë në botën e ajrit”, ti do t’i ftoje të tjerët të kundërshtojnë e mohojnë fjalët e tua.

Humanizmi i Profetit më të Nderuar a.s.m. të Zotit xh.sh. mund t’i ngjasojë asaj bërthame ose veze, ndërsa natyra e Tij esenciale e ndriçuar me funksionin e profetësisë i ngjason Pemës Tuba të Parajsës dhe Zogjve të Parajsës. Për më tepër, natyra e Tij esenciale është duke lëvizur vazhdimisht drejt një plotësimi më të madh. Prandaj, në kohën kur ti mendon për njeriun që debatoi në treg me një beduin, ti duhet gjithashtu ta drejtosh syrin e përfytyrimit tek ajo qënie brilante e cila duke ngarë Refrefin (Burakun), la prapa Xhebrailin dhe arriti distancën e Kabe Kavsejnit (dy harqeve). Përndryshe, ti ose do të tregosh mosrespekt ndaj Tij, ose do të dështosh për të bindur nefsin tënd urdhërues për të liga.

q SHENJA E PESTË:

Ne do të përmendim në këtë shenjë disa shembuj hadithesh që lidhen me çështjet e së padukshmes:

Na ka ardhur nëpërmjet një zinxhiri autentik transmetimi i shkallës së “Konsensusit”, se Profeti i Nderuar a.s.m. deklaroi nga predikatorja në prani të sahabëve të Tij duke thënë:

“Ky nipi im Hasani është një prijës i njerëzve, me anë të të cilit All-llahu xh.sh. do të pajtojë dy grupe të mëdha”.

Dyzet vjet më vonë, kur dy ushtritë e mëdha të Islamit u ndeshën me njëra-tjetrën, Hazreti Hasani, Zoti qoftë i kënaqur me të, bëri paqë me Hazreti Muaviun r.a.. Kështu u provua parashikimi i gjyshit të tij të nderuar, paqa dhe bekimet e Zotit qofshin mbi Të.

I dyti: Sipas një hadithi tjetër autentik, Profeti i Nderuar a.s.m. i tha Hazreti Aliut:

“Ti do të luftosh të pabesët, të drejtët dhe devijuesit,” duke parashikuar kështu betejat e Devesë, të Siffinit dhe ato të zhvilluara kundër havarixhëve.

Profeti i tha përsëri Hazreti Aliut kur Aliu po shfaqte dashurinë për Hazreti Zubeirin: “Ai (Zubeiri) do të luftojë kundra teje, por ky veprimi i tij do të jetë padrejtësi.”

Profeti gjithashtu u tha grave Tij të pastërta: “Njëra midis jush do të marrë përgjegjësinë e një kryengritjeje; shumë njerëz rreth saj do të vriten;”

“Dhe qentë (e Hauebes) do të lehin rreth saj.”

Të gjitha këto hadithe të sakta e autentike janë parashikimet e provuara pas tridhjet viteve të luftërave të Hazreti Aliut kundra Hazreti Aishes, Zubeirit dhe Tal’hasë gjatë luftës së Devesë, kundra Muavijës në Siffin dhe kundra Havarixhëve në Haraura dhe Nehrevan.

Profeti gjithashtu informoi Hazreti Aliun r.a. rreth një njeriu i cili do ta lyente mjekrën e Aliut me gjakun e kokës së tij. Hazreti Aliu e njihte personin; ai ishte Abdurrahman Ibn Mulxhem el-Harixhiu.

Profeti i Nderuar a.s.m. gjithashtu përmendi një njeri të dalluar me një shenjë të veçantë, Dhul’Thadia, se do të ishte midis të vrarëve të Havarixhëve. Kur personi në fjalë u gjet i vrarë, Hazreti Aliu e tregoi atë si një provë e drejtësisë së kauzës së tij dhe duke njoftuar në të njëjtën kohë mrekullinë e Profetit të Nderuar a.s.m..

Sipas një hadithi tjetër autentik që tregohet nga Umm Seleme dhe nga të tjerët, Profeti i Nderuar a.s.m. gjithashtu parashikoi se “Hazreti Husejni do të vritej në Taff (Kerbela).” Pesëdhjetë vjet më vonë ndodhi kjo ngjarje e dhimbshme, e cila e vërtetoi parashikimin Profetik.

Ai gjithashtu parashikoi në mënyrë të përsëritur se pas kalimit të Tij në botën tjetër, familja e Tij, Ehlibejti, “do të përballej me vrasje, fatkeqësi, internime dhe dha disa detaje.” Pikërisht ajo që Ai kishte parashikuar, më vonë u bë realitet.

Në lidhje me këtë, mund të bëhet një pyetje e rëndësishme:

“Megjithëse Hazreti Aliu, me trimërinë e tij të jashtëzakonshme dhe me njohurinë e tij të thellë, përveç lidhjes farefisnore me Profetin e Nderuar a.s.m., me Profetin e Zotit xh.sh., ishte shumë i meritueshëm për të qenë Kalif, pse nuk i parapriu të tjerët në drejtimin e kalifatit dhe, përse Islami përjetoi një trazirë të tillë gjatë kalifatit të tij?..”

Përgjigje: Një drejtues i madh shpirtëror nga Ehlibejti raportohet të ketë thënë: “Profeti i Nderuar Muhammedi a.s.m. kishte dashur që Hazreti Aliu r.a. të ishte kalif, por Atij i ishte bërë e ditur nga e padukshmja se: “Vullneti i Zotit të Gjithëfuqishëm ishte ndryshe. Ai, atëherë, e braktisi dëshirën e Tij duke ia dorëzuar vetveten vullnetit të All-llahut.” Një nga arsyet pse vullneti i Zotit ishte ndryshe, mund të ketë qenë se:

Pas kalimit të Profetit të Nderuar a.s.m. nga kjo botë, kur sahabët kishin nevojë më shumë se kurrë për bashkim e unitet, në qoftë se Hazreti Aliu do ta kishte marrë në dorë drejtimin, kjo me shumë mundësi do të kishte shkaktuar tek shumë njerëz e fise tendencën për të konkuruar, për shkak të natyrës së tij të rreptë, të patrembur, asketik, heroik, me një karakter të pavarur dhe të njohur shumë për guximin (siç ishte rasti gjatë kalifatit), këto veçori do të shkaktonin konkurencë e si rrjedhojë do të rezultonte në përçarje e grupime midis besimtarëve.

Një arsye tjetër e shtyrjes së kalifatit të Hazreti Aliut është siç vijon: Në kohën e kalifatit të tij, komuniteti Musliman i cili ishte zhvilluar me shpejtësi përmes përzierjes së shumë fiseve e popujve të cilët përvetësuan veçori e tipare të tilla që reflektuan opinionet e shtatëdhjetë e tre sekteve për të cilat Profeti i Nderuar Muhammed a.s.m. kishte parathënë e njoftuar se ato do të zhvilloheshin në kohën e vet; atëherë përballë trazirave të tilla dikush ishte i nevojshëm me fuqi të mrekullueshme, me guximin, respektueshmërinë e mendje-mprehtësinë e Hazreti Aliut r.a., dhe duhej dikush që të kishte fuqinë e Hashimive e të Ehlibejtit me qëllim që t’i bënte ballë Kryengritjes. Dhe në të vërtetë, ai veproi kështu në mënyrë të përshtatshme me parashikimin e Profetit të Nderuar Muhammed a.s.m. i cili i kishte thënë atij: “Unë kam luftuar për shpalljen e Kur’anit, kurse ti do të luftosh për shpjegimin e tij!”

Një arsye tjetër për këtë shtyrje është se pa Hazreti Aliun r.a., pushteti i dynjasë kishte shumë mundësi t’i bënte mbretërit Emevitë që të çudhëzoheshin krejtësisht, por ata duke qenë të përballur me Hazreti Aliun r.a. dhe Ehlibejtin dhe duke iu dashur të shfaqeshin njëlloj me ta dhe, për të ruajtur prestigjin e tyre para muslimanëve, të gjithë udhëheqësit e dinastisë Emevije, edhe në qoftë se jo ata vetë, në çdo ngjarje, për shkak të nxitjeve dhe rekomandimeve në drejtim të ndjekësve dhe të mbështetësve të tyre, punuan me të gjithë fuqinë e tyre për të ruajtur e përhapur të vërtetat e Islamit, të besimit dhe të dekreteve Kur’anore. Kështu, ata prodhuan mijëra interpretues të përpiktë të sheriatit, dijetarë hadithi dhe shenjtorë e studiues të pastër. Po të mos kishte qenë zelli i fortë fetar, shenjtëria dhe virtytshmëria e Aliut dhe e Ehlibejtit, do të kishte qenë e mundur që Emevitët qysh në fillim të ishin çudhëzuar krejtësisht, ashtu siç ndodhi me Abasidët.

Gjithashtu mund të bëhet pyetja: “Përse kalifati Islam nuk qëndroi tek Ehlibejti në një kohë që ata ishin më të meritueshmit e më të përshtatshmit për të?”

Përgjigje: Sundimi i dynjasë është mashtrues, kurse Ehlibejti ishte caktuar të ruante dekretet e Kur’anit dhe të vërtetat e Islamit. Me qëllim që të mos mashtrohej nga pushteti, ai që duhej ta mbante atë dhe kalifatin duhej të ishte i pamëkate si një profet ose aq zemërpastër, shpirtëror e jomaterialist ashtu si katër kalifët e lartë, si Umer Ibn Abdul Aziz dhe si Mehdiu i Abasidëve. Në fakt, kalifati i shtetit Fatimi i cili u ngrit me emrin e Ehlibejtit në Egjipt, sundimi i El-Muvahiddin në Afrikë, dhe shteti i Safavidëve në Iran treguan se sundimi i dynjasë për Ehlibejtin ishte i papërshtatshëm, sepse ai i bëri ata të neglizhonin në detyrën e tyre parësore e cila ishte mbrojtja e fesë dhe shërbimi i Islamit. Nga ana tjetër, kur hoqën dorë nga sundimi i dynjasë, ata në mënyrë të shkëlqyer e shumë të suksesshme i shërbyen Islamit dhe Kur’anit.

Tani shiko! Nga drejtuesit e shenjtërisë të cilët e kanë prejardhjen nga Hazreti Hasani r.a. veçanërisht Katër Drejtuesit shenjtorë dhe mbi të gjithë Abd el-Kadir Gejlani që është Gauth el-A’dham dhe imamët e linjës së Hazreti Hysejnit, sidomos Zejnel’abidin dhe Xha’fer es-Sadik, gjithësecili u bë si një Mehdi shpirtëror; ata larguan padrejtësinë dhe errësirën si dhe shpërndanë dritat e Kur’anit dhe të vërtetat e besimit. Duke vepruar kështu, secili tregoi se ishte një trashëgimtar i vërtetë i paraardhësit të Tij fisnik.

Atëherë mund të pyetet: “Cila është urtësia e konfliktit të përgjakshëm e të tmerrshëm që goditi Islamin e bekuar në periudhën e ndritshme të kalifëve të lartë, pasi nuk ishte e meritueshme që ata drejtues shpirtërorë të goditeshin me ato fatkeqësi, dhe çfarë aspekti i Mëshirës Hyjnore është në këtë?”

Përgjigje: Ashtu si stuhitë e forta me shira në pranverë të cilat lëvizin potencialet e shumëllojshmërisë së bimëve, farërave e pemëve dhe i bëjnë ato të zhvillohen, ku secila lulëzon në mënyrën e saj të veçantë dhe kryen detyrat e brendaqenësishme në natyrën e saj, po kështu konflikti që u ra Sahabëve dhe pasardhësve të tyre lëvizi potencialet e tyre në veprim të cilat ishin të gjitha të ndryshme ashtu si farërat; kjo i nxiti ata duke u thirrur: “Islami është në rrezik! Po bie zjarri, po digjet!”; kjo u futi frikën të gjitha grupeve dhe i bëri ata të nxitojnë për të mbrojtur Islamin. Secili grup sipas aftësisë së tij mori në sup njerën nga detyrat e shumta të Komunitetit Islam dhe luftoi me seriozitetin më të madh. Disa duke punuar për ruajtjen e haditheve Profetike, disa të tjerë për ruajtjen e Sheriatit, disa për ruajtjen e të vërtetave të besimit e kështu me radhë; pra çdo grup mori një detyrë të veçantë. Ata luftuan në zbatimin e detyrave të Islamit. Shumë lule shumëngjyrëshe u çelën. Nëpërmjet stuhisë, farërat u hodhën tek të gjitha qoshet e botës së gjërë të Islamit; gjysma e globit u transformua në lulishte me trëndafila. Por fatkeqësisht, së bashku me trëndafilat u shfaqën në lulishte edhe gjembat e sekteve devijuese.

Ishte sikur Dora e Fuqisë Hyjnore ta trondiste atë epokë në zemërim, e vërtiti atë me një forcë të madhe dhe entuziazmoi njerëzit e zellit. Nëpërmjet forcës qendërike të asaj levizje, shumë interpretues mendjendritur të ligjit të sheriatit, shkollarë dritëdhënës të hadithit, hafiza të shquar të Kur’anit, udhëheqës shpirtërorë, studiues të talentuar dhe njerëzit e pastërtisë u larguan e u detyruan të emigronin në vendet më të largëta të botës së Islamit. Ajo u ngjalli entuziazëm të gjithë njerëzve të Islamit nga lindja në perëndim dhe i zgjoi ata për tek thesaret e Kur’anit. Tani le të kthehemi tek subjekti ynë.

Ka mijëra ngjarje që Profeti i Nderuar a.s.m., Profeti i Zotit xh.sh. i parashikoi dhe ndodhën ashtu siç u parashikuan. Ne këtu do të përmendim vetëm disa nga ato.

Shumica e atyre që do të përmendim janë të pajtueshme me Gjashtë Librat e mirënjohur -Kutubus-sitte- dhe me librat më të saktë të haditheve, e në mënyrë të veçantë me Buhariun dhe Muslimin. Ka një ‘Konsensus në kuptim’ për sa i përket raportimeve, ndërsa të tjerët, për shkak se janë verifikuar nga studiues të përpiktë, gjithashtu mund të konsiderohen ta kenë këtë siguri.

Sipas një rrëfenje autentike e të sigurt, tregohet se Profeti i Nderuar a.s.m. u tha sahabëve të Tij: “Ju do të jeni fitimtarë kundra të gjithë armiqve tuaj, do të dilni me sukses në pushtimin e Mekës, Hajberit, Damaskut, Irakut, Persisë dhe Jeruzalemit dhe do të ndani midis jush thesaret e sundimtarëve të perandorive më të mëdha, bizantinëve dhe persianeve.” Ai nuk e tha këtë si hamendje apo si mendim personal; Ai e tha atë ashtu siç e kishte parë dhe, ajo çfarë tha Ai, u bë realitet ashtu siç u parashikua. Kjo ishte pavarësisht nga fakti se në kohën kur bëri parashikime, Ai duhej të emigronte në Medine me një grusht ndjekësish dhe, e gjithë bota duke përfshirë këtu edhe rrethinat e Medinesë ishin armiqësorë ndaj Tij.

Ai gjithashtu në mënyrë të përsëritur deklaroi sipas një rrëfenje autentike e të sigurt:

“Ju duhet të ndiqni rrugën e atyre që vijnë pas meje, të Ebu Bekrit dhe Umerit.” Me këtë Ai tregoi se Ebu Bekri dhe Umeri do të jetonin pas Tij, se ata të dy do të ishin kalifë dhe do ta drejtonin Kalifatin në një mënyrë që do të kënaqte Zotin xh.sh. dhe Profetin dhe, se Ebu Bekri do ta drejtonte Kalifatin për një afat të shkurtër, ndërsa Umeri do ta drejtonte atë për një periudhë më të gjatë dhe do të kishte sukses në shumë pushtime.

Gjithashtu Ai deklaroi duke thënë:

“Toka u shtri para meje dhe skajet e saja perëndimore e lindore m’u shfaqën mua; mbretërimi, sundimi i ummetit tim do të shtrihet mbi atë që m’u shfaq.” Dhe fjalët e Tij u provuan të vërteta.

Sipas një rrëfenje të saktë e autentike, përpara luftës së Bedrit, Profeti i tregoi një nga një vendet ku udhëheqësit e Kurejshit do të vriteshin, duke thenë:

“Ebu Xhehli do të vritet këtu, Utba këtu, Umaja këtu, etj.,” dhe shtoi: “Unë do ta vras Ubaj ibn Halifin me duart e mia.” Të gjitha parashikimet e Tij u provuan të vërteta.

Përsëri sipas një rrëfenje autentike e të sigurt, Profeti i njoftoi shokët e Tij rreth Betejës së famshme të Mu’tas afër Damaskut– një distancë prej një udhëtimi njëmujor nga ku Ai ishte– tamam sikur Ai po i shikonte shokët e Tij duke luftuar në betejë dhe tha:

“Zejdi ka marrë flamurin dhe është goditur; tani Ibnu Revaha e ka marrë flamurin dhe u godit; tani Xha’feri e ka marrë flamurin dhe u godit; ndërsa tani, një nga shpatat e Zotit xh.sh. (d.m.th. Halidi) e ka marrë atë”.

Dy a tre javë më vonë Jaë’la Ibn Muneb’bih u kthye nga fusha e betejës, dhe në praninë e tij Profeti i Nderuar a.s.m. përshkroi detajet e betejës, dhe ndërkohë Ja’la u betua në Zotin se: “Çfarë kishte ndodhur në betejë ishte tamam siç e kishte parashikuar Profeti i Nderuar Muhammed a.s.m..”

Sipas një hadithi të saktë e autentik, Profeti i Nderuar a.s.m. tha:

“Pas meje, kalifati do të zgjasë tridhjetë vjet; atëherë do të jetë një mbretëri lakmitare.” “Fillimi i kësaj çështje është profetësi e mëshirë; atëherë do të jetë mëshirë e Kalifat; pastaj ajo do të jetë mbretëri lakmitare; dhe më vonë do të jetë arrogancë e tirani.” Ai kështu parashikoi periudhën e kalifatit të katër kalifëve dhe plotësimin e kësaj periudhe me gjashtë muajt e kalifatit që drejtoi Hazreti Hasani, dhe në vazhdim do të ishte kalimi i kalifatit në monarki, dhe monarkia do të rrethohej, rrënohej e brehej nga intrigat e tirania. Dhe në të vërtetë u bë realitet tamam ajo që u parashikua.

Përsëri sipas një rrëfenje autentike, Ai deklaroi:

“Osmani do të vritet ndërsa do të jetë duke lexuar Kur’an.” “Dhe ka të ngjarë se Zoti do t’i veshë Atij një këmishë në atë kohë, (do të bëhet Kalif) ndërsa ata dëshirojnë t’ia heqin atë. Rrëzimi i tij gjithashtu mund të kërkohet.” Këto ngjarje gjithashtu ndodhën të gjitha tamam siç u parashikuan.

Gjithashtu sipas një rrëfenje autentike, “Ndërsa Profeti i Nderuar a.s.m. po vendoste kupa, Abdullah ibn Zubejr shijoi nga gjaku i Tij i bekuar. Atëherë Profeti i tha:

“Mjerë njerëzit prej teje dhe i mjeri ti prej njerëzve,” duke parashikuar se Abdullahi do t’i udhëhiqte muslimanët me një trimëri të jashtëzakonshme, dhe për shkak të tij do t’u binin njerëzve fatkeqësi të llahtarshme. Ajo çfarë parashikoi, ndodhi tamam: Gjatë sundimit të Emevive, Zubejri shpalli kalifatin e tij në Mekë, luftoi heroikisht në shumë beteja derisa në fund zullumqari Haxh-xhaxh e sulmoi atë me një forcë të madhe dhe, duke vazhduar një betejë të rreptë, heroi i shquar u martirizua.

Përsëri sipas një rrëfenje autentike, Profeti i Nderuar a.s.m. parashikoi veçoritë e dinastisë Emevite dhe sundimin tiranik të shumë mbretërve të saj, duke përfshirë Jezidin, Velidin e Hazreti Muaviun, që do të merrnin drejtimin e muslimanëve. Ai këshilloi drejtësi e urtësi dhe tha:

“Kur të drejtosh, vepro me vetëpërmbajtje.” Ai parashikoi se dinastia Abaside do të shfaqej pas Emevitëve për të qëndruar në fuqi për një kohë të gjatë dhe tha:

“Do të shfaqet shteti Abasid dhe do të vazhdojë sundimin për një kohë të gjatë.” Të gjitha parashikimet u bënë realitet.

Sipas një rrëfenje autentike, Profeti i Nderuar a.s.m. gjithashtu tha:

“Mjerë arabët për të keqen që është afruar”, duke sugjeruar me këtë turbullirat e konfliktet e tmerrshme që do të shkaktoheshin nga Xhengiz dhe Hulagu dhe shkatërrimin prej tyre të shtetit Abasid. E gjitha kjo u provua e vërtetë.

Sipas një rrëfenje autentike, kur Sa’ad Ibn Ebi Vek’kas ishte shumë i sëmurë, Profeti i Nderuar a.s.m. i tha:

“Ka të ngjarë që ti do të përmirësohesh e të shpëtosh me qëllim që disa njerëz do të mund të përfitojnë nga ti dhe disa të tjerë do të dëmtohen nga ti”, kështu Ai parashikoi se ai do të bëhëj një komandant i madh që do të arrinte shumë fitore dhe shumë njerëz do të përfitonin prej tij duke hyrë në palën e Islamit. Kurse pushtetet e tyre do të shkatërroheshin prej dorës së tij. Fjalët e Tij u provuan të vërteta; Sa’adi udhëhoqi ushtritë muslimane, shfarosi perandorinë Persiane dhe i bëri shumë popuj të arrinin udhëzimin, rrugën e Islamit.

Gjithashtu sipas një rrëfenje autentike, Nexhashiu, sundimtari Abisinas, i cili kishte pranuar besimin më herët, vdiq në vitin e shtatë të hixhretit; Profeti i Nderuar a.s.m., Profeti i All-llahut xh.sh. i njoftoi shokët e Tij për këtë. Ai, madje, kreu faljen e xhenazes për të. Një javë më vonë erdhën lajmet duke vërtetuar vdekjen e Nexhashiut pikërisht në të njëjtën ditë ashtu siç pati thënë Profeti.

Sipas një rrëfenje autentike, kur Profeti a.s.m. ishte me shokët më të afërt në majën e malit të Uhudit (ose të Hirasë), mali nisi të dridhej. Ai i tha:

</div>

“Mos lëviz! Sepse sipër teje është një profet, një i vërtetë dhe një martir”.

Duke parashikuar kështu martirizimin e Hazreti Umerit, Osmanit dhe Aliut. Ajo që u tha, gjithashtu u bë realitet.

Tani, o njeri fatkeq e i mjerë që të ka vdekur zemra! Ti ndoshta thua se Muhammedi a.s.m. ishte vetëm një njeri mendjemprehtë dhe i mbyll sytë ndaj Atij dielli të së vërtetës! Nga pesëmbëdhjetë llojet e ndryshme të mrekullive të Tij, ke dëgjuar vetëm një të qindën e një lloji që lidhet me parashikimet e Tij të cilat kanë sigurinë e ‘Konsensusit në Kuptim’. Ti nuk ke dëgjuar veçse një pjesë të vogël që i përket të padukshmes… Atëherë edhe pasi njeriu t’i dëgjojë këto mrekulli thotë për personin e tyre se Ai është një gjeni dhe zbulon të ardhmen me mendjemprehtësinë e Tij ? Supozo se edhe ne thamë ashtu si ti, se ai është një gjeni! A do të mundej një njeri i tillë me mendjemprehtësinë e njëqind gjenive të kishte parë ndonjëherë në mënyrë të gabuar? Ose, a do të mundej që ai ndonjëherë ta kishte poshtëruar veten duke e raportuar atë në mënyrë të padrejtë? A nuk do të ishte marrëzi e idiotizëm të mos u kushtosh vëmendje atyre që parashikon Ky gjeni i qindfishtë në lidhje me lumturinë në të dyja botët?

q SHENJA E GJASHTË:

Sipas një rrëfenje autentike, Profeti i Nderuar a.s.m. i tha Hazreti Fatimesë r.a.:

“Ti do të jeshë e para nga familja ime që do të ndërrosh jetë pas meje [pas vdekjes sime].” Gjashtë muaj më vonë ndodhi ajo çfarë Ai tha.

Dhe Ai gjithashtu i tha Ebu Dherrit:

“Ti do të dëbohesh prej këtu [Medineje], do të jetosh i vetmuar dhe do të ndërrosh jetë i vetmuar.” E gjitha kjo u bë realitet pas njëzet vitesh.

Njëherë Profeti a.s.m. u zgjua në shtëpinë e Umm Haramit (hallës së Enes Ibn Malikut), dhe duke buzëqeshur i tha:

“Unë pashë Ummetin (Komunitetin) tim duke bërë luftë në rrugë të Zotit në dete si mbretër të ulur nëpër frone.” Umm Harami i tha: “Bëj lutje, o i Dërguari i Zotit xh.sh., që të jem edhe unë me ta.” Profeti i tha: “Ti do të jesh.”

Pas dyzet vjetësh ajo e shoqëroi burrin e saj Ubadeh Ibn Samit në pushtimin e Qipros. Ajo vdiq atje dhe varri i saj që nga ajo kohë vizitohet nga besimtarët. Kështu ajo çfarë parashikoi, u provua e vërtetë.

Dhe – gjithashtu sipas një rrëfenje autentike – ai deklaroi:

“Nga fisi Thakif një gënjeshtar do të pretendojë profetësi, dhe do të shfaqet një tiran i etur për gjak.” Me këtë Ai dha njoftime për Muhtarin e lig, i cili pretendoi profetësi dhe për Haxhxhaxhin Mizor i cili vrau qindra e mijëra njerëz.

Dhe, sipas një rrëfenje autentike, Ai tha:

“Stambolli do të pushtohet dhe sa i bekuar është Emiri i saj dhe sa e bekuar është ushtria që do ta pushtojë atë.”

Ai kështu dha lajmet se Stambolli do të pushtohej nga duart e muslimanëve dhe se Hazreti Sulltan Mehmet Fatihu (pushtuesi) do të arrinte rangun më të lartë shpirtëror. Parashikimi i Tij përsëri u provua i vërtetë.

Dhe gjithashtu, sipas një rrëfenje autentike, Ai tha:

“Në qoftë se feja do të varej në plejada (yje), burra nga Persia do ta arrinin atë,” duke treguar se dijetarë të pashoqë dhe shenjtorë, si Ebu Hanifeja do të shfaqeshin nga Irani.

Përveç kësaj Ai parashikoi Imam Shafijun, duke thënë:

“Një dijetar nga Kurejshi do të shfaqet e do ta mbushë tokën me dituri.”

Sipas një rrëfenje autentike, Profeti a.s.m. tha:

“Ummeti (komuniteti) im do të ndahet në shtatëdhjetë e tre degëzime (sekte), dhe vetëm njëri prej tyre do ta arrijë shpëtimin.” Ai u pyet: “Kush janë ata (që do të shpëtojnë)?” Profeti u përgjigj: “Janë ata që do të më ndjekin mua dhe shokët e mi,” duke kuptuar Ehli-sunneh vel xhema’at.

Dhe gjithashtu Ai deklaroi se,

“Kaderitë janë Mexhusët e këtij komuniteti,” duke parashikuar shfaqjen e sektit Kaderi i cili do të ndahej në degëzime të ndryshme dhe do të mohonte kaderin, (caktimin, paracaktimin Hyjnor), Ai gjithashtu parashikoi Refazitët të cilët do të prodhonin sekte të ndryshme.

Dhe –përsëri sipas një rrëfenje autentike– Ai i tha Hazreti Aliut: “Shembulli yt është si ai i Isait (Jezusit) a.s.; ti do të jesh shkak për shkatërrimin e dy grupeve prej njerëzve; njëri grup për shkak të dashurisë së tepruar, dhe njëri grup për shkak të armiqësisë së tepruar.” Krishterët për shkak të dashurisë së tepruar për Isain (Jezusin) kaluan limitet dhe e quajtën atë -ruajna Zot! – ‘biri i Zotit’, ndërsa çifutët për shkak të armiqësisë së tyre shkuan në një ekstrem tjetër duke mohuar profetësinë dhe virtytin e Tij . E ngjashme me këtë, disa njerëz gjithashtu do të rrezikojnë humbje për shkak të dashurisë së tepruar ndaj teje, dhe tha: “Disa të tjerë do të jenë tej mase armiqësorë kundra teje. Ata janë Havarixhët dhe përkrahësit ekstremist të Emevitëve, të cilët janë “Nasiba.”

Në qoftë se pyetet këtu: Dashuria për Ehlibejtin është urdhër Kur’anor dhe u inkurajua shumë nga vetë Profeti a.s.m.. Atëherë dashuria e Shiitëve mund të shërbejë si një shfajësim për ta meqenëse dashuria e thellë mund t’i ngjasojë dehjes. Përse atëherë Shi’itët dhe veçanërisht Refazitët nuk mund të përfitojnë nga dashuria e tyre, dhe përse dashuria e tyre përshkruhet nga Profeti si e tepruar?

Përgjigjja: Dashuria është dy llojesh:

I Pari është të duash diçka apo dikë për kuptimin që ajo gjë ose ai tregon.

Kjo do të thotë, ta duash Hazreti Aliun, Hasanin, Husejnin dhe Ehlibejtin në Emrin e All-llahut xh.sh. e për hir të Profetit të Tij të Nderuar a.s.m.. Kjo lloj dashurie e shton dashurinë ndaj Profetit të Nderuar a.s.m. dhe bëhet mjet ndërmjetësues për dashurinë e Zotit të Gjithëfuqishëm. Kështu, kjo dashuri është e lejueshme dhe teprimi i saj nuk është i dënueshëm apo agresiv dhe as nuk bën thirrje për qortim e armiqësi ndaj të tjerëve.

Lloji i dytë i dashurisë merr cilësitë si objekt, domethënë është të duash ndonjë gjë apo ndonjë njeri për vetë atë gjë apo për vetë atë njeri. Në të, njeriu nuk mendon për Profetin a.s.m., por ia kushton dashurinë Hazreti Aliut për shkak të trimërisë së tij dhe Hazreti Hasanit e Husejnit për shkak të madhështisë së tyre dhe të cilësive të larta, edhe nëse ai nuk e njeh Zotin apo Profetin. Kjo dashuri nuk është një mjet i dashurisë për Zotin xh.sh. e për Profetin e Nderuar a.s.m.; Përveç kësaj, kur është e tepruar, ajo rezulton në qortim e armiqësi për të tjerët, ashtu siç u përmend në hadith. Për shkak të këtij lloji dashurie të tepruar ndaj Hazreti Aliut, disa njerëz e mbajtën vetveten të distancuar nga Hazreti Ebu Bekri dhe Umeri dhe ranë në humbje. Dashuria e tyre negative, në të vërtetë, është burimi i fatkeqësisë.

Dhe – sipas një rrëfenje autentike– Profeti deklaroi:

“Kur vajzat e persianëve e të romakëve t’u shërbejnë ju, atëherë lufta e fatkeqësia do të ndodhin mes jush dhe Zoti xh.sh. do të bëjë të sundojnë të këqinjtë e tyre mbi të mirët!” Pas tridhjet vjetësh parashikimet e Tij u bënë realitet.

Dhe –përsëri, sipas një rrëfenje autentike, ai deklaroi:

“Kështjella e Hajberit do të pushtohet nga duart e Aliut.” Si një mrekulli e profetësisë së Tij dhe përtej parashikimit, ditën e nesërme Hazreti Aliu hoqi portën e kështjellës së Hajberit me duart e tija, e përdori atë si mburojë dhe mori kështjellën. Kur pushtimi u realizua, ai e hodhi portën për tokë; porta ishte aq e madhe sa që tetë burra të fuqishëm, ose sipas një versioni tjetër dyzet vetë u përpoqën ta ngrenin atë nga toka, por nuk mundën.

Gjithashtu Profeti parashikoi betejën e Siffinit ndërmjet Hazreti Aliut dhe Muaviut duke thënë:

“Ora e fundit nuk do të vijë derisa dy grupe me një pretendim të vetëm të luftojnë njëri-tjetrin.”

Dhe gjithashtu Ai deklaroi: “Një grup rebelësh do të vrasin Ammarin.” Kur Ammari u vra në betejën e Siffinit, Hazreti Aliu e tregoi këtë si provë se përkrahësit e Muaviut ishin rebelë; por Muaviu e interpretoi atë ndryshe, edhe Amr Ibn As gjithashtu tha: “Rebelët janë vrasësit, e jo të gjithë ne.”

Dhe gjithashtu Ai tha: “Sa të jetë gjallë Hazreti Umeri, asnjë kryengritje nuk do të shpërthejë midis jush.” Dhe kështu ndodhi.

Dhe para se të pranonte fenë, Sehl ibn-Amr njëherë u zu rob në një betejë. Hazreti Umeri i tha Profetit të Nderuar a.s.m.: “Më lejo t’ia shkul dhëmbët, sepse ai, me foljen e tij retorike, po nxit Kurejshët idhujtarë të bëjnë luftë kundra nesh.” Profeti i Nderuar a.s.m. iu përgjigj:

“Ka gjasa që ai të marrë një pozitë që do të të kënaqë ty, o Umer.” Në fakt, në kohën kur Profeti i Nderuar a.s.m. u nda nga kjo jetë, vdekja e të Cilit shkaktoi panik e turbullirë, Syhejli me elokuencën e tij të mirënjohur, i qetësoi e i ngushëlloi sahabët në Mekë me një predikim; ndërsa në Medine, Ebu Bekri es-Siddiku -i drejti-, me qëndrueshmërinë e tij të madhe gjithashtu, po jepte një predikim shumë të rëndësishëm për të ngushëlluar Sahabët. Çuditërisht, të dy predikimet i ngjasuan në një far mase njëri-tjetrit përsa i përket përpilimit të tyre.

Profeti a.s.m. i tha njëherë Surakas:

“Ti do të veshësh dy byzylykët e Kisras.” Shteti i Kisras u rrëzua gjatë kalifatit të Hazreti Umerit. Kur arritën bizhuteritë e xhevahiret e Kisras, Hazreti Umeri ia veshi ato Surakas, duke thënë

“Lavdi Zotit xh.sh. që ia hoqi këto Kisras e ia veshi Surakas.” Kjo vërtetoi parashikimin e Profetit.

Dhe gjithashtu ai tha që:

“Me t’u zhdukur Kisra, Persiani, nuk do të ketë më Kisra pas tij !” Ngjarja ndodhi ashtu siç e parashikoi.

Dhe Ai i tha përfaqësuesit të Kisras: “Kisra tani është vrarë nga i biri i tij Shirvija Parviz.” Kur përfaqësuesi e verifikoi dhe mësoi se ai ishte vrarë pikërisht në atë kohë, atëherë ai përqafoi Islamin. Emri i përfaqësuesit në disa rrëfenja vjen si Firuz.

Dhe, sipas një rrëfenje autentike Ai përmendi një letër sekrete që Hatib Ibn Balta ia kishte dërguar Kurejshit. Ai dërgoi Hazreti Aliun dhe Mikdadin për ta marrë atë, duke i thënë: “Ndodhet një person në filan vend duke mbajtur filan letër. Merreni atë dhe silleni këtu”. Ata shkuan dhe e sollën pikërisht letrën të cilën Ai e kishte përshkruar nga tamam ai vend. Ai e thirri Hatibin dhe e pyeti: “Pse veprove në këtë mënyrë?” Hatibi i kërkoi falje dhe profeti e pranoi arsyetimin e tij.

Dhe, përsëri sipas një rrëfenje autentike në lidhje me Utba Ibn Ebi Lehebin, Profeti bëri lutje:

“U ngrëntë (u kafshoftë) ai prej qenve të Zotit xh.sh.”, duke parashikuar fatin e tmerrshëm të Utbas. Pas një kohe, ndërsa ishte në rrugë për në Jemen, Utba Ibn Leheb u gllabërua nga një luan. Të dyja, mallkimi dhe parashikimi i Profetit a.s.m., u vërtetuan kështu.

Dhe, transmetohet në një hadith të saktë se, pasi pushtoi Mekkën, Profeti urdhëroi Hazreti Bilall el-Habeshiun të ngjitej lartë në tarracën e Qabes që të bënte thirrjen e Ezanit për falje, ndërkohë Ebu Sufjani, Attab Ibn Asid, dhe Harith Ibn Hisham, të cilët ishin drejtuesit e Kurejshit, po rrinin ulur aty pranë dhe bisedonin. Attabi Tha: “Sa me fat ishte babai im që nuk qe i pranishëm në këtë moment”. Harithi tha me përbuzje për Hazreti Bilalin: “A nuk mundi Muhammedi të gjente dikë tjetër përveç këtij korbi të zi për të kryer detyrën e muezinit?” Ebu Sufjani tha: “Unë kam frikë të them ndonjë gjë, sepse Ai do të njoftohet për çfarëdo që them unë, madje në qoftë se nuk do ta njoftonte atë ndonjë gjë tjetër, shkëmbinjtë e Bathës (emri i vjetër i Mekës) do ta njoftonin Atë”. Në të vërtetë, pak më vonë, Profeti i Nderuar a.s.m. i takoi rastësisht ata dhe u përmendi bisedën e tyre fjalë për fjalë. Ndërkaq pikërisht në atë moment, Attabi dhe Harithi ranë në shehadet, u bënë muslimanë.

Shiko o mohues pa zemër që nuk e njeh Atë! Dy drejtuesit kryeneçë të Kurejshit u bënë besimtarë vetëm nga ky njoftim i vetëm i Tij, që i përket të Padukshmes. Sa e prishur duhet të jetë zemra jote, sepse ti po dëgjon me mijëra mrekulli që kanë sigurinë e “Konsensusit në Kuptim” si ky, ndërsa ti akoma nuk je i kënaqur plotësisht…! Megjithatë le t’i kthehemi subjektit tonë.

Dhe, sipas një rrëfenje autentike, Abbasi u zu rob nga Sahabët në betejën e Bedrit. Kur ai u pyet për shpërblesën (për lirim), ai u tha se nuk kishte para. Ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. i tha: “Ti dhe gruaja jote Umm Fadl e fshehët atë shumë parash -[duke i dhënë shumën ekzakte]- në filan vend”. Abbasi e konfirmoi këtë duke thënë: “Ky ishte një sekret dhe dihej vetëm nga ne të dy”. Atëherë ai u bë musliman.

Dhe gjithashtu, sipas një rrëfenje autentike, një magjistar i rrezikshëm çifut i quajtur Lebid, njëherë kurdisi një magji të fortë e efektive për të sfilitur e shqetësuar Profetin e Nderuar a.s.m.. Ai mbështolli flokun dhe perin rreth një krehëri, i bëri magji dhe e hodhi në një pus. Profeti i Nderuar a.s.m. u tha shokëve të Tij, duke përfshirë edhe Hazreti Aliun, që të shkonin tek filan pus e ta sillnin magjinë. Ata shkuan dhe e gjetën atë tamam siç u ishte përshkruar. Dhe ndërsa ata e çmbështollën dhe, sa herë që zgjidhnin një nyje, shqetësimi i Profetit të Nderuar a.s.m. pakësohej.

Dhe, përsëri sipas një rrëfenje autentike, njëherë Profeti i Nderuar a.s.m. dha lajmet e fatit të tmerrshëm të një apostati, felëshuesi, të një grupi që përfshinte persona të tillë të rëndësishëm si Ebu Hurejren dhe Hudhejfen, duke thënë:

“Njëri nga ju do të hyjë në zjarr me një dhëmballë më të madhe se Mali i Uhudit”. Ebu Hurejreja transmetoi: “Unë u frikësova, sepse më vonë vetëm dy mbeten nga ai grup, njëri prej të cilëve isha unë. Më në fund, personi tjetër u vra në betejen e Jemames si një nga ndjekësit e Musejlemes”. Kështu e vërteta e parashikimit të Profetit u vërtetua.

Dhe transmetohet përmes një zinxhiri të saktë njoftimesh se Umejri dhe Safvani para se të bëheshin muslimanë, njëherë vendosën të vrisnin Profetin a.s.m. për një shpërblim të mirë që u ishte ofruar. Kur Umejri arriti në Medine me synim që ta vriste Profetin a.s.m.; Profeti i Nderuar a.s.m. e pa dhe e thirri atë dhe duke vendosur dorën e Tij në kraharorin e Umejrit, e njoftoi se çfarë kishte planifikuar ai me Safvanin. Umejri u përgjigj, “Po;” dhe u bë musliman.

Të ngjashme me ato që u përmendën më lartë, shumë parashikime të cilat Profeti i dha në lidhje me të Padukshmen, janë regjistruar në Gjashtë Librat e mirënjohur autentikë të hadithit -Kutubus-sitte-, së bashku me zinxhirët e transmetuesve. Sa për ndodhitë që u përmendën në këtë vepër të Risalein-Nurit, ato janë të sigurta me shkallën e “Konsensusit në kuptim” që transmetohen tek librat e Buhariut e të Muslimit, të cilët pranohen nga dijetarët si burimet më të sigurta pas Kur’anit; gjithashtu ato përmenden tek Koleksionet e tjera si Tirmidhiu, Nesaiu, Ebu Davudi, Mustedrek el-Ha-kîm, Musned el-Ahmed Ibn Hanbel dhe Delail el-Bejhaki.

Tani o mohues mendjelehtë! Mos i merr këto pa seriozitet, duke thënë: “Muhammedi Arab ishte njeri i zgjuar!,” sepse parashikimet e sakta të Profetit Muhammed a.s.m., në lidhje me të Padukshmen nuk mund të shpjegohen veçse në njërën nga këto dy mënyra: Ti ose do të supozoje se, “Ky person i bekuar kishte një vizion shpues të tillë dhe ishte një gjeni shumë i madh, i Cili shikoi dhe njohu të shkuarën, të ardhmen dhe të gjithë botën; shikoi lindjen, perëndimin dhe të gjithë universin, dhe zbuloi çfarë ndodhi në të shkuarën dhe çfarë do të ndodhë në të ardhmen; mirëpo një cilësi e tillë nuk mund të gjendet në një qënie njerëzore, por në qoftë se do të gjendej, ajo sigurisht do të ishte një çudi, një dhuratë që iu dha Atij nga Krijuesi i gjithësisë, e cila do të ishte në vetvete më e madhja e mrekullive; ose ti të duhet ta besosh këtë person të bekuar se është një nëpunës e një student i Një të Vetmi, i Cili vëzhgon e drejton çdo gjë, i Cili komandon të gjitha epokat, të gjitha speciet dhe botët e qënieve në Kozmos dhe që në regjistrin e madh të të Cilit është regjistruar çdo gjë. Kështu që, Ai mund t’ia tregojë e t’ia komunikojë ato studentit të Tij kurdo që Ai dëshiron. Prandaj Muhammedi Arab a.s.m. u mëson të tjerëve ashtu siç mësohet Ai vetë nga Zoti i Përjetësisë.

Dhe –tregohet në një rrefenjë autentike se-– kur Profeti e caktoi Hazreti Halid Ibn Velidin për të bërë luftë kundër Ukajdirit- kryetarit të Daumat el-Xhandal, Ai e informoi Halidin se:

“Ai do ta gjente Ukajdirin në një gjueti të një bualli të egër dhe, se ai do të kapej rob pa asnjë rezistencë. Hazreti Halidi e kapi rob Ukajdirin pikërisht kështu”.

Dhe -sipas një Hadithi autentik, kur Kurejshët varën në murin e Qabesë një letër në të cilën ishin shkruar fjalë kundra Beni Hashimit, Profeti u tha atyre që: “Krimbat e kanë ngrënë letrën, përveç pjesëve që përmbajnë Emrat e All-llahut xh.sh..” Ata e kontrolluan letrën dhe e gjetën në të njëjtën gjendje siç u ishte përshkruar.

Dhe -sipas një hadithi autentik- Profeti tha që: “Do të shfaqet një epidemi e madhe gjatë pushtimit të Bejtul Makdis (Jerusalemit).” Kur Jerusalemi u pushtua gjatë Kalifatit të Hazreti Umerit, një epidemi e përhapur gjërë shkaktoi për tre ditë vdekjen e shtatëdhjetëmijë njerëzve.

Dhe, përsëri, sipas një rrëfenje autentike, Profeti parashikoi se Basra dhe Bagdadi do të vinin në ekzistencë, të cilat në atë kohë nuk ishin ndërtuar; parashikoi se thesari i botës do të hynte në Bagdad, se Turqit dhe populli që jetonin në brigjet e Detit Kaspik do të luftonin me Arabët dhe se shumica e tyre, më vonë do të hynin në fenë Islame dhe, se në mesin e Arabëve ata do të vinin e t’i sundonin. Ai tha:

“Persianët [joarabët] pothuajse do të mbisundojnë në mesin tuaj, duke konsumuar plaçkat tuaja të luftës e duke ju rrahur juve”.

Ai gjithashtu tha:

“Shkatërrimi i Komunitetit tim do të jetë prej duarve të të këqinjve nga Kurejshi,” duke sugjeruar turbullirën e shkaktuar nga drejtuesit e këqinj Emevitë, të tillë si Velidi e Jezidi.

Ai, për më tepër, parashikoi se apostazia -felëshimi- do të ndodhte në treva të tilla si Jemame.

Dhe gjatë luftës se famshme të Hendekut, Ai deklaroi:

“Që tani e në vazhdim, unë do të bëj sulme mbi Kurejshët dhe mbi konfederatat e tyre, e jo ata mbi mua!” Edhe ky paralajmërim gjithashtu u vërtetua.

Dhe, sipas një Hadithi të saktë, Ai dy muaj para vdekjes së Tij, tha se:

“Njërit midis shërbëtorëve të Zotit i është dhënë dëshira për të zgjedhur dhe ai zgjodhi atë që është me Zotin”, kështu e njoftoi vdekjen e vet.

Dhe rreth Zejd Ibn Suvahanit, Ai tha:

“Njëra nga gjymtyrët e tij do t’i paraprijë atij në Parajsë.” Ne Betejën e Nihavandit, njëra nga duart e tij iu pre, dhe në të vërtetë shpirtërisht ajo dorë e martirizuar arriti më përpara në Xhennet.

Ngjarjet që kemi përmendur deri tani, të cilat lidhen me të Padukshmen, përfshijnë vetëm njërën nga dhjetë llojet e tij të ndryshme të mrekullisë. Por vetëm nga ky lloj, ne nuk kemi përmendur as një të dhjetën. Përveç asaj që është përmendur këtu, katër lloje të ndryshme mrekullie që lidhen me parashikimet e së Padukshmes janë përshkruar shkurtazi në “Fjalën e Njëzet e Pestë”, e cila bën fjalë për mrekullinë e Kur’anit. Tani konsideroji llojet e përmendura këtu së bashku me katër llojet e tjera për të cilat Ai bëri parashikime, nëpërmjet gjuhës së Kur’anit, dhe ti do të shikoje se çfarë provash vendimtare, të padiskutueshme, të forta, brilante dhe të qëndrueshme për profetesinë e Tij përbëjnë ato. Në të vërtetë, kushdo që zemra dhe mendja e të cilit nuk janë prishur, do të besonte me siguri, se: Personaliteti i Muhammedit a.s.m. është Profeti që i bën parashikimet për të padukshmen nga i Gjithëlavdishmi Absolut, Krijuesi i çdo gjëje dhe Njohësi i Vetëm i së Padukshmes dhe prej Atij lajmërohet…

q SHENJA E SHTATË:

Ne do të japim në këtë shenjë disa shembuj nga mrekullitë e Profetit a.s.m. që lidhen me bereqetin, shtimin në efekt të ushqimit të Tij. Ato janë të sigurta me shkallën e ‘Konsensusit në Kuptim’. Por, përpara se të hyjmë në subjekt, një parathënie do të ishte e përshtatshme.

Parathënie:

Secili nga shembujt e mëposhtëm të mrekullive të bereqetit tregohen nëpërmjet zinxhirëve të ndryshëm autentikë të transmetimit. Një pjesë e këtyre shembujve tregohet nga gjashtëmbëdhjetë mënyra transmetimi. Shumica e tyre u shfaqën në prani të grupeve të mëdha dhe u treguan nga persona të vërtetë të shumtë të mirënjohur e të shquar midis atyre që ishin të pranishëm. Për shembull: Njëri prej tyre tregon: “Shtatëdhjetë burra hëngrën prej një “saë” sasie të vogël prej katër grushtash ushqimi dhe u ngopën të gjithë.” Kështu, shtatëdhjetë burrat e dëgjojnë këtë rrëfenjë të cilën e tregon njëri prej tyre dhe, ndërkohë ata nuk e kundërshtojnë e nuk e mohojnë. Me fjalë të tjera, ata e konfirmojnë këtë ndodhi me heshtje, sepse në qoftë se në atë epokë të së vërtetës e të realitetit, Sahabët të cilët ishin simpatizantët e së vërtetës, të seriozitetit e të ndershmërisë, po të kishin parë edhe gënjeshtrën më të vogël, padyshim ata do ta kishin refuzuar e mohuar atë. Por ngjarjet që do të përmendim u treguan nga shumë, ndërsa të tjerët që ishin të pranishëm tek ato, i konfirmuan me heshtje. Prandaj, secila nga këto ngjarje ka sigurinë e “Konsensusit në Kuptim”.

Për më tepër, si librat e historisë, ashtu edhe librat e biografisë së Profetit të Nderuar a.s.m. dëshmojnë se sahabët, pasi mësuan përmendësh Kur’anin, punuan me të gjithë fuqinë e tyre për të mësuar përmendësh e për të ruajtur hadithet, domethënë, për të mësuar e ruajtur veprat dhe fjalët e Profetit të Nderuar Muhammed a.s.m. dhe veçanërisht ato që lidhen me urdhëresat e Sheriatit ose me mrekullitë, duke i kushtuar vëmendjen më të madhe saktësisë së tyre. Ata kurrë nuk neglizhuan edhe për aspektin më të vogël të jetës së Tij, të veprave dhe të gjendjeve. Ky dhe fakti që ata i regjistruan, dëshmohen nga librat e hadithit.

Përveç kësaj, në epokën e lumturisë ata regjistruan e shënuan shumë nga hadithet që u përkasin rregullave të sheriatit dhe mrekullive të Tij. ‘Shtatë Abdullahët’ në mënyrë të veçantë i regjistruan ato me shkrim, sidomos Abdull-llah Ibn Abbas i njohur si “Interpretues i Kur’anit” dhe Abdull-llah Ibn Amr Ibn A’si tridhjet apo dyzet vjet më vonë. Dhe me mijëra nga studiuesit e saktë të gjeneratës që vijuan Sahabët regjistruan me shkrim hadithet dhe mrekullitë. Dhe akoma më vonë, kryesisht katër interpretuesit e mëdhenj të sheriatit dhe me mijëra dijetarë të saktë të hadithit i transmetuan dhe i ruajtën me anë të shkrimit e të regjistrimit. Pastaj dyqind vjet pas Hixhretit, autorët e gjashtë librave të saktë të hadithit -Kutubus-sitte-, me në krye Buhariun dhe Muslimin, ndërmorën detyrën e ruajtjes së tyre. Më vonë u shfaqën mijëra kritikë të ashpër, të tillë si Ibn Xheuzi, i cili identifikoi njoftime të rreme, të cilat ishin futur nga mohuesit, mendjelehtët dhe injorantët, tek raportimet e sakta. Pastaj dijetarë të përpiktë e të devotshëm si Xhelalud’din Es-Sujuti, i cili u nderua shtatëdhjetë herë me bisedimin me Profetin e Nderuar a.s.m. që iu shfaq atij në gjendje zgjimi, dalloi diamantet e haditheve të sakta nga fjalët e tjera dhe nga shpikjet.

Kështu ngjarjet dhe mrekullitë që do të flasim, na kanë ardhur nga duar të shumta të besuara e të fuqishme dhe na kanë arritur në gjendje të shëndoshë e të saktë.

“E Gjithë lavdia i takon All-llahut. Kjo është nga mirësia e Krijuesit tim.”

Për këtë arsye; “Mendja e njeriut duhet të çlirohet nga mendimi se mos ndoshta këto ngjarje janë shtrembëruar apo ngatërruar qysh nga ajo kohë deri tek koha e tanishme!” dhe të bindet se këto ngjarje nuk janë shtrembëruar apo ngatërruar nga ajo kohë gjer tek koha e tanishme!”

Mrekullitë e sigurta që lidhen me shtimin e ushqimit;

Shembulli i parë: Gjashtë Librat e saktë të hadithit, të kryesuara nga Buhariu dhe Muslimi, tregojnë me unanimitet se gjatë ceremonisë me rastin e martesës së Profetit të Nderuar a.s.m. me Hazreti Zejneben, nëna e Hazreti Enesit, Umm Sulejm, përgatiti duke fërguar në vaj dy grushta hurmash, dhe me anë të Hazreti Enesit ia dërgoi atë Profetit a.s.m.. Ndërkohë Profeti i tha: “Shko e i bëj ftesë filanit e filanit [duke cilësuar me emra disa persona] si dhe fto cilindo që do të takosh rastësisht në rrugën tënde.” Enesi i ftoi ata që u cilësuan me emra dhe ata që takoi në rrugë. Rreth treqind Sahabe erdhën dhe mbushën dhomën (Suffen) dhe paradhomën. Atëherë filloi t’i ftojë ata: “Bëhuni dhjetë nga dhjetë në formë rrethi!”, dhe vendosi dorën e Tij të bekuar mbi atë sasi të vogël ushqimi, bëri lutje dhe u tha: “Urdhëroni!”. Të gjithë ata treqind njerëz, hëngrën dhe u ngopën. Pastaj i tha Enesit: “Ngrije ushqimin!”. Enesi tha: “Unë nuk mund të dalloja se a kishte më shumë ushqim kur unë e vendosa (në fillim), apo kur e ngrita atë (në fund)”

Shembulli i dytë: Ebu Ejjub el-Ensari, mikpritësi i Profetit, tregon: Kur Profeti i Nderuar a.s.m. e nderoi shtëpinë e tij, Ebu Ejjubi tha: Kam përgatitur ushqim sa për dy veta, i cili do të mjaftonte për Profetin e Nderuar a.s.m. dhe për Ebu Bekër es-Siddikun. Profeti i tha atij: “Fto tridhjet burra nga Ensarët e shquar!” Tridhjet burra erdhën dhe hëngrën. Pastaj i tha: “Fto edhe gjashtëdhjetë burra”. Unë i ftova, edhe ata gjithashtu erdhën dhe hëngrën. Përsëri i tha: “Fto edhe shtatëdhjetë vetë” Unë i ftova; ata erdhën dhe kur mbaruan së ngrëni, kishte mbetur akoma ushqim në tasa. Të gjithë ata që erdhën përqafuan Islamin dhe bënë betimin e besëlidhjes pasi panë këtë mrekulli. Njëqind e tetëdhjetë burra hëngrën nga ushqimi që ishte përgatitur për dy vetë.

Shembulli i tretë: Raportohet përmes shumë zinxhirëve të trans-metimit, nga Hazreti Umer Ibn Hattabi, Ebu Hurejreja, Seleme Ibn Akva dhe Ebu Amrat el-Ensariu se:

Në një ekspeditë ushtria u bë shumë e uritur. Ata ia përcollën çështjen Profetit të Nderuar a.s.m. dhe ndërkohë Ai u tha atyre:

“Grumbullojeni çfarëdo ushqimi që ka mbetur në duqet (çantat) tuaja!” Gjithësecili solli nga një sasi të vogël hurmash dhe i vendosën në një hasër. Më e shumta që ata grumbulluan së bashku ishte katër grushta hurmash.

Seleme tregon: “Unë e vlerësova sasinë dhe ajo mezi arriti masën e një dhie të gjunjëzuar (të ulur).”

Atëherë Profeti i Nderuar a.s.m. bëri dua për t’u shtuar ushqimi duke thënë:

“Gjithkush të sjellë pjatën e tij!”

Ata vrapuan me shpejtësi dhe erdhën. Asnjë enë nuk mbeti pa u mbushur dhe madje një sasi teproi.

Një transmetues Sahabi ka thënë:

“Unë kuptova nga rrjedha e shtimit të këtij bereqeti se sikur të vinte e gjithë bota, ushqimi do të kishte qenë i mjaftueshëm edhe për ata…”

Shembulli i katërt: Me në krye Buhariun dhe Muslimin, librat e saktë sqarojnë se Abdur-Rahman Ibn Ebu Bekër es-Siddik, thotë: “Ne, njëqind e tridhjetë Sahabët ishim me Profetin e Nderuar a.s.m. në një ekspeditë. Brumi i bukës ishte përgatitur për një sasi rreth një Saë që përbëhet nga katër grushta, u sakrifikua një dhi e u poq. Vetëm mëlçitë dhe veshkat u bënë qofte. Dhe betohem në Zotin se, nga ai mish i pjekur (mëlçitë e veshkat) iu dha nga një copë e vogël gjithësecilit. Mandej Profeti i Nderuar a.s.m. e vuri mishin e pjekur në dy tasa. Pasi ne të gjithë kishim ngrënë e ishim ngopur, kishte mbetur akoma prej atij ushqimi. Ushqimin që teproi e ngarkova mbi deve.”

Shembulli i pestë: Siç shënohet në librat e saktë të haditheve, Hazreti Xhabir El-Ensari duke u betuar, tregon: “Gjatë ekspeditës Ahzab, në ditën e shquar të Hendekut, ndonëse njëmijë njerëz hëngrën prej një peshe sa (një Saë) buke thekri dhe një keci të pjekur, prapëseprapë ushqimi teproi. Hazreti Xhabiri thotë: “Atë ditë ushqimi ishte gatuar në shtëpinë time dhe, pasi ishin larguar një mijë njerëzit, tenxhereja akoma po ziente me mish në të dhe buka po bëhej nga brumi; sepse Profeti e kishte lagur brumin dhe tenxheren me ujin e gojës së Tij të bekuar duke u lutur për bereqet -bollëk.”

Kështu, Xhabiri, duke u betuar në Zotin xh.sh., e njofton mrekullinë e bereqetit në prani të njëmijë Sahabëve duke shfaqur lidhjen e tyre me të. Domethënë kjo ndodhi është e sigurtë sikur ta transmetonin një mijë burra.

Shembulli i gjashtë: Sipas një rrëfenje autentike nga i famshmi Ebu Talha, xhaxhai i Hazreti Enesit, i cili i kishte shërbyer Profetit, thuhet se: Profeti i Nderuar a.s.m. ushqeu shtatëdhjetë-tetëdhjetë njerëz me një sasi të vogël buke thekri që Enesi e kishte sjellur nën krahun e tij. “Thyejeni bukën në copa të vogla!”, urdhëroi ai dhe u lut për bereqet për shtim. Meqë shtëpia ishte e ngushtë, ata vinin dhjetë e nga dhjetë dhe shkonin duke qenë të ngopur.”

Shembulli i shtatë: Tregohet si autentike në librat e saktë të tillë, si: Shifa el-Sherif dhe Muslimi, se Hazreti Xhabir el-Ensari ka thënë: Njëherë një njeri i kërkoi Profetit të Nderuar a.s.m. ushqim për familjen e tij. Profeti i Nderuar a.s.m. i dha atij një gjysëm peshe elbi. Për një kohë të gjatë, ai hëngri nga elbi së bashku me familjen e tij dhe me miqtë. Ata shikojnë se ushqimi nuk kishte mbaruar dhe, ndërkohë ata e peshuan atë për të parë se sa shumë ishte pakësuar. Pas asaj, bekimi i bereqetit ishte larguar dhe elbi nisi të pakësohej me shpejtësi. Ndërkaq personi në fjalë shkoi tek Profeti i Nderuar a.s.m. dhe i tregoi çfarë kishte ndodhur. Ai iu përgjigj dhe i tha:

Domethënë: “Në qoftë se ti nuk do ta kishe peshuar, ai bekim do t’u mjaftonte për të gjithë jetën.”

Shembulli i tetë: Sipas librave të saktë të tillë si Tirmidhi, Nesa’i, Bejhakiu, dhe Shifa el-Sherif, Samura Ibn Xhundub thotë: “Profetit të Nderuar a.s.m. iu soll një enë në të cilën kishte mish. Nga mëngjesi gjer në mbrëmje erdhën shumë grupe njerëzish dhe hëngrën prej tij.”

Në përputhje me shpjegimin që ne dhamë në parathënien e kësaj pjese për bereqetin, Ky nuk është vetëm tregimi i Samures, por Samure ishte si përfaqësuesi i atyre grupeve të cilët hëngrën prej atij ushqimi dhe ai e raportoi këtë rrëfenjë në vend të tyre.

Shembulli i nëntë: Tregohet gjithashtu nga studiues të besueshëm të tillë si autori i mirënjohur i Shifa el-Sherif, i famshmi Ibn Ebi Shejba dhe Tabarani, se Hazreti Ebu-Hurejreja thotë: Profeti i Nderuar a.s.m. më urdhëroi, që t’u bëja ftesë As’habu el-Suf’fa, mërgimtarëve të varfër Mekkas, të cilët e kanë bërë vendin jashtë xhamisë si shtëpinë e tyre, dhe të cilët numërohen më shumë se njëqind. Kështu unë shkova, i kërkova dhe i tubova së bashku. Një tabaka me ushqim u vendos përpara nesh dhe ne hëngrëm aq sa deshëm. Atëherë ne u ngritëm, pjata mbeti plot ashtu siç ishte kur u vendos në fillim, vetëm shenjat e gishtave ishin të dukshëm në ushqim.

Kështu kjo ngjarje transmetohet nga Hazreti Ebu Hurejreja në emrin e të gjithë njerëzve të Suffasë e që mbështetet nga konfirmimi i tyre. Prandaj ngjarja është aq e sigurtë tamam sikur ta kishin transmetuar të gjithë njerëzit e Suffas. A do të ishte e mundur, në qoftë se ky lajm do të ishte në kundërshtim me të vërtetën e të drejtën, që ata njerëz të drejtë e të plotësuar të mos e mohonin apo të mos e kundërshtonin atë?

Shembulli i dhjetë: Sipas një rrëfenje autentike nga Hazreti Imam Aliu, “Njëherë Profeti i Nderuar a.s.m. grumbulloi njerëzit e Beni Abd el-Muttalib. Ata ishin rreth dyzet veta, duke përfshirë disa që do të mund të hanin një deve të vogël e të pinin një okë qumësht në një vakt. Megjithatë Ai kishte përgatitur për ata vetëm një grusht ushqim. Të gjithë hëngrën e u ngopën dhe ushqimi mbeti tamam ashtu siç kishte qenë më parë. Më vonë, Ai solli qumësht me një enë prej druri që ishte i mjaftueshëm vetëm për tre ose katër persona. Ata pinë derisa shuan etjen e u ngopën dhe qumështi mbeti sikur nuk ishte pirë.”

Ky është një shembull i mrekullisë së bereqetit të ushqimit dhe është aq i sigurtë si guximi e besnikëria e Hazreti Aliut!

Shembulli i njëmbëdhjetë: Sipas një rrëfenje autentike me rastin e martesës së Hazreti Aliut me Fatime ez-Zehra, Profeti i Nderuar a.s.m. e urdhëroi Bilal el-Habeshiun duke i thënë: “Sill bukë të bërë prej katër-pesë grushtash mielli, gjithashtu therr një deve të vogël!” Bilali tregon: “Unë e solla ushqimin. Ndërkohë Ai vendosi dorën e Tij në të për ta bekuar. Më vonë, Sahabët arritën në grupe, hëngrën dhe u larguan. Nga ushqimi i mbetur Ai përsëri bëri dua për bereqet; pastaj nga ai ushqim, Ai dërgoi një tas plot për secilën nga gratë e Tij duke u thënë se ato duhej të hanin e të ushqenin cilindo që do t’u shkonte për vizitë atyre.”

Po, një bollëk i tillë i bekuar ishte me të vërtetë i nevojshëm për një martesë të tillë të bekuar!..

Shembulli i dymbëdhjetë: Hazreti Imam Xhafer es-Sadik tregoi nga babai i tij Imam Muhammed el-Bakër dhe ai nga babai i tij Imam Zejn el-Abidin, dhe ai nga Imam Aliu, se Fatime ez-Zehra kishte përgatitur mjaft ushqim për veten e për Aliun. Atëherë ajo dërgoi Aliun që të ftonte Profetin e Nderuar a.s.m. për të ardhur e të hante me ta. Ai erdhi dhe i urdhëroi që të dërgojnë nga një pjatë ushqimi për secilën nga gratë e Tij. Pasi u la mënjanë një pjatë ushqimi për veten, për Aliun, Fatimenë dhe për fëmijët e tyre, hazreti Fatimeja thotë: “Ne e ngritëm tenxheren, ushqimi ishte plot për t’u derdhur. Pastaj ne hëngrëm prej tij për një kohë të gjatë, aq sa deshi All-llahu.”

Përse nuk e besoni këtë mrekulli të bereqetit ashtu sikur ta kishit parë me sytë tuaj, pasi ai vjen nga ky zinxhir i lartësuar e brilant transmetimi? Edhe vetë shejtani nuk do të mund të gjente arsye për ta mohuar atë.

Shembulli i trembëdhjetë: Autoritete të sakta të tilla si, Ebu Davudi, Ahmed Ibn Hanbel dhe Imam Bejhakiu transmetojnë nga Dukajn el-Ahmas Ibn Sa’id el-Muzejn dhe nga Nu’man Ibn Muker-rin el-Ahmasi el-Muzejn, i cili me gjashtë vëllezërit e tij u nderua me bisedimin e Profetit dhe ishte një Sahabe. Dhe nëpërmjet Xheririt përmes shumë zinxhirëve të transmetimit, nga Umer Ibn el-Hatab se Profeti i Nderuar a.s.m. e urdhëroi Umer Ibn el-Hattabin duke i thënë: “Pajisi me furnizime për një udhëtim katërqind kalorës nga fisi Ahmasi!” Hazreti Umeri u përgjigj: “Ja Resulall-llah! -O i Dërguar i Zotit! Ajo që ne kemi në dorë është disa sa’ë (pesha), e barasvlershme me një deve të vogël të ulur (të gjunjëzuar)”. Profeti a.s.m. i tha: “Shko dhe jepua atë atyre!” Kështu ai shkoi dhe nga ajo gjysëm peshe hurmash u dha katërqind kalorësve furnizime të mjaftueshme dhe deklaroi që: “Ajo peshë mbeti, siç ishte më parë, pa u pakësuar.”

Kështu, kjo mrekulli e bereqetit ndodhi në lidhje me katërqind njerëzit dhe me Hazreti Umerin në veçanti. Ata janë prapa tregimeve duke i mbështetur ato, dhe heshtja e tyre i konfirmon ato. Prandaj mos i injoro ato njoftime vetëm për shkak se ato tregohen prej pak individëve, sepse edhe sikur ngjarja të ishte njoftuar vetëm nga një individ i veçantë, ajo ende do të kishte sigurinë e “Konsensusit në Kuptim”

Shembulli i katërmbëdhjetë: Të gjithë librat e saktë të hadithit, me në krye Buhariun dhe Muslimin, tregojnë se: Kur vdiq babai i Hazreti Xhabirit, ai kishte rënë në borxhe. Kreditorët e tij ishin çifutë. Xhabiri u ofroi kreditorëve të gjithë pasuritë e plaçkat e babait të tij (për të shlyer borxhin), por ata nuk ia pranuan. Fruti i prodhuar nga pemishtja e tij për shumë vite nuk ishte i mjaftueshëm të paguante borxhin. Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Këputeni dhe mblidheni të gjithë frutin në pemishte!” Ata vepruan kështu dhe, ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. eci përreth të vjelave dhe bëri lutje. Atëherë Xhabiri ua dha shumën e të vjelave që i korrespondonte borxhit të babait. Ajo që mbeti ishte aq shumë sa prodhimi vjetor i pemishtes. Dhe sipas një rrëfenje tjetër, ishte e barabartë me shumën që ai u dha kreditorëve. Çifutët u çuditën e u mahnitën nga kjo.

Ja, kjo mrekulli e qartë bereqeti nuk u njoftua vetëm nga pak tregimtarë si Hazreti Xhabiri, por shumë njerëz që patën lidhje me të e përshkruan dhe e treguan atë duke i dhënë shkallën e “Konsensusit në Kuptim”.

Shembulli i pesëmbëdhjetë: Dijetarë të saktë, me në krye Tirmidhiun dhe Imam Bejhakiun, treguan përmes një zinxhiri të shëndoshë të autoriteteve nga Ebu Hurejreja se Ai tha: Gjatë një ekspedite -sipas një rrëfenje tjetër ajo e Tebukut- ushtria u bë shumë e uritur. Profeti i Nderuar a.s.m. pyeti: ”A ka diçka? A ka më?”. Unë thashë: “Kam ca hurma në duqet -çantat- e mia”, (sipas një rrëfenje tjetër ishin pesëmbëdhjetë). Ai i tha: “Silli ato këtu!” Unë ia çova ato. Ndërkohë, Ai futi dorën tek ato dhe mori një grusht. Atëherë Ai i vendosi në një pjatë dhe bëri një dua për shtimin e tyre. Pastaj Ai i thirri ushtarët në grupe dhjetëshe dhe ata të gjithë hëngrën nga ato. Në fund Ai tha: “Merre atë që solle, mbaje dhe mos e kthe përmbys.” Unë futa dorën time në çantë dhe në dorë ishin aq hurma sa sasia që pata sjellur. Më vonë, gjatë kohës që ishte gjallë Profeti i Nderuar a.s.m., Ebu Bekri, Umeri dhe Osmani, unë hëngra nga ato hurma”. (Tregohet përmes një zinxhiri tjetër transmetimi: “Unë i dhashë disa pesha nga ato hurma për t’u përdorur “në rrugë të Zotit.” Më vonë çanta që mbante hurmat u plaçkit në kohën kur u vra Osmani.”)

Ebu Hurejreja ishte një student besnik i rëndësishëm dhe një dishepull midis njerëzve të Suffasë, i Shkollës së Shenjtë të mësuesit të universit, i krenarisë së botës. Përveç kësaj, Profeti a.s.m. ishte lutur për fuqinë e tij të memories. Atëherë mrekullia e bereqetit që ai njoftoi, e cila ndodhi në një tubim të madh si ekspedita e Tebukut, duhet të jetë aq e shëndoshë dhe e sigurt sa fjala e të gjithë ushtrisë…

Shembulli i gjashtëmbëdhjetë: Vërtetohet në librat e saktë të Buhariut e në librat e saktë të të tjerëve, përmes një rrëfenje autentike se Ebu Hurejreja njëherë ishte i uritur, kështu ai ndoqi Profetin e Nderuar a.s.m. për tek shtëpia e Tij. Atje ata panë se një gotë me qumësht ishte sjellë si dhuratë. Profeti i Nderuar a.s.m. i tha atij: “Thirri të gjithë njerëzit e Suffasë!” Nga zemra thashë: “Unë mund ta pi vetë gjithë qumështin, pasi isha më i nevojshmi për të.” Por meqenëse ishte urdhri i Profetit, unë i solla njerëzit e Suffas, të cilët numëroheshin më shumë se njëqind. Ai më urdhëroi: “Jepu atyre të pijnë qumësht!”. Unë i dhashë gjithësecilit një pas një dhe secili nga ata piu deri sa u ngop. Pastaj Ai më tha që: “Pjesa e mbetur është për mua e për ty.” Ndërsa unë piva, Ai vazhdoi të më thonte, “Pi!” edhe më shumë, derisa unë i thashë: “Betohem në të Gjithëlavdishmin e Vetëm, i Cili të dërgoi me të vërtetën se unë jam tej mase i ngopur dhe s’mbeti vend të pi më”. Atëherë Ai piu pjesën e mbetur duke thënë Bismillah me Emrin e All-llahut e duke i bërë falënderime Atij.” Qoftë e bekuar njëqind mijë herë ajo për Ty, o i Dërguari i Zotit!

Kjo mrekulli e sigurt, e qartë, aq e pastër dhe e ëmbël sa vetë qumështi, transmetohet nga të Gjashtë Librat -Kutubus-sitte- në rrëfenjat e tyre të shëndosha me në krye Buhariun i cili mbante në kujtesë pesëqind mijë hadithe.

Për më tepër, ai transmetohet nga një student i shquar, besnik e brilant i shkollës së bekuar të Muhammedit a.s.m. dhe i shkollës Suffa, Ebu Hurejreja, i cili gjithashtu e përmendi si dëshmitar okulist, ose më mirë, ai përfaqësoi të gjithë studentët e tjerë të Suffas. Atëherë, ai që nuk e pranon këtë raportim tamam sikur ta kishte parë vetë, natyrisht, ai ose është i prishur në zemër ose e ka lënë mendja! Është krejtësisht e sigurt që një person i tillë i vërtetë si Hazreti Ebu Hurejreja, i cili ua kushtoi gjithë jetën e tij haditheve të Profetit dhe fesë dhe i cili e dëgjoi dhe e transmetoi vetë hadithin:

“Kushdo që, me paramendim, tregon gënjeshtër në lidhje me mua, duhet të përgatitet për një vend në zjarrin e Xhehennemit”, -a mundet që një njeri i tillë- të ketë treguar një ngjarje të pabazuar ose një thënie që do të kundërshtonte të vërtetën dhe realitetin, apo të kishte shkaktuar dyshim në lidhje me vlerën dhe sigurinë e të gjitha haditheve të tjera të cilat ai i kishte mësuar përmendësh? kurrësesi!.. Ruajna Zot!..

O Krijuesi ynë! Për hir të bereqetit që Ti i ke dhënë Profetit Tënd më të Nderuar a.s.m., dhuro bekime dhe bereqet mbi mirësitë që na ke dhënë, qofshin shpirtërore apo materiale!..

Një Pikë e Rëndësishme:

Është e vetëkuptueshme se, kur grumbullohen së bashku, gjërat e dobëta bëhen të forta, fijet e holla përdridhen dhe bëhen litar i fortë; dhe litarët mbështillen së bashku dhe atëherë asnjëri nuk mund t’i këpusë ato. Në këtë Shenjë, nga pesëmbëdhjetë llojet e ndryshme të mrekullisë, ne kemi treguar vetëm një e cila lidhej me bekimet e bereqetit. Dhe të pesëmbëdhjetë shembujt që ne kemi dhënë, mezi përbëjnë një të pesëmbëdhjetën e këtij lloji. Megjithatë, secili nga shembujt e përmendur është në vetvete një provë me mjaft fuqi për të vërtetuar profetësinë. Edhe në qoftë se do t’i supozonin disa si të dobëta -duke supozuar të pamundurën- përsëri nuk do të ishte me vend që t’i gjykosh ato si të tilla, meqenëse çdo gjë që bashkohet me të fortën, gjithashtu bëhet e fortë.

Kur konsiderohen së bashku, pesëmbëdhjetë shembujt e dhënë lartë përbëjnë një mrekulli të madhe e të fortë nëpërmjet fuqisë së sigurt e të padyshimtë të fuqisë së “Konsensusit në Kuptim”. Dhe kur kjo mrekulli bashkohet me katërmbëdhjetë mrekullitë e tjera të bereqetit, të cilat nuk janë përmendur këtu, ajo manifeston një mrekulli shumë të lartë që është e pathyeshme si bashkimi i litarëve të fortë. Tani shtoua këtë mrekulli të lartë katërmbëdhjetë llojeve të tjera të mrekullisë dhe shiko se çfarë prove të sigurtë vendimtare e të parefuzueshme japin ato për profetësinë e Muhammedit a.s.m.. Kështu, shtylla e profetesisë së Muhammedit a.s.m. e përbërë nga një bashkim i tillë mrekullish, ka fuqinë e një shtylle sa mali. Tani ti e ke kuptuar se sa e paarsyeshme është kur e gjykon si të paqëndrueshme e të mundshme për të rënë ajo lartësi -ai qiell i qëndrueshëm- për shkak të dyshimeve që burojnë nga mungesa e konceptimit të çështjeve dhe shembujve të veçantë. Sigurisht, ato mrekulli që lidhen me shtimin e bereqetit tregojnë se: Muhammedi a.s.m. ishte nëpunësi i dashur dhe shërbëtori i nderuar i të Gjithëmëshirshmit dhe i Gjithëbujarit i Cili krijon ushqimin, rizkun, dhe me të i siguron të gjitha qëniet. Në kundërshtim me praktikën e Tij, Ai i dërgon atij banketa me shumëllojshmëri ushqimi nga asgjëja, nga thjeshtë e Padukshmja.

Është e njohur se Gadishulli Arabik është një vend ku uji dhe bujqësia janë të pakta e të pamjaftueshme. Për këtë arsye, njerëzit e saj dhe veçanërisht Sahabët në ditët e para të Islamit vuajtën skamjen dhe pamjaftueshmërinë. Ata shpeshë goditeshin gjithashtu me mungesë uji, me etje. Për shkak të kësaj, rëndësia e mrekullive të dukshme të Muhammedit a.s.m. lidhej me ushqimin e me ujin. Përveç qënies mrekulli, të cilat provojnë pretendimin e Tij të profetësisë, këto mrekulli e çudira ishin për shkak të nevojës, dhe njëkohësisht si dhurata Hyjnore, si mirësi Hyjnore dhe si nderime nga i Gjithëlavdishmi i Vetëm për Profetin më të Nderuar a.s.m., sepse ata që i panë mrekullitë, e kishin pranuar profetësinë e Tij. Megjithatë, ndërsa mrekullitë ndodhnin, besimi i tyre rritej e bëhej më i ndritshëm.

q SHENJA E TETË:

Kjo pjesë tregon mrekulli të cilat u shfaqën në lidhje me ujin.

Parathënie:

Ngjarjet që ndodhën midis grupeve të njerëzve, në qoftë se raportohen individualisht dhe nuk kundërshtohen nga të tjerët, kjo tregon saktësinë e raportimeve, sepse pikërisht për arsye të natyrës së vet, njeriu është i prirur ta quaj gënjeshtrën “gënjeshtër”. Në mënyrë të veçantë, në qoftë se njerëzit në çështje qenë Sahabët, të cilët ishin më intolerantët lidhur me gënjeshtrën se kushdo tjetër, në qoftë se ngjarjet lidheshin me Profetin e Nderuar a.s.m. dhe në qoftë se tregimtari ishte një Sahabe i shquar, atëherë tregimtari sigurisht e jep raportimin e tij në emër të të gjithë atyre që qenë dëshmitarë në ngjarjen. Megjithatë, secila nga mrekullitë, duke përfshirë ujin që do ta përmendim më poshtë, u transmetuan përmes shumë kanaleve që u lanë në besim nga shumë Sahabe për mijëra studiues të saktë të gjeneratës vijuese, të cilët, me radhë, ua kaluan ato të verifikuara autentikisht interpretuesve të mëdhenj të sheriatit të shekullit të dytë. Ata gjithashtu i morën ato me seriozitetin e me nderimin më të plotë, i pranuan dhe ua dorëzuan dijetarëve të përpiktë të shekujve vijues. Kështu, hadithet kanë arritur kohët tona duke kaluar përmes mijëra duarsh të fuqishme e të besueshme. Për më tepër, tekstet e haditheve të regjistruara në epokën e lumturisë (epokën e Profetit të Nderuar a.s.m.), u dorëzuan në formën më të saktë, derisa ato arritën studiuesit brilantë të shkencës së hadithit, si Buhariu e Muslimi. Dhe ata përmes verifikimit dhe klasifikimit të përpiktë i grumbulluan së bashku ato hadithe që ishin autentikë e të saktë duke na i paraqitur ne e duke na udhëzuar për tek e sakta.

“Zoti ua shpërbleftë me të mira atyre!”

Kështu, vërshimi i ujit nga gishtërinjtë e Profetit të Nderuar a.s.m., dhe ndërkohë shumë njerëz pinë prej tij, ka sigurinë e konsensusit. Prandaj është e pamundur që ai grumbullim i madh të cilët e rrëfyen atë ngjarje të kenë rënë dakord mbi gënjeshtër. Atëherë, kjo mrekulli ishte shumë e sigurtë. Për më tepër, ajo u përsërit tri herë në prani të tre grumbullimeve të mëdha. Shumë dijetarë të saktë, kryesisht Buhariu, Muslimi, Imam Malik, Imam Shuajb dhe Imam Katade i regjistruan nga rrëfenja autentike e të sakta prej shumë Sahabëve, para së gjithash, prej atyre që i shërbyen Profetit si Hazreti Enesi, Hazreti Xhabiri dhe Hazreti Ibn Mes’udi, se sa ujë i bollshëm kishte vërshuar prej gishtërinjve të Profetit të Nderuar a.s.m., dhe se një ushtri piu prej tij. Nga shumë rrëfenja të këtij lloji mrekullie, ne do të përmendim këtu vetëm nëntë shembuj.

Shembulli i parë: Librat e saktë të hadithit, veçanërisht ato të Buhariut e të Muslimit, raportojnë nga një rrëfenjë autentike prej Hazreti Enesit: “Rreth treqind prej nesh ishim së bashku me Profetin e Nderuar a.s.m. në vendin e quajtur Zavra. Ai na urdhëroi të kryenim avdesin për faljen e Asrit -ikindisë, pasditës- por ne nuk mundëm të gjenim fare ujë. Ndërkohë Ai na tha të sillnim pak ujë, gjë të cilën e bëmë. Ndërkaq zhyti duart e Tij të bekuara në të dhe unë pashë ujë të vërshonte nga gishtërinjtë e Tij si një burim. Treqind burra bashkëshoqërues e kryen avdesin dhe pinë ujë prej tij.”

Hazreti Enesi e tregon këtë ngjarje në emrin e treqind burrave. Atëherë, a është e mundur që ata treqind burra të mos marrin pjesë, me kuptim, në këtë ngjarje dhe a do të ishte e mundur që ata të mos e përgënjeshtronin në qoftë se kjo ngjarje nuk do të kishte ndodhur me të vërtetë?

Shembulli i dytë: Siç tregohet tek librat e saktë, e para së gjithash tek Buhariu e Muslimi, se Hazreti Xhabir Ibn Abdullah el-Ensari tha: “Ne, një mijë e pesëqind njerëz ishim të etur gjatë Betejës së Hudejbies. Profeti i Nderuar a.s.m. mori avdes nga një çantë uji prej lëkure e quajtur Kirba, atëherë Ai zhyti në të dorën e Tij dhe ndërkohë unë pashë se uji po vërshonte nga gishtërinjtë e Tij si një burim. Një mijë e pesëqind burra pinë nga ai dhe mbushën çantat e tyre të ujit.” Njëherë, Salim ibn Ebi Xha’d e pyeti Xhabirin: “Sa veta ishit ju atje?” Ai u përgjigj: “Uji do të kishte qenë i mjaftueshëm edhe sikur të kishin qenë njëqind mijë njerëz, por ne ishim një mijë e pesëqind.”

Kështu, tregimtarët e kësaj mrekullie të qartë, në të vërtetë, numërohen një mijë e pesëqind veta, për nga kuptimi, pasi natyra e njeriut është e prirur t’i thotë gënjeshtrës gënjeshtër. Sa për Sahabët e Profetit të Nderuar a.s.m. të cilët sakrifikuan fiset e popujt e tyre, baballarët e nënat, jetët e tyre dhe gjithçka kishin në pronësi për hir të së vërtetës e të realitetit, ata nuk mund të kishin qëndruar të heshtur përballë një gënjeshtre, sidomos në dritën e paralajmërimit të dhënë nga hadithi: “Kushdo që, me paramendim, tregon gënjeshtër në lidhje me mua duhet të përgatitet për një vend në zjarrin e Xhehennemit.” Meqenëse ata qëndruan të heshtur në lidhje me këtë njoftim, ata e pranuan atë dhe, në të vërtetë, iu bashkuan Xhabirit, duke e konfirmuar atë.

Shembulli i tretë: Përsëri siç transmetohet në librat e saktë të hadithit, me në krye Buhariun dhe Muslimin, Hazreti Xhabiri raportoi: Gjatë betejës së Buvat, Profeti i Nderuar a.s.m. e urdhëroi: “Bëj thirrje për avdes!” Ata thanë se nuk kemi ujë. Ndërkohë, Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Gjeni një sasi të vogël!” Ne sollëm një sasi shumë të vogël. Ai e mbajti dorën sipër ujit ndërsa po recitonte diçka që unë nuk munda ta dëgjoj dhe atëherë Ai urdhëroi: “Silleni govatën e madhe të karvanit!” Ata e sollën atë tek unë dhe ndërkohë unë e vendosa përpara Profetit të Nderuar a.s.m.. Ai vendosi duart e Tij në govatë dhe shpërndau gishtat e Tij. Unë e derdha atë sasi shumë të vogël uji në duart e Profetit a.s.m. dhe pashë ujë të shumtë të vërshonte nga gishtërinjtë e Tij të bekuar duke mbushur govatën. Ndërkaq unë u bëra thirrje atyre që kishin nevojë për ujë. Kur ata të gjithë kishin kryer avdesin me ujin dhe kishin pirë prej tij, unë i thashë Profetit a.s.m. se nuk kishte më njeri tjetër. Atëherë, Ai ngriti duart e Tij duke e lënë govatën të mbushur buzë për buzë.

Kështu, kjo mrekulli e qartë e Muhammedit a.s.m. ka sigurinë e “Konsensusit në Kuptim”, sepse meqenëse Hazreti Xhabiri ishte më i spikaturi në çështje, ai kishte të drejtë ta rrëfente e ta njoftonte atë në emër të gjithësecilit.

Gjithashtu, Ibn Mes’udi e tregon ekzaktësisht të njëjtën gjë në rrëfenjën e tij: “Unë pashë ujë të vërshonte nga gishtërinjtë e Profetit të Nderuar a.s.m. ashtu si të vërshonte prej një burimi.”

Në qoftë se një grup i vërtetë e i mirënjohur Sahabësh, i cili përbëhej nga Hazreti Enesi, Xhabiri dhe Ibn Mes’udi, ku secili prej tyre tha: “Ne e kemi parë atë”, atëherë a do të ishte e mundur që ata të mos e kenë parë? Tani kombinoji këto tre shembuj dhe shiko se sa mrekulli e fortë dhe e qartë është ajo dhe si, në qoftë se do të kombinoheshin të tre zinxhirët e transmetimit, ajo e provon vërshimin e ujit nga gishtërinjtë e Tij si “Konsensusi i vërtetë”.Në realitet, madje edhe Hazreti Musai a.s. duke e bërë ujin të vërshojë nga dymbëdhjetë vende të ndryshme në një shkëmb nuk mund të barazohej me ujin që vërshoi nga dhjetë gishtërinjtë e Muhammedit a.s.m., sepse uji mund të çurgojë nga shkëmbi, shembujt si ky duhet të gjenden midis ngjarjeve të zakonshme, por nuk ka barasvlerë e krahasim për ujin duke vërshuar me bollëk, si prej burimit të Keutherit, nga mishi e kocka.

Shembulli i katërt: Imam Maliku në librin e tij të çmuar “Muvatta” rrëfen nga Sahabeja i shquar Muadh Ibn Xhebel se: “Gjatë luftës së Tebukut, ne hasëm me një burim që rrjedhte me aq pakicë si një fije e hollë spangoje. Profeti i Nderuar a.s.m. urdhëroi: ‘Grumbulloni pak nga uji!’ Ata e mblodhën pak në pëllëmbat e duarve të tyre. Profeti i Nderuar a.s.m. i lau në të duart dhe fytyrën e Tij dhe atëherë ne e kthyem atë tek burimi. Befas grykëderdhja e burimit u hap dhe uji vërshoi, ai ishte i mjaftueshëm për të gjithë ushtrinë.”

Madje një rrëfyes tjetër, Imam Ibn Is’hak deklaroi: “Uji brufulloi nga burimi poshtë tokës duke bërë një buçitje si rrufe gjëmimtare. Ndërkaq Profeti i Nderuar a.s.m. i tha Muadhit:

“Nëse do të keshë jetë të gjatë, ti do të shohësh se ky ujë i mrekullueshëm do ta transformojë këtë vend në kopsht.” Dhe me të vërtetë, ashtu ai u bë.

Shembulli i pestë: Buhariu rrëfen nga Hazreti El-Ber-ra’ dhe Muslimi nga Hazreti Seleme Ibn Akva, si dhe libra të tjerë autentikë të hadithit tregojnë me unanimitet se: “Gjatë Ekspeditës së Hudejbijes ne ndeshëm me një pus. Ne ishim katërqind vetë, ndërsa uji në pus mezi mjaftonte për pesëdhjetë vetë. Ne e nxorëm ujin dhe nuk lamë kurgjë. Ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. erdhi e u ul në krye të pusit. Ai kërkoi një kovë ujë dhe ne ia sollëm. Ndërkaq Ai futi në kovë ca nga jarga e Tij e bekuar, bëri lutje dhe e zbrazi ujin në pus. Papritmas pusi u mbush dhe shkumëzoi me ujë duke u mbushur deri në grykë. E gjithë ushtria piu derisa u ngop, u dhanë ujë edhe kafshëve të tyre si dhe rimbushën çantat e tyre të ujit.”

Shembulli i gjashtë: Përsëri autoritetet më brilante të shkencës së hadithit, si Muslimi dhe Ibn Xharir el-Tabari, dhe librat autentikë të hadithit, tregojnë nga një rrëfenjë e shëndoshë nga i famshmi Ebu Katade, se: “Ne po shkonim për të ndihmuar drejtuesit që po martirizoheshin në betejën e dëgjuar të Mut’as. Unë kisha një kirba (çantë uji) me vete. Profeti i Nderuar a.s.m. urdhëroi:

“Mbaje me kujdes çantën e ujit; do të ketë nevojë të madhe për të.”

Pastaj ne filluam të goditeshim nga etja. Ne ishim shtatëdhjetë e dy njerëz, (sipas Tabariut, treqind). Profeti tha: ‘Ma sill çantën tënde të ujit!’ Unë veprova kështu, Ai mori çantën dhe vendosi buzat e Tij në grykën e saj, unë nuk e di nëse Ai fryu në të apo jo. Atëherë shtatëdhjetë e dy njerëz erdhën e pinë nga çanta dhe mbushën çantat e tyre. Kur e mora çantën përsëri, ajo ishte tamam ashtu siç ia kisha dhënë.

Shikoje këtë mrekulli vendimtare të Profetit të Nderuar a.s.m. dhe thuaj: “O Zot! Jepi Atij dhe familjes së Tij bekime e paqë sa numri i pikave të ujit!

Shembulli i shtatë: Librat autentikë me në krye Buhariun e Muslimin rrëfejnë nga Hazreti Imran Ibn Husejni se: “Në një udhëtim, ne dhe Profeti i Nderuar a.s.m. ishim pa ujë. Ndërkohë, Ai më tha mua dhe Aliut: “Ndodhet një grua në aksh e në filan vend së bashku me kafshën e saj e cila është ngarkuar me dy çanta plot ujë. Prandaj shkoni e thërriteni atë.” Aliu dhe unë shkuam dhe e gjetëm gruan dhe ujin pikërisht tek vendi i përshkruar dhe e sollëm. Mandej urdhëroi: “Zbrazni pak ujë në enë” Ne e zbrazëm dhe Ai u lut për shtimin e bereqetit. Mandej e vuri ujin mbi kafshën në një çantë uji prej lëkure e quajtur Kirba. Atëherë, Ai urdhëroi gjithësecilin të vinte e të mbushte çantën e tij të ujit. Të gjithë njerëzit erdhën, pinë dhe mbushën çantat e tyre të ujit. Pastaj Ai dha porosi që të mblidhet diçka për gruan. Ata grumbulluan ca ushqim, e futën në një rrobe dhe e ngarkuan në devenë e saj. Imrani Tha: “Unë përfytyrova se dy çantat e ujit po mbusheshin vazhdimisht.” Ndërkaq Profeti i Nderuar a.s.m. i tha asaj gruaje:

“Ti mund të shkosh tani. Ne nuk morëm ujë nga ti, por All-llahu xh.sh. na dha ujë nga Thesari i Tij .”

Shembulli i tetë: Dijetarët e hadithit, kryesisht Ibn Huzami në Sahihin e tij, rrëfen nga Hazreti Umeri: “Ne mbetëm pa ujë gjatë ekspeditës së Tebukut. Disa njerëz, madje therrën devetë e tyre, i shtrydhën të përbrendshmet (e deveve) dhe e pinë ujin e devesë. Ebu Bekri es-Siddiku i kërkoi Profetit të Nderuar a.s.m. të bënte lutje. Profeti i Nderuar a.s.m. ngriti duart e Tij dhe përpara se Ai t’i kishte ulur duart, u grumbulluan retë dhe ra një shi i tillë saqë ne mbushëm enët tona. Atëherë shiu ndaloi dhe ai nuk kishte rënë përtej limiteve të ushtrisë.” Domethënë, asnjë rastësi nuk u ndërlikua në këtë ndodhi, por ajo është vetëm një mrekulli e Profetit a.s.m..

Shembulli i nëntë: Tregohet nga Amr Ibn Shuajb, nipi i Abdullah Ibn Amr Ibn A’s mbi të cilët ata mbështeten për shpjegimet e hadithit, dhe katër imamët transmetojnë nga një rrëfenjë e shëndoshë se: “Përpara misionit të Tij Profetik, Profeti i Nderuar a.s.m. njëherë erdhi me një deve tek vendi i quajtur Dhul Hixhaz pranë Arefatit me xhaxhain e Tij Ebu Talibin. Ebu Talibi tha: “Unë jam i etur”. Profeti i Nderuar a.s.m. zbriti nga deveja dhe goditi tokën me këmbën e Tij. Ndërkohë doli uji dhe Ebu Talibi piu prej tij.” Megjithëse njëri nga dijetarët hulumtues deklaroi se kjo ngjarje duhet të konsiderohet si e kategorisë Irhasat, meqë ajo ndodhi përpara profetësisë, prapëseprapë shpërthimi i burimit të Arafatit pas kalimit të një mijë viteve konsiderohet keramet -prova, çudira- Hyjnor për Profetin Muhammed a.s.m..

Kështu, mrekullitë që lidhen me ujin, edhe në qoftë se nuk arrijnë nentëdhjetë shembuj të ngjashëm me këto nëntë shembuj, por ama ato janë raportuar nëpërmjet nëntëdhjetë rrëfenjash të ndryshme. Shtatë shembujt e parë janë aq të shëndoshë e të sigurt si ‘Konsensusi në Kuptim’. Sigurisht dy të fundit nuk mbështeten nga rrëfenjat e tregimtarëve të shumtë apo nga një zinxhir i fortë transmetuesish, por duke mbështetur e konfirmuar ngjarjen në shembullin e tetë siç rrëfehej nga Hazreti Umeri, është një mrekulli tjetër e njoftuar nga librat autentikë të hadithit duke përfshirë Bejhakiun dhe Hakimin; ai është siç vijon:

“Umeri i kërkoi Profetit të Nderuar a.s.m. që Ai të lutej për shi, sepse ushtria kishte nevojë për ujë. Profeti i Nderuar a.s.m. ngriti duart e Tij dhe menjëherë retë u grumbulluan dhe shiu ra i mjaftueshëm për nevojat e ushtrisë dhe, atëherë retë u davaritën.^” Sikur retë të ishin nëpunëse të ngarkuara për t’i dhënë ujë vetëm ushtrisë; ato erdhën, zbrazën shi të mjaftueshëm për nevojën e saj dhe atëherë ikën.

Ashtu siç mbështetet kjo rrëfenjë dhe provon në mënyrë vendimtare shembullin e tetë, gjithashtu edhe studiuesi i famshëm Ibnu el-Xheuzi, i cili ishte tej mase ekstrem në verifikimin e haditheve, madje duke i mohuar e duke i vlerësuar shumë hadithe të sakta si të rreme, pra edhe ky dijetar tha se “kjo ngjarje ndodhi pikërisht tek lufta e shquar e Bedrit.” Ai deklaroi se ky vërset,

“Dhe Ai i shkaktoi shiut të zbresë mbi ju nga qielli që t’ju pastrojë ju me të” (Kur’an 18:11) i referohet kësaj ngjarje. Meqenëse çështja është kështu, sigurisht, nuk mbetet më vend për dyshim. Për më tepër, ka ndodhur në mënyrë të përsëritur zbritja e shiut me lutjen e Profetit para se Ai të ulte duart e ngritura dhe, në vetvete, ajo ishte një mrekulli që u përkasin raportimeve mbi të cilat ka ‘Konsensus’. Gjithashtu rrëfehet me ‘Konsensus’ se disa herë Profeti ngrinte duart e Tij për shi ndërsa ishte në hutbe -predikatore- dhe shiu binte para se Ai t’i ulte duart.

q SHENJA E NËNTË:

Një nga llojet e ndryshme të mrekullisë së Profetit të Nderuar a.s.m. është se ashtu si qëniet humane, edhe pemët u bindeshin urdhërave të Tij, që duke lëvizur nga vendet e tyre vinin te Ai. Gjithashtu ka “Konsensus në Kuptim” në njoftimet e këtyre mrekullive, si ato të vërshimit të ujit nga gishtërinjtë e Tij. Ato janë transmetuar në forma të shumta dhe përmes shumë kanaleve.

Në të vërtetë, konsensusi në lidhje me pemët, të cilat duke lënë vendet e tyre e duke ardhur te Ai, mund të konsiderohen si ‘konsensus i qartë’, sepse sahabët më të mirënjohur të tillë si Hazreti Aliu, Hazreti Ibn Ab’basi, Hazreti Ibn Mes’udi, Hazreti Ibn Umer, Hazreti Ja’la Ibn Murra, Hazreti Xhabiri, Hazreti Enes Ibn Maliku, Hazreti Burejda, Hazreti Usameh Ibn Zejd dhe Hazreti Gajlan Ibn Seleme, secili njoftoi, me siguri, të njëjtën mrekulli. Me qindra studiues të tabiinëve -gjeneratës vijuese të sahabëve- transmetuan mrekullinë nga njëri prej sahabëve të lartëpërmendur nëpërmjet një linje të ndryshme transmetimi, është sikur të na e transmetonin në formën e ‘Konsensusit të shumëfishtë’. Kështu, mrekullia e pemëve dhe e drurëve ka, në mënyrë vendimtare e të pakundërshtueshme, sigurinë e ‘Konsensusit në Kuptim’.

Tani ne do të përmendim vetëm disa shembuj të kësaj mrekullie të madhe, ndonëse ajo u përsërit disa herë.

Shembulli i parë: Ibn Maxheh dhe Darimi transmetojnë nga Hazreti Enes Ibn Malik dhe Aliu, si dhe Bezzari dhe Imam Bejhekiu nga Hazreti Umeri, të tre sahabët kanë thënë: Profeti i Nderuar a.s.m. u dëshpërua shumë nga mohimi i jobesimtarëve dhe tha:

“O Krijuesi im! Më jep një shenjë që të mos shikoj më askënd që më kundërshton“ (që të mos shqetësohem për atë që më përgënjeshtron). Sipas Enesit, Hazreti Xhebraili gjithashtu ishte i pranishëm. Ndërkohë, me instruksionin e Xhebrailit, Profeti i Nderuar a.s.m. i thirri një peme në anën e luginës dhe ajo erdhi pranë Tij. Ai atëherë i tha pemës: kthehu prapa! Ajo u kthye dhe vendosi vetveten në vendin e saj.

Shembulli i dytë: Në Shifa el-Sherif, Kadi Ijadi, dijetari kryesues i Magribit, rrëfen nga Hazreti Abdullah Ibn Umer përmes një zinxhiri të lartë e të shëndoshë tregimtarësh: “Në një ekspeditë, një beduin iu afrua Profetit të Nderuar a.s.m.. Profeti i tha: “Ku po shkon?” Beduini iu përgjigj: “Te familja ime”. Profeti i tha: “A nuk dëshiron diçka më të mirë se ajo? Beduini i tha: “Çfarë është ajo?” Profeti tha:

“Që ti të dëshmosh se nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut, Ai është Një, Ai nuk ka shok dhe se Muhammedi a.s.m.është shërbëtori i Tij dhe Profet.”

Beduini i tha: “Kush të dëshmon për këtë që ti thua?” Profeti tha: “Pema pranë luginës do të dëshmojë.” Ibn Umeri tha: Duke u tundur, pema çau tokën dhe erdhi te Profeti i Nderuar a.s.m.. Ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. i kërkoi pemës që të dëshmojë tri herë; ajo në secilën herë dëshmoi për vërtetësinë e Tij. Dhe kur Profeti a.s.m. e urdhëroi, ajo u kthye dhe u vendos në vendin e saj.

Sipas një rrëfenje autentike të Ibn Sahib el-Aslami, Hazreti Burejda njofton: “Kur ne ishim me Profetin a.s.m. në një ekspeditë, erdhi një nomad e i kërkoi Profetit a.s.m. një shenjë, domethënë një mrekulli. Profeti a.s.m. i tha:

“I thuaj asaj peme se e thërret Profeti i All-llahut! Ndërkaq ai ia bëri me shenjë pemës; atëherë ajo duke u tundur nga e djathta e nga e majta, shkuli veten nga toka me rrënjët e saj dhe erdhi në prezencën e Profetit duke thënë:

“Paqja qoftë mbi Ty, o Profet i All-llahut” Beduini tha: Tani le të shkojë ajo tek vendi i saj! Ndërkohë, Profeti e urdhëroi dhe ajo iku. Atëherë nomadi i tha: “Më lejo të bëj sexhde para teje!” Profeti tha: “Askush nuk lejohet të bëjë një veprim të tillë”, Beduini tha: Atëherë do të puth duart dhe këmbët e tua. Profeti e lejoi.

Shembulli i tretë: Muslimi dhe librat autentikë të hadithit tregojnë se Xhabiri ka thënë: “Ne ishim së bashku me Profetin e Nderuar a.s.m. në një ekspeditë kur Ai kërkonte një vend për t’iu përgjigjur nevojës së Tij natyrore. Nuk kishte vend të mbyllur. Kështu Ai shkoi në drejtim të pemëve, u kap tek degët e njërës nga ato dhe i tërhoqi. Duke iu bindur Atij, pema shkoi së bashku me të tek pema tjetër. Ajo ishte si një deve e bindur që drejtohet nëpërmjet frerëve të saj. Duke i sjellur së bashku të dyja pemët, ai tha:

“Bashkohuni së bashku mbi mua me lejen e All-llahut!” Të dyja pemët u bashkuan së bashku dhe formuan një maskim. Pasi kreu nevojën natyrore pas tyre, i urdhëroi të kthehen dhe ndërkohë ato u kthyen në vendet e tyre.”

Sipas një rrëfenje tjetër, përsëri Hazreti Xhabiri tha: Profeti më urdhëroi:

Domethënë: “Thuaju atyre pemëve të bashkohen për nevojën e Profetit.” Unë u thashë atyre kështu dhe ato u bashkuan. Atëherë, ndërsa unë po prisja, Profeti i Nderuar a.s.m. u shfaq dhe bëri shenjë nga e majta dhe e djathta me kokën e Tij. Dhe ndërkohë të dyja pemët u kthyen tek vendet e tyre.

Shembulli i katërt: Usameh Ibn Zejd, njëri nga komandantët trim dhe një nga shërbëtorët e Profetit të Nderuar a.s.m. njofton në një rrëfenjë autentike dhe thotë që: “Ne ishim së bashku me Profetin e Nderuar a.s.m. në një ekspeditë. Nuk kishte vend të veçuar e privat në të cilin mund t’i përgjigjeje nevojës natyrore. Ndërkaq Ai pyeti:

“A mund të shikoni ndonjë pemë apo shkëmb?” Unë iu përgjigja, po, unë mundem. Ndërkohë urdhëroi:

“Folu atyre dhe u thuaj të bashkohen së bashku për nevojën e Profetit; gjithashtu, thuaju shkëmbinjve të grumbullohen së bashku si një mur.” Unë shkova dhe u thashë ashtu siç Ai urdhëroi. Unë betohem se pemët u bashkuan dhe shkëmbinjtë formuan një mur. Profeti i Nderuar a.s.m. pasi fshehu vetveten, përsëri urdhëroi:

“Thuaju atyre të veçohen!” Unë betohem tek i Gjithëlavdishmi i Vetëm, në Dorën e të Cilit është qënia ime, se pemët e shkëmbinjtë u veçuan dhe u kthyen në vendet e tyre.” Këto dy ngjarje të cilat u njoftuan nga Hazreti Xhabir Ibn Usameh, u raportuan gjithashtu nga Ja’la Ibn Mura, Gajlan Ibn Seleme eth-Thekafi dhe nga Hazreti Ibn Mes’udi në betejën e Hunejnit.

Shembulli i pestë: Tregohet nga Imam Ibn el-Furek i njohur si dijetari më i rëndësishëm i kohës së tij dhe “Shafiu i dytë” për përsosmërinë e tij në interpretim. “Ndërsa ishte duke udhëtuar mbi kalë në një natë gjatë ekspeditës së Taifit, Profetin e Nderuar a.s.m. e mori gjumi. Ndërsa ishte në atë gjendje, një pemë Lote -Sidre- u shfaq para Tij (d.m.th. ia bllokoi rrugën). Për t’i bërë rrugë Atij e për të mos plagosur kalin e Tij, pema u ça në dysh dhe, Profeti i Nderuar a.s.m., duke qenë në kalë kaloi midis dy pjesëve të pemës; pema ka mbetur si dy trungje në atë pozicion të nderuar deri në kohën tonë.

Shembulli i gjashtë: Hazreti Ja’la Ibn Mura tregon në një rrëfenjë autentike: “Gjatë një ekspedite, një pemë e quajtur Talha ose Semura erdhi e kaloi përreth Profetit të Nderuar Alejhis-salatu ves-selam në formë rrotullimi dhe u kthye tek vendi i saj. Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Pema i kërkoi leje All-llahut xh.sh. që të më përshëndeste mua.”

Shembulli i shtatë: Studiuesit e hadithit tregojnë nga Ibn Mes’udi përmes një rrëfenje autentike: “Kur xhindet e Nusajbin erdhën te Profeti i Nderuar a.s.m. në vendin e quajtur Batn el-Nahl me qëllim që të gjejnë udhëzim, një pemë e informoi atë për ardhjen e tyre”. Gjithashtu, Imam Muxhahidi tregon nga Ibnu Mes’udi në hadith: “Xhindët kërkuan një provë për profetësinë e Tij, ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. e urdhëroi një pemë dhe ajo e la vendin e saj, erdhi te Ai dhe pastaj u kthye në vendin e vet”. Ajo mrekulli e vetme ishte e mjaftueshme për sojin e xhindeve.

Atëherë, në qoftë se një qënie njerëzore nuk beson, në një kohë që ka dëgjuar një mijë mrekulli si kjo, a nuk do të ishte më i humbur se sa ai shejtan i cili përshkruhet në Kur’an nga xhindet:

“S’ka dyshim se ai idioti ynë fliste të pavërteta ndaj All-llahut.”[6]

Shembulli i tetë: Tirmidhiu njofton në Sahihun e tij nga Hazreti Ibn Abbasi përmes një rrëfenje të shëndoshë se: “Profeti i Nderuar a.s.m. i tha një nomadi:

“A do të dëshmosh se unë jam i Dërguari i Zotit xh.sh. në qoftë se një degë e asaj peme vjen te unë kur t’i thërras?” Ai u përgjigj: “Po”. Profeti i Nderuar a.s.m. i thirri degës. Ajo u këput nga maja dhe erdhi në afërsi të Profetit të Nderuar a.s.m.. Mandej Profeti e urdhëroi dhe ajo u kthye në vendin e vet.”

Si këto tetë shembuj, ndodhen shumë shembuj të tjerë që tregohen përmes shumë zinxhirësh transmetimi. Shtatë ose tetë fije litari formojnë një kabllo të fortë kur mblidhen së bashku. E ngjashme me këtë, këto mrekulli që lidhen me pemët të cilat u njoftuan nga autoritetet e sahabëve më të mirënjohur e të saktë, pra me shumë zinxhirë transmetimi, sigurisht kanë fuqinë e “Konsensusit në Kuptim” dhe realisht të ‘Konsensusit të Vërtetë.’ Në fakt, ato marrin formën e “Konsensusit” kur kalojnë nga sahabët tek Tabiinët. Në mënyrë të veçantë, librat e saktë të hadithit të tillë si, Buhariu, Muslimi, Ibn Hibbani dhe Tirmidhiu formuan zinxhirë shumë të fuqishëm që të çojnë prapa te koha e sahabëve. Ata kështu i ruajtën ato dhe, duke lexuar cilindo hadith tek Buhariu, është sikur ta dëgjoje atë drejtpërdrejt nga sahabët.

Në qoftë se pemët, ashtu siç u pa tek shembujt e lartëpërmendur, e njohin profetësinë e Tij, e vizitojnë Atë, e përshëndesin e u binden urdhërave të Tij, atëherë si ato krijesa të pajeta, të paarsyeshme të cilat e quajnë vetveten qënie njerëzore nuk e njohin e nuk i besojnë Atij? A nuk janë atëherë ata më të pavlefshëm se sa një pemë e thatë dhe se sa një copë e thatë druri i denjë për zjarr?

q SHENJA E DHJETË:

Ajo që mbështet mrekullitë që lidhen me pemët e që njoftohen në formën e “Konsensusit” është mrekullia e “Vajtimit –rënkimit- të trungut të thatë”. Po, rënkimi i trungut në xhaminë e Profetit a.s.m. përpara një turme të madhe sahabesh, për shkak të ndarjes së tij të përkohshme nga Profeti a.s.m. konfirmon dhe përforcon shembujt e mrekullisë që lidhen me pemët, sepse trungu gjithashtu, ishte prej druri; lënda ishte e njëjta. Megjithatë, raportimet e vetë kësaj mrekullie formojnë një konsensus, ndërsa të tjerat janë kështu si një grup në një klasë, shumica e tyre individualisht ose ndarazi nuk e arrijnë shkallën e “Konsensusit të Qartë.”

Kur po mbante një predikim në xhaminë e bekuar, Profeti i Nderuar a.s.m. mbështetej në një trung të thatë palme (hurme), por kur u bë predikatorja, ai filloi të jepte predikim nga ajo. Pastaj trungu rënkoi e vajtoi si një deve; i gjithë xhemati e dëgjoi atë. Vetëm kur Profeti i Nderuar a.s.m. zbriti nga predikatorja për te ai dhe, kur vendosi dorën e Tij sipër trungut duke i folur e duke e ngushëlluar, trungu ndaloi rënkimin. Kjo mrekulli e Muhammedit a.s.m. u tregua përmes zinxhirësh të shumtë transmetimi, me shkallën e “Konsensusit”.

Në të vërtetë, mrekullia e ”rënkimit të trungut” është shumë e njohur dhe e përhapur dhe raportimi i saj i përket “Konsensusit të Vërtetë.” Me qindra autoritete të hadithit nga gjenerata vijuese e transmetuan mrekullinë nëpërmjet pesëmbëdhjetë zinxhirëve të transmetimit nga një grup i shquar sahabësh dhe ajo u kaloi shekujve vijues. Prej atij grupi, ishin shkollarët e shquar midis sahabëve dhe ekspertëve kryesues të hadithit të tillë si: Hazreti Enes Ibn Malik dhe Hazreti Xhabir Ibn Abdullah el-Ensari të dy shërbyes të Profetit a.s.m., Hazreti Abdullah Ibn Umer, Hazreti Abdullah Ibn Abbas, Hazreti Sehl Ibn Sa’d, Hazreti Ebu Sa’id el-Hudri, Hazreti Ubej Ibn Ka’b, Hazreti Burejda dhe Hazreti Ummu’l Mu’minin Umm Seleme, nëna e besimtarëve. Secili, në krye të zinxhirit të transmetimit, ia njoftoi këtë mrekulli komunitetit të Tij. Me në krye Buhariun dhe Muslimin, librat autentikë të hadithit dhanë raportimet e kësaj mrekullie të madhe, në lidhje me të cilën ka një konsensus njoftimesh së bashku me linjat e saja të transmetimit, për gjeneratat pasardhëse.

Hazreti Xhabiri në zinxhirin e tij të transmetimit thotë: “Profeti i Nderuar a.s.m. mbështetej tek një trung druri i thatë i quajtur ‘trungu i palmës’ ndërsa jepte predikim në xhami. Trungu nuk mundi të duronte kur u bë predikatorja dhe kur Profeti filloi ta përdorte atë për predikim; trungu nisi të rënkojë e të vajtojë si një deve barrëse.” Në rrëfenjën e tij Hazreti Enesi thotë: “Trungu rënkonte si një buall duke i shkaktuar xhamisë të dridhej.” Në rrëfenjën e tij, Sehl Ibn Sa’ad thotë: “Dhe vajtimi u shtua midis njerëzve nga rënkimi i trungut.”

Në rrëfenjën e tij, Hazreti Ubej Ibn Ka’b thotë: “Trungu qau aq shumë, saqë u ça”, ndërsa në një rrëfenjë tjetër Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Trungu po vajton për shkak se po ndahet nga recitimi i Emrave të All-llahut xh.sh. dhe nga përmendja e All-llahut gjatë predikimit.”

Përsëri një rrëfenjë tjetër njofton se:

“Në qoftë se unë nuk do ta kisha përqafuar e ngushëlluar atë, ai do të kishte qarë për shkak se po ndahej nga i dërguari i All-llahut deri në kijamet”

Në rrëfenjën e tij, Hazreti Burejda tregon: “Kur trungu nisi të rënkojë, Profeti i Nderuar a.s.m., vendosi dorën e Tij mbi të dhe tha:

“Në qoftë se dëshiron, unë do të të kthej ty tek zabeli nga i cili erdhe, ku rrënjët e tua do të rriten, ti do të lulëzosh dhe do të prodhosh fruta të rinj, ose nëse dëshiron, unë të mbjell ty në Xhennet (Parajsë) dhe miqtë e Zotit xh.sh., evlijatë, shenjtorët do të hanë nga frutet e tua.”

Ndërkohë e dëgjoi trungun, edhe njerëzit prapa mundën ta dëgjonin ndërsa ai foli duke thënë:

“Më mbill mua në Xhennet – Parajsë!, ku nuk ka kalbëzim, me qëllim që shërbëtorët e dashur të Zotit të Gjithëfuqishëm të mund të hanë nga fruti im”. Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Kështu do të veproj” dhe shtoi: “Trungu ka preferuar botën e përjetshme mbi atë të përkohshmen.”

Ebu Is’hak Isfarani, njëri nga autoritetet më të mëdha në shkencat Islame, rrëfeu: “Profeti i Nderuar a.s.m. nuk shkoi tek trungu, por trungu erdhi tek Ai me komandën e Tij. Mandej me urdhërin e Tij, trungu u kthye te vendi i vet.”

Hazreti Ubej Ibn Ka’b thotë: “Pas kësaj ngjarje të jashtë-zakonshme, Profeti i Nderuar a.s.m. urdhëroi që: “Trungu të vendosej nën predikatore”. Ai u vendos atje dhe qëndroi në atë vend deri kur Xhamia e Bekuar u hodh përdhe para se të rindërtohej. Atëherë Hazreti Ubej Ibn Ka’b e mori trungun dhe e mbajti deri sa u kalb.

Dijetari i shquar Hasan el-Basriu qante ndërsa ua mësonte këtë ngjarje të mrekullueshme studentëve të tij dhe u thonte atyre: “Kur një copë druri shfaqi dashuri e mallëngjim për Profetin e Nderuar a.s.m…, atëherë ju padyshim duhet të ndjeni më shumë dashuri se sa ai…”.

Sa për ne, ne themi: Po, dhe dashuria e mallëngjimi për të tregohet duke ndjekur sunnetin e Tij të ndritur dhe sheriatin e shenjtë.

Një Pikë e Rëndësishme: Në qoftë se thuhet: “Përse mrekullitë e tjera të cilat shfaqeshin në lidhje me ushqimin -i cili ngopi një mijë njerëz me katër grushta ushqim në betejën e Hendekut, dhe një mijë e pesëqind njerëz të tjerë me ujë që vërshoi nga gishtërinjtë e bekuar, përse nuk u treguan nëpërmjet shumë zinxhirësh transmetimi ashtu si mrekullia e rënkimit të trungut, ndonëse dy mrekullitë e mëparshme ndodhën në prani të grupeve të mëdha?..”

Përgjigjja: Mrekullitë që u shfaqën ishin dy llojesh: lloji i parë shfaqeshin në duart e Hazreti Pejgamberit a.s.m. me qëllim që t’i bënte njerëzit ta pranonin profetësinë e Tij. Rënkimi i trungut ishte prej atij lloji. Ajo ndodhi vetëm si një provë, një afirmim i profetësisë, për t’ua shtuar besimtarëve ‘besimin’, për t’i nxitur shtiracakët tek sinqeriteti e besimi dhe për t’u sjellur besimin jobesimtarëve. Për këtë arsye, secili, i ulëti e i larti, e shikoi atë mrekulli, dhe një vëmendje e madhe iu kushtua transmetimit të sajë. Megjithatë, mrekullitë që lidhen me ushqimin dhe ujin ishin keramete -prova, çudira- më shumë se sa mrekulli, ose më shumë si mirësi Hyjnore se sa keramete, ose më shumë se sa mirësi, ato ishin gosti të dhuruara nga i Gjithëmëshirshmi i Vetëm për shkak të nevojës. Sigurisht, ato ishin prova të pretendimit të Tij të profetësisë dhe mrekulli, por qëllimi i tyre themelor ishte ky: ushtria ishte e uritur, kështu Zoti i Gjithëfuqishëm siguroi një gosti për një mijë njerëz, e cila u realizua nga një grusht ushqimi, prej thesarit të Tij nga e Padukshmja, ashtu siç krijon Ai njëmijë pesha hurmash nga një bërthamë e vetme. Dhe për një ushtri që luftonte në rrugën e Tij, Ai bëri që të vërshonte uji, si uji i Keutherit, nga gishtërinjtë e Komandantit të Madh dhe u dha atyre të pinë.

Për këtë arsye, të gjithë shembujt e mrekullive që lidhen me ushqimin e me ujin, nuk e arrijnë shkallën e mrekullisë së rënkimit të trungut. Megjithatë, në tërësinë e tyre, llojet e ndryshme të këtyre dy mrekullive janë aq të shumta e të njoftuara me unanimitet aq sa rënkimi i trungut. Pastaj jo gjithkush mund ta shohë pikërisht bereqetin e ushqimit dhe vërshimin e ujit nga gishtërinjtë, por sheh rezultatin e tij. Kurse kushdo që ishte i pranishëm në xhami e dëgjoi rënkimin e trungut. Prandaj ajo u përhap gjërësisht.

Në qoftë se thuhet: Të gjitha veprimet dhe sjellja e Profetit të Nderuar a.s.m. u njoftuan e u transmetuan nga sahabët me kujdesin e me rëndësinë më të madhe; atëherë, përse mrekulli të tilla të mëdha tregohen vetëm nëpërmjet dhjetë ose njëzet zinxhirësh, kur ato duhet të ishin njoftuar nëpërmjet njëqind zinxhirëve? Gjithashtu, pse raportohen shumica e njoftimeve nga Hazreti Enesi, Xhabiri dhe Ebu Hurejreja, ndërsa nga Hazreti Ebu Bekri dhe Umeri transmetohen pak?

Përgjigjja: Përgjigjja për pjesën e parë të pyetjes është dhënë në Parimin e Tretë të Treguesit të Katërt. Për sa i takon pjesës së dytë, ashtu siç shkon dikush që ka nevojë për ilaçe te doktori, për t’u konsultuar për probleme ndërtimi shkon tek inxhinieri ndërtimor dhe, nëse ka nevojë për të mësuar çështje sheriati, pyet myftiun, e kështu me rradhë; gjithashtu disa nga dijetarët midis sahabëve ishin të ngarkuar me detyrën për t’u transmetuar dhe përcjellur shekujve vijues hadithet e Profetit a.s.m., duke punuar me gjithë fuqinë e tyre për këtë qëllim. Po, Hazreti Ebu Hurejreja ia dedikoi të gjithë jetën për të mësuar përmendësh hadithet, ndërsa Hazreti Umeri, botës së politikës e të kalifatit. Kështu, Umeri raportoi shumë pak hadithe duke e lënë atë në besim e duke u mbështetur tek personat si, Ebu Hurejreja, Enesi e Xhabiri, për t’ia mësuar komunitetit musliman. Për më tepër, sahabeja rrëfyes i mirënjohur, i vërtetë, i sinqertë, i ndershëm e i besuar, i cili tregon një ngjarje përmes një zinxhiri, mendohej e gjykohej si i mjaftueshëm dhe nuk mbeti nevojë për një tjetër për ta transmetuar atë. Kjo është arsyeja pse disa ngjarje domethënëse u transmetuan vetëm nëpërmjet dy ose tre zinxhirëve të transmetimit.

q SHENJA E NJËMBËDHJETË:

Ndërsa Shenja e Dhjetë shpjegoi mrekullitë e Profetit a.s.m. që lidheshin me pemët, Shenja e Njëmbëdhjetë do të përshkruajë se si shkëmbinjtë dhe malet midis krijesave të pajeta, gjithashtu demonstruan mrekullitë Profetike. Këtu ne, nga shumë shembuj, do të përmendim shtatë apo tetë:

Shembulli i parë: Transmeton Buhariu dhe dijetari i madh i Magribit Hazreti Kadi Ijadi në veprën e tij Shifa esh-Sherif, nëpërmjet një rrëfenje autentike nga Hazreti Ibn Mes’udi, Shërbyesi i Profetit a.s.m. i cili thotë: “Ndërsa po hanim së bashku me Profetin e Nderuar a.s.m., ne e dëgjonim ushqimin të jepte lavdërim për Zotin xh.sh..”

Shembulli i dytë: Librat e saktë të hadithit njoftojnë nga Enesi dhe Ebu Dherri përmes një rrëfenje autentike se, Hazreti Enesi (shërbyesi i Profetit) tha: “Ne ishim së bashku me Profetin e Nderuar a.s.m. kur Ai mori një grusht gurësh të vegjël dhe ndërkohë ato nisën të lavdërojnë Zotin xh.sh. në dorën e Tij të bekuar. Atëherë Ai i vendosi ato në dorën e Ebu Bekrit, të vërtetit, dhe përsëri ato lëvduan Zotin xh.sh.. Në linjën e tij të transmetimit, Ebu Dheri, el-Gifari thotë: “Atëherë Ai i vendosi ato në dorën e Hazreti Umerit dhe përsëri ato lavdëruan All-llahun xh.sh.; pastaj Ai i mori ato dhe i vendosi në tokë, atëherë ato mbetën të heshtur. Ndërkohë, Ai i mori ato përsëri dhe i vendosi në dorën e Hazreti Osmanit ku përsëri ato filluan të bëjnë lavdërime për Zotin xh.sh.”. Ebu Dherri dhe Hazreti Enesi tregojnë: “Ai i vendosi ato në duart tona dhe heshtën.”

Shembulli i tretë: Vërtetohet nëpërmjet një rrëfenje të vërtetë nga Hazreti Aliu, Hazreti Xhabiri dhe Hazreti Aisheja es-Siddika se “Shkëmbinjtë dhe malet i thonin Profetit të Nderuar a.s.m.: “Paqja qoftë mbi ty o Profet i All-llahut!.”

Në zinxhirin e rrëfenjës së Hazreti Aliut ajo thotë: “Kurdo që ne shkonim në rrethinat e Mekës, në ditët e hershme të profetësisë së Tij, pemët dhe shkëmbinjtë që takonim, thonin: “Paqja qoftë mbi ty o i dërguari i Zotit!”

Ndërsa në zinxhirin e tij të transmetimit, Hazreti Xhabiri thotë: “Sa herë që Profeti i Nderuar a.s.m. kalonte pranë një guri ose peme, ato bënin sexhde para Tij, domethënë, shfaqnin bindje ndaj Atij dhe deklaronin: “Paqja qoftë mbi ty, o i dërguari i Zotit!.”

Në njërën nga rrëfenjat e Xhabirit, Profeti i Nderuar a.s.m. tha: “Unë e njoh një shkëmb që më përshëndeste mua.” Disa thanë se ai aludonte për – El Haxher el Esved- Gurin e Zi të Qabesë.

Në linjën e saj të transmetimit, Hazreti Aisheja tha; Profeti i Nderuar a.s.m. tha:

“Kur Xhebraili më solli mesazhin, sa herë që kaloja pranë një shkëmbi ose një peme, veçse thonte: “Paqja qoftë mbi Ty, o i dërguari i Zotit xh.sh.!”

Shembulli i katërt: Njoftohet përmes një rrëfenje autentike nga Hazreti Abbasi se, “Profeti i Nderuar a.s.m. i mbuloi Abassin dhe katër djemtë e tij (Abdullahin, Ubejdullahin, Fadlin dhe Kusemin) me një copë rrobe të quajtur “Mulaet”, e cila u lut:

“O Krijuesi im! Ky është xhaxhai im; mbroji nëpërmjet meje këto djemtë e tij dhe mbuloji ata që të mos i prekë Zjarri, ashtu siç po i mbuloj me këtë rrobe! Tavani, dera dhe muret e shtëpisë u bashkuan në lutje duke thënë: amin! amin!”

Shembulli i pestë: Librat e saktë, veçanërisht Buhariu, Ibn Habbani, Davudi dhe Tirmidhiu me unanimitet njoftojnë nga Hazreti Enesi, Ebu Hurejreja, Osman Dhun’nurejn dhe Sa’d Ibn Zejdi, njëri midis të dhjetëve të cilëve u është premtuar Xhenneti (Parajsa) se: “Profeti i Nderuar a.s.m. u ngjit në malin e Uhudit së bashku me Ebu Bekrin es-Siddik, Umerin el-Faruk dhe Osmanin Dhun’nurejn; Mali Uhud, ose për shkak të madhështisë së tyre, ose nga vetë gëzimi e lumturia e tij, filloi të dridhej e të trazohej. Profeti i Nderuar a.s.m. tha:

“Mos lëviz! sepse mbi ty janë një profet, një Siddik, i vërteti, dhe dy shehidë – martirë-!”

Ky hadith, jep lajme nga e padukshmja se Hazreti Umeri dhe Osmani do të martirizoheshin.

Si shtojcë e këtij hadithi , tregohet se: Kur Profeti i Nderuar a.s.m. emigroi nga Mekka i ndjekur nga jobesimtarët, ata u ngjitën në malin e quajtur Thebir. Thebiri tha: “Zbrisni prej meje, o Profet i Zotit xh.sh., unë kam frikë se Zoti xh.sh. do të më ndëshkojë mua në qoftë se ata të godasin ty sipër meje.”

Atëherë mali Hira i thirri Atij: “Eja tek unë, o Profet i All-llahut!” Për këtë arsye, njerëzit e intuitës ndjejnë frikë mbi malin Thebir dhe një ndjenjë sigurie mbi malin Hira.

Siç mund të kuptohet nga ky shembull, këto male të mëdha janë secili si një shërbëtor i veçantë i Zotit xh.sh.. secili ngre lart dhe e lëvdon Atë; secili e njeh Atë dhe e do; secili është i ngarkuar me detyra. Ato nuk janë pa qëllim apo pa Pronar.

Shembulli i gjashtë: Njoftohet përmes një rrëfenje autentike nga Hazreti Abdullah Ibn Umeri: “Ndërsa po mbante një predikim nga predikatorja, Profeti i Nderuar a.s.m. recitoi vërsetin:

“Ata nuk e çmuan Zotin xh.sh. me atë madhështinë që i takon: Në ditën e Kijametit e gjithë toka do të jetë në grushtin e Tij dhe qiejt do të jenë të mbështjellur në Dorën e Tij të djathtë.” (Kur’an, 39:67),

dhe tha:

“Zoti, Madhështori, e lartëson Vetveten duke thënë: “Unë jam Madhështori! Unë jam i Gjithëfuqishmi! Unë jam i Lartësuari!”

Ndërsa Ai e tha këtë, predikatorja u drodh e u trondit aq shumë saqë ne u trembëm se do t’i shkaktonte Profetit të Nderuar a.s.m. të binte.”

Shembulli i shtatë: Raportohet përmes një rrëfenje autentike nga Hazreti Ibn Abbasi, i njohur si “Dijetari i Komunitetit musliman” dhe interpretuesi i Kur’anit, dhe nga Ibn Mes’udi, shërbyesi i Profetit dhe njëri nga shkollarët e mëdhenj të sahabëve, se ata thanë: “Në pushtimin e Mekkës ndodheshin treqind e gjashtëdhjetë idhuj brenda dhe rreth Qabesë, të mbërthyer e të ngulur me plumb tek gurët. Atë ditë Profeti i Nderuar a.s.m. bënte me shenjë me një shkop që Ai mbante në drejtim të çdo idhulli me radhë dhe duke thënë:

“Erdhi e vërteta e u zhduk gënjeshtra; në të vërtetë gënjeshtra gjithmonë zhduket.” (Kur’an, 17:81)

çdo idhull rrëzohej, kur Ai ia bënte me shenjë; në qoftë se i drejtohej idhullit nga fytyra, ai binte prapa; dhe nëse i drejtohej nga prapa, idhulli binte në fytyrë. Kështu, ato të gjithë u përmbysën dhe u rrëzuan përtokë.”

Shembulli i tetë: Ky është një tregim i shquar i priftit –murgut- të mirënjohur Bahira. Para fillimit të profetësisë së Tij, Profeti i Nderuar a.s.m. udhëtonte drejt Damaskut për tregti së bashku me xhaxhain e Tij Ebu Talibin dhe me disa të tjerë nga fisi i Kurejshit. Ata pushuan kur erdhën afër kishës së Bahiras. Murgu Bahira, i cili ishte oshënar dhe nuk përzihej me njerëzit, papritmas u shfaq. Ai e pa Muhammedin, të Besuarin a.s.m., midis karvanit dhe tha: “Ai është Prijësi i botëve; Ai do të jetë Profet”. Kurejshët pyetën: “Si e di ti?” Murgu i shenjtë u përgjigj: “Unë pashë një re të vogël mbi karvan ndërsa ju po vinit. Kur ju u ulët, reja lëvizi drejt Tij dhe lëshoi hijen e saj sipër Tij. Unë, gjithashtu, pashë pemët e shkëmbinjtë të përkulnin veten e tyre para Tij, që një gjë të tillë ato e bëjnë vetëm përpara profetëve.”

Ndodhen të paktën tetëdhjetë shembuj të të njëjtit lloj, si këto tetë shembuj. Kur bashkohen, këto tetë shembuj formojnë një zinxhirë aq të fortë sa që asnjë dyshim nuk mund ta thyejë apo ta lëkundë atë… Duke e marrë si një tërësi, ky lloj mrekullie, domethënë folja e qënieve të pashpirta me qëllim që të dëshmojnë profetësinë e Tij, shpreh të njëjtën siguri si “Konsensusi në Kuptim”. Secili shembull merr fuqi më të madhe se sa më vete nga fuqia e tërësisë. Po, një shtyllë e hollë bëhet e fuqishme kur bashkohet me shtylla të trasha. Duke u bërë ushtarë e duke iu bashkuar ushtrisë, një burrë i dobët e i pafuqishëm bëhet aq i fortë sa që mund të sfidojë një mijë burra.

q SHENJA E DYMBËDHJETË:

Kjo përbëhet nga tri shembuj që lidhen me Shenjën e Njëmbëdhjetë, por që janë shembuj të rëndësisë më të madhe.

Shembulli i parë: “Dhe kur ti gjuajte, nuk ishe ti ai që gjuante, por ishte All-llahu Ai që gjuajti,” (Kur’an, 8: 17)

Siç vërtetohet nga kërkimet e të gjithë komentatorëve të Kur’anit, dhe nga njoftimet e studiuesve të hadithit, ky vërset i referohet ngjarjes së mëposhtme gjatë luftës së Bedrit:

Profeti i Nderuar a.s.m. mori një grusht dhè e gurë të vegjël dhe ua hodhi ato fytyrës së ushtrisë së jobesimtarëve duke thënë: U shformofshin fytyrat tuaja!” “Sapo hynë këto fjalë në veshët e atyre të gjithëve, U shformofshin fytyrat tuaja!”, pavarësisht se ajo ishte një frazë e vetme, po ashtu si dhe grushti i dheut hyri në sytë e secilit prej jobesimtarëve, gjithësecili u preokupua me sytë e vet dhe, ndonëse ishte në sulm, ushtria iku bishtlagur e mori arratinë nga fusha e betejës.

Gjithashtu, gjatë luftës së Hunejnit, autoritetet e hadithit me në krye Imam Muslimin, njoftojnë se: Ashtu si në luftën e Bedrit, kur jobesimtarët po organizonin një sulm të rreptë, Ai përsëri u hodhi një grusht dhè, duke thënë: “U shformofshin fytyrat tuaja! Secilit vesh i hynë nga një fjalë me lejen e All-llahut, në fytyrën e secilit arriti një grusht dhè. Ata duke qenë të zënë me sytë e tyre, u tërhoqën dhe ikën nga beteja. Meqenëse kjo ngjarje e jashtëza-konshme e Bedrit dhe e Hunejnit nuk është brenda fuqisë së njeriut dhe shkaqeve të zakonshme, Kur’ani i Shpjegimit të Mrekullueshëm deklaroi:

“Dhe kur ti gjuajte, nuk ishe ti ai që gjuante, por ishte All-llahu Ai që gjuajti.” (Kur’an, 8: 17)

Domethënë, “Ngjarja është jashtë fuqisë njerëzore. Ajo ndodhi, jo nëpërmjet aftësisë njerëzore, por në një mënyrë të jashtëzakonshme, me anë të fuqisë Hyjnore.”

Shembulli i dytë: Librat e saktë, me në krye Buhariun e Muslimin, tregojnë se: Gjatë ekspeditës së Hajberit, një grua çifute poqi një dhi duke e mbushur atë me një helm shumë të fortë. Ajo atëherë ia dërgoi Profetit të Nderuar a.s.m.. Sahabët sapo kishin filluar të hanin, kur papritmas, Profeti tha:

“Hiqni duart! Ajo (dhia) më njofton mua se është e helmuar!” Gjithësecili tërhoqi dorën. Por Bishr Ibn el-Bara kishte ngrënë një kafshatë dhe vdiq nga efektet e helmit të rëndë. Profeti i Nderuar a.s.m. dërgoi dikë për ta thirrur çifuten me emrin Zejneb dhe e pyeti: “Pse veprove kështu?” Gruaja fatzezë tha: “Unë gjykova se, në qoftë se Ti do të ishe Profet, ajo nuk do të të dëmtonte, ndërsa po të ishe mbret, ajo do t’i shpëtonte njerëzit prej teje.” Sipas disa rrëfenjash, Profeti urdhëroi dhe, në disa nuk urdhëroi që ajo të ekzekutohej. Dijetarët e vërtetë kanë thënë se vetë Profeti nuk urdhëroi që ajo të vritej, por e la për familjen e Bishrit dhe, ishin ata që e vranë atë.

Tani dëgjo disa pika që tregojnë aspektet e mrekullisë në këtë ngjarje të jashtëzakonshme:

Pika e parë: Sipas një rrëfenje, disa prej sahabëve, gjithashtu, e dëgjuan dhinë duke folur.

Pika e dytë: Sipas një rrëfenje tjetër, Profeti i Nderuar a.s.m., pasi i lajmëroi, tha: “Thoni Bismil-lah (me Emrin e All-llahut), e pastaj hani; helmi nuk do të ketë efekt dëmtues.”

Ibn Haxher el-Askalani nuk e pranon këtë rrëfenjë, ndërsa të tjerët e pranojnë.

Pika e tretë: Çifutët tradhtarë donin t’i jepnin një goditje të befasishme Profetit të Nderuar a.s.m. dhe sahabëve të Tij të afërm, por duke u njoftuar për këtë nga e Padukshmja, paralajmërimi u provua i vërtetë, dhe komploti i tyre u zbulua dhe u asgjësua. Dhe kur Muhammedi a.s.m. nga i cili sahabët nuk kishin dëgjuar kurrë një thënie të pavërtetë, tha: “Kjo dhi më tregon mua.” gjithësecili e besoi atë me bindje aq të sigurt sikur ata ta kishin dëgjuar vetë dhinë.

Shembulli i tretë: Kjo përbëhet nga tre ngjarje të një mrekullie të Muhammedit a.s.m., e cila i ngjason “Dorës Ndriçuese” dhe “Shkopit” të Musait Alejhis-selâm.

Ngjarja e parë: Imam Ahmed Ibn Hanbeli, duke shpjeguar e vërtetuar një rrëfenjë nga Ebu Said el-Hudri, njofton: “Në një natë të errët e të stuhishme, Profeti i Nderuar a.s.m. i dha Katade Ibn el- Nu’manit një shkop duke i thënë: “Ky shkop do të ndriçojë dhjetë jard (1 jard = 91,4 cm.) rreth e qark teje. Ti do të shikosh një hije të zezë kur të arrish në shtëpinë tënde, ajo hije është djalli. Prandaj flake atë jashtë shtëpisë e përzeje”

Katadeja e mori shkopin dhe u nis. Ai lëshoi dritë si dora ndriçuese e Musait. Ai pastaj erdhi tek shtëpia, ku pa figurën me hije dhe e dëboi.”

Ngjarja e dytë: Ndërsa duke luftuar idhujtarët gjatë betejës së madhe të Bedrit, ajo betejë që është burim çudirash, Uk’kash Ibn Muhas’sin el-Esedi e kishte shpatën e tij të thyer. Profeti i Nderuar a.s.m. i dha atij një kërrabë të trashë në vend të shpatës duke i thënë: “Lufto me këtë!” Papritmas, me lejen e Zotit xh.sh., kërraba u bë një shpatë e bardhë e gjatë, dhe ai luftoi me të. Ai vazhdonte ta mbante shpatën te personi i tij deri kur ra shehid -martir- gjatë luftës së Jemames. Kjo ngjarje është e sigurt, sepse gjatë gjithë jetës së tij ai e mbajti shpatën me krenari dhe ajo shpatë u bë e mirënjohur me emrin: “El-Avn” (Ndihmë). Kështu dy provat e kësaj ngjarje janë krenaria e Uk’kashës; gjithashtu janë krenari edhe emri i shpatës “El-Avn” “Ndihmë”, edhe fama e saj e përhapur gjërësisht.

Ngjarja e tretë: Njoftohet nga autoritetet e hadithit si Ibn Abd el-Barr, një studiues i shquar i njohur si dijetari i kohës, se në luftën e Uhudit, shpata e Abdullah Ibn Xhahsh, kushëriri i Profetit të Nderuar a.s.m., u thye. Profeti i Nderuar a.s.m. i dha atij një shkop që u bë një shpatë në dorën e tij. Ai luftoi me të, dhe pas luftës, ai produkt mrekullie mbeti shpatë.

Në “Sijerin” e tij, i mirënjohuri Ibn el-Sej’jid En-Nas tregon se disa kohë më vonë, Abdullahu ia shiti shpatën një njeriu me emrin Buga el-Turki, për dyqind lira. Kështu, këto dy shpata ishin secila mrekulli si Shkopi i Musait. Por, ndërsa nuk mbeti asnjë aspekt mrekullie tek shkopi pas vdekjes së Musait, këto dy shpata mbetën mrekulli pas vdekjes së Profetit Muhammed a.s.m..

q SHENJA E TREMBËDHJETË:

Një tjetër nga Mrekullitë e Muhammedit a.s.m. nga e cila ndodhën shumë shembuj që raportohen me unanimitet, është se të sëmurët e të plagosurit shëroheshin përmes frymës së Tij të bekuar. Raportimet e këtij lloji mrekullie janë si një e tërë, “Unanimisht në Kuptim”. Disa nga shembujt e këtyre mrekullive gjithashtu konsiderohen të jenë “Unanimisht në Kuptim”. Edhe në qoftë se të tjerat janë njoftime të veçanta, por meqenëse ato janë treguar e konfirmuar si autentike nga autoritetet e sakta të shkencës së hadithit, ato japin sigurinë e diturisë. Ne do të përmendim disa shembuj të mrekullive prej shumë shembujsh:

Shembulli i parë: Dijetari i shquar i Magribit, Kadi Ijadi, në veprën e tij: “Shifa el-Sherif”, tregon përmes një zinxhiri të lartë të autoriteteve dhe linjave të shumta të transmetimit se Sa’ëd Ibn Ebi Vek’kas, shërbyesi i Profetit të Nderuar a.s.m. dhe komandant, dhe kryekomandant i ushtrisë së Islamit në kohën e Hazreti Umerit, çliruesi i Iranit dhe njëri nga të përgëzuarit me Xhennet, tha: “Unë isha në anën e Profetit të Nderuar a.s.m. gjatë luftës së Uhudit. Profeti i Nderuar a.s.m. gjuajti me shigjeta kundër jobesimtarëve deri sa harku i tij u thye. Atëherë Ai m’i dha mua shigjetat duke më thënë t’i gjuaja ato. Shigjetat që Ai m’i dha, ishin pa maja (koka), d.m.th. pa puplat që i ndihmojnë shigjetat të fluturojnë. “Ai po më urdhëronte t’i gjuaja,” gjë të cilën e bëra dhe ato fluturuan si shigjeta fluturuese duke qëlluar trupat e jobesimtarëve e duke i shpuar ata. Në atë pikë, Katade Ibn Nu’man u qëllua në sy nga një shigjetë duke ia nxjerë syrin nga vendi, kështu ajo qëndronte mbi fytyrën e tij. Profeti i Nderuar a.s.m. e mori syrin në dorën e Tij të bekuar e shëruese dhe e vendosi në gropën e syrit; ai u shërua sikur të mos i kishte ndodhur asgjë. Dhe u bë më i miri i të dy syve të tij.

Kjo ngjarje u bë shumë e njohur. Madje një nip i Katades njëherë e prezantoi vetveten te Umer Ibn Abdul’Aziz duke i thënë: “Unë jam nipi i atij, që kur Profeti i Nderuar a.s.m. e vendosi syrin e tij në gropën e syrit pasi i kishte dalë, ai befasisht u shërua dhe u bë syri i tij më i mirë.” Ai këtë e shprehu në varg duke prezantuar vetveten te Hazreti Umeri në atë mënyrë. [7]

Gjithashtu tregohet përmes një rrëfenje autentike se gjatë betejës, e njohur si, Jeum al-Dhikarat, Ebu Katade u qëllua në fytyrë nga një shigjetë. Profeti i Nderuar a.s.m. e preku fytyrën e tij me dorën e Tij të bekuar. Ebu Katade tha: “Unë nuk ndjeva fare dhimbje dhe as plaga nuk u qelbëzua.”

Shembulli i dytë: Librat autentikë të hadithit, me në krye Buhariun dhe Muslimin, raportojnë se Profeti i Nderuar a.s.m. e kishte caktuar Ali el-Hajdarin si flamurtar gjatë luftës së Hajberit, por sytë e tij i dhimbnin rëndë për shkak të sëmundjes. Në momentin që vendosi jargën e Tij kuruese në sytë e tij, ato u shëruan pa lënë asnjë shenjë bezdie. Në mëngjesin e së nesërmes, Aliu pushtoi Kështjellën e Hajberit, duke lëvizur portën shumë të rëndë e duke e përdorur atë si mburojë në duart e tij.

Gjatë të njëjtës betejë, këmba e Seleme Ibn el-Akva u qëllua dhe u hap nga një shpatë; Profeti i Nderuar a.s.m. i fryu asaj dhe këmba menjëherë u shërua.

Shembulli i tretë: Autoritetet për jetën e Profetit me në krye Nesaiun, njoftojnë nga Othman Ibn Hunejf se Othmani tha: “Një njeri i verbër erdhi te Profeti i Nderuar a.s.m. dhe i tha: “Lutju All-llahut që të më shërohen sytë e të mund të shikoj!” Profeti i Nderuar a.s.m. i tha:

“Shko e merr avdes, atëherë fal dy rekate e thuaj: “O Zot unë të kërkoj Ty dhe drejtohem tek Ty për hir të Profetit Muhammed, Profetit të mëshirës. O Muhammed, unë drejtohem te Krijuesi yt për hir Tënd dhe nëpërmjet teje, duke kërkuar që të më zbulojë shikimin. O Zot! Bëje atë ndërmjetësin tim!” Ai shkoi dhe e bëri këtë, dhe kur ai u kthye, ne shikuam se sytë e tij ishin hapur dhe mund të shihnin shumë mirë.

Shembulli i katërt: Një autoritet i madh, Imam Ibn Veheb, tregon se: Heroit Muavvidh Ibn Afra, njërit nga katërmbëdhjetë martirët e luftës së Bedrit, i ishte prerë dora nga Ebu Xhehli, i mallkuari, ndërsa po luftonin kundra njëri-tjetrit. Ai e mori dorën me dorën tjetër të tij dhe shkoi te Profeti i Nderuar a.s.m.. Profeti i Nderuar a.s.m. e vendosi dhe e mbërtheu dorën në vendin e saj dhe shpërndau jargën e Tij sipër saj. Menjëherë dora u shërua. Muavvidhi shkoi përsëri të luftojë dhe vazhdoi të luftonte deri sa u martirizua.

Imam Xhelil Ibn Veheb, gjithashtu njofton: “Gjatë të njëjtës betejë, Hubejb Ibn Jesaf u godit në shpatull nga një shpatë saqë ai mori një plagë të rëndë, dhe në një pjesë të saj shumë keq. Profeti i Nderuar a.s.m. e ktheu prapa atë pjesë duke e bashkuar me krahun e me shpatullën, pastaj i fryu dhe ajo u shërua.

Atëherë, sigurisht këto dy ngjarje janë të ndara e raportime të veçuara, por në qoftë se një autoritet si Ibn Vehheb i konsideron ato të jenë të shëndosha dhe, në qoftë se ato ndodhën gjatë betejës si ajo e Bedrit e cila ishte një burim mrekullish dhe, në qoftë se ka shumë shembuj që u ngjasojnë këtyre dy ngjarjeve, sigurisht mund të thuhet se ato ndodhën me siguri.

Në të vërtetë, gjenden ndoshta njëmijë shembuj të vërtetuara në hadithe autentike se dora e bekuar e Profetit të Nderuar a.s.m. ishte shëruese për atë.

Një Pjesë që ia vlen të shkruhet me Ar e Diamant

Po, siç u shkrua më lart: Gurët e vegjël lartësonin e lavdëronin Zotin xh.sh. në dorën e Tij; dhe në përputhje me vërsetin, “Kur ti gjuajte, nuk ishe ti ai që gjuante, por All-llahu ishte Ai që gjuajti”, dheu dhe gurët e vegjël në të njëjtën dorë duke u bërë si raketa e predha kundra armikut dhe duke i shpartalluar ata; dhe sipas vërsetit “dhe Hëna u ça më dysh”, çarja e hënës me një shenjë të gishtave të së njëjtës dorë, vërshimi i ujit nga dhjetë gishtërinjtë dhe furnizimi me ujë i një ushtrie… dhe e njëjta dorë, duke qenë shëruese për të sëmurët e të plagosurit, e gjitha kjo tregon se çfarë mrekullie e çuditshme e Fuqisë Hyjnore ishte ajo dorë e bekuar.

Tamam sikur pëllëmba e asaj dore të ishte një vend i vogël midis miqsh për përmendjen e Zotit xh.sh.. Po të futeshin në të edhe gurët e vegjël, ato lartësonin Zotin xh.sh. dhe recitonin Emrat e Tij; ndërsa përballë armiqve, ajo pëllëmbë ishte një depo e vogël municioni, saqë kur futeshin në të guralecët e dheu, ato transformoheshin në raketa e predha.

Për të sëmurët e të plagosurit ajo ishte si një farmaci e të Gjithëmëshirshmit të Vetëm, e cila ishte ilaç për çfarëdolloj sëmundjesh që të binin. Kur ngrihej me lavdi, ajo çante hënën duke i dhënë asaj formën e dy harqeve, ndërsa kur ajo ulej me bukuri, bëhej si një burim mëshire me dhjetë rubineta duke zbrazur ujin si burimi i Keutherit.

Në qoftë se dora e vetme e këtij Profeti të bekuar ishte mjeti i atyre mrekullive të çuditshme, atëherë a nuk duhet të kuptohet qartë se sa i pranueshëm është Ai para Krijuesit të Universit dhe sa besnik është Ai për çështjen e Tij, dhe sa me fat janë ata që deklarojnë besëlidhjen me Të?

Një pyetje: Thuhet që Ti përshkruan shumë gjëra si të raportuara me unanimitet. Por shumicën e tyre ne po e dëgjojmë për herë të parë. Atëherë raportimet e shumta e unanime, a mund të injorohen e të mbeten aq të fshehta?

Përgjigje: Ndodhen shumë gjëra në lidhje me të cilat ka një konsensus në raportimet e ndryshme të tyre dhe të cilat janë të vetëkuptueshme për dijetarët e sheriatit, por janë të panjohura për të tjerët. Për dijetarët e hadithit ndodhen shumë gjëra, të cilat për poetët nuk kanë madje as statusin e raportimeve të veçuara apo të izoluara, e kështu me radhë. Ekspertët e të gjitha shkencave shpjegojnë teoritë dhe aksiomat e shkencës së tyre dhe njerëzit e zakonshëm mbështeten tek ato dhe, ose u nënshtrohen atyre, ose bëhen një nga ata në studimin e asaj shkence dhe gjejnë çfarë gjetën ata. Tani ngjarjet, raportimet e të cilave ne i përshkruajmë si duke formuar “Konsensusin e Vërtetë”, “Konsensusin në Kuptim”, ose të cilat shprehin siguri si “Konsensus” janë treguar se janë kështu si nga dijetarët e hadithit, dijetarët e sheriatit, shkollarët e parimeve të fesë dhe nga shumica e niveleve të tjera të dijetarëve. Në qoftë se njerëzit e zakonshëm në pakujdesinë e tyre, ose injorantët, të cilët mbyllin sytë e tyre ndaj të vërtetës nuk e njohin këtë, natyrisht faji është i tyre.

Shembulli i pestë: Duke e shpjeguar e vërtetuar atë, Imam Bagavi tregon se: “Tek beteja e Hendekut, këmba e Ali Ibn El-Hakam u thye nga goditja e një jobesimtari. Profeti i Nderuar a.s.m. e fërkoi atë. Në momentin që e bëri këtë, ajo u shërua, sa që ai nuk zbriti as nga kali i tij.”

Shembulli i gjashtë: Dijetarët e hadithit me në krye Imam Bejhakiun njoftojnë se: “Imam Aliu ishte shumë i sëmurë. Në dhimbjen e tij, ai po rënkonte dhe lutej për vetveten. Profeti i Nderuar a.s.m. erdhi dhe tha: “O Zot! Jepi atij shërim,” dhe e preku Hazreti Aliun me këmbë. Ndërkohë e urdhëroi atë të ngrihej në këmbë. Imam Aliu deklaroi duke thënë: “Unë nuk kam vuajtur kurrë më nga ajo sëmundje.”

Shembulli i shtatë: Ky është një tregim i mirënjohur i Shurahbil el-Xhufi. Ai kishte një tumor në pëllëmbën e dorës së tij, saqë ai nuk mund të mbante as shpatën e tij e as frerat e kalit të tij. Profeti i Nderuar a.s.m. e fërkoi tumorin me dorën e Tij të bekuar dhe i bëri masazh; asnjë shenjë tumori nuk mbeti.

Shembulli i tetë: Gjashtë fëmijë, secili më vete, arritën një nga mrekullitë e Profetit Muhammed a.s.m..

I Pari: Ibnu Ebi Shejba, -një dijetar shumë i përpiktë e i mirënjohur i hadithit-, rrëfen se një grua e solli fëmijën te Profeti i Nderuar a.s.m.. Fëmija pati një dhimbje; ai nuk mund të fliste dhe ishte i metë. Profeti i Nderuar a.s.m. e shpërlau gojën e Tij me ujë dhe lau duart, atëherë ai ia dha ujin gruas duke i treguar asaj “t’ia jepte atë fëmijës për ta pirë.” Pasi fëmija e kishte pirë atë, nuk mbeti asgjë nga sëmundja e nga dhimbja e tij. Dhe ai u bë aq inteligjent e i përplot saqë la prapa edhe më të ndriturit e bashkëkohësve të vet.

I Dyti: Sipas një rrëfenje autentike, Hazreti Ibn Abbasi ka thënë: “Një fëmijë i çmendur u soll te Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai vendosi dorën e Tij të bekuar në kraharorin e tij dhe fëmija papritmas nxori (volli) një gjë të vogël të zezë si një kastravec. Fëmija u shërua dhe shkoi.”

I Treti: Imam Bejhakiu dhe Nesaiu tregojnë përmes një zinxhiri të saktë transmetimi se një fëmijë i quajtur Muhammed Ibn el-Hatib ishte djegur nga një tenxhere -tigan- me ujë të valuar dhe i gjithë krahu i tij u dogj. Ndërkohë Profeti i Nderuar a.s.m. e preku krahun e tij dhe duke shpërndarë jargën e Tij sipër krahut të djegur, në të njëjtin çast ai u shërua.

I Katërti: Një fëmijë i rritur, por memec erdhi te Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai e pyeti fëmijën: “Kush jam unë?” Fëmija, i cili kishte qenë memec që kur kishte lindur, u përgjigj: “Ti je Profeti i All-llahut xh.sh.!” dhe nisi të flasë.

Fëmija i Pestë: Xhelalud’din Sujuti, i cili u nderua me bisedën e Profetit të Nderuar a.s.m. në shumë raste duke qenë në gjendje zgjimi, dhe që ishte dijetari kryesues i kohës së tij, duke shpjeguar e vërtetuar një rrëfenjë, njofton: “Sapo u lind një person i shquar me emrin Mubarak el-Jemameh u dërgua nga një burrë te Profeti i Nderuar a.s.m.. Profeti i Nderuar a.s.m. iu drejtua fëmijës me dashamirësi dhe, ndërkohë fëmija foli: “Dëshmoj se Ti je i dërguari i All-llahut”. Profeti i Nderuar a.s.m. i tha: Barekall-llah “Zoti të bekoftë”. Fëmija kurrë më nuk foli në foshnjërinë e tij dhe, më vonë u bë i njohur si “Mubarak el-Jemame” -i bekuari Jemame-, meqenëse ai kishte qenë objekt i kësaj mrekullie e të Dërguarit dhe i lutjes së Tij Profetike.

Fëmija i Gjashtë: Një herë, një i ri i pasjellshëm ndërpreu faljen e Profetit të Nderuar a.s.m. duke kaluar para Tij ndërsa Ai po falej. Profeti i Nderuar a.s.m. tha “O Zot! shkurtoja hapat e tij!” Pas kësaj, fëmija qe i pamundur të ecte, si një dënim për sjelljen e tij të keqe.

Fëmija i shtatë: Një grua e pacipë, që ishte me natyrë si fëmijë, i kërkoi Profetit të Nderuar a.s.m. një copë nga buka që Ai po hante. Ai i dha asaj ca bukë, por ajo tha: “Jo, unë dua një copë nga buka në gojën tënde.” Ai ia dha asaj edhe atë dhe, pasi hëngri kafshatën, ajo u bë gruaja më e druajtur dhe me ndjesi më të madhe turpi në Medine.

Nuk ndodhen tetëdhjetë, por ndoshta tetëqind shembuj të tjerë të kësaj mrekullie që u ngjasojnë tetë shembujve të lartëpërmendur. Shumica e të cilëve tregohen në librat e haditheve dhe në librat e biografisë së Profetit.

Po, meqenëse dora e bekuar e Profetit të Nderuar a.s.m. ishte si farmacia e mjekut Llukmanit të Urtë; dhe jarga, ishte si çezmeja e ujit të jetës së Hazreti Hizrit, dhe fryma e Tij qetësuese e shëruese ishte si ajo e Hazreti Isait (Jezusit) a.s., sigurisht shumë njerëz do ta gjenin atë dorë mjet shpëtimi; meqenëse njerëzit goditeshin nga shumë fatkeqësi të ndryshme, natyrisht ata paraqiteshin shumë tek Profeti i Nderuar. Të sëmurët, fëmijët dhe të çmendurit erdhën në grupe të mëdha, të gjithë u shëruan dhe shkuan. Ebu Abdurr-rrahman el-Jemani, i njohur si “Tavus”, madje është ai që bëri dyzet herë haxhin, dhe për dyzet vjet kreu faljen e sabahut me avdesin e faljes së jacisë së mbrëmjes paraprirëse, dhe ishte njëri që u takua me shumë sahabe, dhe ishte njëri nga Imamët më të mëdhenj të gjeneratës që i pasoi ata (Tabiinët), deklaroi e bëri njoftim të sigurt se: “Sa shumë të çmendur erdhën te Profeti i Nderuar a.s.m., dhe Profeti i Nderuar a.s.m. me të vënë dorën e Tij në kraharorët e tyre, ata të gjithë u shëruan; asnjë nuk mbeti pa u shëruar.”

Atëherë, meqenëse një imam i madh i tillë si ai, i cili pati lidhje direkte me epokën e lumturisë, bëri deklarata të tilla të përgjithshme e të sigurta, sigurisht asnjë nga të sëmurët që erdhën tek Ai nuk mbeti pa u shëruar. Pasi gjetën shërim, Atë e kërkuan me mijëra.

q SHENJA E KATËRMBËDHJETË:

Nga llojet e mrekullive të Profetit a.s.m. ndodhet një lloj i madh, është ai i çudirave që u shfaqën si rezultat i lutjeve të Tij. Ky lloj është i sigurt, dhe ka një “Konsensus të Vërtetë” në njoftimet e shumta të tyre. Shembujt e atij lloji janë aq të shumtë saqë nuk llogariten dhe, shumica e këtyre kanë arritur shkallën e “Konsensusit”, ose janë bërë të mirënjohur si të tillë. Të tjerët janë njoftuar nga autoritete të tilla saqë kanë të njëjtën siguri si e “Konsensusit” të mirënjohur. Si shembuj, ne do të përmendim vetëm disa nga shembujt e shumtë të këtij lloji mrekullie që janë shumë të mirënjohur e më të afërt me shkallën e “Konsensusit”, duke dhënë disa pjesë të secilit shembull.

Shembulli i parë: Fakti se lutjet e vazhdueshme e të përsëritura të Profetit të Nderuar a.s.m. për shi gjithmonë pranoheshin me shpejtësi, është transmetuar nga autoritetet e haditheve, kryesisht nga Imam Buhariu dhe Imam Muslimi. Kishte raste kur në predikatore Ai ngrinte duart e Tij për lutje për të rënë shi dhe, madje para se Ai t’i ulte ato, shiu fillonte të binte. Siç u përmend lart, një ose dy herë kur ushtria ishte e goditur nga etja, retë vinin e zbraznin shi. Para misionit të Tij Profetik, madje gjatë fëmijërisë së Tij, gjyshi i Profetit të Nderuar a.s.m., Abdul Muttalibi, shkonte të lutej për shi, për hir të fytyrës së bekuar të Tij, dhe shiu binte. Fakti u bë i shquar përmes një poeme të Abdul Muttalibit.

Dhe pas vdekjes së Profetit, Hazreti Umeri u lut duke e bërë Hazreti Abbasin ndërmjetës, duke thënë: “O Zoti im! Ky është xhaxhai i të Dashurit Tënd”. Na sjell shi për hir të Tij!” Dhe shiu binte.

Dhe Imam Buhariu e Muslimi tregojnë gjithashtu se: Profetit të Nderuar a.s.m. iu kërkua për të rënë shi. Ai u lut dhe ra një shi i tillë saqë ata u detyruan t’i kërkonin Atij të lutej për t’u ndalur. Ai u lut dhe shiu menjëherë pushoi.

Shembulli i dytë: Është pothuajse aq i mirënjohur sa ato ngjarje rreth të cilave ka shumë njoftime me unanimitet, se kur numri i sahabëve dhe i besimtarëve nuk kishte arritur akoma dyzet vetë, Profeti i Nderuar a.s.m., në mënyrë të fshehtë, ndërsa po kryente adhurimin e tij, u lut:

“O Zot! Forcoje Islamin ose nëpërmjet Umer Ibn El-Hattabit, ose me anë të Umer Ibn Hisham ( Ebu Xhehlit)”. Mbas një ose dy ditësh, Hazreti Umer Ibn Hattabi erdhi në besim dhe ishte shkak për krenarinë e për mbështetjen e Islamit, saqë ai fitoi titullin e lartë “el-Faruk” (dalluesi midis të vërtetës dhe gënjeshtrës).

Shembulli i tretë: Profeti a.s.m. u lut për sahabe të shquar për disa qëllime të ndryshme. Lutjet e Tij u pranuan të gjitha në një mënyrë aq të mahnitshme, saqë kerametet -provat, çudirat- e këtyre lutjeve arritën gradën e mrekullisë. Për shembull, Buhariu dhe Muslimi si dhe të tjerët tregojnë se Profeti u lut për Ibnu Abbasin siç vijon:

“O Zot Jepi atij njohuri në fe dhe mësoja atij interpretimin.” Kjo lutje u pranua në një mënyrë të tillë saqë Ibn Abbasi fitoi titullin e lavdishëm: “Interpretuesi i Kur’anit” dhe arriti shkallën e lartë dhe u quajt: “Dijetari i komunitetit musliman.” Kur ai ishte ende shumë i ri, Umeri e përfshinte atë në mbledhjet e dijetarëve fetarë dhe të sahabëve kryesues.

Gjithashtu, shkruesit e librave të haditheve të saktë, me në krye Imam Buhariun dhe Muslimin, tregojnë se nëna e Enesit iu përgjërua Profetit të Nderuar a.s.m. duke i thënë: “Lutu që shërbyesi yt Enesi të jetë i bekuar me pasuri të shumtë dhe me pasardhës.” Profeti a.s.m. u lut duke thënë:

“O Zot! Shumoje pasurinë e tij dhe fëmijët dhe bekoje në atë që i ke dhuruar.^”Afër fundit të jetës së tij, Hazreti Enesi tha duke u betuar: “Unë kam varrosur njëqind nga pasardhësit e mi me duart e mia. Asnjë nuk ka qenë aq me fat sa unë lidhur me pasurinë dhe pronat. Ju mund të shihni se pasuria ime është e shumtë. Të gjitha këto janë rezultati i lutjes së Profetit Muhammed a.s.m. për bekim e begati.”

Gjithashtu, dijetarët e hadithit, me në krye Imam Bejhakiun, tregojnë se Profeti i Nderuar a.s.m. u lut që njëri prej dhjetë të përgëzuarve me xhennet, Abdurrahman Ibn Auf të bekohej me shtim pasurie. Me anë të bekimit të asaj lutje, ai fitoi një pasuri të tillë saqë në një rast ai dhuroi shtatëqind deve së bashku me ngarkesat e tyre në rrugën e Zotit xh.sh.. Dhe tha: Shikojeni bekimin -bereqetin- e duasë së Profetit a.s.m. dhe thoni “Barekall-llah,” sa të mëdhaja janë bekimet e All-llahut xh.sh….

Gjithashtu, tregimtarët e haditheve, me në krye Imam Buhariun, tregojnë se Profeti i Nderuar a.s.m. u lut që Urva Ibn Ebi Xha’d të kishte përfitime në tregtinë e tij. Urva tha: “Ndonjëherë unë shkoja në vendin e tregut në Kufa dhe kthehesha në shtëpi në darkë duke pas bërë përfitim të dyzetmijëfishtë”. Imam Buhariu thotë: “Në qoftë se merrte edhe dhèun në dorën e tij, ai do të nxirrte fitime edhe prej tij!”

Gjithashtu, Ai u lut që Hazreti Abdullah Ibn Xhafer të fitonte bollëk -bereqet- në pasuri dhe u bë aq i pasur saqë u bë mjaft i dëgjuar për të. Ai gjithashtu u bë aq i dëgjuar për bujarinë e tij, aq sa ishte i famshëm për pasurinë që e arriti nëpërmjet lutjes së Profetit për bekimin e shumicës.

Ka shumë shembuj të këtij lloji mrekullie, por ne i konsiderojmë ato katër shembujt e përshkruar lart si të mjaftueshëm.

Gjithashtu, Imam Tirmidhiu tregon se: “Profeti i Nderuar a.s.m. u lut për pranimin e lutjeve të Sa’d Ibn Ebi Vek’kasit, duke thënë:

“O Zot! Pranoje lutjen e Sa’dit!” Pas asaj, në atë shekull, gjithësecili i frikësohej mallkimit e nëmës së Sa’dit dhe, pranimi i lutjeve të tij u bënë të famshme.

Në një rast tjetër, u lut për të mirënjohurin Ebu Katade që ai të mbetej i ri dhe tha:

“E lulëzoftë Zoti xh.sh. fytyrën tënde! O Zot, Bekoje flokun dhe lëkurën e tij.” Kur Ebu Katadeja ndërroi jetë në moshën e të shtatëdhjetave, ai ishte si një djalë pesëmbëdhjetëvjeçarë. Kjo tregohet përmes një rrëfenje të shëndoshë.

Gjithashtu, tregimi i famshëm i poetit Nabiga. Ai recitoi një nga poemat e tij përpara Profetit të Nderuar a.s.m. e cila vazhdonte:

Domethënë: “Lavdia dhe lartësia jonë kanë arritur në qiell, ne dëshirojmë ta ngjisim edhe më lartë”. Profeti i Nderuar a.s.m. iu përgjigj me shaka: “Ku? Përtej qiejve?” Nabiga u përgjigj: “Në Xhennet, o i dërguari i Zotit.” Atëherë, ai recitoi një nga poemat e tij domethënëse dhe Profeti i Nderuar a.s.m. u lut: “All-llahu mos e prishtë gojën tënde!” Për shkak të bekimit të kësaj lutjeje të Profetit, ai nuk pati të dalur as edhe një dhëmb të vetëm edhe kur ishte njëqind e njëzet vjeç. Sa herë që atij i dilte një dhëmb, shfaqej një tjetër në vend të tij.

Gjithashtu tregohet përmes një rrëfenje autentike se Profeti u lut për Imam Aliun: “O Zot! Mbroje atë nga nxehtësia dhe nga i ftohti!” Me anë të bekimit të kësaj lutje, Imam Aliu vishte rroba verore në dimër dhe rroba dimërore në verë. Ai thonte: “Unë kurrë nuk vuaj nga nxehtësia apo nga i ftohti në sajë të asaj lutjeje.”

Gjithashtu Profeti a.s.m. u lut për Hazreti Fatimen: “O Zot! Mos i jep asaj dhimbje urie!” Dhe Hazreti Fatimeja thonte: “Unë kurrë nuk kam vuajtur nga uria pas asaj lutje.”

Gjithashtu, Tufejl Ibn Amr i kërkoi Profetit të Nderuar a.s.m. një mrekulli që t’ua tregonte popullit të tij. Profeti i Nderuar a.s.m. u lut: “O Zot!, Ndriçoje atë!”, dhe një dritë u shfaq midis syve të tij. Më vonë ajo u transferua tek fundi i shkopit të tij dhe ai u bë i mirënjohur si “Dhun’nur” (poseduesi i dritës). Këto ngjarje janë të gjitha nga hadithet e shquara që janë të sigurta.

Gjithashtu Ebu Hurejreja njëherë iu ankua Profetit të Nderuar a.s.m. duke i thënë: “Unë vuaj nga harresa.” Profeti i Nderuar a.s.m. i tha atij të përhapte një copë rrobe. Ndërkohë Ai bëri ca lëvizje me dorën e Tij të bekuar sikur po merrte disa sende të padukshme e duke i vendosur ato në rrobe, e përsëriti atë dy apo tri herë dhe atëherë e urdhëroi atë ta mblidhte rrobën… “Ebu Hurejreja më vonë u betua se nëpërmjet misterit të kësaj lutjeje shpirtërore të Profetit a.s.m. ai nuk harroi kurrë ndonjë gjë.” Kjo ngjarje është gjithashtu midis haditheve të mirënjohura.

Shembulli i katërt: Ne do të përshkruajmë këtu pak ngjarje në lidhje me mallkimet e nëmat e Profetit të Nderuar a.s.m.:

I pari: Shahu Persian, Parvizi, e grisi letrën që iu dërgua atij nga Profeti. Kur Profeti i Nderuar a.s.m. mori lajmet e kësaj, u lut: “O Zot, grise atë ashtu siç grisi letrën time!” Si rezultat i këtij mallkimi, djali i Kisras, Parviz Shirvija e preu atë copë-copë me një thikë. Dhe Sa’d Ibn Ebi Vakkasi e shqyu mbretërinë e tij, saqë asnjë pjesë e perandorisë Sasanide nuk mbeti në sovranitetin e tij. Megjithatë, Kajseri, perandori i Bizantit dhe mbretërit e tjerë nuk u zhdukën meqë ata respektuan letrat e Profetit a.s.m..

I dyti: Një ngjarje pothuajse e mirënjohur si ato të raportuara me unanimitet, për të cilat aludojnë disa vërsete kur’anore, është kjo: “Në ditët e para të Islamit, Profeti i Nderuar a.s.m. po kryente lutjet në el-Mesxhid el-Haram (në Xhaminë e shenjtë, Qabe), kur krerët e Kurejshit u mblodhën dhe e keqtrajtuan atë. Në atë kohë, Ai i mallkoi ata. Ibn Mes’udi deklaroi: “Unë betohem se në betejën e Bedrit, i pashë kufomat e të gjithë atyre që e kishin keqtrajtuar Profetin dhe që morën mallkimin e tij.”

I treti: Profeti a.s.m. u lut kundër një fisi të madh Arab i quajtur Mudarijja që të vuanin thatësirën dhe zinë e bukës. I gjithë shiu pushoi dhe thatësira ndodhi. Atëherë Kurejshi, një degë e Mudarijjas, ndërmjetësuan tek Profeti i Nderuar a.s.m., dhe Ai u lut. Ndërkaq, shiu erdhi dhe i dha fund thatësirës. Kjo ngjarje është gjithashtu e mirënjohur në shkallën e raportimeve me unanim.

Shembulli i pestë: Fakti se mallkimet kundra njerëzve të veçantë, pranoheshin e realizoheshin në mënyrë të tmerrshme ilustrohet nga shumë shembuj. Ne do të tregojmë tre nga këto përmes shembullit:

I Pari: Ai shfaqi mallkimin e mëposhtëm kundër Utba Ibn Ebi Leheb: “O Zot, bëj që ai të sundohet nga një qen prej qenëve të Tu!” Pak kohë më vonë, Utba u nis për një udhëtim gjatë të cilit një luan e kërkoi atë midis karvanit dhe e shqyu copash. Kjo ngjarje ishte e famshme dhe rrëfehet si autentike nga autoritetet e hadithit.

I dyti: Ky është Muhal’lim Ibn Xhus’sama. Ai padrejtësisht vrau Amir Ibn Azbatin, por Profeti i Nderuar a.s.m. e kishte dërguar Amirin si komandant i një force për të luftuar në rrugë të Zotit xh.sh. edhe Muhal’limi ishte bashkë me të. Kur lajmet e kësaj mbërritën tek Profeti i Nderuar a.s.m., Ai u zemërua dhe e mallkoi atë duke thënë:

“O Zot, mos i jep falje Muhal’limit!” Muhal’limi vdiq një javë më vonë. Ata e vendosën në varrin e tij, por varri e flaku jashtë; e varrosën atë në disa vende të ndryshme, por çdo herë varri e refuzonte. Në fund ata ndërtuan një mur të fortë midis dy shkëmbinjve dhe në këtë mënyrë kufoma u strehua.

I treti: Njëherë Profeti i Nderuar a.s.m. pa një burrë duke ngrënë me dorën e tij të majtë. Ai e urdhëroi duke i thënë:

“ha me dorën e djathtë, por burri u përgjigj: “Unë nuk mundem me dorën e djathtë”. Profeti i Nderuar a.s.m. e mallkoi: “Tani e tutje ti nuk do të jesh i mundur ta ngresh atë.” Dhe pastaj vërtet që ai qe i pamundur ta ngrente dorën e djathtë.

Shembulli i gjashtë: Këtu ne do të përmendim disa ngjarje të cilat janë të sigurta midis shumë çudirave që rezultojnë nga lutjet e Profetit të Nderuar a.s.m., dhe nga prekja e Tij:

E para: Profeti i dha hazretit Halid Ibn Velidit, i njohur si Sejfullah (shpata e Zotit), disa nga qimet e flokut të Tij dhe u lut për fitoren e tij në betejë. Hazreti Halidi i vendosi ato në kapelen e tij. Si rezultat i qimeve dhe bekimeve të lutjes, nuk pati ndonjë betejë në të cilën ai luftoi në atë kohë, veçse doli fitimtar.

E dyta: Selman el-Farisiu pati qenë më parë një skllav i çifutëve. Padronët e tij i kishin kërkuar një shpërblesë shumë të lartë, duke i thënë: “Që të fitosh lirinë tënde, ti duhet të mbjellësh treqind palma (hurma arabie), dhe pasi ato të bëjnë fruta, na jep ne dyzet okkas flori përveç frutit”. Ai shkoi tek Profeti i Nderuar a.s.m. dhe ia shpjegoi situatën e tij. Atëherë Profeti i Nderuar a.s.m. mbolli me dorën e vet treqind palma në krahinën e Medines; vetëm njëra nga ato u mboll nga dikush tjetër. Në atë vit, të gjitha treqind palmat bënë kokrra, me përjashtim të njërës e cila u mboll nga personi tjetër. Profeti i Nderuar a.s.m. e shkuli dhe po të njëjtën palmë e mbolli përsëri. Atëherë edhe ajo gjithashtu bëri kokrra. Ndërkaq, Ai fërkoi ca nga jarga e Tij mbi një copë floriri, që kishte masën e një veze pule, i bëri asaj një lutje dhe ia dha atë Selmanit duke i thënë të shkojë dhe t’ua japë çifutëve. Selman el-Farisiu shkoi e u dha atyre dyzet okkas flori nga ajo copë, ndërsa ajo vetë mbeti në gjendjen e sajë origjinale. Kjo ngjarje e mrekullueshme, e cila u tregua nga autoritetet më të besuara e të respektuara ishte ngjarja më domethënëse në të gjithë jetën e Hazreti Selmanit .

E treta: Një sahabeh e quajtur Umm Malik, i jepte gjalp, si dhuratë, Profetit të Nderuar a.s.m. nëpërmjet një kaceku, çantë prej lëkure, e quajtur Ukka. Në një rast, Profeti i Nderuar a.s.m. bëri një lutje mbi të, ndërsa po ia kthente kacekën asaj dhe i tha “që të mos e zbrazte e të mos e shtrydhte atë.” Umm Maliku e mori Ukkan dhe që nga ajo kohë e në vazhdim, si rezultat i bekimit të duasë së Profetit, gjalpi gjendej në të sa herë që fëmijët e saj kërkonin. Kjo gjendje vazhdoi për një kohë të gjatë deri sa ata e shtrydhën atë, dhe bekimi u zhduk.

Shembulli i shtatë: Ndodhen shumë shembuj për ujin që bëhej i ëmbël dhe lëshonte një erë të këndshme si rezultat i lutjes së Profetit të Nderuar a.s.m. dhe i prekjes së tij. Ne do të përmendim dy-tre si shembull:

I pari: Dijetarët e hadithit, me në krye Imam Bejhakiun, raportojnë se pusi i njohur si “Bi’r el-Kuba” thahej disa herë, por për shkak se Profeti i Nderuar a.s.m. zbrazi në pus ujin me të cilin kishte marrë avdes, dhe në sajë të lutjes që i bëri, uji i atij pusi u shumua dhe kurrë nuk u tha më.

I dyti: Dijetarët e hadithit, duke përfshirë Ebu Nuajmin në veprën e tij, Delail el-Nubuv’veh (Dëshmitë e Profetësisë), njoftojnë se kur Profeti i Nderuar a.s.m. pështyu brenda pusit tek shtëpia e Enesit dhe u lut, ai u bë uji më i ëmbël i Medines.

I treti: Ibnu Maxheh tregon se një kovë plot me ujë nga burimi i Zemzemit u soll te Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai mori pak nga ai në gojën e Tij dhe atëherë e zbrazi atë në kovë. Ndërkohë kova lëshoi një erë myshku.

I katërti: Imam Ahmed Ibn Hanbeli njofton se një kovë plot me ujë u nxor nga pusi. Pasi Profeti i Nderuar a.s.m. kishte futur ca nga jarga e Tij në kovë dhe e derdhi atë në pus, ai filloi të lëshonte një erë të ëmbël si myshku.

I pesti: Hammad Ibn Seleme, i cili ishte një njeri i drejtë dhe ishte i besuar e i pranuar nga Imam Muslimi dhe nga dijetarët e Magribit, njofton se Profeti i Nderuar a.s.m. mbushi një kacek me ujë dhe i fryu asaj ndërsa ishte duke u lutur. Ai atëherë e lidhi atë dhe ua dha disave prej sahabëve duke u thënë: “Mos e hapni veçse kur ju duhet të merrni avdes!” Kur ata e hapën kacekën për të marrë avdes, panë qumësht të pastër me kajmak tek hapja e saj.

Kështu, këto pesë shembuj janë treguar nga autoritetet e mirënjohura e të rëndësishme. Së bashku me ato që janë përmendur këtu, ato provojnë ndodhjen e këtij lloji mrekullie aq me siguri sa ato rreth njoftimeve të ndryshme për të cilat ka “Konsensus në kuptim”.

Shembulli i tetë: Ndodheshin shumë shembuj shterpësie e për dhi shterpa, të cilat prodhuan qumësht me aq bollëk në sajë të prekjes e të lutjeve të Profetit të Nderuar a.s.m.. Ne do të përmendim vetëm dy ose tri të cilat janë të mirënjohura e të sigurta si shembuj:

I pari: Të gjithë librat e besueshëm të biografisë tregojnë se kur Profeti i Nderuar a.s.m. dhe Ebu Bekir es-Siddiku po emigronin për në Medine, ata erdhën tek shtëpia e Umm Ma’bad, e quajtur Atike Bint Halid El-Huzaij’ja. Atje ndodhej një dhi shumë e dobët, shterp dhe e thatë. Profeti i Nderuar a.s.m. e pyeti Umm Ma’badin: “A nuk ka qumësht kjo?” Ajo u përgjigj. “Ajo nuk ka gjakë në trupin e saj, e si të japë qumësht?”. Profeti i Nderuar a.s.m. i lëmoi ijet e thithet e saja dhe u lut. Atëherë tha: “Sill një enë dhe mile atë.” Ata e molën dhe pasi Profeti i Nderuar a.s.m. dhe Ebu Bekir es-Siddiku kishin pirë, të gjithë njerëzit e shtëpisë pinë deri sa u ngopën. Dhia u bë e fortë dhe mbeti kështu e bekuar.

I dyti: Ky është një tregim i shquar i Shat Ibn Mes’udit. Para se të bëhej musliman, Ibnu Mes’udi punonte si bari për disa njerëz. Profeti i Nderuar a.s.m. shkoi me Ebu Bekir es-Siddikun (të Drejtin), tek vendi ku ishin Ibn Mes’udi dhe dhitë e tij. Profeti i Nderuar a.s.m. i kërkoi Ibn Mes’udit pak qumësht. Por, kur ai u përgjigj se ato nuk ishin pronë e tij, por pronë e dikujt tjetër, Profeti i Nderuar a.s.m. i tha të sillte një dhi shterp e të thatë. Kështu ai solli një dhi e cila nuk ishte çiftëzuar që prej dy vjetësh. Profeti i Nderuar a.s.m. lëmoi thithat e saja me dorën e Tij dhe u lut. Atëherë ata e molën dhe fituan qumësht të ëmbël të cilin e pinë. Ibnu Mes’udi u bë besimtar pasi dëshmoi këtë mrekulli.

I treti: Ky është një tregim i mirënjohur i dhive të Halima Sa’dijas, nënës së gjetur, domethënë mëndeshës së Profetit të Nderuar a.s.m.. Ishte thatësirë ku gjendej fisi dhe kafshët ishin të dobëta e pa qumësht. Ato nuk mund të gjenin për të ngrënë sa t’u mjaftonte. Por, kur u dërgua Profeti i Nderuar a.s.m. atje, tek mëndesha e Tij, nëpërmjet bekimit që Ai solli, dhitë e Halime Sa’dijes ktheheshin në mbrëmje me stomakët dhe gjitë e tyre plot. Kurse dhitë e të tjerëve nuk ishin kështu.

Ndodhen shumë shembuj të tjerë në librat e biografisë të ngjashme me këto që u përmendën, por këto shembuj janë të mjaftueshëm për qëllimin tonë.

Shembulli i nëntë: Ne do të tregojmë këtu pak nga shumë shembuj çudirash të cilat u shfaqën pasi Profeti i Nderuar a.s.m. kishte prekur fytyrat dhe kokat e disa njerëzve dhe u lut.

I pari: Ai kaloi dorën e Tij sipër kokës së Umer Ibn Sa’dit dhe u lut. Kur ky vdiq në moshën tetëdhjetë vjeçare, nëpërmjet bekimit të asaj lutje, nuk kishte as edhe një qime të vetme të bardhë në kokën e tij.

I dyti: Ai vendosi dorën e Tij mbi kokën e Kajs Ibn Zejd dhe u lut. Me anë të bekimit të lutjes dhe efektit të prekjes së Tij, kur Kajsi mbushi njëqind vjeç, koka e tij ishte e bardhë përveç asaj pjese ku Profeti i Nderuar a.s.m. e kishte vënë dorën e Tij e cila kishte mbetur tërësisht e zezë.

I treti: Abdurrahman Ibn Zejd Ibn El Hattab ishte edhe i vogël edhe i shëmtuar. Profeti i Nderuar a.s.m. preku kokën e tij me dorën e Tij dhe u lut. Me anë të bekimit të lutjes së Tij, Abdurrahmani fitoi shtatin më të lartë dhe formën më të bukur.

I katërti: A’idh Ibn Amr, mori një plagë në fytyrë gjatë betejës së Hunejnit. Profeti i Nderuar a.s.m. ia fshiu gjakun në fytyrën e tij me dorën e vet. Pjesa e fytyrës së tij që e kishte prekur Profeti i Nderuar a.s.m. fitoi një shkëlqim vezullues, të cilin dijetarët e hadithit e përshkruan si “ngjashmëri e një flakërimi të bardhë i një kali brymës (i mushkëllyer).”

I pesti: Ai kaloi dorën e Tij mbi fytyrën e Katade Ibn Selmanit dhe u lut, dhe fytyra e Katades filloi të shndërisë si një pasqyrë.

I gjashti: Kur Zejnebi, vajza e Nënës së Besimtarëve, Umm Seleme, dhe vajza e gjetur (thjeshtëra) e Profetit të Nderuar a.s.m. ishte fëmi, Profeti i Nderuar a.s.m. spërkati ca nga uji i avdesit në fytyrën e saj. Me prekjen e ujit, fytyra e Zejnebes fitoi një bukuri të jashtëzakonshme.

Ndodhen shembuj të shumtë të ngjashëm me këto, shumica e këtyre janë transmetuar nga dijetarët kryesues të hadithit. Edhe në qoftë se ne do ta supozonim secilin nga këto shembuj si një njoftim i veçantë e i dobët, por si një tërësi, ato akoma demonstrojnë një mrekulli absolute të Muhammedit a.s.m. e cila ka sigurinë e “Konsensusit në Kuptim”, sepse në qoftë se një ngjarje tregohet në shumë forma të ndryshme, ndodhja e ngjarjes bazë bëhet e sigurt. Madje në qoftë se secila formë është vetë e dobët, ajo ende provon ngjarjen bazë.

Për shembull, një zhurmë u dëgjua; disa njerëz thanë se një shtëpi është shkatërruar, të tjerët thanë se ajo ishte një shtëpi e ndryshme e kështu me radhë. Secila rrëfenjë mund të jetë një raportim i veçantë, i dobët e i pavërtetë, por ngjarja bazë ishte se një shtëpi ishte shkatërruar e kështu me radhë… ajo ishte e sigurt dhe ata pajtoheshin unanimisht në lidhje me të. Megjithatë gjashtë shembujt që ne renditëm lartë ishin edhe autentikë dhe disa prej tyre u bënë të mirënjohura. Supozo që ne do ta konsideronim secilën nga këto të dobët. Prapëseprapë, së bashku, të gjitha do të demonstrojnë sigurinë e ekzistencës së një mrekullie absolute të Profetit Muhammed a.s.m. ashtu si shkatërrimi absolut i shtëpisë në krahasim.

Kështu, Profeti i Nderuar a.s.m. realizoi mrekulli të sigurta e të qarta nga çdo kategori. Shembujt e tyre janë format ose shembujt e atyre mrekullive të përgjithshme e absolute. Ashtu si dora e Profetit të Nderuar a.s.m., gishtërinjtë, jarga, fryma dhe folja, d.m.th. lutja e Tij që ishin mjetet e mrekullive të shumta, gjithashtu aparatet e tjera të holla, shqisat dhe ndjenjat e Profetit të Nderuar a.s.m. ishin mjete të shumë çudirave. Librat e biografisë e të historisë i kanë përshkruar ato e i kanë treguar në sjelljen e Tij, në formën e Tij, në gjymtyrët dhe në ndjenjat e Tij, të cilat ishin dëshmi të shumta për profetësinë e tij.

q SHENJA E PESËMBËDHJETË:

Ashtu si shkëmbinjtë, pemët, hëna e dielli që secili prej tyre shfaqën mrekulli duke vërtetuar profetësinë e Tij si dhe e njohën atë, gjithashtu.. kafshët, të vdekurit, xhindet dhe engjëjt e njohën atë Personalitet të Bekuar dhe vërtetuan profetësinë e Tij, sepse secila nga ato specie të qënieve duke treguar një numër mrekullish, demonstruan se e njohën Muhammedin a.s.m. dhe deklaruan vërtetimin e profetësisë së Tij.

Shenja e pesëmbëdhjetë përmban tre degë:

Dega e Parë: Bota e kafshëve e njohu Profetin e Nderuar a.s.m. dhe shfaqi mrekullitë e Tij. Ndodhen disa shembuj të kësaj dege. Këtu, si shembuj, ne do të përmendim vetëm ato të cilat janë të mirënjohura e të sigurta me shkallën e “Konsensusit në Kuptim” ose janë pranuar nga dijetarët e besueshëm, ose janë vlerësuar të pranueshme nga ummeti musliman.

Ngjarja e parë: Kjo është e mirënjohur me shkallën e “Konsensusit në Kuptim” dhe lidhet me dy pëllumbat që erdhën dhe pritën tek hyrja e shpellës së Hirasë si dy rojtarë, ku Profeti i Nderuar a.s.m. dhe Ebu Bekir es-Siddiku -i Vërteti- u fshehën nga jobesimtarët që i gjurmonin dhe, merimanga duke e mbuluar hyrjen me një cergë -rrjetë- të trashë si një mbajtëse perdeje. Ubejj Ibn Halef, njëri nga krerët e Kurejshit, të cilin Profeti i Nderuar a.s.m. e vrau me duart e Tij në betejën e Bedrit, e shikoi te shpella. Kur shokët e tij sugjeruan që të hynin në shpellë, ai u përgjigj: “Pse duhet ta bëjmë atë? Unë shoh një rrjetë të madhe merimangeje e cila shfaqet të ketë qenë qysh para se të lindte Hazreti Muhammedi a.s.m.. Dhe shiko! Ato dy pëllumba janë atje. A mund të qëndronin ato atje nëse gjendej dikush në shpellë?”

Në një shembull të ngjashëm me këtë, një lloj pëllumbi i bekuar hodhi hije mbi kokën e Profetit të Nderuar a.s.m. gjatë pushtimit të Mekës që u tregua nga Imam Xhelil Ibn Veheb.

Gjithashtu, sipas një rrëfenje të shëndoshë, Aishe es-Siddika tregon: “Ne kishim një zog në shtëpinë tonë që quhej ‘Daxhin’ i ngjashëm me pëllumbin. Kur Profeti i Nderuar a.s.m. ishte i pranishëm, ai rrinte i qetë, por sapo Profeti i Nderuar a.s.m. të largohej nga shtëpia, zogu fillonte të hidhej lart e poshtë pa pushim.” Domethënë zogu i bindej Profetit të Nderuar a.s.m. duke qëndruar i qetë në prani të Tij.

Ngjarja e dytë: Ky është një tregim i jashtëzakonshëm i ujkut që transmetohet nga pesë-gjashtë kanale i cili është treguar nëpërmjet një numri zinxhirësh transmetimi nga disa sahabe të mirënjohur dhe është si “Konsensusi në Kuptim”. Shkurtazi: Ebu Said el-Hudri, Seleme Ibn el-Akva, Ibnu Ebi Veheb, Ebu Hurejreja dhe Uhban, një bari i cili u përfshi në një ngjarje, tregojnë përmes shumë zinxhirësh transmetimi se “Një ujk rrëmbeu një dhi dhe bariu e shpëtoi atë nga ujku. Ujku i tha bariut: “A nuk e ke frikë All-llahun xh.sh..? Ti më privove nga ushqimi im!” Bariu murmuriti nëpër dhëmbë: “Sa e çuditshme! A mund të flasin ujqërit?” Ujku i tha: “A të të them diçka që do të të çudisë edhe më shumë?” Atje përtej kodrës është dikush që ju thërret ju për në Xhennet. Ai është një Profet, por ju nuk e njihni atë!” Megjithëse të gjitha linjat e transmetimit bien dakord për foljen e ujkut, në njoftimin e tij i cili ka një linjë të fortë, Ebu Hurejreja thotë: Bariu i tha ujkut: “Unë do të shkoj ta shikoj atë, mirëpo, kush do të kujdeset për dhitë e mia?” Ujku u përgjigj: “Unë do të kujdesem për to”. Kështu bariu ia dorëzoi tufën ujkut dhe shkoi për të parë Profetin e Nderuar a.s.m., i besoi Atij dhe u kthye tek tufa e dhive të tij. Bariu e gjeti ujkun dhe asnjë dhi nuk ishte humbur. Atëherë ai e therri njërën për ujkun sepse ishte bërë mësuesi i tij.”

Sipas një zinxhiri transmetimi, njëri nga krerët e Kurejshit, Ebu Sufjani dhe Safvani panë një ujk që po gjurmonte një gazelë. Gazela u fut brenda në Qabe. Atëherë ujku u largua. Personat e lartëpërmendur u çuditën nga kjo. Ndërkohë ujku foli dhe lajmëroi profetësinë e Muhammedit a.s.m.; ata u habitën. Atëherë Ebu Sufjani i tha Safvanit: “Nëse e përmend këtë ngjarje në Mekë, frikohem se gjithkush do të bashkohej me Muhammedin dhe Mekka do të boshatisej.”

Shkurtazi: Tregimi i ujkut jep një bindje të plotë dhe është aq i sigurt sa ato raportime me unanimitet rreth të cilave ka ‘Konsensus në Kuptim’.

Ngjarja e tretë: Kjo është rrëfenja e devesë e cila u tregua me unanimitet nëpërmjet pesë ose gjashtë zinxhirësh transmetimi nga sahabe të shquar, të tillë si Ebu Hurejre, Salabe Ibn Malik, Xhabir Ibn Abdullah, Abdullah Ibn Xhaëfer dhe Abdullah Ibn Ebi Afva, të cilët janë në krye të zinxhirëve. Një deve iu afrua Profetit të Nderuar a.s.m., përkuli veten e saj para Tij sikur po e përshëndeste dhe foli. Sipas numrit të linjave të transmetimit, deveja ishte zemëruar në një kopsht dhe ishte egërsuar duke sulmuar cilindo që i afrohej. Kur u shfaq Profeti i Nderuar a.s.m., ajo i erdhi Atij, u përkul si në shenjë respekti dhe ra në gjunjë. Profeti i Nderuar a.s.m. i vuri një fre dhe deveja i tha Atij: “Ata më përdorën në punën më të rëndë dhe tani duan të më therrin. Kjo është arsyeja përse unë u egërsova.” Profeti a.s.m. e pyeti pronarin e saj nëse kjo ishte e vërtetë, dhe pronari u përgjigj: “Po.”

Gjithashtu, Profeti i Nderuar a.s.m. kishte një deve që quhej Adba. Pasi Profeti i Nderuar a.s.m. ndërroi jetë, nga dëshpërimi deveja as nuk hëngri e as nuk piu deri sa ngordhi . Një numër i autoriteteve të rëndësishme, duke përfshirë Ebu Is’hak Isfaranin treguan se deveja i foli Profetit të Nderuar a.s.m. rreth një çështjeje të rëndësishme.

Në një shembull tjetër, në një rrëfenjë autentike, deveja e Xhabir Ibn Abdullahut u rraskapit në një udhëtim dhe nuk mundi të vazhdonte më. Profeti i Nderuar a.s.m. i dha asaj një goditje të lehtë. Deveja mori një gëzim e shkathtësi të tillë nga ajo goditje e lehtë e Profetit, saqë për shkak të shpejtësisë së saj, ajo nuk mund të kapej dhe as frerat e saj nuk mund të mbaheshin; këtë e njofton Hazreti Xhabiri.

Ngjarja e katërt: Autoritetet e hadithit, me në krye Imam Buhariun, njoftojnë se një natë armiku hodhi parrulla se do të sulmonin jashtë Medines. Kalorës trima dolën për të hetuar. Në rrugë ata panë dikë duke ardhur. Ata vështruan dhe panë se Ai ishte Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai u tha atyre: “Nuk ka asgjë”. Ai i kishte hipur kalit të shquar të Ebu Talhasë, meqenëse guximi e kurajoja e shenjtë e shtynte Atë dhe kishte shkuar para çdo njeriu tjetër për të hetuar; dhe atëherë u kthye. Ndërkohë Ai i tha Ebu Talhasë: “Kali yt është shumë i shpejt e i palëkundur,” ndërsa më parë ai kishte qenë shumë i ngadalshëm. Pas asaj nate, nuk kishte më kalë që të hynte në garë në ecje me të.

Në një rast tjetër, siç tregohet në një rrëfenjë autentike, ndërsa ishte gjatë një udhëtimi në kohën për falje, Profeti i Nderuar a.s.m. e urdhëroi kalin e Tij të ndalojë, duke i thënë, “Ndalo!” Kali ndaloi dhe deri kur Ai kishte mbaruar së faluri, nuk bëri as lëvizjen më të vogël.

Ngjarja e pestë: Safina, shërbyesi i Profetit të Nderuar a.s.m. u urdhërua prej Tij të shkonte tek guvernatori i Jemenit, Muadh Ibn Xhebel. Ai u nis dhe në rrugë u takua me një luan. Safina i tha atij: “Unë jam shërbyesi i Profetit të Nderuar a.s.m.!” Mbi këtë, luani bëri një zë sikur të thonte diçka dhe e la pa e shqetësuar atë. Sipas një rrëfenje tjetër, Safina humbi rrugën e tij. Ndërsa duke u kthyer, ai ndeshi me një luan. Luani jo vetëm që nuk e shqetësoi, por ia tregoi atij rrugën.

Gjithashtu, tregohet nga Hazreti Umeri i cili tha: “Një beduin erdhi tek Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai mbante në dorën e tij një zhapik -hardhucë-, që në arabisht quhet “Dabb”. Ai i tha: “Në qoftë se ky zvarranik -kafshë- dëshmon për Ty, unë do të besoj në Ty; përndryshe unë nuk do të të besoj”. Profeti i Nderuar a.s.m.., ia kërkoi këtë kafshës, dhe zhapiku dëshmoi profetësinë e Tij në mënyrë shumë të qartë.”

Gjithashtu, Nëna e besimtarëve, Umm Seleme tregon: Një gazel foli me Profetin e Nderuar a.s.m. dhe dëshmoi profetësinë e Tij.

Kështu, ndodhen shumë shembuj të ngjashëm me këto. Ne përshkruam pak, të cilat janë të mirënjohura e të sigurta. Për ata që nuk e njohin e nuk i binden Profetit të Nderuar a.s.m., ne themi këtë:

O njeri! Merr mësim nga këto… Luani e ujku e njohën e iu bindën Atij. Atëherë, duhet të përpiqesh të mos biesh më poshtë se sa ujku dhe kafshët e tjera!..

Dega e dytë: Kjo lidhet me kufomat -të vdekurit-, xhindet dhe engjëjt të cilët e njohin Profetin e Nderuar a.s.m.. Ka pasur shumë ndodhi nga ky. Ne do të përshkruajmë disa shembuj të cilët janë të mirënjohur dhe janë raportuar nga dijetarë të besueshëm. Së pari, do të përmendim shembujt rreth kufomave. Sa për xhindet dhe engjëjt, njoftimet e shumta që lidhen me to, janë me unanimitet dhe shembujt e tyre nuk janë një, por me mijëra.

Atëherë po japim shembujt e të vdekurve që kanë folur:

Shembulli i parë i kësaj: Hasan el-Basriu, një nga studentët më besnik e të rëndësishëm të Imam Aliut dhe autoriteti më i madh i shkencave eksternale dhe ezoterike (dije të jashtme e të fshehta) për kohën e tabiinëve- gjeneratës vijuese të sahabëve- tregon: “Një burrë erdhi duke qarë tek Profeti i Nderuar a.s.m.. Ai tha: “Unë kisha një vajzë të vogël; ajo vdiq në aksh -filan- rrëke aty pranë. Unë e lashë atë atje. Profetit të Nderuar a.s.m. i erdhi keq për personin dhe i tha të shkonin së bashku. Ata shkuan dhe Profeti a.s.m. i thirri vajzës së vdekur duke i thënë emrin e saj. Menjëherë vajza e vdekur u përgjigj: “Unë jam prezent dhe i përgjigjem thirrjes tënde me kënaqësi” . Profeti i Nderuar a.s.m. e pyeti atë: ”A dëshiron të kthehesh tek babai e nëna jote?” Ajo u përgjigj: “Jo, unë kam gjetur diçka më të mirë këtu!”

Shembulli i dytë: Autoritete të rëndësishme, si Imam Bejhakiu dhe Imam Ibn Adijj, tregojnë nga Enes Ibn Malik se Enesi tha: “Një grua e moshuar kishte një djalë të vetëm i cili befas vdiq. Gruaja e drejtë ishte shumë e dëshpëruar dhe u lut. “O Zot, unë e lash shtëpinë time dhe emigrova këtu vetëm për të fituar kënaqësinë Tënde e për të bërë besëlidhje me Profetin e Nderuar a.s.m. e për t’i shërbyer Atij. Për hir të Profetit Tënd, ma kthe djalin tim, i cili ishte i vetmi person që kujdesej pas meje.” Enesi tha: “Njeriu i vdekur u ngrit dhe erdhi e hëngri me ne.”

Në rreshtat e mëposhtëm nga poema e shquar, Kaside el-Burda, Imam el-Busiri i referohet kësaj ngjarje të jashtëzakonshme:

“Në qoftë se shenjat dhe mrekullitë e Profetit a.s.m. do t’i korrespondonin vlerës dhe madhështisë së tij, thjesht përmendja e emrit të tij do të ngjallte jo vetëm ata që kanë vdekur tani, por edhe kockat e kalbura.”

Shembulli i tretë: Imam Bejhakiu dhe të tjerët tregojnë nga Abdullah Ibn Ubejdullah el-Ensari se Abdullahi tha: “Unë isha i pranishëm kur Thabit Ibn Kajs Ibn Shammas u martirizua në betejën e Jemames dhe u varros. Ndërsa ai po futej në varr, papritmas një zë erdhi nga ai duke thënë:

“Muhammedi është Profeti i All-llahut, Ebu Bekri është es-Siddik (i Drejti), Umeri është martiri, dhe Uthmani është i përshpirtshmi, i dhembshuri.” Ne e zbuluam dhe e shikuam: Ai ishte i vdekur e i pajetë, megjithatë ai po parashikonte martirizimin e Hazreti Umerit, madje përpara se ai të merrte kalifatin.

Shembulli i katërt: Imam Taberani dhe Ebu Nuajmi në veprën e tij Dela’il el-Nubuv’veh, tregojnë nga Nu’man Ibn Beshir se: Zejd Ibn Harixhe papritmas ra i vdekur në treg. Ne e morëm trupin e tij për tek shtëpia e tij. Në atë mbrëmje midis perëndimit të Diellit dhe faljes së jacisë, ndërsa gratë po qanin rreth e qark tij, ai thirri: “Heshtni! Heshtni!” Atëherë duke thënë me një gjuhë të qartë:

“Muhammedi është i Dërguari i All-llahut! Paqja qoftë mbi Ty o Profet i Zotit xh.sh.!”, ai foli me shumë elokuencë për një kohë. “Ne e shikuam, ai ishte i vdekur, pa jetë.”

Atëherë, në qoftë se kufomat e pajeta e vërtetojnë profetësinë e Tij, ndërsa të gjallët nuk veprojnë kështu, sigurisht ata janë “më të vdekur” se sa të vdekurit dhe më të pajetë se sa kufomat!…

Përsa i përket engjëjve duke u shfaqur e duke i shërbyer Profetit të Nderuar a.s.m. dhe, xhindet duke i besuar Atij e duke iu nënshtruar Atij, këto fakte janë treguar të shumtë e me unanimitet. Ato janë pohuar qartë në shumë vërsete Kur’anore. Në luftën e Bedrit, sipas Kur’anit, pesëmijë engjëj i shërbyen Atij si ushtarë në vijën e parë të luftimeve, ashtu si sahabët. Në të vërtetë, ata engjëj fituan shquarsi midis engjëjve ashtu si sahabët që luftuan në atë betejë.

Ndodhen dy aspekte për t’u marrë në konsideratë në këtë çështje:

Aspekti i parë: Është fakti se ekzistenca e llojeve të ndryshme të xhindeve e të engjëjve është aq e sigurt sa ajo e varieteteve dhe e specieve, e kafshëve dhe e qënieve njerëzore, dhe se ato kanë lidhje me ne. Ne e kemi provuar këtë në formë vendimtare tek “Fjala e Njëzet e Nëntë” me aq siguri sa dy edhe dy bëjnë katër, dhe ia referojmë provën e tyre asaj Fjale.

Aspekti i dytë: është se individë të komunitetit të Profetit të Nderuar a.s.m. i shikojnë ato dhe flasin me to, si një mrekulli e Tij.

Kështu, dijetarët kryesues të hadithit, me në krye Imam Buhariun e Muslimin, tregojnë me unanimitet se “Njëherë një engjëll, domethënë, Hazreti Xhebraili, u shfaq në formën e një njeriu të veshur në të bardhë. Ai iu afrua Profetit të Nderuar a.s.m., i Cili po rrinte ulur midis sahabëve dhe e pyeti:

“Ç’është Islami, ç’është Imani (besimi) dhe ç’është ihsani (mirësia)? Shpjegoji ato!” Profeti i Nderuar a.s.m. i shpjegoi ato dhe sahabët u grumbulluan atje dhe morën mësim të vlefshëm dhe e panë qartë personin. Megjithëse u duk si udhëtar, ai nuk shfaqi shenjën e udhëtimit. Ai papritmas u ngrit e u zhduk. Atëherë, Profeti i Nderuar a.s.m. tha:

“Ai ishte Xhebraili, erdhi me qëllim që t’ju japë mësim juve!”

Gjithashtu, autoritetet e hadithit tregojnë përmes rrëfenjave të sakta e autentike të shkallës së “Konsensusit në Kuptim” se “Sahabët e shikuan Hazreti Xhebrailin me Profetin e Nderuar a.s.m. shumë herë në formën e Dihijas, i cili ishte shumë i pashëm.

Për shembull, Umer Ibn Abbas, Usama Ibn Zejd, Harithi, Aishe es-Siddika dhe Umm Seleme, vërtetuan dhe treguan me siguri duke thënë: “Ne shpesh e pamë Hazreti Xhebrailin me Profetin e Nderuar a.s.m. në formën e Dihijas”. A do të ishte e mundur që njerëz të tillë të thonin se e kemi parë, në qoftë se nuk do ta kishin parë?

Gjithashtu, Pushtuesi i Iranit (Persisë), Sa’d Ibn Ebi Vakkas, i cili ishte njëri midis të Dhjetëve që janë përgëzuar me Xhennet, tregon në një rrëfenjë autentike: “Në betejën e Uhudit, ne pamë dy persona të veshur në të bardhë në të dyja anët e Profetit të Nderuar a.s.m. duke e ruajtur atë si rojtarë. Ne kuptuam se ata ishin engjëjt, Hazreti Xhebraili dhe Mikaili.” A do të ishte e mundur që, kur një hero i tillë i Islamit thotë që i “Pashë” ato, të mos i ketë parë?

Gjithashtu Ebu Sufjan Ibn el-Harith Ibn Abdul Muttalib, kushëriri i Profetit, tregon në një rrëfenjë autentike: “Në luftën e Bedrit, ne pamë kalorës të veshur në të bardha midis qiellit dhe tokës”.

Gjithashtu, Hazreti Hamzai iu përgjërua Profetit të Nderuar a.s.m. që ta shihte Xhebrailin. Atëherë Ai ia tregoi atë Hamzait në Qabe, por ai nuk mundi ta përballonte atë shikim dhe ra në tokë pa ndjenja.

Kishte shumë ndodhi si këto të engjëjve që shikoheshin. Të gjitha ato demonstruan një lloj të mrekullisë së Muhammedit a.s.m. dhe treguan se engjëjt gjithashtu ishin si flutura të magjepsura pas dritës së profetësisë së Tij .

Ndërsa në lidhje me xhindet, jo vetëm sahabët, por ndodh shpesh që edhe njerëzit e zakonshëm të komunitetit musliman të takohen me ta dhe i shikojnë.

Por, njoftimet më të sigurta e autentike na jepen neve nga dijetarët kryesues të hadithit të cilët thonë se Ibn Mes’udi tregoi: “Unë i pashë xhindet në natën që ata pranuan Islamin tek Batn el-Nahl. Unë i krahasova ato me burrat e Zutit, këta janë një fis shtatëlartësh Sudanezë, pra xhindet u ngjasonin atyre.

Gjithashtu, ndodhet një ngjarje në lidhje me Hazreti Halid Ibn Velidin që është e mirënjohur dhe është vërtetuar dhe e pranuar nga dijetarët më të mëdhenj të hadithit. Kur idhulli i quajtur Uzza u shkatërrua, një xhind u shfaq prej tij në formën e një gruaje të zezë. Halidi e preu atë në dysh me shpatën e tij. Profeti i Nderuar a.s.m. në lidhje me këtë tha: “Ata e adhuronin atë brenda idhullit Uzza, tani ajo nuk mund të adhurohet më.”

Gjithashtu, është një rrëfenjë nga Hazreti Umeri: Ai tha: “Ndërsa ne ishim me Profetin e Nderuar a.s.m., një xhind i quajtur “Hame” erdhi në formën e një burri të vjetër duke mbajtur një shkop; ai e pranoi islamin. Profeti i Nderuar a.s.m. i mësoi atij ca nga suret e shkurtëra të Kur’anit, të cilat i dëgjoi dhe atëherë ai u largua”. Disa dijetarë hadithi patën qenë në dyshim për këtë ngjarjen e fundit, por më të rëndësishmit e tyre e deklaruan atë si autentike.

Në çdo situatë, është e panevojshme ta përshkruajmë në hollësi këtë lloj, pasi shembujt e tij janë të shumtë. Ne vetëm do të shtonim këtë:

Nëpërmjet dritës së Profetit të Nderuar a.s.m., përmes edukimit të tij dhe duke e ndjekur atë, me mijëra dijetarë shpirtërorë e studiues të pastër si Shejh Abd el-Kadir Gejlani janë takuar e kanë folur me engjëjt dhe xhindet. Fakti ka arritur në shkallën e “Konsensusit” njëqind herë më shumë nëpërmjet shembujve të panumërt. Po, anëtarët e ummetit (komunitetit) të Muhammedit a.s.m. duke qenë në kontakt me engjëjt dhe xhindet dhe duke folur me ta, kjo ndodh nëpërmjet drejtimit dhe mësimit të mrekullueshëm të Profetit të Nderuar a.s.m..

Dega e tretë: Mbrojtja dhe ruajtja e Profetit të Nderuar a.s.m. ishte një mrekulli e qartë dhe shumë shembuj të saj tregohen nga e vërteta e qartë e vërsetit: “Dhe All-llahu do të të mbrojë ty nga njerëzit.” (Kur’an, 5: 79)

Sigurisht, kur Profeti i Nderuar a.s.m. u shfaq, Ai nuk po sfidonte vetëm një grup apo një popull, ose disa sundimtarë apo një fe, por Ai po sfidonte i vetëm të gjithë mbretërit dhe popujt e të gjitha feve. Dhe megjithatë derisa Ai vdiq, ndërroi jetë, në qetësinë e lumturinë më të plotë e u ngjit tek mbretëria qiellore, për njëzet e tre vjet Ai ishte pa rojtar apo mbrojtës dhe u zbulua para shumë komploteve e intrigave me xhaxhain e Tij; armiqtë, fisi i Tij dhe populli ishin armiqësorë kundër Tij. Kjo tregon se çfarë të vërtete të fuqishme shpreh vërseti Kur’anor “Dhe All-llahu do të të mbrojë ty nga njerëzit”. Dhe çfarë pike e fortë mbështetjeje ishte ajo. Ne do të përmendim vetëm ca ngjarje të klasifikuara si të sigurta, si shembuj:

Ngjarja e parë: Dijetarët e hadithit e të biografisë së Profetit raportojnë me unanimitet se Kurejshët u mblodhën për të bërë një marrëveshje të sigurt për të vrarë Profetin e Nderuar a.s.m.. Ndërkohë atyre u vjen Iblisi (shejtani) në formën e njeriut dhe u sugjeroi atyre që të merrej një person nga çdo fis me qëllim që të parandalonte konfliktin midis Kurejshit– dhe ata formuan një grup afërsisht dyqind veta nën drejtimin e Ebu Xhehlit dhe të Ebu Lehebit; ata organizuan një sulm të befasishëm mbi shtëpinë e Profetit të Nderuar a.s.m.. Hazreti Aliu ishte bashkë me Profetin e Nderuar a.s.m.. Profeti i tha Aliut të flinte atë natë në shtratin e Tij. Profeti i Nderuar a.s.m. priti deri sa Kurejshët erdhën dhe rrethuan plotësisht shtëpinë, atëherë Ai doli dhe u hodhi një grusht dhè mbi kokat e tyre dhe, asnjë prej tyre nuk e shikoi Atë. Ai kaloi përmes tyre dhe u largua. Kur Ai mbërriti tek shpella e Hirasë, dy pëllumba dhe një merimangë u bënë rojtarët e Tij dhe e mbrojtën Atë kundra të gjithë Kurejshitëve.

Ngjarja e dytë: Ndodhi, sigurisht, se kur ata të dy dolën nga shpella e u nisën në drejtim të Medines, u ndoqën nga një burrë shumë guximtar i quajtur Suraka, i cili, për një shpërblim të madh, kishte qenë dërguar nga krerët e Kurejshit për t’i vrarë. Profeti i Nderuar a.s.m. dhe Ebu Bekir es-Siddiku e kishin parë Surakën duke ardhur kur ata dolën nga shpella. Ebu Bekri pati qenë i mërzitur kur ishte në shpellë, por Profeti i Nderuar a.s.m. e qetësoi dhe i tha siç i pati thënë në shpellë:

“Mos u dëshpëro, All-llahu është me ne!” Ai e vështroi Surakën; Thundrat e kalit të tij ishin ngulur në rërë. Ndërkohë Suraka u lirua dhe nisi përsëri duke i ndjekur. Atëherë përsëri kali mbeti i shtangur e i mbërthyer, dhe diçka si tym po ngrihej nga ku thundrat e kalit ishin ngulur. Në këtë pikë, Suraka kuptoi se: Ishte përtej fuqisë së tij dhe fuqisë së çdo njeriu tjetër që ta dëmtonte Atë. Ndërkohë ai thirri: “Mëshirë”. Profeti i Nderuar a.s.m. e çliroi atë, por i tha të kthehet prapa dhe e urdhëroi të mos linte askënd që t’i ndiqte. Atëherë ai u largua.

Në lidhje me këtë ngjarje, ne gjithashtu duhet të përmendim nga një burim i saktë se një bari i njohu ata dhe menjëherë u nis për në Mekë që të informojë Kurejshët. Por, me të arritur në Mekë, ai harroi pse kishte ardhur. Nuk ka rëndësi se sa shumë u përpoq, por ai nuk mundi të kujtohej. Ai u detyrua të kthehej, dhe më vonë ai kuptoi se ishte bërë ta harronte atë.

Ngjarja e tretë: Dijetarët kryesues të hadithit tregojnë nëpërmjet shumë zinxhirësh transmetimi se: Në betejën e Gatfanit dhe Anmarit, një kryetar trim i fisit të tij i quajtur Guras, erdhi vjedhurazi në afërsi të Profetit të Nderuar a.s.m.. Shpata e tij ishte gati në dorë. Ndërkohë ai i tha Profetit të Nderuar a.s.m.: “Kush do të të shpëtojë ty nga unë? Profeti u përgjigj: “All-llahu!” Pastaj u lut:

“O Zot, më shpëto mua nga ai në qoftë se Ti kështu dëshiron!” Papritmas, Gurasi mori një goditje nga e padukshmja midis shpatullave dhe shpata e tij ra përtokë. Profeti i Nderuar a.s.m. e mori shpatën në dorë dhe i tha: “Tani kush të shpëton ty nga unë?”, pastaj e fali atë. Personi i lartëpërmendur u kthye tek fisi i tij. Gjithësecili u çudit për luftëtarin trim e guximtar dhe e pyetën atë se çfarë i kishte ndodhur dhe, përse nuk kishte bërë asgjë. Ai iu përgjigj atyre: “Ja se si ndodhi: Unë tani kam ardhur nga më i miri i njerëzve.”

Në një ngjarje të ngjashme me këtë në luftën e Bedrit, një hipokrit iu afrua nga prapa Profetit të Nderuar a.s.m. kur askush nuk ishte i vetëdijshëm për të. Sapo e ngriti dorën për ta goditur, Profeti i Nderuar a.s.m. u kthye dhe e shikoi atë, burri u drodh dhe shpata e tij i ra në tokë.

Ngjarja e katërt: Kjo është e mirënjohur pothuajse me shkallën e “Konsensusit në Kuptim” dhe jepet nga shumica e komentatorëve të Kur’anit si shkaku i shpalljes së këtij vërseti Kur’anor:

“Sigurisht, Ne kemi vendosur zinxhirë rreth qafave të tyre deri tek nofullat e tyre, kështu që kokat e tyre detyrohen të rrinë lart (dhe ata nuk mund të shohin). “Dhe Ne kemi vënë një pengesë përpara tyre dhe një pengesë prapa tyre, dhe për më tepër, Ne i kemi mbuluar, kështu që ata nuk mund të shohin.”

Gjithashtu, kjo tregohet nga komentatorët më të shquar dhe dijetarët e hadithit. Ata njoftojnë se Ebu Xhehli bëri një be duke thënë: “Unë do ta godas Muhammedin me një gurë në qoftë se e shikoj atë duke bërë sexhde”. Ai mori një gur të madh dhe shkoi ta gjente. Ai ngriti duart e tij për ta hedhur gurin kur e pa Profetin të rënë në sexhde, por duart i mbetën shtang në pozicionin e tyre të ngritura. Kur Profeti i Nderuar a.s.m. e plotësoi faljen e u largua, atëherë u liruan duart e Ebu Xhehlit. Ai mundi t’i lëvizë duart ose për shkak se e lejoi Profeti i Nderuar a.s.m., ose për shkak se nuk ishte më nevoja që ato të mbeteshin ashtu.

Një ngjarje tjetër e ngjashme, një burrë nga i njëjti fis si Ebu Xhehli, Velid Ibn Mugire sipas një rrëfenje, shkoi në Qabe me një gurë të madh në dorën e tij për ta goditur Profetin e Nderuar a.s.m. ndërsa Ai ishte duke bërë sexhde, por sytë e personit u mbyllën dhe nuk mundi ta shihte Profetin e Nderuar a.s.m. në Xhaminë e Qabesë, as nuk qe i mundur të shikonte njerëzit të cilët e kishin dërguar atë; ai mundi vetëm të dëgjojë zërat e tyre. Kur Profeti i Nderuar a.s.m. e mbaroi faljen, sytë iu hapën, sepse nuk ishte më e nevojshme të rrinin të mbyllur.

Gjithashtu, tregohet përmes një rrëfenje autentike nga Ebu Bekri es-Siddiku, i Drejti, se pasi ishte shpallë sureja rreth Ebu Lehebit, gruaja e tij, “bartësja e druve”, Umm Xhemil, erdhi tek Qabeja me një gurë në dorën e saj. Ajo e pa Ebu Bekir es-Siddikun, i cili po rrinte ulur pranë Profetit të Nderuar a.s.m. dhe e pyeti: “O Ebu Bekir! Ku është shoku yt? Unë kam marrë vesh se Ai më ka përqeshur. Në qoftë se do ta shoh, do ta godas në gojë me këtë gurë.” Ajo nuk mundi ta shohë Hazreti Pejgamberin a.s.m., ndonëse Ai po rrinte ulur pranë tij. Natyrisht, një bartëse e druve të zjarrit si ajo nuk do të mundej të hynte në praninë e një mbreti të madh si Ky, i Cili ishte nën mbrojtjen Hyjnore, e ta shikonte Atë. Si do të ishte e mundur kjo?

Ngjarja e pestë: Tregohet përmes një rrëfenje autentike se Amir Ibn Tufejl dhe Erbed Ibn Kajs komplotuan për të vrarë Profetin e Nderuar a.s.m.. Amiri tha: “Unë do ta mbaj Atë të zënë, ndërsa ti godite.” Ata shkuan, por Erbedi nuk bëri asgjë. Amiri më vonë i tha atij se përse nuk e kishte goditur. Erbedi u përgjigj: “Si të mundesha? Sa herë që synoja ta godisja, unë të shihja ty midis nesh, si mund të të godisja ty?”

Ngjarja e gjashtë: Tregohet nëpërmjet një rrëfenje autentike se në betejën e Uhudit apo të Hunejnit, Shajba Ibn Uthman el-Haxhebijje, babain dhe xhaxhain e të cilit i kishte vrarë Hazreti Hamzai, erdhi zvarrë pa u ndier mbi Profetin e Nderuar a.s.m. për të marrë hak. Kur po ngrinte shpatën e tij të nxjerrur, ajo papritmas i ra nga dora e tij. Profeti i Nderuar a.s.m. u kthye dhe e pa atë dhe vendosi dorën mbi kraharorin e tij. Shejbe më vonë tha: “Në atë moment nuk kishte njeri në botë që ta doja më shumë se Atë” dhe i besoi. Profeti i Nderuar a.s.m. i tha atij të shkonte e të luftonte. Shejbe tha: “Unë shkova dhe luftova përkrah Profetit të Nderuar Alejhis-salatu ves-selam. Në qoftë se do të kisha ndeshur edhe babain tim në atë moment, unë do ta kisha goditur!”

Gjithashtu, në ditën e pushtimit të Mekkës, një burrë i quajtur Fedale u afrua tek Profeti i Nderuar a.s.m. me qëllim për ta goditur. Profeti i Nderuar a.s.m. e shikoi dhe i tha duke i buzëqeshur: “çfarë i the vetes tënde?” Duke u lutur për mëshirë ndaj tij, që ai të falej, Fedale u bë besimtar dhe tha: “Në atë moment nuk kishte asnjë njeri të dashur në botë që ta doja më shumë se Muhammedin a.s.m..”

Ngjarja e shtatë: Sipas një rrëfenje të shëndoshë, çifutët komplotuan me qëllim për të vrarë Profetin e Nderuar a.s.m., duke hedhur një shkëmb të madh ndërsa Ai ishte i ulur. Profeti i Nderuar a.s.m. në atë moment u ngrit me anë të mbrojtjes Hyjnore; kështu komploti i tyre u asgjësua.

Kishte shumë ngjarje të ngjashme me këto shtatë të lartëpërmendurat. Dijetarët e hadithit, me në krye Imam Buhariun dhe Muslimin, tregojnë nga Hazreti Aisheja se pasi u shpall vërseti:

“Dhe All-llahu do të të mbrojë Ty nga njerëzit”, Profeti i Nderuar a.s.m. u thonte herë pas herë atyre që e ruanin: “O njerëz, më lini mua, sepse Zoti, Madhështori dhe i Gjithëfuqishmi më mbron mua!” (d.m.th.) s’kam nevojë të më mbroni, sepse Krijuesi im më mbron.”

Kështu, nga fillimi e gjer tani, kjo Trajtesë tregon se: Çdo specie e qënies, çdo botë e krijimit në univers e njohu Profetin e Nderuar a.s.m. dhe u lidh me Të. Mrekullitë e Tij u shfaqën nga çdo lloj prej krijesave të gjithësisë, sepse Personaliteti i Muhammedit a.s.m. ishte nëpunës e mesazhier nga All-llahu xh.sh., por në lidhje me cilësinë e Tij, Zhvillues i krijesave dhe Krijues i gjithësisë, ashtu si çdo zyrë apo departament i qeverisë që njeh e pranon një zyrtar të një rangu të lartë, një inspektor të mbretit dhe kudo që të hyjë gjen mikpritje të ngrohtë sepse ai është i urdhëruar nga ana e Mbretit madhështor, në qoftë se do ta supozonim se ai ishte vetëm inspektor i drejtësisë, atëherë vetëm ai departament i qeverisë do ta njihte atë, kurse zyrat e tjera, ‘jo’. Dhe kështu, kuptohet se të gjitha botët dhe sferat e sundimit Hyjnor, çdo specie e grup duke filluar nga engjëjt e deri tek mizat e merimangat e njohën dhe e pranuan Atë ose u njoftuan për Të. Domethënë, Ai ishte Hatemu’l Enbija (Vula e Profetëve) dhe Mesazhieri i Krijuesit të të gjitha botërave. Dhe profetësia e Tij ishte më gjithëpërfshirëse se sa e profetëve të mëparshëm, pasi nuk është për një popull të veçantë, por mesazh i përbotshmërisë.

q SHENJA E GJASHTËMBËDHJETË:

Çudirat që ndodhën para misionit të Tij Profetik, por konsiderohen prej treguesve dhe provave të profetësisë së Tij quhen Irhasat. Ato ndahen në tre lloje:

Lloji i parë:

Ky lloj i Irhasatit përfshin lajmet e profetësisë së Muhammedit të dhëna nga Kur’ani; Teurati, Inxhili (Bibla), Zeburi (Psalmet e Davudit) dhe nga Suhufet (Shkrimet e shpallura) të profetëve të tjerë, ashtu siç u deklaruan nga Kur’ani. Në të vërtetë, meqenëse ato libra janë shkrime të shenjta të shpallura dhe meqenëse ata të cilët i sollën ato ishin profetë, është e domosdoshme dhe e sigurt se ata do ta përmendnin Atë që do të zëvendësonte fetë e tyre, që do të ndryshonte formën e universit dhe që do të ndriçonte gjysmën e globit me dritën që Ai solli. A do të ishte e mundur që ato libra, të cilët nuk neglizhojnë as për ngjarjet më të pjesshme, të mos lajmëronin për fenomenin më të rëndësishëm të njerëzimit, Profetësinë e Muhammedit a.s.m.? Po, meqenëse do të flisnin për Të, ata ose do ta denonconin Atë si gënjeshtër e të shpëtonin fetë e tyre nga shkatërrimi dhe librat e tyre nga shfuqizimi, ose do ta vërtetonin Atë dhe me anë të Atij personaliteti të së vërtetës të shpëtonin fetë e tyre nga bestytnitë dhe nga ndryshimi. Tani miqtë dhe armiqtë bien dakord se nuk ka shenjë të ndonjë përgënjeshtrimi të tillë në ato libra. Atëherë ka shenja vërtetimi. Dhe meqenëse ka vërtetim të sigurt dhe, meqenëse ka një arsye të sigurt dhe një shkak themelor për një vërtetim të tillë, ne gjithashtu do të demonstrojmë nëpërmjet tre provave vendimtare ekzistencën e këtij vërtetimi.

Prova e parë: Profeti i Nderuar a.s.m. u thotë atyre përmes gjuhës së Kur’anit: “Shkrimet tuaja të shenjta më përshkruajnë e më vërtetojnë mua; ato më mbështesin mua në gjërat që unë them. Ai i sfidon ata me vërsete të tilla, si:

Thuaj, “Silleni Teuratin dhe lexojeni atë, në qoftë se jeni njerëzit e së vërtetës!”[8]

Thuaj, “Ejani , le të mblidhemi së bashku, djemtë tonë e djemtë tuaj , gratë tona e gratë tuaja, vetet tona dhe vetet tuaja; atëherë le të lutemi me seriozitet e të kërkojmë me lutje mallkimin e Zotit mbi ata që gënjejnë!”[9]

Pavarësisht fyerjes së vazhdueshme të Tij kundra tyre në vërsete të tilla si këto, asnjë dijetar çifut apo prift Kristian nuk qe i mundur të tregojë se Ai kishte bërë ndonjë gabim, sepse po të kishte pasur ndonjë gabim, sa do i vogël i këtij lloji, ata jobesimtarë të shumtë, kryeneçë e xhelozë dhe ata çifutë shtiracakë, dhe e gjithë bota e mosbesimit do ta kishin shpallur Atë gabim gjithandej. Gjithashtu Ai tha:

“Ose ju do të gjeni ndonjë gabim timin, ose unë do t’ju luftoj juve deri në shkatërrim!” Ata zgjodhën luftën, emigrimin dhe mjerimin. Domethënë, ata nuk mundën të gjenin ndonjë gabim, sepse po të kishin gjetur, ata do të kishin qenë të shpëtuar.

Prova e dytë: Fjalët e Teuratit, të Inxhilit (Biblës) dhe të Zeburit (Psalmet) nuk e kanë mrekullinë e atyre të Kur’anit. Ato gjithashtu janë përkthyer vazhdimisht dhe shumë fjalë të huaja janë përzier me to. Gjithashtu, fjalët e komentatorëve dhe interpretimet e tyre të gabuara janë ngatërruar me vërsetet e tyre. Përveç kësaj, shtrembërimet e injorantëve dhe të dashakëqinjve janë shkrirë tek to. Në këto mënyra, ndryshimet dhe modifikimet janë shumuar në ato libra. Në fakt, Shejh Rahmetullah el-Hindi, dijetari i mirënjohur, u provoi dijetarëve Çifutë dhe priftërinjve me mijëra ndryshime në to. Megjithatë, pavarësisht këtyre ndryshimeve, në kohët tona, i shquari Husejn Xhisri (All-llahu e mëshiroftë) prej atyre librave nxori njëqind e dhjetë tregues të Profetësisë së Muhammedit a.s.m. dhe i përfshiu ato në veprën e tij Risale el-Hamidije. Kjo u përkthye në turqisht nga i ndjeri Ismail Hakki i Manastirit; kushdo që dëshiron, mund t’i referohet asaj vepre.

Gjithashtu, shumë dijetarë Çifutë e Kristianë njohën dhe pranuan se: Atributet e Muhammedit a.s.m. qenë shkruar në librat e tyre. Perandori i famshëm romak, Herakliu, i cili vetë ishte jomusliman vërtetoi dhe tha: “Isai (Jezusi) a.s. njoftoi për ardhjen e Muhammedit a.s.m..”

Gjithashtu, një sundimtar tjetër Romak i quajtur Mukavkis, guvernatori i Egjiptit, dijetarë të shquar çifutë dhe udhëheqës të tillë si Ibn Surija, Zubejr Ibn Barija, Ibn Ahtab dhe vëllai i tij Ka’b Ibn Esed, ndonëse mbetën jomuslimanë, pranuan duke thënë: “Po, Ai përshkruhet dhe përmendet në librat tonë.”

Gjithashtu disa nga dijetarët e famshëm çifutë dhe priftërinjtë Krishterë e flakën kryeneçësinë e tyre kur panë cilësitë e Muhammedit a.s.m. të përshkruara në Teurat e në Inxhil dhe i besuan Atij. Ata, atëherë, ua treguan ato referime dijetarëve të tjerë Çifutë e Krishterë dhe i bindën ata. Midis tyre ishin i shquari, Abdull-llah Ibn Selem, Veheb Ibn Munabbih, Ebu Jasir dy djemtë e Sa’jes, Asidi, Thalaba dhe Shamuli. (Të fundit jetuan në kohën e Tubbasë, sundimtarit të Jemenit. Shamuli u bë besimtar para misionit Profetik të Muhammedit a.s.m. dhe pa e parë ndonjëherë atë, ashtu siç bëri Tubba). Ndërsa ishte miku i fisit Beni Nadir para misionit Profetik, një mistik i quajtur Ibn Hajaban, deklaroi:

“Një Profet do të shfaqet shpejt dhe ky është vendi tek i cili Ai do të emigrojë.” Ai deklaroi dhe vdiq atje. Më vonë kur ai fis ishte në luftë me Profetin a.s.m., Asidi dhe Thelaba dolën në ballë dhe i bënë thirrje fisit duke thënë:

“Betohemi në Zotin se Ai është Profeti për të cilin Ibn Hajbani premtoi se do të vinte. Mos e luftoni Atë.” Por ata, anëtarët e atij fisi, nuk u kushtuan vëmendje atyre të dyve dhe pësuan dënimin.

Gjithashtu, shumë dijetarë Çifutë si Ibn Benjamin, Mihajrik dhe Ka’b el-Ahbar, u bënë besimtarë duke i bërë të heshtin ata që nuk e pranuan besimin.

Gjithashtu dijetari i famshëm Kristian dhe Murgu (Prifti) Bahira, i cili u përmend lart, u bë musliman. Profeti i Nderuar a.s.m. ishte dymbëdhjetë vjeç kur Ai po udhëtonte drejt Damaskut me xhaxhain e Tij dhe, për hir të Tij, Bahira u bëri ftesë kurejshitëve, dhe u përgatiti ushqim karvanit të Kurejshit. Pastaj kur hodhi vështrimin, pa se reja që lëshonte hije mbi karvanin udhëtues, kishte mbetur në vendin e saj. Atëherë kuptoi se personi të Cilin e kërkonte kishte mbetur tek karvani dhe dërgoi për ta sjellur. Ai i tha Ebu Talibit: “Kthehu në Mekë! Çifutët janë shumë xhelozë e do të përdorin tradhtinë, sepse cilësitë e Tij përshkruhen në Teurat.”

Gjithashtu Nestori Abisinas dhe Sundimtari i atij vendi Negusi, besoi kur pa cilësitë e Muhammedit a.s.m. të përshkruara në librat e tyre.

Gjithashtu, një dijetar i mirënjohur Kristian i quajtur Deghatr u bë besimtar duke parë përshkrimin e Profetit a.s.m.dhe u martirizua kur e shpalli këtë midis Bizantinëve.

Gjithashtu, prej udhëheqësve krishterë, Harith Ibn Ebi Shumar el-Gasani dhe sundimtarët e shquar dhe drejtuesit fetarë të Damaskut të tillë si Sahib el-Ilja, Herakliu, Ibn Natur dhe el-Xharud, hynë në radhët e Islamit pasi shikuan përshkrimin e Profetit në librat e tyre. Midis tyre vetëm Herakliu e fshehu besimin e tij për hir të sundimit tokësor.

Gjithashtu, si këto, Selman el-Farisi, më parë, pati qenë krishter. Ai e kërkoi Profetin e Nderuar a.s.m. pasi shikoi përshkrimin e Tij.

Gjithashtu një dijetar i shquar i quajtur Tamim, sundimtari i mirënjohur Abisinas Negusi, krishterët abisinas, priftërinjtë e Nexhranit, të gjithë me unanimitet deklarojnë duke thënë. “Ne i pamë përshkrimet e Muhammedit a.s.m. te librat tonë, prandaj i besuam”.

Prova e tretë: Këtu si shembuj ne do të tregojmë nga Inxhili (Bibla), Teurati dhe nga Zeburi (Psalmet) disa shembuj të vërseteve që lidhen me Profetin tonë a.s.m.

I pari: Në Zebur (Psalmet) është vërseti i mëposhtëm.

“O Zot, na dërgo ne pas periudhës midis profetëve një që do të vendos një model shembullor.

Këtu fraza: “Mukimu’s-Sunne” “…një model shembullor”, i referohet Profetit Muhammed, Ahmed.

Një vërset nga Inxhili thotë:

Mesia tha: “Unë do të shkoj tek Ati im dhe Atij juaj, që Ai t’ju dërgojë ju Paraklitin,” domethënë Ahmedin, Muhammedin.

Një vërset tjetër nga Inxhili (Ungjilli) thotë:

“Unë do t’i lutem Atit (Zotit) që t’jua japë ndihmësin, Profetin Paraklit (për të më zëvendësuar), shpirtin e së vërtetës që do të qëndrojë përgjithmonë me ju.” (Gjon, 14:16)

Parakliti duke pasur kuptimin: “dalluesi i të mirës nga e keqja”, është emri i Profetit Muhammed në ato libra.

Një vërset nga Teurati thotë:

“Sigurisht Zoti i tha Ibrahimit (Abrahamit) se Haxhereja (Hagari) nëna e Ismailit, do të lind fëmijë. Do të shfaqet nga djemtë e saj Njëri, dora e të Cilit do të jetë mbi të gjithë dhe duart e të gjithëve do t’i hapen Atij në respekt.”

Një vërset tjetër në Teurat:

“Dhe Ai i tha Musait: “O Musa (Mojsi), sigurisht Unë do t’u dërgoj atyre një Profet si ti nga djemtë e vëllezërve të tyre; Unë do të vë fjalën Time në gojën e Tij dhe do të ndëshkoj cilindo që nuk pranon fjalët e Profetit që do të flas në emrin Tim.”

Një vërset i tretë nga Teurati:

Musai tha: “O Zot! Sigurisht unë kam gjetur në Teurat një komunitet që është më i miri i komuniteteve, i cili do të shfaqet për të mirën e njerëzimit. Ata do të urdhërojnë për tek e mira e do të ndalojnë padrejtësinë; dhe do të besojnë në Zotin; atëherë le të jetë ai komuniteti im! Zoti xh.sh. tha: Ai është komuniteti i Muhammedit Alejhis-salatu ves-selam”

KUJTESë: Në ato libra, emri i Muhammedit a.s.m. jepet në formën Siriakishte, si Mushaffah, Munhamanna, Himjata, dhe emrat me kuptimin Muhammed në hebreishte. Ndryshe emri i Muhammedit përmendet qartë vetëm në pak vende të cilat gjithashtu u ndryshuan nga çifutët xhelozë.

Një vërset nga Zeburi (Psalmet) e Davudit deklaron:

“O Davud! Një Profet do të shfaqet pas teje, i quajtur Ahmed, Muhammed; Ai do të jetë i vërtetë, do të jetë sundimtar dhe komuniteti i Tij do të jetë i falur .

Një nga shtatë Abdull-llahët, Abdull-llah Ibn Amr Ibn A’s, i cili bëri studime të mëdha rreth shkrimeve të shenjta të mëparshme, dhe Abdull-llah Ibn Selam, i cili ishte i pari që pranoi Islamin midis dijetarëve të famshëm Çifutë, dhe dijetari i shquar Ka’b el-Ahbar midis bijve të Israelit, të gjithë treguan në Teurat, i cili atëherë nuk ishte ndryshuar aq sa është sot, vërsetin e mëposhtëm, që pasi i adresohet Hazreti Musait, i adresohet edhe Profetit që do të vinte më pas:

“O Profet, sigurisht Ne të kemi dërguar ty si dëshmitar, përgëzues, paralajmërues dhe mbrojtje për analfabetët. Ti je robi Im dhe Unë të kam vënë Emrin ‘i mbështeturi te Zoti xh.sh. Ti nuk do të jeshë i ashpër, i paepur e zhurmëmadh në tregje, ti as nuk do të kërkosh të keqen me të keqe, por do t’i përgjigjesh me tolerancë e falje. Zoti nuk do të të marrë Ty tek Madhështia e Tij deri sa ti të kesh drejtuar një popull të mbrapshtë duke i bërë ata të thonë: “Nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut.”

Një vërset tjetër nga Tevrati:

“Muhammedi është i dërguari i Zotit xh.sh., vendlindja e Tij është Mekka, Ai do të emigrojë për në Tajba (Medine), sundimi i Tij do të jetë në Damask dhe ummeti (komuniteti) i Tij do të lëvdojë Zotin vazhdimisht.”

Në këtë vërset, një fjalë Siriakishte me kuptimin “Muhammed” u përmend për fjalën Muhammed.

Këtu është një vërset tjetër nga Teurati: Ti je robi im dhe i dërguari, Unë të kam vënë Ty emrin:

“I mbështeturi tek Zoti”, i cili i adresohet një Profeti që do të vijë pas Hazreti Musait dhe është nga pasardhësit e Ismailit, vëllait të Is’hakut.

Në vërsetin vijues nga Teurati:

“Robi im i zgjedhur nuk është i ashpër dhe i paepur”, kuptimi i “Muhtar” (i zgjedhur) është i njëjtë si “Mustafa”, një emër i Muhammedit.

Në disa vende të Inxhilit (Ungjillit), një Profet i Cili do të vijë pas Isait (Jezusit) i referohet “Udhëheqësit të botës”. Ai përshkruhet si më poshtë:

“Ai do të ketë me vete një shkop prej hekuri me të cilin Ai do të luftojë; edhe populli i Tij gjithashtu.”

Ky vërset tregon se një Profet do të vijë me një shpatë, dhe është i urdhëruar të tund xhihadin. Kadib el-Hadid (fjalë për fjale, shkop prej hekuri) që do të thotë, shpatë; dhe kështu do të jetë komuniteti i Tij. Në harmoni me vërsetin e lartëpërmendur biblik dhe duke iu referuar gjithashtu edhe disa vërseteve të tjerë, vërseti i mëposhtëm Kur’anor në fund të kapitullit el-Fet’h, gjithashtu deklaron se komuniteti i Tij, ashtu si Ai, do të urdhërohen të tundin xhihadin.

“Dhe shembulli i tyre në Inxhil është: si një farë e cila nxjerr filizën e saj, pastaj e bën atë të fortë, ajo atëherë bëhet e trashë dhe qëndron drejtë mbi kërcellin e saj, (duke i mbushur) mbjellësit me çudi e gëzim. Si rrjedhojë, ajo i mbush me zemërim jobesimtarët prej tyre.”

Në Kapitullin e Tridhjetë e Tre të Librit të Pestë të Teuratit, është vërseti i mëposhtëm:

“Zoti u afrua nga Sinai, u ngrit mbi ne nga Seiri dhe do të shkëlqejë nga mali Paran.”

Në këtë vërset me frazën “Zoti u afrua nga Sinai”, tregohet profetësia e Musait; me frazën: “u shfaq lart mbi ne nga Seiri” (Seiri duke qenë një mal pranë Damaskut), tregohet profetësia e Isait (Jezusit); dhe fraza: “Ai ndriçoi (e lëshoi dritë) nga mali Faran” (malet Faran duke qenë malet e Hixhazit), jep lajmet e profetësisë së Muhammedit a.s.m., dhe të gjitha harmonizohen.

Dhe në fund të sures el-Fet’h, duke vërtetuar frazën:

“Ky është shembulli i tyre në Teurat”, ky është vërseti vijues i Teuratit që lidhet me sahabët e Profetit Muhammed, i Cili do të ndriçonte nga malet Faran:

“Flamurët e shenjtorëve të bekuar do të jenë me Të, dhe ata do të jenë në të djathtën e Tij.”

Në këtë vërset sahabët përshkruhen si “të bekuarit”, domethënë, sahabët e Tij janë të bekuar, njerëz të drejtë dhe të dashurit e Zotit xh.sh..

Në Kapitullin e Dyzet e Dytë të librit të Pejgamberit Esh’ija, janë vërsetet e mëposhtëm:

“E Vërteta e Madhëruar (All-llahu xh.sh.) do ta dërgojë të zgjedhurin e pastër në Fundin e Kohës -para Kijametit- dhe Atij do t’ia dërgojë Xhebrailin, përmes së cilit do t’ia mësojë Islamin, dhe mandej Ai do t’i mësojë njerëzit ashtu siç e ka mësuar Xhibrili Atë; do t’i prijë njerëzit me drejtësi, e Ai është një Nur -dritë- që njerëzinë do ta nxjerrë prej errësire. Atë që Zoti im më mësoi se ç’do të bëhet, unë jua tregoj juve.”

Këtu, vërsetet, në mënyrë të qartë përshkruajnë Muhammedin a.s.m., Profetin në fundin e kohës, para kijametit.

Në Kapitullin e Katërt të Librit të Profetit Mihaje i njohur me emrin Mishail janë vërsetet e mëposhtëm:

“Në fundin e kohës para kijametit do të shfaqet një komunitet i mëshiruar i cili adhuron “Të vërtetin, All-llahun, dhe preferon malin e Bekuar. Atje grumbullohen njerëz të shumtë prej çdo vendi, të cilët adhurojnë Krijuesin e Vetëm dhe nuk i vënë shok Atij”.

Këto vërsete përshkruajnë qartë malin më të bekuar në botë, malin Arefat, dhe adhurimi e thirrja: “Zoti është më i madhi!” nga ata që bëjnë haxhillëkun dhe që ngjiten në atë mal të shenjtë. Dhe Ummeti i Muhammedit është i shquar për të marrë Mëshirën Hyjnore.

Në Kapitullin e Shtatëdhjetë e dy të Zeburit (Psalmeve), ndodhen vërsetet e mëposhtme:

“Prona e Tij do të shtrihet nga deti deri në det, dhe nga lumenjtë deri në skajin e tokës; prej mbretërve të Jemenit dhe Algjerit Atij do t’i arrijnë dhurata; dhe mbretërit Atij do t’i përulen dhe do të vihen nën udhëheqjen e Tij; në çdo kohë Atij do t’i lexohet salevat dhe çdo ditë do t’i bëhet dua me bereqet. Drita e Tij do të shndëris nga qyteti Medine, emri Tij do të përmendet përjetësisht… emri i Tij ka ekzistuar para se të krijohet Dielli, dhe emri i Tij do të përhapet deri sa të ekzistojë Dielli…”

Këto vërsete përshkruajnë lavdinë e botës, Profetin Muhammed a.s.m., në formën më të qartë.

Përveç Profetit arab, Muhammedit a.s.m., Cili Profet ka ardhur qysh nga Davudi a.s., i cili ka përhapur fenë nga lindja në perëndim, që i bëri mbretërit të paguajnë xhizjen (haraçin), dhe që i bëri sundimtarët t’i nënshtrohen e t’i binden, për të Cilin në çdo ditë një e pesta e njerëzimit këndojnë salevate e bekime, dhe dritat e të Cilit kanë rrezatuar nga Medineja? A ka qenë ndonjë tjetër përveç Muhammedit?

Përsëri, përkthimi Turqisht i Inxhilit të Gjonit, Kapitulli i Katërmbëdhjetë, vërseti i tridhjetë, thotë:

“Nuk kam se ç’të flas më gjatë me ju, sepse tashmë po vjen Sundimtari i Botës. Unë nuk kam asgjë në krahasim me të!”

Kështu titulli: “Sundimtari i Botës” do të thotë, “Lavdia e botës” që është njëri nga titujt e më të mirënjohurit, Muhammedit arab a.s.m..

Përsëri në Inxhilin e Gjonit, Kapitulli i Gjashtëmbëdhjetë, vërseti i shtatë, thotë:

“Por më besoni, është më mirë për ju që po shkoj; përndryshe ngushëlluesi nuk do të vinte te ju.”

Tani shikoni, kush tjetër përveç Muhammedit arab a.s.m. është Sundimtari i Botës dhe Ngushëlluesi i vërtetë i njerëzve? Po, Lavdia e Botës është Ai, dhe Ai është i Cili do ta shpëtojë njeriun kalimtar nga zhdukja e përjetshme dhe që e ngushëllon Atë.”

Përsëri, vërseti i tetë i Kapitullit të Gjashtëmbëdhjetë në Inxhilin e Gjonit thotë:

“Kur të vijë Ai, do t’u tregojë njerëzve të kësaj bote se janë fajtorë, dhe do t’i mposhtë ata tek mëkati, tek drejtësia e Perëndisë dhe gjyqi i Tij.”

Kush tjetër përveç Muhammedit Arab a.s.m. e ka transformuar korrupsionin e botës në drejtësi dhe ka shpëtuar njerëzit nga mëkati i politeizmit (i të përshkruarit ortakë Perëndisë) dhe i ka transformuar politikat dhe sundimin botëror?

Gjithashtu nga Inxhili i Gjonit, vërseti i njëmbëdhjetë i Kapitullit të Gjashtëmbëdhjetë thotë: “Erdhi koha e ardhjes së Sundimtarit të Botës. [10]

Sigurisht, “Sundimtari i Botës” është Ahmedi, Muhammedi, sepse Ai njihet si udhëheqës i njerëzimit.

Gjithashtu në Inxhilin e Gjonit, tek Kapitulli i Dymbëdhjetë, vërseti i trembëdhjetë thotë:

“Por kur Ai, Shpirti i së Vërtetës, vjen, Ai do t’ju udhëzojë të njihni tërë të vërtetën (për mua). Atë që do t’ju tregojë, nuk do ta marrë prej vetvetes; Ai do t’ju thotë atë që dëgjon dhe do t’ju tregojë për gjërat e ardhshme.”

Ky vërset është i qartë. Kush përveç Muhammedit Arab a.s.m. i ka thirrur të gjithë njerëzit për tek e vërteta që deklarata e të Cilit mbështetej në shpallje; që ka folur çfarë Ai dëgjoi nga Xhebraili dhe, informoi njeriun në detaje për ringjalljen e të vdekurve dhe për Botën e përtejme? Kush tjetër mund të ishte përveç Tij?

Gjithashtu, librat e profetëve të tjerë duke përfshirë emra në Siriakishte e Hebreishte që u korrespondojnë emrave të ndryshëm të Profetit të Nderuar a.s.m. të tillë si: Muhammed, Ahmed, Muhtar. P.sh. në shkrimet e Hazreti Shuajbit, emri i Tij është Mushaffah, dhe do të thotë: Muhammed. Në Teurat Ai përmendet si “Munhamanna”, që përsëri do të thotë Muhammed, dhe si “Himjata”, që do të thotë: Profeti i el-Haramit, Qabesë. Në Zebur (Psalmet) Ai quhet: el-Muhtar. Përsëri në Teurat emri është el-Hatam el-Khatam. Si në Teurat ashtu edhe në Zebur (Psalmet), Ai është Mukim el-Sunneh, në shkrimet e Ibrahimit (Abrahamit) dhe në Teurat Ai përmendet si Mazmaz, dhe përsëri në Teurat si Ahjed.

I Dërguari i Nderuar a.s.m. vetë tha:

“Në Kur’an, emri im është Muhammed; në Inxhil, Ahmed; dhe në Teurat Ahjed.” Në fakt, Inxhili (Bibla) i referohet Atij si:

“Poseduesi i shpatës dhe i shkopit”. Në të vërtetë, Profeti më i madh i Cili mbante shpatën dhe u ngarkua të luftonte në rrugë të Zotit të Madhëruar së bashku me komunitetin e Tij, ishte Muhammedi a.s.m.. Inxhili gjithashtu e përshkruan Atë si: “Mbajtësi i kurorës”. Po, ky titull është i veçantë për Profetin Muhammed, sepse “kurorë” do të thotë, çallmë, kësulë, sepse në ditët e mëparshme ishin Arabët të cilët si popull të gjithë veshnin çallmën dhe kësulat. Atëherë, kjo sigurisht i referohet Profetit Muhammed a.s.m..

Termi Paraklit në Inxhil ose Faraklit përcaktohen në interpretimin biblik si “Ai që dallon të vërtetën nga gënjeshtra”. Atëherë është ermri i Atij që në të ardhmen do të udhëhiqte popullin tek e vërteta.”

Në një vend në Inxhil, Isai (Jezusi) a.s. thotë: “Unë do të largohem që të vijë Sunduesi i Botës”. Kush përveç Profetit Muhammed a.s.m. ka ardhur pas Hazreti Isait a.s. që të jetë sundimtari i botës, të dallojë e të ndajë të vërtetën nga e shtrembëra e të udhëheqë njerëzimin në vend të Hazreti Isait a.s.? Domethënë, Hazreti Isai a.s. po i jep gjithmonë komunitetit të tij lajme të mira: “Një tjetër do të vijë, s’mbetet më nevoja për mua. Unë jam pararendësi dhe lajmëtari i Tij.” Duke mbështetur këtë, është vërseti i mëposhtëm Kur’anor:

“Dhe përkujtoni, Isai, biri i Merjemes, tha: ‘O bijtë e Israilit! Unë jam i dërguari i Zotit për ju, duke vërtetuar atë që u shpall para meje në Teurat e duke sjellë lajme të gëzueshme për një Profet që do të vijë pas meje, emri i të cilit është Ahmed (i lavdëruari).

*[Shënim] Po, në Inxhil, Isai a.s. (Jezusi) dha lajme të gëzueshme shumë herë, se Udhëheqësi më i madh i njerëzimit do të vinte.

______________________

*[Shënim]: . Një eksplorator i famshëm Evlija Çelebiu shikoi në varrin e Hazreti Shemon Saffait një Inxhil të shkruar mbi një lëkurë gazeli, dhe tek ai lexoi vërsetin të shpallur në lidhje me Profetin e Nderuar a.s.m.: –Ejtoni – është një djalë i Azerbejunit nga prejardhja e Ibrahimit; Peruftoni do të jetë profet; Logaslijni nuk do të jetë gënjeshtar; Bent – i Tij, Efzulat, vendlindja e Tij do të jetë Mekka; Keh Kalushir, Ai do të vijë për drejtësi dhe udhëzim; Tonomenin emri i bekuar i Tij është Mevamit (Shënim: Fjala Mevamit është e ndryshuar dhe e modifikuar nga emri Muhammed – Autori). Mevamit – është Ahmedi, Muhammedi; – Esfidos – ata që e ndjekin – Takridis – bëhen themeli i kësaj bote; – Bejst Bejt – është sundimtari i botës (autori).

Me fjalë të tjera, në atë ungjill thuhej: ‘Një i ri prej pasardhësve të Ibrahimit, do të jetë profet. Ai nuk do të jetë gënjeshtar, vendlindja e tij do të jetë Meka; ai do të vijë me fetari e devocion; emri i tij i bekuar është Ahmed, Muhammed; ata që do t’i binden atij do të kenë mbarësi në këtë botë dhe në tjetrën.

Fjala e shkruar si ‘Mevamit’ u modifikua nga Memed, pikërisht një modifikim i Emrit Muhammed.

_____________________

Ai përmendet me emra të ndryshëm, natyrisht në Siriakishte e Hebraishte të cilat i kanë vërejtur dijetarët e që kanë kuptimin Ahmed, Muhammed dhe “Dalluesi midis të Vërtetës e të Shtrembërës”. Domethënë, në shumë raste, Isai a.s. shumë herë sihariqoi për ardhjen e Ahmedit a.s.m..

Pyetje: Nëse do të thuhej: “Përse ndodhi që profetët e tjerë vetëm lajmëruan për ardhjen, kurse Hazreti Isai (Jezusi) a.s. e lajmëroi ardhjen e Tij më plotësisht e në formë të sihariqeve?”

Përgjigjja: Sepse Ahmedi a.s.m. e mbrojti Isain a.s. (Jezusin) kundër përgënjeshtrimit të Çifutëve dhe kundra shpifjeve të tyre të ulëta dhe shpëtoi fenë e tij nga ndryshimi e modifikimi. Për më tepër, përballë sheriatit të rëndë të bijve të Israilit, të cilët nuk i besuan Isait, Profeti Muhammed erdhi me një sheriat të lartësuar, i cili ishte i lehtë, gjithëpërfshirës dhe plotësoi mangësitë e sheriatit të Isait. Për këto arsye, Isai dha lajme se “Sunduesi i Botës do të vijë!”

Tani është e qartë se në Teurat, në Inxhil, në Zeburin (Psalmet) e Davudit dhe në shkrimet e profetëve të tjerë ndodhen shumë diskutime për një Profet i Cili do të vinte në kohët e vona, shumë vërsete duke e përmendur Atë.

Ashtu siç treguan shembujt e këtyre, duke treguar se Ai përmendet në këto libra nën emra të ndryshëm, kush përveç Muhammedit të Nderuar, Profetit të ahirzamanit -kohës afër kijametit- mund të ishte kur këto shkrime të profetëve flasin në mënyrë aq të përsëritur në vërsetet e tyre dhe me një rëndësi të tillë?

¢ Lloji i dytë:

Shenjat e Profetësisë që u shfaqën nëpërmjet irhasatit gjithashtu përfshijnë ato lajme të ardhjes së Tij të dhëna para misionit të Tij Profetik në atë kohë ndërmjet profetëve nga parashikuesit dhe nga disa njerëz të njohur, si shenjtorë e mistikë të asaj kohe. Ata i botuan pretendimet e tyre dhe ia kaluan gjeneratës pasuese në poezinë e tyre. Këto janë të shumta dhe ne do të përmendim disa që janë të mirënjohura dhe janë pranuar e treguar nga studiuesit e historisë e të biografisë së Profetit të Nderuar a.s.m..

I pari: Një nga sundimtarët e Jemenit i quajtur Tubba, shikoi përshkrimet e Profetit të Nderuar a.s.m. në shkrimet e librave të mëparshëm dhe i besoi Atij. Ai e njoftoi këtë nëpërmjet një poeme, kuptimi i së cilës është siç vijon:

Unë dëshmoj për Ahmedin a.s.m., që është i Dërguari i Zotit, i Krijuesit të njerëzimit;

Ah sikur të jetoja më gjatë e ta shihja, unë do të isha një ministër e kushëri për të. (Domethënë, unë do të kisha qenë si Aliu.)

I dyti: Kuss Ibn Saida ishte më i mirënjohuri dhe oratori më i rëndësishëm i Arabëve, një monoteist e një njeri me mendje të ndritur. Para misionit Profetik, ai njoftoi Profetësinë e Tij me këto rreshta poetike:

“Ahmedi do të dërgohet tek ne, është Profeti më i mirë që është dërguar;

Bekimet e Zotit qofshin për Të, thërret një grup udhëtarësh sa herë që niset!”

I treti: Ka’b Ibn Luaji, një nga paraardhësit e Profetit të Nderuar a.s.m. e njoftoi Profetësinë e Muhammedit a.s.m. nëpërmjet inspirimit të mëposhtëm:

“Papritmas, Muhammedi, Profeti do të shfaqet,

duke dhënë lajmet më të vërteta!

I katërti: Sejf Ibn Dhijazan, njëri nga sundimtarët e Jemenit, lexoi përshkrimet e Profetit të Nderuar a.s.m. në shkrimet e vjetra dhe duke i besuar Atij, dëshiroi shumë ta shikonte. Kur Abd el-Muttalibi, gjyshi i Profetit të Nderuar a.s.m., shkoi në Jemen me disa nga Kurejshët, Sejf Ibn Dhijazani i thirri ata dhe u tha:

“Një fëmijë do të lind në Hixhaz, me një shenjë midis shpatullave të Tij duke i ngjasuar një vule. Ai do të jetë udhëheqësi i të gjithë njerëzisë. Atëherë, privatisht i tha Abdul Muttalibit: Ti je gjyshi i Tij,” duke parashikuar kështu profetësinë i Tij në një mënyrë të çuditshme me keramet.

I pesti: Veraka Ibn Neufel ishte kushëri i Hatixhes, kur erdhi Shpallja në fillim Profeti i Nderuar a.s.m. ishte shumë i tronditur. Hatixheja ia përshkroi ngjarjen të shquarit Veraka Ibn Neufelit. Veraka tha: “Dërgoje Atë te unë!” Profeti i Nderuar a.s.m. shkoi te ai dhe sqaroi fillimin e ardhjes së Shpalljes. Veraka tha:

“Lajme të gëzueshme, o Muhammed! Unë dëshmoj se ti je Profeti i pritur që u parashikua nga Isai.” Domethënë, mos u shqetëso! Është vërtet ardhja e shpalljes.

I gjashti: Para misionit Profetik, një mistik i quajtur Askalan el-Himiari i pyeti Kurejshitët kur i pa: “A ka ndonjë midis jush i cili pretendon profetësi? Ata u përgjigjën negativisht. Ai përsëri i pyeti ata në fillim të misionit të Tij Profetik, por këtë herë përgjigjja e tyre ishte pozitive. Atëherë Askalani tha: “Bota është duke e pritur Atë!”

I shtati: Ibn el-Ala, një dijetar i famshëm Krishter para se ta shikonte Profetin, dha sihariqe dhe pastaj erdhi, e shikoi Hazreti Pejgamberin a.s.m. dhe tha:

“Betohem në Atë që të ka dërguar Ty me të vërtetë, unë gjeta përshkrimin tënd në Inxhil, dhe besova. Biri i Merjemes, Isai a.s. në Inxhil dha lajme të gëzueshme për ardhjen tënde.”

I teti: I përmendur më lartë ishte Negusi (Nexha-shiu), sundimtari Abisinas i cili deklaroi:

“Ah! Sikur të kisha qenë më mirë shërbëtori i Muhammedit Arab a.s.m. se sa mbret. T’i shërbeja Atij do të kishte qenë shumë më e lartë se sa kjo mbretëri.”

Përveç këtyre lajmeve të dhëna nga këta burra të shquar nëpërmjet inspirimit nga e padukshmja, gjithashtu falltarët dhanë lajme nga e padukshmja për ardhjen e Profetit të Nderuar a.s.m. dhe të profetësisë së Tij, nëpërmjet xhindeve dhe qënieve shpirtërore. Këto gjithashtu janë të shumta. Ne do të përmendim ca që janë të mirënjohura e që kanë arritur shkallën e “Konsensusit në Kuptim” dhe që tregohen në pjesën më të madhe të librave të historisë e të biografisë së Profetit të Nderuar a.s.m.. Duke ua referuar atyre librave shpjegimet e tyre të gjata, ne do të përmendim vetëm një përmbledhje të tyre.

I pari: Falltari i famshëm, Shikk, i cili kishte vetëm një sy, një krah dhe një këmbë; ai që ishte thjesht një gjysmë njeriu, përsëriti parashikimet në lidhje me Profetësinë e Muhammedit a.s.m. që i kishin kaluar librat e historisë me sigurinë e “Konsensusit në Kuptim”.

I dyti: Është falltari i famshëm i Damaskut, Satih, i cili ishte një shëmti, të cilit i mungonin kockat e madje gjymtyrët, fytyra e të cilit ishte në kraharorin e tij dhe i cili jetoi shumë gjatë. Ai kishte një emër shumë të madh në atë kohë për njoftimin korrekt që ai jepte në lidhje me të padukshmen. Madje mbreti persian Kisra, dërgoi një emisar të ditur të quajtur Mujzan për të pyetur Satihun që të interpretonte një ëndërr të çuditshme që ai kishte parë në kohën e lindjes së Muhammedit a.s.m., në të cilën katërmbëdhjetë ballkonet e Pallatit të tij u rrëzuan. Satihu i tha: “Katërmbëdhjetë burra do të sundojnë mbi ju, atëherë perandoria e juaj do të shkatërrohet. Gjithashtu dikush do të vijë, i cili do të shpallë një fe; Ai do ta zhduk si fenë tënde, po ashtu edhe perandorinë”. Duke i çuar lajmet e kësaj Kisras, në këtë mënyrë, Satihu parashikoi qartë ardhjen e Profetit të Fundit të Kohës para Kijametit.

Siç janë shkruar me detaje në librat e historisë e të biografisë së Profetit a.s.m., falltarët si Sevad Ibn Qarib el-Dausi, Hunafir, Af’asija Nexhran, Xhizl Ibn Xhizl el-Kindi, Ibn Halasat el-Dausi dhe Fatima Bint el-Nu’man el Nexharija, parashikuan ardhjen e Profetit të kohës së fundit, duke deklaruar se Ai Profet ishte Muhammedi a.s.m..

Gjithashtu, njëri nga të afërmit e Hazreti Uthmanit, Sa’d Ibn Bint el-Kurajdh, mori dije nga e padukshmja nëpërmjet parashikimit fallxhor rreth profetësisë së Muhammedit a.s.m.. Në ditët e hershme të Islamit, ai i tha Uthman Dhu el-Nurejnit për të shkuar dhe për të pranuar besimin. Uthmani veproi kështu dhe hyri në Islam që me shfaqjen e Tij. Sa’d e shprehu ngjarjen me një poemë, kuptimi së cilës është sa vijon:

Me anë të fjalëve të mia, Zoti i madhëruar e drejtoi Uthmanin për tek burimi që jep drejtësi; Sigurisht Zoti i Madhëruar drejton për tek e Vërteta.

Ashtu si falltarët, edhe xhindet që ishin të padukshëm, por që zërat e tyre dëgjoheshin, e që quheshin “Ha’tif”, në mënyrë të përsëritur parashikuan ardhjen e Profetit të Nderuar a.s.m.. Për shembull:

Një xhind i padukshëm i thirri siç vijon Dhejab Ibn el-Harithit dhe ishte shkaku që ai dhe të tjerët të pranonin Islamin:

“O Dhejab! O Dhejab! dëgjo gjënë më të çuditshme, Muhammedi është shfaqur me librin, Ai po thërret në Mekë, ndonëse ata nuk i përgjigjen Atij!”

Një xhind tjetër i padukshëm i thirri Samia Ibn Karrat el-Gatafanin,

“E vërteta ka ardhur me një rrezatim të dukshëm, gënjeshtra u shkatërrua e u zhduk,” dhe kjo ishte shkak për atë e për disa të tjerë që të besonin.

Mesazhe të tilla dhe lajme të mira të xhindeve të padukshëm janë tej mase të mirënjohura e të shumta. Ashtu si zërat e xhindeve e të falltarëve që e parashikuan atë, gjithashtu idhujt dhe sakrificat (kafshët) e therrura për idhujt dhanë lajmet e profetësisë së Muhammedit të Nderuar a.s.m.. Për shembull:

Njëra është historia e famshme: Idhulli i fisit Mezan i cili thirri:

“Ky është Profeti që është dërguar; Ai vjen me të Vërtetën e shpallur,” duke treguar kështu profetësinë e Muhammedit a.s.m..

Një tjetër është ngjarja e mirënjohur e cila i shkaktoi Abbas Ibn Merda të pranonte Islamin:

Ndodhej një idhull i quajtur Dimar, i cili një ditë thirri:

“Dimari adhurohej para Shpalljes së Muhammedit a.s.m.; ai çudhëzim nuk mund të vazhdojë më sepse erdhi Shpallja.”

Hazreti Umeri para se pranoi Islamin, dëgjoi një kafshë, të cilën një burrë e sakrifikoi për një idhull, të thirrte:

“O sakrifikues, mjetet e suksesit janë pranë, një burrë elokuent po deklaron: “Nuk ka zot tjetër përveç All-llahut!”

Ka edhe më shumë shembuj si këto të cilat janë pranuar si autentike dhe njoftohen në libra të besueshëm.

Dhe ashtu si falltarët, mistikët, xhindet e padukshëm dhe madje idhujt dhe kafshët e sakrifikuara treguan profetësinë e Muhammedit a.s.m., dhe çdo ngjarje ishte shkak që njerëzit të besonin në Të; gjithashtu, përshkrimet me shkrim të vjetër mbi gurë, në varre dhe në gurët e varreve si “Muhammedi është reformatori –autori i së drejtës- dhe i besuari”, ishin mjete për disa njerëz që të besonin. Po, shprehja ‘Muhammedi a.s.m. është reformatori dhe i besuari’ tregon për Profetin Muhammed a.s.m., sepse në kohën pak para se të vinte në jetë Muhammedi a.s.m. ndodheshin vetëm shtatë burra që mbanin këtë emër, por asnjëri nga ata nuk e meritoi epitetin “i Drejti dhe i Besuari”.

¢ Lloji i tretë:

Ka irhasate që përfshijnë ngjarjet e çuditshme të cilat ndodhën në kohën e në lidhje me lindjen e Profetit të Nderuar a.s.m.. Gjithashtu gjendeshin ngjarje që ndodhën para misionit të Tij Profetik të cilat ishin mrekulli. Ato ishin shumë. Ne do të përmendim disa shembuj të cilat u bënë të mirënjohura e që janë pranuar nga autoritetet e hadithit dhe që saktësia e tyre është e vërtetuar:

I pari: Në natën e lindjes së Profetit, si nëna e Tij, po ashtu edhe nënat e Uthman Ibn As’it dhe e Abdurrahman Ibn Auf’it, të cilat ishin me Të, panë një dritë vezulluese e të përhapur gjërësisht, rreth të cilave ato thanë: “Në kohën e lindjes së Tij, ne pamë një dritë të tillë saqë ndriçoi për ne lindjen dhe perëndimin.”

I dyti: Atë natë shumica e idhujve në Qabe u përmbysën e ranë përtokë.

I treti: Atë natë Ejvani i famshëm i pallatit të Kisras u trondit e u plasarit dhe katërmbëdhjetë ballkonet e tij u shembën.

I katërti: Atë natë liqeni i vogël i Savas, i cili konsiderohej i shenjtë, u zhyt në tokë, shteroi dhe tek Istahrabati, zjarri duke qenë i ndezur vazhdimisht për një mijë vite dhe të cilin e kishin adhuruar zoroastrianët (mexhusët), u shua.

Kështu këto katër ngjarje treguan se Ai, qysh në momentin e lindjes, do të zhdukte adhurimin e zjarrit, do të shkatërronte pallatin e mbretërve persianë dhe do të pengonte ato gjëra që shenjtëroheshin, por të cilat nuk i lejon All-llahu i Madhërishëm.

I pesti: Megjithëse ato nuk përkonin me natën e lindjes së Tij, disa ngjarje që ndodhën jo shumë kohë përpara lindjes, përfshihen gjithashtu në irhasatin e Muhammedit a.s.m.. Njëra është ngjarja e “Elefantit” që përmendet në Kur’an në suren (el-Filë). Ebreheja, mbreti i Abisinisë erdhi që ta shkatërronte Qaben duke ngarë një elefant gjigant i quajtur Mahmudi përpara forcave të tij. Kur ata erdhën afër Mekkës, ishte e pamundur që të lëvizte elefanti. Ata nuk mund ta bënin elefantin të lëvizte përpara dhe u duhej të tërhiqeshin. Ndërsa duke u tërhequr, një tufë zogjsh (Ebabilë) i sulmuan dhe i goditën dhe kështu ata u shpartalluan në mënyrën më poshtëruese. Ky tregim i jashtëzakonshëm është regjistruar në detaje në librat e historisë. Ngjarja ishte një nga provat e profetësisë së Muhammedit të Nderuar a.s.m., sepse ajo ndodhi afër kohës së lindjes së Tij dhe e shpëtoi në mënyrë të jashtëzakonshme nga e padukshmja Qaben e shenjtë, kiblen e Tij, vendlindjen e Tij dhe tokën e Tij amtare nga shkatërrimi i Ebrehesë.

I gjashti: Sipas dëshmisë së Halime Sa’dijes dhe të bashkëshortit të saj, kur i Dërguari i Nderuar a.s.m. ishte me ta në fëmijërinë e Tij, ata shpesh shikuan një re sipër Tij duke e mbrojtur nga dielli. Ata ia treguan këtë gjithkujt dhe kjo ngjarje është e mirënjohur dhe e vërtetuar.

Gjithashtu, siç dëshmohet nga Murgu Bahira, kur Profeti i Nderuar a.s.m. shkoi në Damask në moshëm dymbëdhjetë vjeçare, ai pa një re duke lëshuar hije mbi kokën e Tij dhe ua tregoi këtë të tjerëve.

Përsëri para misionit të Tij Profetik, një herë Profeti i Nderuar a.s.m.u kthye nga një udhëtim tregtar që bëri së bashku me shërbëtorin e Hatixhes, Mejsere. Kur Hatixheja, pa dy engjëj duke i bërë hije Profetit të Nderuar a.s.m. si re, ajo ia përmendi këtë shërbëtorit të saj Mejseres, dhe ndërkohë ai u përgjigj: “Unë pashë të njëjtën gjë gjatë udhëtimit tonë.”

I shtati: Vërtetohet në një rrëfenjë të shëndoshë se përpara misionit të Tij Profetik, Profeti i Nderuar a.s.m. u ul poshtë një peme. Megjithëse vendi ishte i thatë, ai papritmas u bë jeshil. Degët e pemës anuan mbi kokën e Tij duke u përdredhur prapa e duke i bërë Atij hije.

I teti: Kur Profeti i Nderuar a.s.m. ishte i vogël, banonte në shtëpinë e Ebu Talibit. Ebu Talibi së bashku me familjen sa herë që hanin me Atë, ngopeshin, ndërsa kur Ai nuk ishte i pranishëm, ata nuk ngopeshin. Kjo ngjarje është e mirënjohur dhe e sigurt.

Gjithashtu Umm Ajmen, e cila u kujdes dhe i shërbeu Profetit të Nderuar a.s.m. kur Ai ishte i vogël, tha: “Profeti i Nderuar a.s.m. kurrë nuk u ankua që ishte i uritur apo i etur, as kur ishte i vogël e as kur u rrit.”

I nënti: Është si e mirënjohur, ashtu edhe e sigurt se, jo si anëtarët e tjerë të fisit të saj, dhitë dhe devetë e mëndeshës së Tij Halime Sa’dijes, ishin shumë prodhuese e të bollshme.

Gjithashtu edhe mizat nuk e sulmonin Atë, ato asnjëherë nuk ndalonin në rrobat e Tij apo mbi trupin e Tij të bekuar. Këtë e trashëgoi nga gjyshi i Tij edhe pasardhësi i Tij, Sej’jid Abd-el Kadir Gejlani, (iu shenjtëroftë shpirti), sepse mizat nuk binin as mbi të.

I dhjeti: Pasi lindi Profeti i Nderuar a.s.m. dhe veçanërisht në natën e lindjes së Tij, ishte një shtim i madh në yjet që binin. Siç tregohet me prova vendimtare në Fjalën e Pesëmbëdhjetë, rënia e yjeve është një shenjë dhe një tregues duke bllokuar xhindet dhe shejtanët që të mos marrin lajme nga e padukshmja. Kështu, meqenëse Profeti i Nderuar a.s.m. ishte shfaqur në botë me shpalljen, ishte e domosdoshme të pengohej njohuria rreth së padukshmes që njoftohej nga falltarët, mediumet dhe nga xhindet, të cilat (ato njoftime) ishin të pasakta e të përziera me gënjeshtra; kështu njohuria e tyre të mos shkaktonte ndonjë dyshim rreth shpalljes, dhe të mos i ngjasonte asaj. Përpara misionit Profetik, e shtimja në fall ishte shumë e përhapur. Atëherë, kur u shpall Kur’ani, ua bllokoi atyre rrugën. Në të vërtetë, shumë falltarë e pranuan Islamin, sepse nuk mund t’i gjenin më informatorët e tyre të cilët ishin xhindet. Domethënë, Kur’ani u dha fund atyre. Kurse në këto ditë, një tip i ri i shtimjes në fall është shfaqur në formën e mediumeve midis spiritualistëve të Evropës. Megjithatë, ne nuk do të futemi në këtë çështje tani.

Shkurtazi: Shumë ngjarje ndodhën dhe shumë individë u shfaqën duke vërtetuar e duke i bërë të tjerët të pohojnë profetësinë e të Dërguarit të Nderuar a.s.m. para fillimit të misionit të Tij. Sigurisht, para shfaqjes së Atij që do të ishte sundimtari i botës.[11]

Që do të ndryshonte formën shpirtërore të botës, që do ta bënte këtë botë si tokë të kultivuar për botën tjetër, që do të shpallte vlerën e lartë të krijesave të botës, që do t’i tregonte njeriut dhe xhindit rrugën e lumturisë së përhershme, që do të zgjidhte gjëagjëzën e panjohur të botës, që t’i shpjegonte urtësinë në krijimin e saj, që do të dinte e të bënte të njohur qëllimet e Krijuesit të universit, që ta bënte njeriun të njohë e të pranojë Krijuesin. Para se të shfaqej një njeri i tillë, sigurisht çdo gjë, të gjitha speciet dhe botët e qënieve do të gëzoheshin për ardhjen e Tij dhe iu bë e njohur atyre nga Krijuesi i tyre; ato do ta prisnin Atë, do t’i uronin mirëseardhje dhe do ta brohorisnin, dhe në qoftë se ardhja e Tij iu bë e njohur atyre nga Krijuesi i tyre, ato me radhë do ta njoftonin atë, ashtu siç pamë në shenjat dhe në shembujt e lartëpërmendur, se si çdo botë e krijimit tregoi mrekullitë e Tij, sikur t’i uronin Atij mirëseardhje, dhe vërtetuan profetësinë e Tij përmes gjuhës së mrekullisë.

q SHENJA E SHTATËMBËDHJETË:

Pas Kur’anit, mrekullia më e madhe e Profetit të Nderuar a.s.m., ishte personaliteti i Tij, D.m.th., virtytet e larta morale të mishëruara në personin e Tij, për të cilin ranë dakord si miqtë ashtu edhe armiqtë, që në çdo aspekt ato ishin në nivelin më të lartë. Një hero i trimërisë më të madhe, Hazreti Aliu, vazhdimisht thonte: “Sa herë që luftimet bëheshin të rrepta, ne gjenim strehë pas Profetit të Nderuar a.s.m..” Ashtu si kjo, Ai kishte shkallën më të lartë e të paarritshme në të gjitha cilësitë e lavdërueshme. Për këtë mrekulli më të madhe, ne i referojmë lexuesit tek vepra “Shifa el-Sherif”, e autorit të shquar të Magribit, Kadi Ijadit, sepse ai e përshkroi dhe e provoi për bukuri këtë mrekulli të cilësive të lavdërueshme morale.

Një mrekulli tjetër e madhe, e cila është vërtetuar nga miqtë e armiqtë njëlloj, është sheriati i Tij i shquar, ngjashmëria e të cilit as nuk ka ardhur përpara, as nuk do të vij pas Tij. Për një shpjegim të pjesshëm të Tij, ne i referojmë lexuesit tonë tek “Fjala e Tridhjetë e tretë”, “Letra e Tridhjetë e tretë”, tek “Shkreptima e Tridhjet e njëtë”, dhe tek “Rrezja e Trembëdhjetë”, të cilat i kemi shkruar…

Midis mrekullive të mëdha të Profetit të Nderuar a.s.m., një mrekulli e sigurt, njoftimet e shumta të së cilës janë me unanimitet, është “Çarja më dysh e Hënës”. Kjo mrekulli tregohet nëpërmjet shumë zinxhirëve të transmetimit nga shumë sahabe kryesues si, Ibn Mes’udi, Ibn Ab’basi, Ibn Umer, Imam Aliu, Enesi dhe Hudhejfe. Përveç kësaj, Kur’ani ia njofton këtë mrekulli të lartë të gjithë botës me vërsetin Kur’anor: “Ora është afruar dhe hëna u ça më dysh”[12]

Idhujtarët kryeneçë të Kurejshit në atë kohë nuk mund të mohonin çfarë deklaronte ky vërset: Ata vetëm mundën të deklaronin se ajo ishte “magji”, domethënë edhe jobesimtarët e konfirmuan Çarjen më dysh të Hënës si të sigurt. Për këtë mrekulli të lartë, ne i referojmë lexuesit tek shtojca e “Fjalës së Tridhjetë e një”.

Ashtu si Profeti i Nderuar a.s.m. që u tregoi banorëve të tokës mrekullinë e Çarjes së Hënës, gjithashtu Ai u tregoi banorëve të qiejve mrekullinë e Tij më të lartë të Mi’raxhit (ngjitjes së Profetit nëpër qiej). Duke ia referuar atë mrekulli supreme “Trajtesës së Mi’raxhit, Fjalës së Tridhjetë e njëtë”, e cila demonstron me prova vendimtare, madje edhe për mohuesit, se sa e vërtetë e ndritshme dhe e lartë ishte ajo mrekulli, ne do të përmendim këtu vetëm udhëtimin e Tij për në Kuds (Jerusalem), pjesën paraprake të mrekullisë së Mi’raxhit, sepse ajo ishte gjithashtu një mrekulli që kur u pyet nga Kurejshët në mëngjesin e së nesërmes, Ai u dha atyre përshkrimin e Xhamisë Aksa (Bejtul Makdis) që ishte siç vijon:

Në mëngjesin pas natës së Mi’raxhit, Ai i njoftoi Kurejshët për Mi’raxhin. Ata e refuzuan atë si një gënjeshtër dhe thanë:

“Në qoftë se Ti, me të vërtetë shkove në xhaminë Aksa në Kuds (Jerusalem), atëherë na i përshkruaj neve dyert e saj, muret dhe gjendjen e saj!” Profeti i Nderuar a.s.m. më vonë, tha: “Unë u mërzita aq shumë nga pyetja e tyre dhe nga mohimi saqë asnjëherë nuk isha shqetësuar ashtu më parë. Papritmas, All-llahu i Madhërishëm ngriti perden midis meje dhe xhamisë Aksa dhe ma tregoi atë mua. Unë hodha shikimin tek ajo, e pashë dhe i bëra përshkrimin”. Atëherë Kurejshët kuptuan se Ai po jepte përshkrim të saktë e të plotë për Xhaminë El-Aksa.

Profeti i Nderuar a.s.m., gjithashtu u tregoi Kurejshive se “Gjatë udhëtimit, unë pashë një nga karvanet tuaja. Ai do të arrijë këtu nesër në filan orë”. Ata e pritën karvanin, mirëpo ai u vonua një orë. Me qëllim që parashikimi i Profetit të Nderuar a.s.m. të ishte i drejtë, dielli u bllokua një orë, siç konfirmohet nga ata që e hetuan ngjarjen. Domethënë me qëllim që të provohej e vërtetë ajo që tha Ai, toka ndaloi udhëtimin e saj, detyrën e saj, për një orë, dhe ajo palëvizshmëri u tregua sikur dielli po bllokohej në lëvizjen e tij. Kështu, toka e fuqishme braktisi detyrën e saj me qëllim që të konfirmonte një deklarim të vetëm të Profetit të Nderuar a.s.m. dhe dielli i fuqishëm e dëshmoi Atë.

Kështu, ju mund të kuptoni se sa të mjerë janë ata që as nuk e pranojnë Atë, as nuk i binden urdhërave të Tij, dhe sa të lumtur janë ata që e pranojnë e thonë: “Ne e kemi dëgjuar dhe i jemi bindur!; prandaj thuaj: “Lavdërime e falënderime qofshin për All-llahun, për Islamin dhe besimin!”

q SHENJA E TETËMBËDHJETË:

Mrekullia më e madhe e të Dërguarit të Nderuar a.s.m., ajo mrekulli e përjetshme, është Kur’ani i gjithurtë, i cili përfshin qindra dëshmi të profetësisë së Tij dhe dyzet aspektet e mrekullisë së të Cilit janë provuar. “Fjala e njëzet e pestë” i ka provuar këto dyzet aspekte në afërsisht njëqind e pesëdhjetë faqe. Prandaj duke ia referuar atë mrekulli të lartë, atë thesar mrekullish, asaj Fjale, këtu ne do të shpjegojmë vetëm një ose dy pika.

¢ Pika e Parë:

Në qoftë se thuhet: Mrekullia e Kur’anit qëndron në elokuencën e Tij. Mirëpo të gjitha klasat e njerëzve të drejtë kanë pjesë të kuptimit të Tij dhe, vetëm një studiues i shquar midis mijërave mund ta kuptojë mrekullinë në elokuencën e Tij?

Përgjigjja: Kur’ani i Gjithurtë ka një lloj të ndryshëm mrekullie duke i korresponduar kuptimit të çdo klaseje; ai e tregon ekzistencën e mrekullisë së Tij për gjithësecilin në një mënyrë të ndryshme. Për shembull, për studiuesit e retorikës e të elokuencës, ai shfaq mrekullinë e elokuencës së Tij të jashtëzakonshme.

Për poetët e oratorët ai tregon stilin e Tij të lartë të bukur e origjinal, saqë askush nuk mund ta imitojë; ai kënaq gjithësecilin. Kalimi i kohës nuk i shkakton stilit të Tij të vjetërohet, por përkundrazi, ai gjithmonë mbetet i freskët e i ri. Proza e Tij dhe rendi i fjalëve janë aq të mirërenditura, saqë janë sa të larta, po aq edhe të këndshme.

Edhe për falltarët e për mediumet e tjerë të së padukshmes, ai shfaq mrekullinë e Tij në njoftimet e Tij të jashtëzakonshme lidhur me të padukshmen.

Për historianët ai demonstron mrekullitë e Tij duke dhënë informacione në lidhje me ngjarjet e epokave të kaluara si dhe për ngjarjet e së ardhmes, të botës së ndërmjetme (Berzah, jetës në varr) dhe të Ahiretit me të vërtetat kozmike.

Për sociologët e për politikanët e shfaq mrekullinë e Tij duke treguar mrekullinë e parimeve të shenjta në Kur’an. Po, Sheriati që buroi nga Kur’ani e shfaq qartë dhe në mënyrë të plotë sekretin e asaj mrekullie.

Gjithashtu ai u tregon atyre që kanë depërtuar në dijen rreth Zotit xh.sh.. në të vërtetat kozmike, mrekullinë duke ua shfaqur të vërtetat e larta të shenjta, dhe i bën ata ta ndjejnë këtë mrekulli; ai tregon mrekullinë e të vërtetave të shenjta Hyjnore në Kur’an, ose ndryshe, ai tregon ekzistencën e asaj mrekullie.

Për sufitë e për shenjtorët, ai e tregon mrekullinë në misteret e fshehura të vërseteve të Tij, të cilat vazhdimisht ngrihen e bien si valët në detin e Kur’anit, e kështu me radhë. Për secilin nga dyzet klasat e njerëzimit, ai hap një dritare dhe e tregon mrekullinë e Tij.

Madje njerëzit e zakonshëm, të cilët vetëm e dëgjojnë recitimin e Kur’anit duke kapur pak prej kuptimit të Tij, pohojnë se Kur’ani nuk i ngjason ndonjë libri tjetër.

Njerëz të tillë thonë: “Kur’ani ose qëndron poshtë të gjithë librave të tjerë që kemi dëgjuar e lexuar, por për këtë gjë nuk mund të pretendojë as edhe një armik, ashtu siç është e pamundur, ose ai është superior mbi ato të gjithë dhe kështu është një mrekulli.” Tani, me qëllim që ta ndihmojmë atë njeri të zakonshëm, ne do të shpjegojmë më tej mrekullinë të cilën njeriu i zakonshëm e kuptoi vetëm duke e dëgjuar. Ajo është siç vijon:

Kur Kur’ani i Mrekullueshëm Deklarues u shfaq duke sfiduar të gjithë botën, ai shkaktoi dy lloj ndjenjash të zjarrta në popull:

E Para: Tek miqtë ngjalli dëshirën për ta imituar, domethënë, dëshirën për t’i ngjasuar Kur’anit të dashur të tyre, dhe dëshirën për të folur si ai…

I Dyti: Tek armiqtë ngjalli dëshirën për ta kritikuar e kundërshtuar, domethënë, dëshirën për të shfaqur të pavlefshëm pretendimin e Tij të mrekullisë duke konkuruar me stilin e Tij…

Kështu, për shkak të këtyre dy ndjenjave të forta, miliona libra u shkruan në arabisht dhe duhet të shihen. Tani kushdo që dëgjon më elokuentin e më brilantin e këtyre librave duke u lexuar së bashku me Kur’anin, është i detyruar të thotë se Kur’ani nuk u ngjason ndonjërit prej tyre. Ajo do të thotë se Kur’ani nuk është i të njëjtit nivel me ta. Atëherë, ai duhet të jetë ose më i ulëti midis të gjithë atyre librave, por kjo është krejtësisht e pamundur, madje edhe shejtani nuk do të mund ta pretendonte këtë[13], ose Kur’ani i mrekullueshëm është më i larti i të gjithë atyre librave.

Për më tepër, Kur’ani i gjithurtë e demonstroi mrekullinë e Tij edhe para masave të paarsimuara të popullit, të cilët nuk e kapin kuptimin e Tij, duke mos i mërzitur ata. Në të vërtetë, ata thonë: “Sikur të dëgjonim edhe poemat më të holla e më të mirënjohura dy ose tri herë, ne do të mërziteshim prej tyre; ndërsa Kur’ani kurrë nuk na mërzit; madje, sa më shumë ta dëgjojmë atë, aq më shumë na kënaq. Atëherë ai nuk mund të jetë shkruar nga njeriu.”

Dhe për fëmijët që përpiqen ta mësojnë atë përmendësh, Kur’ani i Gjithurtë e tregon mrekullinë duke u vendosur e ngulitur në memoriet e tyre me lehtësinë më të madhe, pavarësisht kokave të tyre të vogla, delikate, të dobëta e të thjeshta dhe, pavarësisht se shumë nga vërsetet dhe frazat e Atij Kur’ani të madh i ngjasojnë njëri – tjetrit dhe që mund të shkaktojnë ngatërresë, në një kohë që ata nuk mund të mësojnë as edhe një faqe të vetme tek librat e tjerë.

Madje edhe për të sëmurët dhe për ata që janë duke vdekur, të cilët shqetësohen edhe nga zhurma apo zëri më i vogël, tingulli i Kur’anit i bën ata të ndjejnë një lloj të mrekullisë së Tij duke qenë aq i ëmbël e i përshtatshëm për ta, si uji i Zemzemit.

Shkurtazi: Kur’ani i Gjithurtë demonstron mrekullinë e Tij për dyzet klasat e ndryshme dhe grupet e njerëzve, ose ai i tregon ekzistencës mrekullinë e Tij në dyzet aspekte. Ai nuk neglizhon askënd për të shijuar mrekullinë e Tij. Edhe për ata që mund të kapin vetëm çfarë shikojnë sytë e tyre[14] dhe të cilët nuk kanë vesh për të dëgjuar, as zemër për të ndier, as njohuri për të gjykuar, Kur’ani i bën ata ta ndjejnë, në një mënyrë, mrekullinë e Tij. Kjo është siç vijon:

Në Kur’anin e shkruar me dorë nga bukurshkruesi Hafiz Osmani dhe që më vonë u shtyp, shumë prej fjalëve të Tij shikojnë njëra-tjetrën. Për shembull, në qoftë se një gjilpërë do të kalonte përmes fjalës “kelb” “qen” në frazën te “…Ata ishin shtatë, qeni duke qenë i teti…” në suren (el-Kehf)[15], dhe përmes faqes së nëntëshme, nën të, me një shmangie të vogël, ajo do të kalonte përmes fjalës “kitmir” në suren el-Fatir, duke vërtetuar kështu emrin e qenit. Në një mënyrë të ngjashme, fjalët “Muhdarun”, “Ata të gjithë do të sillen para nesh” , duke qenë njëra mbi tjetrën, ndodh dy herë në suren Jâ-sîn dhe në Saffat dhe dhe ato shikojnë njëra-tjetrën; nëse do të shpohej njëra, do të shiheshin të tjerat me një shmangie të vogël. Për shembull, në fund të sures Sebeë dhe para sures Fatir dy “Methna” shikojnë njëra-tjetrën. Në Kur’an “Methna” përsëritet vetëm tre herë, dhe të shikuarit e njëra-tjetrës së dy fjalëve nuk mund të jetë kurrë rastësi. Ndodhen shumë shembuj të ngjashëm. Madje, një fjalë përkon, me shmangien më të vogël, në pesë ose gjashtë fletë nën të. Dhe unë kam parë një kopje të Kur’anit në të cilën pjesët e Kur’anit duke shikuar njëra-tjetrën tek faqet përballë ishin shkruar me ngjyrë të kuqe. Në atë kohë unë thashë: “Ajo gjithashtu, tregoi një lloj tjetër mrekullie”. Disa kohë më vonë unë pashë se shumë fraza i shikonin të tjerat nga ana e pasme (ose nga e kundërta) e faqeve duke i korresponduar njëra-tjetrës në një mënyrë domethënëse. Kështu, meqenëse renditja e Kur’anit dhe të shkruarit e dorëshkrimit të kopjeve të shtypura të Kur’anit gjithashtu është nëpërmjet udhëzimit të Profetit dhe inspirimit Hyjnor, ai përmban shenjën e një lloji mrekullie, sepse ajo nuk është as vepër e rastësisë dhe as e mendjes njerëzore. Disa herë ndodhen shmangie, por ajo është përgjithësisht gabimi i shtypit, sepse po të kishte qenë shtypi plotësisht në rregull, fjalët do t’u kishin korresponduar njëra-tjetrës ekzaktësisht.

Për më tepër, në çdo faqe të sureve të Kur’anit,të gjata ose me gjatësi mesatare, që u shpallën në Medine, fjala “All-llah” është përsëritur në mënyrën më të mrekullueshme.

Përveç qënies e përsëritur tek e shumta, pesë, gjashtë, shtatë, tetë, nëntë ose njëmbëdhjetë herë tek e njëjta faqe, përsëritjet e dy anëve të së njëjtës faqe ose në faqet përballë njëra-tjetrës, shfaqin lidhje numerike të bukura e domethënëse.[16]–[17]–[18]–[19]

¢ Pika e Dytë

Në kohën e Hazreti Musait a.s. ishte magjia ajo që mbisundonte, kështu mrekullitë më të rëndësishme i ngjasonin asaj. Në kohën e Hazreti Isait (Jezusit) a.s. ishte mjekësia ajo që mbisundonte dhe shumica e mrekullive ishin kryesisht të atij lloji. E ngjashme me këtë, në kohën e Profetit Muhammed a.s.m., në gadishullin Arabik, katër gjëra ishin mbisunduese:

E Para: Elokuenca dhe retorika.

E Dyta: Poezia dhe oratoria.

E Treta: E shtimja fall dhe njoftimet për të padukshmen.

E Katërta: Njohja e ngjarjeve të kaluara dhe kozmologjia.

Kështu, kur u shfaq Kur’ani i Mrekullueshëm Deklarues, ai i sfidoi ato me njohurinë e katër fushave:

Së pari, ai i bëri njerëzit e retorikës e të elokuencës të përkulen para Tij; ata të gjithë e dëgjuan Kur’anin me habi.

Së dyti, ai çuditi poetët e oratorët, domethënë, ata që flisnin mirë e që recitonin poezi të holla i mahniti në një mënyrë të tillë, saqë kafshuan gishtërinjtë e tyre nga habia. Ai i zhvlerësoi krejtësisht vlerën e poemave të tyre më të holla që qenë të shkruara me ar dhe u shkaktoi t’i hiqnin nga muret e Qabes “Shtatë poemat e varura”, “el-Mual-leka es-Seb’a”, të cilat ishin krenaria dhe lavdia e tyre.

Ai i bëri të heshtnin falltarët dhe magjistarët të cilët dhanë lajmet nga e padukshmja, dhe i bëri ata të harronin njohuritë që kishin marrë. Ai dëboi xhindet e tyre dhe i dha fund të shtimes fall.

Ai i shpëtoi lexuesit e historisë së popujve të mëparshëm e të kozmologjisë nga bestytnia e gënjeshtra dhe u mësoi atyre faktet e vërteta dhe njohjen ndriçuese.

Kështu, këto katër grupe u përkulën para Kur’anit me çudinë e nderimin më të madh duke u bërë studentët e Tij. Dhe asnjëherë nuk ka mundur askush të përpiqet ta kundërshtojë atë as edhe në një sure të vetme.

Në qoftë se thuhet: Si ta dimë ne që askush nuk ka qenë në gjendje ta kundërshtojë atë, nuk ka mundur të sjellë si shembulli i Kur’anit dhe se përngjasimi i Tij është një çështje e pamundur?

Përgjigjja: Po të kishte qenë e mundur të kundërshtohej, sigurisht dikush do të kishte qenë përpjekur për të, sepse për ta kundërshtuar kishin nevojë të madhe, pasi feja e tyre, pasuritë e tyre dhe familjet e tyre ishin vënë në rrezik. Në qoftë se ata do ta kishin kundërshtuar, do të kishin shpëtuar. Po të kishte qenë i mundur kundërshtimi, ata do ta bënin atë. Dhe po të kishin bërë kështu, meqë përkrahësit, jobesimtarët dhe hipokritët ishin shumë, me të vërtetë shumë, ata me siguri do ta kishin mbështetur një kundërshtim të tillë dhe do ta kishin shpallur gjërësisht, ashtu siç shpallën gjithçka që ishte kundër Islamit. Dhe në qoftë se dikush do ta kishte kundërshtuar Kur’anin dhe ata ta kishin bërë të njohur tek gjithësecili, ajo sigurisht do të kishte qenë regjistruar në librat e historisë me terma vezulluese. Por të gjitha historitë dhe librat janë përpara nesh; përveç ca pjesëve rreth Musejleme Gënjeshtarit, nuk ndodhet asgjë tjetër në asnjërin nga ato. Ndërsa për njëzet e tre vjet, Kur’ani i Gjithurtë, në mënyrë të vazhdueshme, i ka tallur e i sfidoi ata në një mënyrë që do të shtonte kokëfortësinë e tyre. Ai në të vërtetë tha:

“Le të hartojë ndonjë analfabet si Muhammedi, i Besuari, si shembulli i Kur’anit.

Por ju nuk mund ta bëni këtë; atëherë vazhdoni me dikë shumë të ditur e letrar.

Ju as me këtë person nuk mund ta bëni një gjë të tillë. Atëherë më mirë se një njeri të vetëm, grumbulloni së bashku të gjithë shkollarët tuaj dhe burrat e elokuencës dhe le t’i ndihmojnë ata njëri-tjetrit, madje edhe zotrat e rremë, tek të cilët ju besoni, le të japin ndihmë.

Por ju edhe këtë nuk mund ta bëni. Atëherë përdorni veprat letrare të së shkuarës dhe u kërkoni ndihmë atyre për ta kundërshtuar, madje për këtë u bëni thirrje edhe brezave të ardhshëm dhe hartojeni të njëjtën e Kur’anit.

Në qoftë se akoma nuk mundeni, atëherë, jo të hartoni si gjithë Kur’ani, por vetëm dhjetë sure si të Tij;

Në qoftë se edhe kështu nuk mundeni, le të jetë renditja e fjalëve dhe e elokuencës si ato të Kur’anit edhe sikur me histori e tregime të imagjinuara;

Po qe se nuk mundeni ta bëni këtë; atëherë bëni përngjasimin e vetëm të një sureje të vetme;

Sureja të mos jetë e gjatë; bëjeni të ngjashmen e një sureje të shkurtër.

Dhe në rast se nuk mund ta bëni as këtë, atëherë feja juaj, jetët, pasuria dhe familjet tuaja do të jenë në rrezik si në këtë botë ashtu edhe në tjetrën!”

Kështu, me këto tetë alternativa, Kur’ani i gjithurtë i ka sfiduar e i ka bërë të heshtin njerëzit dhe xhindet, jo për njëzet e tre vjet, por për një mijë e treqind vjet. Madje do të vazhdojë ta sfidojë botën e do të mbetet kështu deri në fundin e botës. Për këto arsye, në qoftë se kundërshtimi do të kishte qenë i mundur, ata jobesimtarë nuk do të kishin zgjedhur rrugën e luftës e të shkatërrimit e të vinin jetët e tyre, pasuritë dhe familjet e tyre në rrezik. Domethënë, për të kundërshtuar ishte e pamundur.

Dhe kështu, a do të mundej ndonjë person inteligjent, veçanërisht njerëzit e gadishullit Arabik në atë kohë, e sidomos Kurejshitët të cilët ishin shumë të zgjuar, të zbulonin veten e tyre, pasurinë dhe familjet e tyre para rrezikut, e të zgjidhnin rrugën e luftës e të shkatërrimit po të kishin mundur nëpërmjet një letrari të tyre të ndiqnin rrugën e kundërshtimit edhe me një sure Kur’ani, që të shpëtonin kështu vetveten e pasurinë nga sfida e Kur’anit, në qoftë se të përpiluarit e një shembulli si Kur’ani do të kishte qenë i mundur?

Shkurtazi: Ashtu siç tha Xhahidhi i Famshëm: “Kundërshtimi me fjalë ishte i pamundur, kështu ata u detyruan ta luftonin me shpatë.”

Në qoftë se thuhet: Disa dijetarë të shquar thanë: “Nuk është i mundur jo vetëm kundërshtimi i asnjë vërseti Kur’anor, i asnjë fjalie të Tij dhe i asnjë fjale, atëherë si është i mundur kundërshtimi i një sureje? Askush nuk ka dalë në fushën e kundërshtimit. Atëherë askush nuk e ka kundërshtuar Kur’anin”. Por, kjo duket të jetë e ekzagjeruar dhe arsyeja nuk mund ta pranojë atë, sepse shumë nga fjalët e njerëzve u ngjasojnë atyre të Kur’anit. Cila është urtësia për këtë thënie të tyre?

Përgjigjja: Ka dy shkolla mendimi që lidhen me mrekullinë e Kur’anit:

Shkolla dominante dhe e preferuar pohon se cilësitë e holla të elokuencës dhe të kuptimeve të Kur’anit janë përtej fuqisë njerëzore.

Shkolla e dytë pohon se është brenda aftësisë njerëzore të kundërshtosh një nga suret e Kur’anit, por All-llahu i Madhëruar e ka ndaluar këtë si një mrekulli të Muhammedit a.s.m.. Ashtu si një njeri që mund të ngrihet në këmbët e tij, por në qoftë se një Profet i thotë atij se ai nuk do të mundej të ngrihej duke shfaqur mrekulli, dhe personi nuk mundi të ngrihej, atëherë ajo është mrekulli. Ky opinion i pranueshëm quhet “Shkolla e Sarfas”. Domethënë, All-llahu i Gjithëfuqshëm i ndaloi xhindet dhe njerëzit për të kundërshtuar me sukses madje edhe një sure të vetme të Kur’anit. Ndërsa, sipas kësaj shkolle, dijetarët që deklarojnë se “asnjë fjalë e vetme e Kur’anit nuk mund të kundërshtohet”, në mënyrë të padiskutueshme, është fjalë e drejtë, sepse, meqenëse për shkak të mrekullisë së Tij, All-llahu i Gjithëfuqishëm i ndaloi ato, duke shfaqur mrekullinë, kështu ata as nuk mund t’i hapin gojët e tyre për ta kundërshtuar. Edhe në qoftë se do të kishin dashur të thonin ndonjë gjë për ta kundërshtuar, ata nuk do të mundeshin ta shqiptonin atë fjalë pa dëshirën e Zotit të Madhëruar.

Megjithatë, sipas shkollës dominante e të preferuar të mendimit, ajo deklaratë e dijetarëve ka aspektin e hollë vijues: Frazat e Kur’anit gjithurtësi dhe fjalët e Tij shikojnë njëra-tjetrën. Ajo ndonjëherë ndodh se një fjalë e vetme shikon dhjetë vende. Në të janë dhjetë lidhje dhe dhjetë pika të holla elokuence. Ne i kemi treguar shembujt e disave prej këtyre në komentin e quajtur Isharatul Ixhaz, “Shenjat e mrekullisë”, në frazat e sures El-Fatiha dhe në fillim të sures El-Bekareh.

“Elif, Lam, Mim. Ky është libri, në të është udhëzimi i sigurt, s’ka dyshim në të.”

Për shembull: Merr një pallat të madh e të zbukuruar. Për të vendosur, në lidhje me të gjitha zbukurimet, një gurë i cili është si pika qëndrore e shumë dekorimeve të ndryshme, kërkohet njohja e plotë për të gjitha ato dekorime dhe për ato zbukurime që mbushin muret e pallatit; dhe të vendosësh një bebe syri në kokën e njeriut, varet nga njohja e lidhjeve të Tij me të gjithë trupin dhe me të gjitha funksionet e mrekullueshme të trupit, së bashku me pozicionin e syrit përpara atyre detyrave. Në të njëjtën mënyrë, më të avancuarit e njerëzve të së vërtetës kanë demonstruar lidhje të shumta në fjalët e Kur’anit dhe në aspektet dhe lidhjet e tyre me vërsetet e me frazat e tjera. Dijetarët e shkollës së hurufit (shkronjave), në mënyrë të veçantë, kanë shkuar më tej duke u shpjeguar e demonstruar ndjekësve të tyre një faqe nga kuptimet e fshehta të një shkronje të vetme prej shkronjave të Kur’anit.

Për më tepër, meqenëse Kur’ani është fjala e Krijuesit të të gjitha gjërave, secila nga fjalët e Tij mund të jetë si zemra ose fara. (Domethënë, si një zemër që mishërohen rreth saj kuptimet e misteret, ose si fara e një peme jolëndore).

Kështu, fjalët si ato të Kur’anit, madje edhe frazat ose vërsetet mund të ndodhin në fjalën e njeriut, por një njohuri gjithëpërfshirëse është e domosdoshme që t’i vendosë ato ekzaktësisht ashtu siç janë ato në Kur’an duke marrë në konsideratë lidhjet e shumta.

¢ Pika e Tretë:

Një refklektim i shkurtër, por i vërtetë mbi natyrën esenciale të Kur’anit të Mrekullueshëm Deklarues, u inspirua njëherë në zemrën time si një mirësi Hyjnore. Tani, unë do të jap poshtë një përkthim të asaj pjese në gjuhën arabe dhe më pas do të japim sqarim:

Ja kuptimet e këtyre mendimeve që u shprehën në Arabisht:

Të gjashtë aspektet e Kur’anit të Mrekullueshëm janë brilantë e vezullues; As dyshimi e as mosbesimi nuk mund të depërtojnë në të, sepse shpina e Tij mbështetet tek Froni i All-llahut të Madhërishëm; Ndodhet një dritë e shpalljes në atë aspekt. Përpara Tij është qëllimi i Tij dhe lumturia e të dy botëve; Ai ka vendosur dorën e Tij në paspërjetësinë dhe ahiretin, dhe ka xhennetin dhe dritën e lumturisë. Sipër Tij shkëlqen vula e mrekullisë. Poshtë Tij qëndrojnë shtyllat e provës e të dëshmisë. Fytyra e Tij e brendshme është thjesht udhëzim, ndërsa ana e djathtë e Tij i shkakton mendjes ta vërtetojë atë me frazat si: “A nuk mendojnë ata”, Duke u siguruar ushqim shpirtëror zemrave; ana e majtë e Tij i shkakton ndërgjegjjes të dëshmojë bekimet e All-llahut të Madhërishëm. Kështu, nga cilado anë e nga cilido qosh, a munden piratët e dyshimit e të mosbesimit të hyjnë tek Kur’ani i Mrekullueshëm Deklarues?

Po, Kur’ani i Mrekullueshëm Deklarues përmban kuptimin e Konsensusit të librave të profetëve, të Evlijave dhe të atyre që e vërtetojnë Njësinë Hyjnore, që shekujt e të cilëve, mënyrat dhe temperamentet ishin të gjitha të ndryshme. Domethënë, ata që e kërkuan të vërtetën nëpërmjet mendjes ose zemrës kanë përmendur në librat e tyre urdhërat dhe parimet e përmbledhura të Kur’anit të gjithurtë, në një mënyrë të tillë si t’i vërtetonin ato, kështu ata janë si rrënjët e pemës qiellore të Kur’anit.

Kur’ani i gjithurtë gjithashtu mbështetet në shpallje dhe është shpallje, sepse i Gjithëlavdishmi i Vetëm, i Cili e shpalli atë, demonstroi e provoi se ai ishte shpallje përmes mrekullive të Profetit Muhammed a.s.m.. Dhe Kur’ani i cili gjithashtu zbulon e tregon përmes mrekullisë së Tij se Ai vjen nga Froni Hyjnor. Kushtrimi i Profetit të Nderuar a.s.m., mbi të cilin Ai u zbulua, kur Ai u shpall në fillim dhe gjendja e Tij i pavetëdijshëm gjatë shpalljes së Tij, sinqeriteti i Tij dhe nderimi ndaj Kur’anit të cilat ishin më të mëdha se e çdokujt tjetër, të gjitha demonstrojnë se Kur’ani ishte shpallje që vinte nga parapërjetësia; Ai vinte tek Pejgamberi si mysafir nga Sulltani i Amshuar. Për më tepër, Kur’ani është, në mënyrë të vetëkuptueshme, thjesht udhëzim i pastër, sepse, në mënyrë të dukshme, e kundërta e tij është çudhëzimi i mosbesimit. Ai është gjithashtu, domosdoshmërisht, burimi i dritave të besimit, dhe e kundërta e kësaj, natyrisht është errësirë. Ne e kemi provuar këtë në mënyrë vendimtare në shumë nga “Fjalët”.

Për më tepër, Kur’ani, sigurisht është një grumbullim vërtetësish. Iluzioni dhe bestytnia nuk mund të hyjnë në të. Përsosmëritë e larta që formuan Botën e Islamit të cilës ai i dha formë, dhe sheriatin të cilin ai shfaqi, dëshmojnë e provojnë se ai është thjesht e vërteta e pastër dhe nuk përmban kontradikta. Diskutimet e Tij në lidhje me botën e së padukshmes e dëshmojnë këtë gjithashtu, ashtu si ato që lidhen me botën e dukshme.

Pa dyshim, Kur’ani gjithashtu çon për tek lumturia e të dyja botëve dhe e nxit njeriun për tek ajo. Në qoftë se ndonjë e dyshon këtë, le të lexojë Kur’anin njëherë dhe le t’i kushtojë vëmendje çfarë thotë ai. Për më tepër, frutat që prodhon Kur’ani janë të plota e të gjalla. Në çdo rast, rrënjët e pemës së Kur’anit futen e shkrihen në realitetin dhe janë të gjalla. Sepse jeta e frutit tregon jetën e pemës. Shiko sa fruta të përkryera, të gjalla e të shndritshme ka prodhuar ai në çdo shekull si Evlijatë dhe dijetarët e pastër!

Gjithashtu, me një bindje që buron nga shenjat e shumta e të ndryshme, mund të thuhet se Kur’ani pranohet e kërkohet nga njerëzit, xhindet dhe engjëjt, sepse kur ai recitohet, ata grumbullohen rreth Tij si fluturat rreth dritës.

Pastaj së bashku me qënien e Tij si shpallje Hyjnore, Kur’ani është fuqizuar e përforcuar me prova racionale; unanimiteti i të urtëve e i mendjemprehtëve e dëshmon këtë. Dijetarët e mëdhenj të teologjisë dhe gjenitë e filozofisë si Ibn Sina dhe Ibn Rushd, demonstruan me unanimitet parimet Kur’anore, në përputhje me metodat e provat e tyre.

Kur’ani gjithashtu vërtetohet nga të gjithë natyrat e shëndosha. Meqenëse nuk është aspak i ndryshuar e i korruptuar, natyra njerëzore e konfirmon atë, sepse një ndërgjegje e qetësuar dhe qetësia e zemrës gjenden me anë të dritave të Tij. Domethënë, natyra e paprishur njerëzore e pohon atë përmes dëshmisë së ndërgjegjjes së qetë dhe thotë për Kur’anin nëpërmjet gjuhës së gjendjes: “Natyrat tona nuk mund të plotësohen pa ty.” Ne e kemi provuar këtë të vërtetë në shumë vende.

Kur’ani gjithashtu duket, në mënyrë të vetëkuptueshme, një mrekulli e përhershme dhe e përjetshme; ai gjithmonë tregon mrekullinë e Tij. Ai kurrë nuk shuhet si mrekullitë e tjera, koha e Tij kurrë nuk mbaron, përkundrazi koha e Tij shtrihet gjer në përjetësi.

Për më tepër, ndodhet një gjërësi e tillë në udhëzimin e Kur’anit saqë si engjëlli Hazreti Xhebrail (a.s), ashtu edhe një fëmijë i ri mund ta dëgjojnë të njëjtin mësim, krah për krah, dhe të dy marrin pjesën e tyre. Dhe një filozof brilant si Ibn Sina mund të studiojë të njëjtin prej leksioneve të tij krah për krah me një recitues të zakonshëm, dhe ata të dy marrin mësimin e tyre. Madje mund të ndodhë se për shkak të fuqisë dhe pastërtisë së besimit të tij, njeriu i zakonshëm mund të përfitojë më shumë se Ibn Sina.

Gjithashtu, ndodhet në Kur’an një sy i tillë që shikon e rrethon të gjithë universin dhe e mban atë përpara Tij si faqet e një libri, duke përshkruar nivelet dhe botët e tij. Ashtu si një orëbërës, i cili e kthen, e hap, tregon dhe përshkruan orën e tij, po kështu bën Kur’ani, sikur të mbante universin në dorën e Tij. Kështu ai është një Kur’an i tillë i kalibrit më të fuqishëm që deklaron: “Mëso se nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut dhe shpalle Njësinë Hyjnore”.

O Zot! Bëje Kur’anin shoqëruesin tonë në këtë botë, një mik për ne në varr, tek ringjallja një ndërmjetës, në urën e Siratit një dritë, nga zjarri një mbrojtës e perde dhe në Xhennet një udhëzues. O Zot! Ndriçoji zemrat tona dhe varret tona me dritën e besimit e të Kur’anit për hir të, e në nderim të të cilit Kur’ani u zbulua, dhe jepi bekime e paqe Atij, familjes së Tij nga i Gjithëmëshirshmi, Zemërgjëri, Amin!

q SHENJA E NËNTËMBËDHJETË:

Është provuar në shenjat e mëparshme, në mënyrën më vendimtare e të padiskutueshme se Profeti i Nderuar a.s.m. ishte i Dërguari i All-llahut të Gjithëfuqishëm. Profetësia e Tij duke u vërtetuar kështu nëpërmjet mijëra dëshmive të sigurta, Muhammedi Arab a.s.m. ishte prova më brilante e përfundimtare e Njësisë Hyjnore dhe e lumturisë së përhershme. Në këtë shenjë ne do të japim një përkufizim të përmbledhur e të shkurtër të asaj dëshmie folëse të shndritshme të asaj prove të qartë, sepse meqenëse Ai është prova dhe, përfundimi i Tij është njohja e Zotit të Madhëruar, ne sigurisht duhet ta njohim provën e të mësojmë mënyrën e dëshmisë së Tij. Dhe kështu me një përmbledhje tej mase të shkurtër, ne do të përshkruajmë se në çfarë mënyrash është Ai provë e Njësisë dhe i drejtësisë së Tij. Ajo është siç vijon:

Ashtu si të gjitha qëniet në univers, Profeti i Nderuar a.s.m. tregoi nëpërmjet Tij ekzistencën e Krijuesit të universit dhe Njësinë e Tij, po ashtu Ai e njoftoi me gjuhën e Tij atë dëshmi të vetë personit të Tij së bashku me dëshminë e dhënë nga të gjitha qëniet. Meqenëse Ai ishte dëshmia, ne do të tregojmë në “Pesëmbëdhjetë Parime” provën, integritetin, vërtetësinë e saktësinë e asaj dëshmie.

Parimi i parë: Kjo provë, e cila tregon Mjeshtrin e universit, me personin e Tij, me gjuhën e Tij, me sjelljen e Tij dhe me fjalët e Tij, është verifikuar nga realiteti i universit dhe ishte e vërtetë, sepse dëshmia për Njësinë Hyjnore e bërë nga të gjitha qëniet është sigurisht vërtetimi për atë Personalitet i cili e njofton atë Njësi. Domethënë kauza që Ai shpall, vërtetohet nga i gjithë universi. Gjithashtu, meqenëse plotësimi i Njësisë Hyjnore, i mirësisë absolute dhe i lumturisë së përjetshme që Ai interpretoi është në harmoni e në përputhje të plotë me bukurinë dhe plotësimin e të gjitha të vërtetave të botës, Ai sigurisht është i vërtetë në kauzën e Tij. Domethënë, Profeti i Nderuar a.s.m. ishte një provë e vërtetë folëse e Njësisë Hyjnore dhe e lumturisë së përjetshme, i Cili ishte i vërtetë e i verifikuar.

Parimi i dytë: Gjithashtu, meqenëse ajo provë e vërtetë dhe e verifikuar shfaqi me mijëra mrekulli më të mëdha se sa të gjithë profetët e mëparshëm, erdhi me një sheriat që kurrë nuk do të shfuqizohet, dhe thirrja e Tij ishte për të gjithë njerëzit e xhindet, sigurisht Ai ishte kryetari i të gjithë profetëve dhe prandaj u grumbulluan në personalitetin e Tij unanimiteti i të gjitha mrekullive të tyre. Ajo do të thotë se fuqia e konsensusit të profetëve dhe dëshmia e mrekullive formon një mbështetje për vërtetësinë dhe saktësinë e Tij. Ai është gjithashtu Prijësi dhe udhëheqësi i të gjithë Evlijave dhe i dijetarëve të pastër, të cilët fitojnë plotësim përmes edukimit të Tij, udhëzimit dhe dritës së Sheriatit të Tij. Atëherë tek Ai ishin të grumbulluara misteri i kerameteve –çudirave- të tyre, pohimi i tyre me unanimitet dhe fuqia e verifikimeve të tyre, sepse ata ndoqën një rrugë, dyert e së cilës i hapi profesori i tyre, i la ato të hapura dhe atëherë ata gjetën të vërtetën. Atëherë, të gjitha kerametet e tyre, verifikimet dhe konsensusi formojnë një mbështetje për vërtetësinë e profesorit të tyre të shenjtë dhe saktësinë e Tij. Gjithashtu siç u pa në shenjat e mëparshme, prova e Njësisë Hyjnore u pajis me një siguri të tillë, të qartë dhe me mrekulli të sakta dhe çudira “Irhasat” (Irhasat janë ato mrekulli që ndodhen para lindjes dhe në kohën e lindjes së Profetit të Nderuar a.s.m.), dhe profetësia e Tij u provua nga dëshmi të tilla të parefuzueshme, saqë pohimi i tyre nuk mund të kundërshtohej sikur edhe i gjithë universi të bashkohej kundër Tij.

Parimi i tretë: Dhe Ai lajmëtar i Njësisë Hyjnore dhe Ai sihariques i lumturisë së përjetshme i Cili ishte vetë një mrekulli e qartë dhe në vetë personalitetin e Tij të bekuar Ai kishte aq shumë virtyte të larta, dhe kishte aq shumë veçori të lavdërueshme në misionin e profetësisë së Tij saqë edhe armiku më i egër detyrohej t’i vërtetonte ato, pasi ishte i pamundur t’i mohonte. Meqenëse cilësitë më të larta e më të mira morale, atributet më të plota dhe virtytet më të çmueshme e të pranueshme ishin të pranishme në qënien e Tij, në detyrat e Tij, në fenë dhe në sheriatin e Tij, sigurisht ajo qënie ishte shembulli, modeli, personifikimi dhe njeriu i plotësimeve dhe i cilësive të larta morale tek qëniet. Prandaj, këto plotësime në personin e Tij, në detyrën e Tij dhe në fenë e Tij formojnë një mbështetje aq të fuqishme për vërtetësinë e saktësinë e Tij, saqë në asnjë mënyrë ajo nuk mund të lëkundet.

Parimi i katërt: Dhe ky lajmëtar i Njësisë Hyjnore e i lumturisë, i Cili ishte burimi i plotësimeve dhe mësuesi i virtyteve të larta nuk foli nga vetvetja, por u bë të flasë nga Krijuesi i universit. Ai mori instruksion nga Krijuesi i parapërjetësisë dhe, atëherë e dha mësim tek të tjerët, sepse Krijuesi i kozmosit tregoi përmes mijëra provave të profetësisë së Tij ashtu siç u përmendën në shenjat e mëparshme, nëpërmjet të gjitha atyre mrekullive të cilat Krijuesi i shfaqi përmes dorës së Profetit a.s.m. që: Ai, nuk fliste nga vetvetja, por përcjellte Fjalën e All-llahut të Madhëruar e në rrugën e Tij. Për më tepër, Kur’ani që i erdhi Atij tregoi përmes dyzet aspekteve të mrekullisë, të jashtme e të brendshme, se Ai ishte përçuesi dhe interpretuesi i All-llahut të Gjithëfuqishëm. Gjithashtu, nëpërmjet të gjithë sinqeritetit të Tij, frikës së Tij ndaj Zotit të Madhëruar, seriozitetit, besueshmërisë dhe të gjitha cilësive të tjera të sjelljes, Ai tregoi se nuk po fliste idetë e Tij në emrin e vet, por fliste në emër të Krijuesit të Tij. Përveç kësaj, të gjithë ata që depërtuan tek realiteti, njerëzit e hakikatit, e që i kushtuan vëmendje Atij, e konfirmuan me të vërtetat që ata hetuan e zbuluan; ata kanë besuar me sigurinë e njohjes se Ai nuk fliste nga vetvetja e Tij , por Krijuesi i universit e bëri të flasë e të japë mësim. Prandaj, saktësia dhe vërtetësia e Tij mbështeten nga konsensusi i këtyre katër parimeve të fuqishme.

Parimi i pestë: Ky interpretues i foljes së Parapërjetësisë i shikoi qëniet shpirtërore, bisedoi me engjëjt dhe u dha udhëzim njerëzve e xhindeve. Ai mori njohuri duke tejkaluar botën e njerëzve e të xhindeve dhe madje botët e Shpirtërave e të Engjëjve; pati hyrje e marrëdhënie me botët që shtrihen përtej tyre. Mrekullitë që u përmendën më parë dhe historia e jetës së Tij e cila ka vërtetësinë e “Konsensusit”, e gjitha e provon këtë fakt. Atëherë, jo falltarët e mediumet, por as xhindet, as shpirtërat e as Engjëjt nuk mund të ndërhyjnë në sihariqet që Ai jep, madje as Engjëjt më të lartë përveç Xhebrailit. Në disa raste Ai e la prapa edhe Hazreti Xhebrailin, shokun e Tij.

Parimi i gjashtë: Kjo Qënie, (Prijësi i Engjëjve, i xhindeve dhe i njerëzve) ishte fruti më i shndritshëm e më i plotë i pemës së universit dhe personifikimi i mëshirës Hyjnore, shembulli i dashurisë Hyjnore, prova më e ndritshme e së Vërtetës, llamba më rrezatuese e realitetit, çelësi i enigmës së krijimit, shpjeguesi i urtësisë së botës, lajmëtari i sovranitetit Hyjnor dhe përshkruesi i bukurive të artit Hyjnor, dhe në lidhje me gjithëpërfshirjen e gjendjes së Tij, Ai ishte shembulli më perfekt i plotësimeve të qënieve. Atëherë, këto veçori të Tij dhe personaliteti i Tij shpirtëror tregojnë, në të vërtetë, se Kjo qënie ishte shkaku i parë i ekzistencës së universit. Domethënë, Krijuesi i Universit e pa Atë dhe krijoi universin. Mund të thuhet se: “Në qoftë se Ai nuk do ta kishte krijuar Muhammedin a.s.m., Ai nuk do ta kishte krijuar universin.” Po, të vërtetat e Kur’anit dhe dritat e besimit që Ai u solli njerëzve dhe xhindeve; virtytet e larta dhe plotësimet e dukshme në qënien e Tij, janë dëshmitarë të prerë të këtij fakti.

Parimi i shtatë: Kjo provë e së Vërtetës dhe kjo llambë e realitetit demonstroi një fe të tillë e një sheriat, saqë Ai përfshin parimet që sigurojnë lumturinë e të dyja botëve. Përveç qënies gjithëpërfshirëse, Ai shpjegon me korrektësinë më të plotë të vërtetat dhe detyrat e universit, Emrat e Krijuesit të universit dhe atributet e Tij. Kështu Islami dhe Sheriati janë aq gjithëpërfshirës e të plotë dhe përshkruajnë universin dhe Krijuesin në një mënyrë të tillë, saqë ndonjë që studion natyrën e tij me kujdes është i detyruar të kuptojë se ajo fe është një deklaratë e manifest, duke përshkruar si Krijuesin e Vetëm që e bëri kaq të bukur universin, po ashtu dhe vetë universin. Ashtu si ndërtuesi i një pallati që shkruan një njoftim që i përshtatet pallatit, me qëllim që të përshkruajë vetveten nëpërmjet atributeve të tij, po ashtu një lartësi e tillë, një gjithëpërfshirje dhe një e vërtetë janë të dukshme në Fenë dhe në Sheriatin e Muhammedit a.s.m. të cilat demonstrojnë se feja e Tij buron nga Pena e të Vetmit i Cili e krijon dhe e rregullon universin. Kushdo që e rregulloi universin kaq mirë, është Ai i Vetëm që rregulloi këtë fe të plotë në sistemimin më të bukur. Po, rregulli i përkryer në njërën, kërkon rregull të përkryer tek tjetra.

Parimi i tetë: Atëherë, i cilësuari nga atributet e lartëpërmendura dhe i mbështeturi nga prova e mbështetje të fuqishme e të palëkundura, Profeti Muhammed Arab a.s.m. shpalli mesazhin e Tij mbi kokat e njerëzve dhe të xhindeve në emrin e botës së padukshme duke u drejtuar tek bota e dukshme; Ai iu adresua popujve e kombeve duke pritur matanë shekujve të së ardhmes; Ai u thirri të gjithë xhindeve e njerëzve; Ai i bëri të gjitha vendet e kohët të dëgjojnë. Po, edhe ne gjithashtu dëgjojmë!

Parimi i nëntë: Fjalimi i Tij është aq i lartësuar e i fuqishëm, saqë të gjithë shekujt i kushtojnë vëmendje Atij ligjërimi. Po, të gjithë shekujt e dëgjojnë ushtimin e zërit të Tij.

Parimi i dhjetë: Është e dukshme nga mënyra e asaj qënie se Ai shikoi dhe foli me dritën e asaj që pa, sepse në kohët e rrezikut më të madh Ai foli pa nguruar, pa pasur frikë dhe me qëndrueshmërinë më të plotë. Madje Ai sfidoi i vetëm të gjithë botën.

Parimi i njëmbëdhjetë: Dhe me të gjithë fuqinë e Tij, Ai bëri një thirrje të fortë saqë i shkaktoi gjysmës së globit dhe një të pestës së njerëzimit për t’iu përgjigjur zërit të Tij me fjalën “Lebbejk”, ja ku jam, urdhëro! duke deklaruar: “Po, ne kemi dëgjuar dhe ne i bindemi!”

Parimi i dymbëdhjetë: Ai thirri me një seriozitet të tillë dhe dha mësim aq me themel, saqë i skaliti parimet e Tij në fytyrën e shekujve dhe pikërisht në gurët e të gjitha qosheve të botës; Ai i skaliti ato në faqen e kohës.

Parimi i trembëdhjetë: Ai shpalli forcën e urdhëresave që Ai përcolli me një vetëbesim e siguri të tillë, saqë sikur të mblidhej e gjithë bota, nuk mund ta bënin Atë të revokonte apo të mohonte ndonjë rregull të vetëm apo porosi nga ato. Dëshmitar për këtë është e gjithë jeta e Tij dhe biografia e Tij e shquar.

Parimi i katërmbëdhjetë: Ai thirri me një konfidencë e besim të tillë saqë nuk bënte asnjë lëshim në thirrje dhe nuk ngurronte aspak përpara çdo lloj problemi. Me sinqeritet e ndershmëri të plotë, Ai pranoi para çdokujt tjetër porositë që kishte sjellë dhe veproi në përputhje me to dhe i shpalli. Dëshmitarë për këtë ishin zuhdi –asketizmi- i Tij i shquar dhe pavarësia dhe, Ai kurrë nuk u përkul para shkëlqimit të përkohshëm të kësaj bote, të cilat njiheshin nga gjithësecili, nga miqtë e armiqtë.

Parimi i pesëmbëdhjetë: Bindja e Tij ndaj fesë që solli, adhurimi ndaj Krijuesit dhe largimi nga çdo gjë që ishte e ndaluar, të gjitha që Ai kreu ishin në shkallën më të lartë se të çdo njeriu tjetër; këto demonstrojnë prerazi se Ai ishte i dërguari dhe lajmëtari i Sulltanit të para dhe të Paspërjetësisë. Ai ishte shërbëtori më i sinqertë i të Vetmit Krijues dhe Përkthyesi i fjalës së të Përjetshmit.

Përfundimi i pesëmbëdhjetë parimeve është ky: Personi i cilësuar me atributet e lartëpërmendura e shpalli Njësinë Hyjnore me të gjithë fuqinë e Tij, në mënyrë të përsëritur e vazhdimisht, gjatë gjithë jetës së Tij duke thënë:

“Atëherë mëso se nuk ka Zot tjetër përveç All-llahut.”

O Zot! Jepi Atij dhe familjes së Tij bekime e paqe, sa numri i veprave të mira të ummetit të Tij.

Lavdia të takon Ty! Ne nuk dimë asgjë më tepër nga ç’na ke mësuar Ti. Ti je i Gjithëdituri, i Gjithurti”.[20]

* * *

Një Nderim Hyjnor

dhe

Një Shenjë e Mirësisë Hyjnore

Me shpresën e përmbushjes së kuptimit të vërsetit,

“Por mirësinë e Zotit tënd, tregoje e shpalle”

Unë do të përmend një shenjë të mirësisë dhe të mëshirës së Zotit të Gjithëfuqishëm që ishin të dukshme në shkrimin e kësaj trajtese, me qëllim që ata që e lexojnë të mund të kuptojnë rëndësinë e saj.

Unë nuk e kisha si synim në zemër të shkruarin e kësaj trajtese, sepse “Fjala e Nëntëmbëdhjetë” dhe “Fjala e Tridhjetë e një” qenë shkruar për profetësinë e Muhammedit a.s.m.. Atëherë, papritmas, ndjeva një nxitje të madhe në zemër për ta shkruar atë. Gjithashtu, fuqia ime e kujtesës ishte shuar për shkak të fatkeqësive që kisha vuajtur. Për më tepër, në përputhje me mënyrën time, unë nuk kisha marrë stilin tim tregimtar, domethënë, “filani (në filan libër) tha”, (ose) “Është thënë se” në veprat që pata shkruar. Përveç kësaj, unë nuk kisha libra hadithi, as biografinë e Profetit a.s.m. për t’i përdorur. Megjithatë, duke thënë: “Unë e vendos besimin tim tek Zoti”, fillova. Ishte tej mase e suksesshme dhe kujtesa ime më ndihmoi, në një mënyrë që tejkaloi madje atë të Saidit të Vjetër. Tridhjetë deri në dyzetë faqe shkruheshin me shpejtësi në çdo dy ose tri orë. Njëherë u shkruan pesëmbëdhjetë faqe për një orë. Shumica u tregua nga libra të tillë si Buhariu, Muslimi, Bejhakiu, Tirmidhiu, Shifa el-Sherif, Ebu Nuajm dhe Tabariu. Zemra ime po dridhej, sepse po të kishte pasur ndonjë gabim në transmetimin e tyre – meqë ato ishin hadithe – ajo do të ishte mëkat. Por ishte e qartë se mirësia Hyjnore ishte e madhe. Hadithet u shkruan, në sajë të Zotit, të shëndosha e të sakta. Në rast se ndoshta ndodhet ndonjë gabim në fjalët e disa haditheve ose në emrat e tregimtarëve, unë kërkoj që vëllezërit e mi t’i shikojnë ato me tolerancë e t’i korrigjojnë.

Ustadh Said Nursi, mësuesi ynë, diktonte dhe ne shkruanim draftin. Ai nuk kishte libra me vete dhe nuk iu referua asnjërit. Ai, papritmas, diktonte me një shpejtësi të madhe dhe ne shkruanim. Ne shkruanim tridhjetë, dyzetë e ndonjëherë më shumë faqe në dy ose tri orë. Ne formuam bindjen se ky sukses ishte, në vetvete, një keramet që buroi nga mrekullia e Profetit Muhammed, paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi Të.

Abdullah Çavush

Studenti i tij në shërbim

të përhershëm ndaj tij

Sulejman Sami

Shkruesi i tij i drafteve dhe në shërbim të përhershëm

Hâfiz Hâlid

Shkruesi i drafteve dhe në shërbim të vazhdueshëm ndaj tij

Hâfiz Teufik

Shkruesi i tij i drafteve përfundimtare

* * *

SHTOJCA E PARë PëR

MREKULLITë E MUHAMMEDIT

(Alejhis-salatu ves-selam)

[“Fjala e Nëntëmbëdhjetë” rreth profetësisë së Muhammedit, paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi Të dhe mrekullia e “Çarjes më dysh e hënës” janë përfshirë këtu për shkak të stacionit të tyre.]

“Me fjalët e mia Muhammedin s’e lavdërova,

Por fjalët e mia me Të zbukurova.”.

Po, kjo Fjalë është e bukur, por veçoritë dhe cilësitë e Muhammedit a.s.m. që janë më të bukurat e gjërave, janë pikërisht ato që e stolisin këtë Fjalë. Gjithashtu, duke qenë “Shkreptima e Katërmbëdhjetë”, kjo fjalë përbëhet nga “Katërmbëdhjetë Pikla” të vogëla.

¢ PIKLA E PARË

Ndodhen tri gjëra të mëdha e universale të cilat na bëjnë neve të njohur Krijuesin tonë.

E para: është libri i universit, diçka nga dëshmia e të cilit ne e kemi dëgjuar nga trembëdhjetë shkreptimat dhe nga Mësimi i Trembëdhjetë i trajtesës së Methnevi i Nurije Arabisht.

E dyta: është Vula e Profetëve a.s.m., shenja më e madhe e librit të madh të universit.

E treta: është Kur’ani i gjithurtë.

Tani duhet të njihemi me Vulën e Profetëve a.s.m.e cila është prova e dytë e qartë folëse dhe duhet ta dëgjojmë atë.

Po, vështroje personalitetin kolektiv të kësaj prove: Faqja e tokës është bërë xhamia e tij; Mekka mihrabi i tij, dhe Medineja predikatorja e tij; Profeti ynë, paqja dhe bekimet e Zotit xh.sh qofshin mbi të, kjo provë e qartë, është Imami i të gjithë besimtarëve, është predikuesi i të gjithë njerëzimit, kryetari i të gjithë profetëve, shkëlqesia i të gjithë evlijave, prijësi i rrethit të përmendjes së Zotit xh.sh. i atij rrethi që përfshin të gjithë Pejgamberët dhe Evlijatë… Ai është një pemë vezulluese, rrënjët e gjalla të së cilës janë të gjithë profetët, ndërsa frutat e freskëta janë të gjithë Evlijatë; Çdo pretendim të tij e dëshmojnë të gjithë profetët duke u mbështetur në mrekullitë e tyre; e konfirmojnë dhe e vërtetojnë të gjithë evlijatë, duke u mbështetur në kerametet (provat, çudirat) e tyre, sepse Ai deklaron dhe pretendon ”Nuk ka zot tjetër përveç All-llahut” Dhe të gjithë ata recitues dritëdhënës të Emrave Hyjnorë, të rreshtuar në të djathtën e në të majtën, domethënë, në të shkuarën e në të ardhmen, përsërisin të njëjtat fjalë dhe nëpërmjet konsensusit të tyre, në të vërtetë deklarojnë: “TI FLET TË VËRTETËN DHE AJO QË TI THUA ËSHTË E DREJTË”, atëherë cila ide e rreme ka fuqi të përzihet në një pretendim që vërtetohet e mbështetet kështu nga mijëra?

¢ PIKLA E DYTË:

Ashtu siç vërtetohet Kjo provë brilante e Njësisë nga unanimiteti dhe konsensusi i atyre dy krahëve, i krahut të Profetëve dhe i atij të Evlijave, gjithashtu të njëjtën gjë bëjnë qindra tregues në shkrimet e librave të shpallur qiellorë si Teurati e Inxhili–Bibla, [21] dhe me mijëra shenja që u shfaqën përpara fillimit të misionit të tij, dhe sihariqet e falltarëve dhe e zërave nga bota e padukshme, dhe dëshmia me unanimitet dhe treguesit e mijëra mrekullive të tij, si: Çarja më dysh e hënës dhe vërtetësia e sheriatit që e mbështet dhe e konfirmojnë atë. Gjithashtu, në personin e tij, sjelljet e lavdërueshme të cilat ishin në kulmin e plotësimit; dhe në detyrat e tij, besimi i plotë i tij dhe veçoritë e cilësitë e larta që ishin në shkëlqimin më të madh, devocioni i tij dhe frika e jashtëzakonshme ndaj Zotit, adhurimi i jashtëzakonshëm, serioziteti i jashtëzakonshëm dhe qëndrueshmëria e jashtëzakonshme tregojnë fuqinë e besimit të tij të plotë dhe qëndresën e tij të plotë. Të gjitha këto tregojnë aq qartë si dielli, sa besëplotë dhe fetar i palëkundur ishte ai për kauzën e tij, për çështjen e tij më të madhe.

¢ PIKLA E TRETË:

Po të duash, eja! Le të shkojmë në Gadishullin Arabik, tek Epoka e Lumturisë! Në përfytyrimet tona ne do ta shohim atë tek detyrat e tij, kështu le t’i bëjmë një vizitë. Vështro! Ne shikojmë një person të shquar për sa i përket karakterit të tij të hollë dhe formës së tij të bukur. Në dorën e tij është një libër i mrekullueshëm dhe në gjuhën e tij është një adresim i vërtetë. Ai është duke i dhënë njerëzimit një predikim parapërjetësie. Në të vërtetë Ai ua drejton atë njerëzve, xhindëve, engjëjve dhe të gjitha qënieve. Ai zgjidh dhe shpjegon enigmën e çuditshme të misterit të krijimit të botës; Ai zbulon dhe zgjidh gjëegjëzën e ngatërruar e cila është misteri i universit. Ai jep përgjigje të kënaqshme dhe bindëse që bëhen nga të gjitha qëniet dhe që kanë çuditur e preokupuar mendjet: Kush jeni? Nga vini? Dhe ku po shkoni?

¢ PIKLA E KATËRT:

Shiko! Ai përhap një dritë të tillë vërtetësie sa që në qoftë se do ta shikoje universin jashtë sferës ndriçuese të udhëzimit të Tij, do ta shihje atë si një vend zie të përgjithshme, do t’i shihje krijesat e saja si të huaja dhe madje si armiq, dhe do t’i shihje qëniet e pajeta si kufoma të lemerishme, dhe qëniet e gjalla si jetimë, duke qarë për shkak të goditjes së zhdukjes e të ndarjes. Tani sodit! Nga drita që Ai përhap, ai vend vajtimi e zie të përgjithshme u shndërrua në një vend ku recitohen Emrat dhe lëvdatat e Zotit me gëzim e dëshirë; qëniet e armiqësuara e të huaja janë bërë miq e vëllezër; kurse qëniet e pajeta e të pagoja që të gjitha kanë marrë formën e nëpunësve të njohur dhe shërbyesve të butë; dhe jetimët që vajtojnë e ankohen, shihen ose duke recituar Emrat e Zotit dhe lavdërimet e Tij, ose duke dhënë falënderime që u çliruan nga detyrimet e tyre.

¢ PIKLA E PESTË:

Gjithashtu, nëpërmjet dritës së tij, lëvizja dhe zhvendosja e univer-sit, ndryshimet e tij dhe transformimet, pushojnë së qëni të pakuptimta, të kota e lodra të rastësisë; ato ngrihen në nivelin e qënies së tyre si mesazhe Hyjnore, faqe të skalitura me shenjat e krijimit si dhe pasqyra për Emrat Hyjnorë. Vetë universi u bë libri i urtësisë së të Përjetshmit të vetëm.

Ndërsa dobësia e pakufishme e njeriut, pafuqia e tij dhe nevojat e tij e bëjnë atë më të ulët se sa të gjitha kafshët, dhe mendja e tij që i transmeton dëshpërimet e hidhërimet e së shkuarës dhe ankthet e së ardhmes, e bëjnë atë më të mjerin. Mirëpo kur ndriçohet mendja me atë dritë, njeriu ngrihet mbi të gjitha kafshët e mbi të gjitha krijesat, dhe me ndriçimin e asaj mendjeje, pafuqie e varfërie, dhe me dua, bëhet një sulltan i privilegjuar, dhe me përgjërim ai u ngjit në majen e kalifatit.

Domethënë, po të mos ishte drita e personalitetit të Muhammedit a.s.m., universi, njeriu dhe të gjitha gjërat do të ishin asgjë. Po, sigurisht, një personalitet i tillë është i domosdoshëm në një univers të tillë të mrekullueshëm, përndryshe universi e krijesat nuk do të ishin në ekzistencë, pasi ato nuk do të kishin kuptim për ne.

¢ PIKLA E GJASHTË:

Kështu, ky personalitet bën të ditur e sihariqon për lumturinë e përjetshme; Ai është zbuluesi dhe njoftuesi i një mëshire të pafund; është lajmëtari dhe vështruesi i bukurive të sovranitetit të Hyjnisë dhe zbuluesi e treguesi i thesareve të Emrave Hyjnorë. Në qoftë se ti e vlerëson atë kështu, domethënë, nga aspekti i adhurimit, ti do ta shikoje Atë modelin e dashurisë, shembullin e mëshirës, lavdinë e njerëzimit dhe frutin më të shndritshëm të pemës së krijimit. Ndërsa po ta shikosh në këtë mënyrë, domethënë, -nga aspekti i profetësisë së Tij-, do ta shohësh Atë të jetë prova e Zotit, llamba e vërtetësisë, dielli i udhëzimit dhe mjeti i lumturisë.

Dhe vështro: Drita e Tij ka ndriçuar nga lindja në perëndim me shpejtësinë e vetëtimës flakëruese, dhe gjysma e tokës dhe një e pesta e njerëzimit ka pranuar dhuratën e udhëzimit të Tij dhe e ka ruajtur atë si vetë jetën. Atëherë si është e mundur që nefsi ynë dhe shejtanët të mos e pranojnë me të gjitha shkallët bazën e të gjitha pretendimeve të atij Personaliteti!.. E cila është: “Nuk ka zot tjetër, përveç All-llahut”

¢ PIKLA E SHTATË:

Tani shiko! Ai personalitet nëpërmjet një fuqie të shenjtë çrrënjosi menjëherë zakonet e tyre të egra e barbare dhe traditat me të cilat ata ishin lidhur me fanatizëm. Ai i pajisi ata njerëz të ndryshëm të egër e kokëfortë të atij gadishulli të gjërë me virtytet më të holla dhe i bëri ata mësuesit e botës njerëzore dhe profesorët e kombeve të qytetëruara.

Vështro! Ai nuk ishte një dominim sipërfaqësor, ai pushtoi dhe nënshtroi mendjet e tyre, shpirtërat, zemrat dhe ndjenjat e tyre. Ai u bë i dashuri i zemrave, mësuesi i mendjeve, edukatori i nefseve dhe sunduesi i shpirtërave.

¢ PIKLA E TETË:

Ju e dini se një zakon i vogël si pirja e duhanit midis një grupi të vogël mund të zhduket përgjithmonë vetëm nga një sundues i fuqishëm me përpjekje të mëdha. Por shiko! Ky personalitet zhduku shumë zakone të mëdha, të ngulitura në shumë popuj të vështirë e fanatikë, me një fuqi të lehtë në dukje dhe me një përpjekje të vogël për një periudhë të shkurtër kohe, dhe në vendin e tyre, ai rrënjosi cilësi e virtyte të larta që u bënë aq të qëndrueshme sikur ato të kishin qenë përzier me vetë gjakun e tyre dhe me damarët. Ai arriti rezultate të jashtëzakonshme si këto.

Ne ua paraqesim gadishullin Arabik si një sfidë atyre që refuzojnë të shohin dëshminë e Epokës së Bekuar të profetit. Le të marrin ata qindra nga filozofët e tyre e të shkojnë atje e të punojnë për njëqind vjet, a do të mundeshin të bënin një të qindën e asaj që arriti Profeti për një vit?

¢ PIKLA E NËNTË:

Nëse ti do të ishe njohës i natyrës së njeriut, natyrisht do të kuptoje se nuk është e lehtë për një njeri të mençur që të shfaqë një pretendim të rremë i cili do ta turpëronte kur të dilte në shesh; ai nuk do mund ta thonte atë pretendim pa ngurrim, pa turpërim e shqetësim të cilat tregojnë dredhinë e tij; ai nuk mund ta shprehë as pa shtirje, artificialitet e ngacmim, të cilat tregojnë mashtrimin e tij para shikimeve të armiqve të tij kritikë, madje edhe sikur ky të ishte një person i parëndësishëm, në një detyrë të parëndësishme, në një pozitë të vogël, në një komunitet të vogël dhe për një çështje të vogël. Atëhere, si mund të futet dredhia e të depërtojë kontradikta në pretendimet e këtij personaliteti i cili është një misionar i madh, me një mison të madh, me një pozitë të lartë, që lidhet me një kauzë të madhe, në një kohë kur ai ka nevojë për një mbrojtje të madhe në një komunitet të madh, përballë armiqve të mëdhenj, në një çështje të madhe dhe me një pretendim të madh? Dhe ja! Ai e shfaq atë pretendim dhe e thotë pa u shqetësuar fare nga ndonjë kundërshtar; e shpreh atë pa hezitim, pa frikë e pa shqetësim, me vendosmëri, me seriozitet, në një mënyrë që ngre nervat e armiqve të tij e madje duke i poshtëruar e fyer me shprehje të larta e të fuqishme qëndrimet e tyre. A është e mundur që të ketë hyrë ndonjë dredhi? Ruajna Zot!

”Kjo nuk është tjetër veçse shpallje e inspiruar” (Kur’an 53:4) E vërteta nuk mashtron dhe ai që kap të vërtetën nuk mashtrohet. Rruga e tij që është e vërteta, është e pastër dhe larg çdo mashtrimi. Atëherë a mund të shfaqet ndonjë imagjinatë apo hamendje e ta mashtrojnë atë që e shikon të vërtetën të vërtetë?…

¢ PIKLA E DHJETË:

Shiko e dëgjo çfarë thotë Ai! Ja! Ai tregon të vërteta të mëdha mahnitëse, aq të nevojshme, aq tërheqëse dhe aq kureshtare dhe i provon çështjet e atyre të vërtetave..

Ju e dini se ajo që e nxit më shumë njeriun është kureshtja. Madje, nëse do të të thuhej ty: “Në qoftë se do të japësh gjysmën e pasurisë dhe gjysmën e jetës, do të zbresë një person nga Hëna ose nga Jupiteri e do të të tregojë gjithçka rreth tyre; Ai do të të tregojë gjithashtu saktësisht rreth të ardhmes tënde dhe çfarë do të të ndodhë ty, unë mendoj se ti do të pranoje që ta jepje gjysmën e jetës e të pasurisë tënde, nëse do të ishe kureshtar. Ndërsa ai personalitet -Profeti Muhammed- tregon për Monarkun i Cili është i Tillë saqë në mbretërinë e Tij, hëna nuk është gjë tjetër veçse si një mizë që fluturon rreth një fluture dhe, kjo flutur e cila është toka që flatëron rreth një llambe, dhe llamba që është dielli, është vetëm njëra midis mijërave në një bujtinë nga mijëra bujtina të Atij Monarku.

Gjithashtu, ai personalitet njofton saktësisht për një botë aq të mrekullueshme dhe për një ndryshim e revolucion aq të çuditshëm sa që, nëse mijëra toka do të ishin bomba e të shpërthenin, ato nuk do të ishin më shumë të çuditshme se sa njoftimi që ai jep për botën tjetër. Nëse dëshiron, dëgjo nga gjuha e tij shembullin e sureve që vijojnë:

”Kur dielli (me dritën e tij të shtrirë gjërësisht) të mbështjellet (errësohet).” (Kur’an 81:1) “E kur të çahet qielli”(Kur’an 82:1) “Dhe krisma e kijametit(Dita e zhurmës)”(Kur’an 101:1) të cilat ai reciton.

Ai gjithashtu, vërtetësisht, flet për një të ardhme që është e tillë saqë e ardhmja në këtë botë në krahasim me atë të ardhme është si një mirazh i vogël.

Dhe ai tregon me seriozitetin më të madh për një lumturi që është e tillë saqë të gjitha kënaqësitë e dynjasë në krahasim me atë lumturi, janë si një vetëtimë kalimtare e rrufesë e krahasuar me një diell të përjetshëm.

¢ PIKLA E NJËMBËDHJETË:

Me siguri, nën perden e dukshme të këtij universi i cili është kështu i çuditshëm e i ngatërruar, neve patjetër na presin çështje që janë më të çuditshme. Prandaj, një personalitet i mrekullueshëm e i jashtëzakon-shëm, një zbulues i mrekullive është i domosdoshëm për të treguar çudirat e ekzistencës. Dhe kjo bëhet e qartë nga sjellja e atij personaliteti -profeti- i cili i ka parë ato, i shikon dhe na e tregon atë që sheh. Ai na mëson drejt e thellë në lidhje me Zotin e qiejve e të tokës, i Cili na furnizon neve me mirësitë e Tij dhe na njofton se çfarë kërkon e çfarë dëshiron Ai nga ne.

Dhe në një kohë kur gjithësecili duhet të lërë gjithçka, të vrapojë e t’i kushtojë vëmendje këtij profeti i cili njofton shumë të vërteta të tjera të domosdoshme si këto që ngjallin kureshtje, por si shpjegohet që shumë njerëz janë shurdha, të verbër e mediokër, të cilët nuk e shohin ketë të vërtetë, nuk e dëgjojnë atë dhe nuk e kuptojnë?

¢ PIKLA E DYMBËDHJETË:

Dije se ky profet fisnik ashtu siç është një provë folëse dhe një dëshmi e vërtetë e shkallës së të vërtetës së Njësisë së Krijuesit të qënieve; gjithashtu ai është një provë vendimtare dhe dëshmi e qartë për ringjalljen e të vdekurve dhe për lumturinë e përjetshme. Vërtet, ai personalitet, ashtu si me thirrjen dhe udhëzimin e tij që është shkaku i arritjes së lumturisë së përjetshme dhe mjeti i arritjes së saj, gjithashtu, me lutjen e tij dhe me adhurimin e tij të devotshëm është shkaku i ekzistencës së asaj lumturie të amshuar dhe mjet i krijimit të saj. Ne e përsërisim këtu këtë mister i cili është përmendur në trajtesën e Ringjalljes tek fjala e dhjetë për shkak të stacionit të tij.

Shiko! Ky personalitet kryen një lutje, një falje aq të madhe saqë duket sikur Gadishulli Arabik, e madje e gjithë toka u bë të falen e të luten për shkak të lutjes së tij madhështore.

Pastaj shiko! Ai e kryen atë lutje me këtë xhemat të madh në një mënyrë të tillë sikur ai është imami në mihrabin e epokës së tij, ndërsa anëtarët më të përkryer e të ndritshëm të njerëzimit nga koha e Ademit gjer në epokën tonë dhe deri në fund të kohës janë duke e ndjekur e duke u thënë “Amin” lutjeve të tija.

Dhe shiko! Ai po lutet për një nevojë aq të përgjithshme saqë jo vetëm banorët e tokës, por gjithashtu edhe ato të qiejve, dhe të gjitha qëniet me gjuhët e gjendjeve të tyre bashkohen në lutjen e tij duke deklaruar: “Po, pranoje, o Zot, duanë e tij dhe plotësoje!” Edhe ne gjithashtu e kërkojmë atë! Ai lutet me një dëshirë të tillë, me aq keq-ardhje, me shumë përgjërim e me një mënyrë të përshpirtshme dhe me aq nevojë, sa që e bën të gjithë kozmosin të qajë e i bën qëniet të bashkohen në lutjen e tij.

Dhe shiko! Ai lutet për një qëllim të tillë e një synim, të cilat e ngrejnë njeriun, botën, dhe të gjitha krijesat nga shkalla më e ulët, nga inferioriteti, pavlefshmëria e padobishmëria për tek shkalla më e lartë. Domethënë, tek pasja e vlerave, tek qëndrueshmëria dhe tek detyrat e larta. Vështro! Ai përgjërohet dhe lutet për ndihmë e mëshirë në një mënyrë aq të lartë e të ëmbël sikur ai t’i bënte të gjitha qëniet, qiejt e Arshin, të dëgjojnë duke i sjellë ato në dalldi e të thërrasin, “Amin o Zoti ynë.”

Dhe shiko! Ai e kërkon plotësimin e nevojave të tij nga një Gjithëdëgjues, i Cili është i Gjithëfuqishëm e Gjithëbujar, dhe nga një Gjithëshikues, i Cili është Mëshirëplotë dhe i Gjithëditur; Nga Ai që shikon e dëgjon lutjen më sekrete, prej gjallesës më të fshehur, për nevojën më të maskuar duke iu përgjigjur e duke ia përmbushur nevojën e saj, duke i pranuar lutjen e duke treguar mëshirë për të, sepse ai i jep çfarë i kërkohet sikur edhe me gjuhën e gjendjes së saj. Ai e jep atë në një mënyrë aq të urtë, gjithëshikuese e gjithëmëshire, sa që nuk lë dyshim se ai furnizim e rregull janë të veçantë për të Vetmin Gjithëdëgjues, Gjithëshikues, Gjithëbujar e Gjithëmëshirues.

¢ PIKLA E TREMBËDHJETË:

Çfarë dëshiron kjo krenari e llojit njerëzor, i cili po merr pas vetes të gjithë elitën e njerëzimit, që qëndron në maje të botës e duke ngritur duart e tij drejt Arshit më të madh po lutet. Çfarë po kërkon nderi i njerëzimit, kjo qënie e rrallë e kohës, i cili vërtet është lavdia e kozmosit? Dëgjo! Ai po lutet për lumturi të përjetshme, për jetë të pavdekshme e për t’u takuar me Zotin xh.sh; Ai kërkon Parajsë, dhe lutet me të gjithë Emrat e Shenjtë Hyjnorë, të cilët paraqesin bukurinë dhe shkallët e tyre në pasqyrat e qënieve. Madje, në qoftë se nuk do të ishin shkaqet për përmbushjen e atyre kërkesave të panumërta, si: Mëshira, Përkujdesja, Urtësia e Drejtësia, qënia e të cilave kushtëzon mëshirë, urtësi, mirësi e drejtësi për ekzistencën e Ahiretit, si dhe të gjithë Emrat e Shenjtë Hyjnorë të cilët janë shkaqe që i kërkojnë ato, do të mjaftonte lutja e vetme e këtij personaliteti dritëdhënës që Zoti xh.sh. t’i ndërtonte atij dhe pasuesve të tij xhennetin, pasi ndërtimi i të cilit është aq i lehtë për fuqinë Hyjnore sa krijimi dhe ndërtimi i pranverës. Po, ashtu si profetësia e tij që u bë shkak për hapjen e këtij vendi sprovimi e provash, gjithashtu, lutja e tij me robërinë e me përkushtimin e tij ndaj Zotit ishte shkak për hapjen e botës tjetër. A do të pranonte rregulli i përkryer i vëzhguar në univers, për të cilin studiues të nivelit të lartë dhe gjeni të tillë si al-Gazali u shprehën:

“Nuk është e mundur të ekzistojë ndonjë gjë me origjinalitet më të madh në ekzistencë se sa ajo që ekziston.”

A do ta pranonin Bukuria pa të meta e artit brenda mëshirës dhe bukuria e pakrahasueshme e Hyjnisë shëmtinë, mizorinë, mungesën e rregullit e të mos dëgjojnë e mos t’u përgjigjen dëshirave e zërave më të parëndësishëm apo të konsiderojnë të parëndësishmen si më të rëndë-sishme, apo të mos dëgjojnë, të mos kuptojnë e të mos përmbushin dëshirat më të domosdoshme? Ruajna Zot! Njëqind mijë herë ruajna Zot!. Një bukuri të tillë nuk do ta lejonte një shëmti të tillë; ajo nuk do të bëhej e shëmtuar.

Kështu, o shoku im i përfytyruar! Kjo është e mjaftueshme sa për tani. Ne duhet të kthehemi, sepse edhe sikur të qëndronim njëqind vjet në këtë periudhë në Gadishullin Arabik, ne do të kuptonim plotësisht vetëm një të qindën e mrekullive të detyrave dhe të çudirave që kryen ai personalitet dhe ne kurrë nuk do të ishim të ngopur duke e vështruar atë.

Tani eja! Ne do të shikojmë shekujt një nga një, mbi të cilët do të kthehemi ne. Shiko se si çdo shekull është hapur si një lule përmes shkëlqimit që ai ka marrë nga ai Diell i udhëzimit. Ato kanë prodhuar miliona nga frutat e shndritshme si: Ebu Hanifeja, Shafiiju, Ebu Bajazid Bistami, Shejh Gejlani, Sheh Nakshibendi, Imam Gazali e Imam Rabbani, dhe duke i lënë për më vonë detajet e vëzhgimit tonë studimor në një kohë tjetër, ne duhet të recitojmë disa bekime e lutje për atë zbulues të mrekullive dhe për atë udhërëfyes, të cilat tregojnë një numër të mrekullive të tij:

“Paqja dhe bekimet qofshin mbi profetin tonë MUHAMMEDIN alejhis-salatu ves-selam, mijëra e mijëra herë sa numri i veprave të mira të komunitetit të tij, të cilit iu zbulua Kur’ani, dalluesi i të vërtetës nga gjënjeshtra, nga i Gjithëmëshirshmi e Mëshirëploti nga froni më i lartë; profetësia e të cilit u paralajmërua nga Teurati, Inxhili dhe u tregua nga shenjat e mrekullueshme, nga zërat e xhindeve dhe nga evlijatë e njerëzimit; Bekimet qofshin mbi profetin me shenjën e të cilit u ça më dysh hëna; mbi shkëlqesinë tonë Muhammedin a.s.m.. Paqja dhe bekimet qofshin mbi të mijëra e mijëra herë sa numri i frymëmarrjeve të komunitetit të tij, që me shenjën e të cilit i shkonin nga pas pemët, me lutjen e të cilit binte menjëherë shiu; të cilit i bënte hije reja nga nxehtësia, mbi atë që ngopi me ushqimin e tij njëqind vetë, kur ai ushqim mjaftonte vetëm për një person. Mbi atë që nga gishtat e të cilit vërshoi uji tre herë si burimi i Keutherit, që për hir të tij, Zoti bëri që atij t’i flasin zhapiku, gazela, ujku, trungu, krahu, deveja, mali shkëmbi dhe plisi i dheut; Bekimet qofshin mbi atë i cili bëri miraxhin -ngjitjen në qiell- dhe syri i të cilit nuk u dridh (lëkund), mbi shkelqësinë dhe ndërmjetësin tonë Muhammedin a.s.m..! Paqja dhe bekimet qofshin mbi të mijëra e mijëra herë sa numri i shkronjave të Kur’anit të formuara në fjalë të paraqitura me lejen e të Gjithëmëshirshmit në pasqyrat e valëve të ajrit tek recitimi i të gjitha fjalëve të Kur’anit prej të gjithë recituesve që nga fillimi i shpalljes së tij gjer në ditën e fundit. Dhe na fal dhe na mëshiro, o Zot, për secilin nga ato bekime. Amin.

[Unë i kam përshkruar dëshmitë për profetësinë e Muhammedit a.s.m., të cilat këtu i kam treguar shkurtazi, në një trajtesë në turqisht e titulluar “Shuaat-i Marifetu’n-nebi – Rreze nga njohja e profetit” dhe në Letrën e Nëntëmbëdhjetë (Mrekullitë e Profetit). Gjithashtu ndodhen mrekullitë e Kur’anit të gjithurtë që janë përmendur shkurtimisht. Përsëri në një trajtesë në Turqisht të quajtur “Lemeat” dhe në “Fjalën e Njëzet e Pestë” unë kam shpjeguar në mënyrë të përmbledhur dyzet mënyra në të cilat Kur’ani është një mrekulli dhe kam treguar dyzet aspekte të mrekullisë së tij. Nga ato dyzet aspekte, vetëm elokuencën e renditjes së fjalëve unë e kam shkruar në dyzet faqe në një komentim Arabisht i quajtur “Isharatul ixhaz.” Në qoftë se keni nevojë, ju mund t’u referoheni atyre tre veprave.]

¢ PIKLA E KATËRMBËDHJETË:

Kur’ani i gjithurtë, deti i mrekullisë dhe mrekullia më e lartë, e provon Profetësinë e Muhammedit a.s.m. dhe Njësinë Hyjnore në mënyrë aq vendimtare saqë nuk lë më nevojë për provë tjetër. Dhe ne do ta japim përkufizimin e tij dhe do të tregojmë një ose dy shkreptima nga mrekullia e tij, të cilat kanë qenë shkak kritike për disa.

Kur’ani i gjithurtë i cili na bën të njohur Krijuesin tonë, është i tillë: “Kur’ani është interpretues parapërjetësie i librit të universit; është zbuluesi i thesareve të Emrave Hyjnorë të fshehur në faqet e tokës e të qiejve; është çelësi i të vërtetave të fshehura poshtë këtyre rreshtave të ngjarjeve; është thesari i mirësive të Krijuesit Mëshirëplotë dhe i adresimit Hyjnor të parapërjetësisë, që vjen nga bota e të padukshmes, matanë perdes së kësaj bote të dukshme; Është dielli, themeli dhe plani i botës shpirtërore të Islamit; Harta e botës së Ahiretit; Komentuesi i shquar, shpjeguesi i qartë, prova folëse dhe interpretuesi i saktë i Esencës Hynore, i Atributeve dhe i veprave; Është instruktori, urtësia e vërtetë, udhëzuesi i botës së humanizmit; Është libër urtësie e ligji, libër falje e adhurimi, libër urdhëri e thirrje, libër përmendjeje dhe i njohjes Hyjnore; Është libër për të gjitha nevojat shpirtërore dhe një bibliotekë e shenjtë që jep libra të përshtatshëm për rrugët dhe metodat e Evlijave, të sinqertëve dhe të dijetarëve, rrugët dhe metodat e të cilëve janë të gjitha të ndryshme.

Merr në Konsideratë shkreptimat e mrrekullisë së Kur’anit në përsëritjet e tij të cilat imagjinohen të jenë gabime në elokuencë. Meqenëse Kur’ani ështe një libër përmendjeje, libër lutjeje e thirrjeje, përsëritja në të është e dëshirueshme, e në të vërtetë, është esenciale dhe më elokuentja. Nuk është ashtu siç mendojnë të gabuarit, sepse shenja e përmendjes është ndriçimi nëpërmjet përsëritjes. Shenja e duasë është forcim me anë të përsëritjes. Shenja e urdhrit dhe e thirrjes është konfirmim përmes përsëritjes.

Për më tepër, jo gjithkush është i mundur, në çdo kohë ta lexojë krejt Kur’anin, i cili është ilaç e shërim për gjithësecilin në çdo kohë. Por kryesisht është i mundur të lexojë një sure të tij. Prandaj, meqenëse qëllimet më të rëndësishme të Kur’anit përfshihen në suret më të gjata, atëherë secila sure bëhet si një Kur’an i vogël. Domethënë, me qëllim që askush të mos privohet, disa nga qëllimet e tij si: Njësia Hyjnore, ringjallja e të vdekurve dhe historia e Musait a.s., janë përsëritur.

Gjithashtu, ashtu si nevojat trupore, edhe nevojat shpirtërore janë të ndryshme. Njeriu ka nevojë për disa nga ato në çdo frymë; Ashtu si trupi që ka nevojë për ajër, edhe shpirti ka nevojë për fjalën “Hu – All-llahu…” Ndërsa për disa të tjera si “Bismil-lah –Në Emër të Zotit”… ai ka nevojë në çdo kohë, e kështu me radhë. Kjo do të thotë se përsëritja e vërseteve buron nga përsëritja e nevojës. Dhe ai e bën përsëritjen me qëllim që të tregojë nevojën, që ta zgjojë damarin e nevojës, që ta joshë atë dhe që të lëvizë deshirën dhe oreksin e saj.

Gjithashtu Kur’ani është themeluesi, është themeli i Fesë së Qartë dhe themeli i botës së Islamit. Ai ndryshoi jetën sociale njerëzore dhe është përgjigjja e pyetjeve të përsëritura nga klasat dhe nivelet e ndryshme të njerëzimit. Përsëritja është e domosdosh-me për themeluesin me qëllim që të vërtetojë gjërat. Përsëritja është e domosdoshme për t’i mbështetur ato. Konfirmimi, përsëritja dhe përtëritja janë të domosdoshme për t’i përforcuar ato.

Gjithashtu, Kur’ani flet çështje të tilla të mëdha dhe të vërteta të holla të tilla saqë përsëritjet e shumta janë të domosdoshme në format e ndryshme me qëllim që t’i ngulisë ato në zemrat e të gjithëve. Megjithëse, në dukje, ato janë përsëritje, por në përmbajtje çdo vërset ka shumë kuptime, shumë mirësi e shumë aspekte e nivele. Në çdo vend ato përmenden për një kuptim të ndryshëm e për dobi e qëllim të ndryshëm. Gjithashtu, Kur’ani duke qenë i paspecifikuar e i papërmbledhur në disa çështje që lidhen me kozmosin, është një shkreptimë mrekullie për qëllimin e udhëzimit. Ai nuk mund të jetë shkak kritike dhe nuk është i mangët, siç e imagjinojnë disa ateistë.

Në qoftë se pyet: “Pse Kur’ani i gjithurtë nuk flet për qëniet në të njëjtën mënyrë si filozofia? Ai i lë disa çështje në formë të shkurtuara dhe disa të tjera i flet në një mënyrë të thjeshtë e sipërfaqësore me qëllim që të harmonizohet me ndjenjat e tyre, e për të mos lodhur e munduar mendjet e njerëzve të zakonshëm, duke ledhatuar shikimet e përgjithshme. Po përse kjo?”

Duke iu përgjigjur, ne themi: Filozofia është shmangur nga rruga e vërtetë. Ajo është pse’ja… Gjithashtu, natyrisht, ju keni kuptuar nga fjalët e kaluara dhe nga mësimet që ato japin se Kur’ani i gjithurtë flet për universin me qëllim që të bëjë të njohur Esencën Hyjnore, Atributet dhe Emrat Hyjnorë. Domethënë, ai shpjegon kuptimet e librit të universit për të bërë të njohur Krijuesin e Tij. Me fjalë të tjera, ai i shikon qëniet jo për vetveten, por për Krijuesin e tyre. Gjithashtu ai i drejtohet gjithkujt. Ndërsa shkenca e filozofisë i shikon qëniet për vetveten e tyre dhe u drejtohet në veçanti shkencëtarëve.

Prandaj, meqenëse Kur’ani i gjithurtë i bën qëniet dëshmi dhe prova, dëshmia duhet të jetë e dukshme me qëllim që të kuptohet shpejt nga këndvështrimi i përgjithshëm, dhe meqenëse Kur’ani udhëzues u drejtohet të gjitha klasave të njerëzve, atëherë njerëzit e zakonshëm, të cilët formojnë klasën më të madhe në numër, dëshirojnë një udhëzim që lë jashtë ose përmbledh çfarë nuk i detyron ata mbi detyrën e tyre themelore, që nuk ndryshon pa qenë nevoja gjërat, që në pikëpamjen e tyre sipërfaqësore janë të qarta dhe që t’u afrojë gjërat e holla me anë të krahasimeve me qëllim që të mos i lejojë të bien në gabime e të hyjnë në polemika të paarsyeshme.

Për shembull, Ai flet rreth diellit: “Dielli është një llambë rrotulluese ose fener” sepse ai nuk flet për diellin për vetveten ose për natyrën e tij, por për shkak se ai është një lloj boshti i një rregulli dhe qendra e një sistemi, dhe se rregulli e sistemi janë pasqyrat e mjeshtërisë së Krijuesit. Ai thotë “Dielli ec (noton) në sferën e tij” (Kur’an 36:38). Duke sjellur ndërmend sistemimet e mirëvendosura të fuqisë Hyjnore në ndryshimet e dimrit e të verës, të ditës e të natës, me frazën “Rrotullohet” Ai bën të kuptueshëm madhështinë e Krijuesit. Kështu si do që të jetë realiteti i këtij rrotullimi, ai nuk e prek rregullin i cili thuret e vëzhgohet dhe i cili është qëllimi. Ai gjithashtu thotë: ”Dhe Ai e bëri diellin si një llambë”[22] Nëpërmjet fjalës “Llambë” paraqitet bota në formën e një pallati, dhe se gjërat brenda tij janë zbukurime, domosdoshmëri dhe furnizime të përgatitura për njeriun e për gjallesat, dhe se dielli gjithashtu është një shandan -mbajtëse qirinjsh- i nënshtruar; dhe me përshkrimin e diellit si llambë, Kur’ani bën të ditur mëshirën dhe mirësinë e Krijuesit.

Tani, shiko se çfarë thotë filozofia kryengritëse, idiote e gurgulluese: “Dielli është një trup i madh qiellor me lëndë djegëse. Ai i bën planetët që janë shkëputur prej tij që të rrotullohen rreth tij. Madhësia e tij është aq e kaq, esenca e tij është kështu ashtu, është kjo është ajo!..” Atëherë kjo nuk i jep shpirtit plotësim njohurie, por veçse një frikë të tmerrshme dhe një çudi të trishtueshme. Ajo nuk flet për të siç flet Kur’ani. Nga kjo ju mund të krahasoni vlerën e çështjeve të filozofisë, ana e brendshme e së cilës është bosh dhe e zbrazur, ndërsa ana e jashtme e saj është mburracake e bujshme. Prandaj, mos u mashtro nga shkëlqimi i saj i jashtëm dhe mos shfaq mosrespekt ndaj Kur’anit të shpjegimit të mrekullueshëm!..

O Zot! Bëje Kur’anin shërim për ne, për shkruesin e kësaj vepre, për shokët e tij, nga të gjitha sëmundjet; Bëje atë shok për ne e për ata në jetët tona, pas vdekjes sonë, në këtë botë, në varr dhe në Gjykimin e fundit; Bëje atë ndërmjetës, dritë në urën e Siratit, mbrojtës nga zjarri, shok në parajsë dhe udhëzues e drejtues për tek të gjitha veprat e mira, nëpërmjet mëshirës Tënde, Bujarisë dhe nderimit Tënd, O Gjithëbujar Absolut dhe O Mëshirues i Plotë! Amin. O Zot! Jepi bekime e paqe atij të cilit iu zbulua Kur’ani plot urtësi, dalluesi midis të vërtetës e të shtrembërës, si dhe familjes së tij dhe sahabëve, të gjithë atyre, Amin, Amin.

KUJTESË: Gjashtë pikat e piklës së Katërmbëdhjetë në Risale-i Nurin Arabisht, veçanërisht gjashtë Pikat e Piklës së Katërt shpjegojnë Pesëmbëdhjetë nga afërsisht dyzet llojet e mrekullisë së Kur’anit të gjithurtë. Duke i gjykuar ato si të mjaftueshme, ne e kemi përkufizuar diskutimin këtu. Nëse dëshiron, mund t’u referohesh atyre, pasi do të gjesh një thesar mrekullish…

* * *

Shtojcë e Fjalës së Nëntëmbëdhjetë dhe e Fjalës së Tridhjetë e Një

RRETH MREKULLISË SË ÇARJES SË HËNËS

( A.S.M.)

Me Emrin e All-llahut, i Gjithëmëshirshmi, Mëshirëploti. “Ora është afruar dhe hëna u ça më dysh. Dhe nëse ata shohin ndonjë shenjë, ata largohen e thonë: “Kjo është magji e dukshme”[23]

Filozofët dhe imituesit e tyre të paarsyeshëm e të verbër, të cilët dëshirojnë të eklipsojnë me idetë e mashtrimet e tyre të prishura “Çarjen më dysh të Hënës” e cila është një Mrekulli e Muhammedit a.s.m. që shndrit si Hëna, duke thënë: “Në qoftë se do të kishte ndodhur çarja më dysh e Hënës, do ta kishte njohur e gjithë bota dhe do të kishte qenë treguar në të gjithë librat e historisë?”

Përgjigjja: Meqenëse “Çarja më dysh e Hënës” u demonstrua si një dëshmi e Profetësisë dhe ndodhi menjëherë gjatë natës kur njerëzit ishin në gjumë dhe para një tubimi të cilët, megjithëse e dëshmuan një dëshmi të tillë, e mohuan; dhe meqenëse kishte pengesa që bllokonin shikimin e saj, të tilla si mjegulla, retë dhe diferencat e kohës midis pjesëve të ndryshme të botës; dhe meqenëse në atë kohë shkenca e qytetërimi nuk ishin përhapur gjërë dhe vëzhgimi studimor i qiejve ishte shumë i kufizuar dhe vetë ngjarja ishte e jashtëzakonshme dhe e veçantë, atëherë nuk kishte asgjë që të bënte të domosdoshme që “Çarja më dysh e Hënës” duhej të ishte shikuar anembanë botës dhe të kishte hyrë në librat e historisë. Sa për tani, dëgjo “PESË PIKA” nga shumë të tilla të cilat do t’i davarisin ato re mashtrimi në lidhje me “Çarjen më dysh të Hënës”.

q PIKA E PARË: Kokëfortësia ekstreme e jobesimtarëve në atë kohë dhe në atë vend është e mirënjohur dhe e regjistruar në histori. Dhe megjithatë, kur Kur’ani i gjithurtë ua njoftoi këtë ngjarje të gjithë botës përmes thënies: “Dhe Hëna u ça më dysh”, asnjë nga jobesimtarët të cilët e mohuan Kur’anin, nuk guxuan ta çelin gojën e ta përgënjeshtronin këtë vërset, domethënë, të mohonin ndodhjen e kësaj ngjarje. Në qoftë se ngjarja nuk do të kishte qenë konsideruar si fakt i sigurt nga jobesimtarët në atë kohë, ata do ta kishin marrë vërsetin si pretekst e shkas e do ta mohonin fuqishëm dhe do të sulmonin e rrëzonin pretendimin për profetësi të Muhammedit a.s.m.. Por ama, librat e biografisë së Profetit a.s.m. dhe librat e historisë të cilat e përmendin ngjarjen, nuk tregojnë asgjë që sugjeron se jobesimtarët e mohuan atë.

E vetmja gjë që tregon historia është siç shpjegon vërseti: ”Dhe ata thonë: Kjo është magji e dukshme”, që tregon se jobesimtarët, të cilët e panë ngjarjen, thanë se ajo është “magji”, dhe thanë në qoftë se do ta kishin parë atë karvanët në vendet e tjera gjithashtu, ajo ishte e vërtetë, ose përndryshe, ai do t’u kishte bërë magji. Karvanët që arritën në mëngjesin vijues nga Jemeni dhe nga vendet e tjera njoftuan se: “Ne e pamë një ndodhi të tillë”. Pastaj jobesimtarët thanë për Krenarinë e të gjitha botëve a.s.m. se Ruajna Zot!: “magjia e jetimit të Ebu Talibit ka prekur e ka ndikuar qiejt!”

q PIKA E DYTË: Shumica e dijetarëve më të shquar, si Sa’d Taftazani, kanë deklaruar se: “Çarja e Hënës më dysh” është vërtetuar me unanimitet sikur shuajtja e etjes së të gjithë ushtrisë me ujin që vërshoi nga gishtërinjtë e Tij, apo rasti kur i gjithë xhemati patën dëgjuar vajtimin e një trungu druri të thatë tek i cili mbështetej ndërsa mbante predikim, për shkak se po ndahej prej Profetit a.s.m.. Domethënë, këto ngjarje nga grupi në grup, i ka transmetuar ashtu një grupacion i madh, saqë një përbetim -ose komplot- për të gënjyer do të kishte qenë i pamundur. “Çarja më dysh e Hënës” është pranuar me “Konsensus në Kuptim”, ashtu siç janë pranuar shfaqja e bishtit të kometës “Halej” para njëmijë vitesh dhe ekzistenca e ishullit Cejlon të cilin ne nuk e kemi parë.” Dhe kështu, është e paarsyeshme të ushqesh dyshime të pabaza në çështje të tilla të sigurta e të dëshmuara. Është e mjaftueshme se ato mund të ndodhin, ato nuk janë të pamundshme. Dhe sa për çarjen në dysh të hënës, ajo është aq e mundur sa çarja e një mali me një shpërthim vullkanik.

q PIKA E TRETË: Mrekullitë janë për të provuar pretendimet e profetësisë dhe për të bindur ata që i mohojnë ato pretendime; ato nuk janë për t’i detyruar njerëzit të besojnë. Prandaj mrekullitë duhet t’u shfaqen atyre që kanë dëgjuar pretendimin e profetësisë çka i çon ata në bindje e qetësi për vërtetësinë e profetësisë.

Ashtu siç do të ishte kundra urtësisë së të Gjithurtit të Madhërishëm që t’i shfaqte ato gjithandej botës ose në një mënyrë të vetëkuptueshme sa që të gjithë të detyroheshin t’i besojnë, po ashtu do të ishe në kundërshtim me misterin e përgjegjësisë së njeriut. Sepse kjo përgjegjësi kërkon “hapjen e derës së mendjes dhe të mos heqë fuqinë e përzgjedhjes, vullnetin e lirë”. Në qoftë se Krijuesi i Gjithurtë do ta kishte lënë mrekullinë e çarjes në dysh të hënës të zgjaste për një ose dy orë kohë me qëllim që t’ia shfaqte atë të gjithë botës e të ishte regjistruar në librat e historisë ashtu siç dëshirojnë filozofët, atëherë ajo do të kishte qenë si të gjitha ndodhitë e tjera (një dukuri e zakonshme astronomike) në qiej dhe nuk do të kishte qenë dëshmi për pretendimin e profetësisë së Muhammedit a.s.m., dhe jo gjë e veçantë për të. Ose ndryshe ajo do të kishte qenë një mrekulli e tillë e vetëkuptueshme saqë do të kishte zhdukur fuqinë e arsyes për të zgjedhur dhe do ta detyronte arsyen ta pranonte atë; dhe dashur pa dashur ajo do ta kishte miratuar profetësinë e Tij. Atëherë do të barazoheshin shpirtërat e ulët si qymiri, si Ebu Xhehli, e do të mbeteshin tek i njëjti nivel si dikush tjetër me shpirt si diamanti, si Ebu Bekir i drejti, kështu misteri i përgjegjësisë së njeriut, do të kishte humbur.

Për shkak të këtij misteri, që: Duke qenë si e çastit në kohë mbrëmje, e në kohë gjumi dhe diferencat e kohës, mjegulla, retë, edhe pengesat e tjera duke e fshehur atë, ajo nuk iu shfaq të gjithë botës dhe nuk hyri në librat e historisë.

q PIKA E KATËRT: Meqenëse kjo ngjarje ndodhi në çast, natën kur gjithkush po flente, natyrisht ajo nuk u pa gjithandej botës. Madje në qoftë se ndonjë popull do ta kishte parë atë, ata nuk do t’u kishin besuar syve të tyre. Edhe sikur ajo t’i kishte bërë ata të besonin, një ngjarje e tillë domethënëse nuk do të kishte qenë një burim i përhershëm për historinë e së ardhmes nëpërmjet raportimeve individuale të izoluara.

Në disa libra është shkruar se: “Pasi u ça hëna në dy gjysma, ajo ra në tokë”, por dijetarët e saktë i kanë refuzuar shtesa të tilla duke thënë se ato ndoshta u shtuan nga hipokritët me qëllim që ta zhvlerësonin e zvogëlonin në asgjë vlerën e kësaj mrekullie të qartë.

Dhe për shembull, ashtu si e njëjta kohë në Angli e Spanjë të cilat atëherë ishin të mbuluara nga mjegullat e injorancës e që do të kishte qenë pikërisht pas perëndimit të diellit, në Amerikë kohë dite, në Kinë e Japoni mëngjes, gjithashtu në vendet e tjera duhet të kishin ekzistuar pengesa të tjera që do ta pengonin atë nga shikimi. Tani konsideroji këta kundërshtarë të paarsyeshëm të cilët thonë se: “Librat e historisë së popujve, si: i Anglisë, i Kinës, i Japonisë dhe i Amerikës nuk e përmendin atë ngjarje. Atëherë ajo nuk ka ndodhur”. Një mijë mallkime qofshin mbi kokat e atyre që u lajkatohen jobesimtarëve të poshtër të Evropës!..

q PIKA E PESTË: “Çarja më dysh e Hënës” nuk ndodhi vetvetiu si pasojë e disa shkaqeve, as si rezultat i rastësisë, as nuk qe një ndodhi natyrore që ndodh përmes ligjeve të zakonshme të natyrës. Por, sigurisht Krijuesi i Gjithurtë i diellit e i hënës i shkaktoi asaj të ndodhë si diçka e jashtëzakonshme, me qëllim që të vërtetojë Profetësinë e të Dërguarit të Tij dhe të ndriçojë pretendimin e Tij.

Ashtu siç e kërkonin misteri i udhëzimit, misteri i përgjegjësisë njerëzore dhe urtësia e profetësisë, ajo u shfaq si një provë bindëse për një popull të veçantë të përcaktuar nga urtësia Hyjnore. Misteri i urtësisë e kërkoi që, ajo të mos u tregohej popujve në çdo anë të botës, të cilët nuk kishin dëgjuar akoma për pretendimin e profetësisë së Muhammedit a.s.m.. Kështu ata i penguan shumë pengesa të tilla si mjegullat, retë dhe diferencat e kohës, dhe fakti se në disa vende hëna nuk kishte lindur, dhe në disa vende të tjera dielli sapo kishte lindur, në disa vende duke qenë mëngjes e në disa vende dielli sa po kishte perënduar; për shkak të këtyre dukurive, ajo nuk u tregua. Në qoftë se mrekullia do të kishte qenë shfaqur tek të gjithë njerëzit e në të gjithë botën, ajo do të kishte qenë shfaqur si një rezultat i shenjës së Muhammedit a.s.m. dhe një mrekulli e profetësisë; atëherë profetësia, do të kishte qenë aq e dukshme saqë gjithësecili do të kishte qenë i detyruar ta vërtetonte atë. Dhe asnjë zgjedhje nuk do të kishte mbetur për arsyen, në një kohë që besimi arrihet përmes zgjedhjes së fuqisë së mendjes. Atëherë misteri i përgjegjësisë njerëzore do të kishte humbur; dhe në qoftë se ajo do të ishte shfaqur si një ndodhi në qiejt, lidhja e saj me profetësinë e Muhammedit a.s.m. do të ishte këputur, e nuk do të mbetej asnjë karakteristikë e veçantë për të.

Shkurtazi: Nuk ka më asnjë dyshim në lidhje me mundësinë se “Çarja më dysh e Hënës” ndodhi; ajo është provuar në mënyrë vendim-tare dhe tani ne do të përmendim gjashtë nga shumë dëshmi duke treguar ndodhjen e saj.[24] Kështu që:

Unanimiteti i sahabëve të Profetit, të cilët ishin të gjithë burrat e drejtësisë, për ndodhjen e asaj ngjarjeje. Unanimiteti i tyre në shpjegimin e vërsetit Kur’anor “Dhe Hëna u ça më dysh” si dhe i të gjithë komentatorëve të vërtetë të Kur’anit. Fakti se duke u mbështetur në zinxhirë të ndryshëm të shumtë të autoriteteve dhe në linja transmetimi, të gjithë dijetarët e haditheve Profetike dhe transmetuesit e rrëfenjave të shëndosha e treguan ngjarjen. Dëshmia e të gjithë evlijave dhe e të drejtëve, e atyre që morën inspirim dhe që zbuluan misteret e krijimit. Vërtetimi i dijetarëve të shquar dhe i teologëve, rrugët e të cilëve ndryshojnë nga njëra-tjetra.

Fakti se Ummeti i Muhammedit a.s.m. e pranoi ndodhjen e saj dhe ai Ummet nuk bie kurrë dakord mbi një gënjeshtër, por bie dakord vetëm mbi një parim të vërtetuar.

Këto gjashtë dëshmi e provojnë “Çarjen më dysh të Hënës” aq qartë si dielli.

Përfundim: Deri këtu kjo shtojcë ka qenë në emrin e konfirmimit të së vërtetës dhe të heshtjes së atyre armiqve të cilët e mohojnë atë. Fjalitë e saja përmbyllëse do të jenë tani në emrin e së vërtetës dhe për hir të besimit. Po, duke e vërtetuar, foli kështu verifikimi shkencor. Ndërsa e vërteta thotë:

Vula e Divanit të Profetësisë i Cili ishte hëna ndriçuese e qiellit të saj si dhe e vërtetoi shenjtërinë e Tij nëpërmjet Mi’raxhit të Tij. Ky ishte kerameti më i madh dhe mrekullia më e lartë e shenjtërisë e arritur përmes adhurimit të Tij që ishte aq i lartë saqë do ta bënte atë “të dashurin e Zotit”. Domethënë, duke udhëtuar me trupin e Tij tokësor përmes qiejve, epërsia e Tij dhe qënia e Tij “I Dashuri i Zotit”, iu demonstruan banorëve të qiejve dhe banorëve të botëve të larta. Gjithashtu Krijuesi e çau në dysh Hënën e varur në qiejt dhe e lidhur me tokën me anë të një shenje nga robi në tokë, kështu Ai ua shfaqi banorëve të tokës këtë mrekullinë e Tij duke vërtetuar profetësinë e Atij robi të dashur. Kështu, personaliteti i Muhammedit a.s.m. u ngjit në majën e plotësimeve mbi dy krahët e ndritshëm të profetësisë dhe të shenjtërisë – si dy krahët e ndarë ndriçues të hënës; Ai u ngjit tek (Kab-ë Kavsejn) ‘tek distanca e dy harqeve’ dhe u bë boshti i krenarisë për banorët e qiejve e të tokës.

“Mbi Të e mbi familjen e Tij qofshin bekimet e paqja aq të shumta sa mbushja e tokës dhe e qiejve”.“Lavdia të takon Ty ! Ne nuk dimë asgjë më tepër nga ç’na ke mësuar Ti. Ti je i Gjithëdituri, i Gjithurti.”[25]

“O Zot! Për hir të Atij që me shenjën e të Cilit u ça hëna më dysh, bëji zemrën time dhe zemrat e studentëve të sinqertë të Risale-i Nurit si hëna përballë diellit të Kur’anit. Amin. Amin.”

* * *

SHTOJCA E TRETË

NJE PJESË NGA SHTOJCA E TRAJTESËS SË MREKULLIVE TË PROFETIT MUHAMMED

A.S.M.

[Kjo lidhet me treguesit e profetësisë së Muhammedit a.s.m. dhe është përgjigjja në formën e një indeksi të përmbledhur për të parën e tre çështjeve dhe vështirësive që erdhën në fundin e Parimit të Tretë të Fjalës së Tridhjetë e Një, Trajtesa e Mi’raxhit.]

Pyetje: Përse u veçua Muhammedi Arab a.s.m. me këtë Mi’raxh të madh?

Përgjigjja: Vështirësia jote e parë: Në Tridhjet Fjalët e kaluara ato janë shpjeguar hollësisht, Kështu ne do të tregojmë këtu vetëm një Tregues të përmbledhur në formën e një indeksi të shkurtuar për plotësimet e Profetit a.s.m. dhe për treguesit e Profetësisë së Tij dhe se Ai ishte më i meritueshmi për këtë mi’raxh të madh. Ai ishte siç vijon:

Së pari: Pavarësisht shtrembërimeve të shumta në tekstet e librave të shenjta, si në Teurat, Inxhil e Zebur (Psalmet) gjatë shekujve, një dijetar i saktë si Husejn Xhisri nxori njëqind e katërmbëdhjetë sihariqe duke treguar profetësinë e Muhammedit a.s.m. të cilat ai i shpjegoi në veprën e tij “Risale-i Hamidije”.

Së dyti: Është vërtetuar historikisht se ndodheshin shumë para-shikime duke u raportuar saktësisht që njoftuan profetësinë e Muhammedit a.s.m. si dy falltorët e famshëm Shik dhe Satih pak përpara misionit të Tij Profetik dhe njoftuan faktin se Ai do të ishte Profeti i ahirzamanit -kohës së fundit-.

Së treti: U shfaqën qindra ndodhi të jashtëzakonshme të mirënjo-hura në histori, të quajtura “irhasat”, domethënë shenja duke paralajmë-ruar njerëzit për një Profet të ardhshëm; si për shembull, në natën e lindjes së Muhammedit a.s.m. idhujt e Qabesë u rrëzuan prej vendeve të tyre dhe pallati i famshëm Ejvani i Kisras së Persisë u trondit.

Së katërti: Historia dhe biografia e Profetit a.s.m. tregojnë se Ai ngopi e shuajti etjen e një ushtrie me ujë duke vërshuar nga gishtërinjtë e Tij, se në prani të një xhemati të madh në xhami, një trung i thatë, tek i cili mbështetej Profeti a.s.m., rënkoi si një deve për shkak se po ndahej prej Tij kur Ai ngjitej në minber -predikatore-, dhe se Ai dallohej me mijëra mrekulli të dëshmuara nga vërsetet e Kur’anit, të tilla si: “Dhe Hëna u ça më dysh”, duke iu referuar çarjes në dysh të hënës dhe të verifikuara nga ata të cilët i hetuan ato.

Së pesti: Kushdo që merr në konsideratë faktet dhe është i drejtë e i paanshëm, nuk mund të ngurrojë për të rënë dakord, ashtu siç është rënë dakord me unanimitet, njëlloj nga miqtë e armiqtë, se cilësitë e mira morale gjendeshin në shkallën më të lartë në personalitetin e Tij, dhe se në përputhje me dëshminë e të gjithë trajtimeve të sjelljeve të Tij me njerëzit, me cilësitë dhe karakterin e shkëlqimit më të madh, të cilat ishin të dukshme në mënyrën që Ai kreu detyrat e Tij dhe njoftoi Fenë Islame, dhe, në harmoni me cilësitë e holla dhe me sjelljen e urdhëruar nga feja Islame, virtytet e lavdërueshme të rregullit më të lartë do të gjendeshin në Sheriatin që Ai solli.

Së gjashti: Siç aludohet në Treguesin e Dytë të Fjalës së Dhjetë, është një kërkesë e urtësisë që Hyjnia të shfaqet; dhe që kjo dëshirë e shfaqur Hyjnore takohet tek niveli më i lartë dhe në mënyrën më brilante nga adhurimi gjithëpërfshirës i kryer nga Muhammedi a.s.m. në prak-tikimin e fesë së Tij.

Gjithashtu, urtësia dhe e vërteta kërkojnë që Krijuesi i botës të shfaqë bukurinë e Tij në plotësimin e saj të jashtëm nëpërmjet asaj dëshire, dhe ai që i përshtatej asaj dëshire dhe që tregoi dhe e përshkroi bukurinë e Tij në formën më të plotë ishte, në mënyrë të vetëkuptueshme, Personaliteti i Muhammedit a.s.m..

Muhammedi a.s.m. gjithashtu, domosdoshmërisht, ishte më i ploti i Cili shpalli të gjitha shkallët e Njësisë dhe që iu përgjigj Dëshirës së All-llahut të të gjitha botëve për shpalljen e Njësisë tek nivelet e shumicës.

Dhe siç tregohet nga bukuria e jashtme edhe në qëniet, dhe ashtu siç kërkohet nga e vërteta dhe urtësia, Pronari i gjithësisë dëshiron të shikojë e të shfaqë në pasqyra bukurinë e Tij esenciale të pafundme, dhe përsëri ishte e vetëkuptueshme se Muhammedi a.s.m.veproi si një pasqyrë dhe e tregoi atë bukuri në formën më rrezatuese, e deshi atë dhe i bëri edhe të tjerët ta donin.

Ai gjithashtu, në mënyrë të vetëkuptueshme, ishte më i madhi që bëri të njohur çfarë gjendet në thesaret e fshehura të Krijuesit në botën e padukshme, të cilat janë mbushur me mrekullitë më të çuditshme e me xhevahire shumë të vyer, dhe nëpërmjet tyre përshkruan e njofton plotësimet e Tij, përsëri ishte Muhammedi a.s.m. Ai i Cili i shfaqi, i përshkroi dhe i tregoi ato në formën më gjithëpërfshirëse.

Dhe meqenëse Krijuesi i universit e ka bërë atë në një mënyrë të tillë që Ai e stolis atë me zbukurime dhe i ka përfshirë krijesat e vetëdij-shme në të, që ata të mund të bëjnë udhëtime dhe ekskursione, që ta shqyrtojnë atë e të nxjerrin mësime, urtësia kërkon se Ai duhet të dëshirojë të bëjë të njohur kuptimet dhe vlerën e veprave të artit për ata që i vështrojnë dhe i hulumtojnë ato. Dhe ishte përsëri, në mënyrë të vetëkuptueshme, Muhammedi a.s.m. i Cili në përgjigje të kësaj dëshire të Krijuesit të Universit, nëpërmjet Kur’anit të gjithurtë, veproi si një udhëzues në mënyrën më gjithëpërfshirëse për xhindet dhe njerëzit, dhe në të vërtetë, edhe për qëniet shpirtërore e engjëjt.

Gjithashtu, Sundimtari i Gjithurtë i universit dëshiron, nëpërmjet një të Dërguari t’i bëjë qëniet e përgjegjshme të zgjidhin gjëegjëzën e errët që përmban synimin dhe qëllimin e ndryshimit dhe të transformimeve në univers dhe të shpjegojë enigmën e tre pyetjeve të ngatërruara:

Nga erdhën qëniet?
Ku do të shkojnë? dhe
Çfarë janë ato?

Përsëri, në mënyrë të vetëkuptueshme, ishte Muhammedi a.s.m., i Cili në përgjigjje të kësaj dëshire të Sundimtarit të Gjithurtë, përmes të vërtetave Kur’anore, sqaroi misterin dhe zgjidhi enigmën në mënyrën më të qartë e gjithëpërfshirëse.

Gjithashtu, Krijuesi i Gjithurtë i universit deshi të bëjë të njohur vetveten tek qëniet e përgjithshme nëpërmjet të gjitha artifakteve të Tij të bukura dhe për t’i bërë ata ta duan Atë përmes të gjitha mirësive të Tij të çmueshme, dhe me siguri për t’u bërë të njohur atyre, nëpërmjet një të Dërguari, dëshirat Hyjnore dhe çfarë do ta kënaqte Atë si përgjigje ndaj atyre mirësive; dhe përsëri, në mënyrë të vetëkuptueshme, ishte Muhammedi a.s.m. i Cili në përgjigjje të kësaj dëshire të Krijuesit të Gjithëmëshirshëm, nëpërmjet Kur’anit, i shpjegoi ato dëshira dhe ato gjëra që e kënaqin Atë me fjalë e vepra në formën më të lartë e më të përkryer.

Gjithashtu, meqenëse Krijuesi i të gjitha botëve i ka dhënë njeriut, i cili është fruti i universit, një gjendje gjithëpërfshirëse që rrethon universin dhe e ka përgatitur atë për adhurim të përgjithshëm, dhe meqenëse e sprovoi atë me gjymtyrët e tij të holla e me ndjenja që orientohen për tek shumësia dhe dynjaja, Krijuesi dëshiron me një udhëzues ta kthejë fytyrën e njeriut nga shumësia tek Njësia dhe nga e përkohshmja tek e përhershmja. Dhe përsëri, në mënyrë të madhërishme e të vetëkuptueshme, është Muhammedi a.s.m. i Cili në përgjigje të kësaj dëshire, nëpërmjet Kur’anit veproi si një udhëzues në mënyrën më të plotë e gjithëpërfshirëse dhe e realizoi detyrën Profetike në mënyrën më të plotë.

Kështu, midis qënieve, më eprore janë qëniet e gjalla, dhe midis gjallesave janë më superiorë qëniet e përgjegjshme; midis qënieve të përgjegjshme janë më superiorë qëniet e vërteta humane, dhe midis qënieve të vërteta humane –Ai që zbatoi detyrat e lartëpërmendura tek niveli më gjithëpërfshirës dhe në formën më të plotë, nuk ka dy-shim se Ai do të ngjitej me Mi’raxhin e Madh– deri në Kab-e Kav-sejn “në afërsinë e dy harqeve ose më afër”. Dhe do të trokiste derën e lumturisë së përhershme, do të hapte thesarin e Mëshirës dhe do të shikonte të vërtetat e fshehura të besimit. Përsëri Ai Profet do të ishte.

Së shtati: Siç është e qartë në shikim, qëniet janë bërë të bukura me shkallën më të lartë të stolisjes së hollë e të zbukurimit. Dhe një stolisje e një zbukurim i tillë demonstrojnë qartë se Krijuesi i tyre ka një vullnet tej mase të fuqishëm për t’i bërë të bukur dhe ka një qëllim për t’i stolisur. Vullneti për të bërë të bukur e për të stolisur demonstron se Krijuesi, medoemos, zotëron një dëshirë të fortë dhe një dashuri të shenjtë drejt artit të Tij, dhe midis qënieve, ai që shfaq plotësisht në vetveten e tij çudirat më të holla e gjithëpërfshirëse të artit, që i njohu ato, dhe i bëri ato dhe vetveten të njohura e të dashura, që vlerësoi bukuritë që gjenden tek qëniet e tjera, duke deklaruar: Mashaall-llah! “Çfarë çudirash ka dashur Zoti” dhe që ishte më i dashuri në shikimin e Krijuesit të Tij, sigurisht do të ishte Ai profet, Muhammedi a.s.m..

Kështu, Ai që deklaron: Subhanall-llah “(E gjithë lavdia i takon All-lahut!), Mashaall-llah (Çfarë çudirash ka dashur All-llahu i Madhërishëm!), All-llahu Ekber ( All-llahu është më i madhi!)” përpara cilësive të holla e të bukura, që i shkëlqen qëniet dhe plotësimet e holla të cilat i ndriçojnë ato, që u shkakton qiejve të tingëllojnë, dhe i cili nëpërmjet melodisë së Kur’anit e bën universin të buçasë dhe përmes miratimit dhe vlerësimit të Tij, shqyrtimit të Tij, njoftimit, përmendjes së Emrave Hyjnorë, pohimit të Njësisë Hyjnore dhe që e sjell tokën dhe detin të joshura në mallëngjim e ekstazë; Ai përsëri në mënyrë të vetëkuptueshme, është Muhammedi Alejhis-salatu ves-selam.

Dhe kështu një Personalitet që sipas kuptimit të :

“Shkaku është si vepruesi”, është thjesht e vërtetë e pastër dhe urtësi e plotë se Ai, në peshoret e të Cilit gjendet barasvlera e të gjitha veprave të mira të kryera nga Ummeti i Tij, që plotësimet shpirtërore të të Cilit marrin fuqi nga salevatet e të gjithë ummetit të Tij, dhe i Cili si rezultat i detyrave që Ai plotësoi në profetësinë e Tij, mori shpërblime shpirtërore dhe shkëlqime të pakufishme të Mëshirës Hyjnore dhe të dashurisë, do të avanconte nga shkalla e Mi’raxhit aq larg sa Xhenneti, tek Sidretul-Munteha, Pema Lotë, tek kufiri më i skajshëm, tek Froni Hyjnor, dhe tek Kabë Kavsejni “distanca e dy harqeve ose më afër”.

Said Nursi

* * *

Teksti arabisht në revistë:

Një përmbledhje e përkthimit:

Madje edhe shkencëtarët dhe filozofët e perëndimit pranojnë lartësinë e parimeve të Islamit dhe vlefshmërinë e tyre për botën.

Dekani i fakultetit të Drejtësisë në Universitetin e Vienës, prof. Sheboli në Kongresin e juristëve që u mbajt më 1927, tha:

“Pa dyshim, njerëzimi do të krenohej duke u lidhur me një burrë si Muhammedi a.s.m., sepse Ai, pavarësisht qënies së Tij analfabet, mundi që para katërmbëdhjetë shekujsh të vendoste një legjislacion -sheriat- për të cilin ne europianët do të ishim shumë të lumtur po të arrinim tek vlera e Tij pas një mijë vitesh.

Tani shprehet Bernard Show, që është i dyzet e pesti në numër nga ata që dëshmojnë. Ai tha:

“Feja e Muhammedit a.s.m. qëndron në një pozitë të lartë vlerësimi të përhershëm. Arsyeja pse ajo qëndron kaq lartë, është se Islami të siguron një jetë të çuditshme e të shëndoshë. Mua më shfaqet se ajo është feja e vetme që ka pushtetin tretës të periudhave të ndryshme shoqërore, dhe feja e Muhammedit a.s.m. është e tillë, sa që mund të tërheqë pas vetes çdo brez njerëzish. Kështu unë besoj dhe e shoh të domosdoshme që njerëzia t’i thotë: “Muhammedi a.s.m., shpëtimtari i njerëzimit, dhe fama si Shpëtimtar do t’i takonte vetëm Atij”.

Ai gjithashtu tha:

“Unë besoj se: Një burrë si Muhammedi, po të merrte në dorë drejtimin e botës moderne, do të kishte sukses në zgjidhjen e problemeve të saj dhe do t’i sillte botës shpëtimin e lumturinë. (d.m.th. paqen dhe pajtimin e përgjithshëm universal; sa shumë nevojë ka bota për këtë!)

* * *

SHTOJCA E KATËRT

Teksti vijues është marrë nga Trajtesa

El-Ajetul Kubra që përmend Profetësinë e Muhammedit

A.S.M.

Shkalla e Gjashtëmbëdhjetë

[Kjo shkallë erdhi këtu për shkak të përshtatshmërisë së saj me këtë stacion ]

Pastaj ai udhëtar nëpër dynja iu adresua mendjes së tij duke i thënë: “Meqenëse unë po e kërkoj Pronarin dhe Krijuesin tim nëpërmjet krijesave të këtij kozmosi, do të ishte më mirë për mua që t’i shkoja për vizitë atij i cili është njeriu më i plotësuar në ekzistencë, më i madhi që të udhëheqë për tek e mira -madje edhe sipas dëshmisë së armiqve të tij- më i shquari midis tyre, më i vërteti në fjalë, më i larti në pozitë dhe më i ndrituri i tyre në mendje; ai është Muhammedi Sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, paqja dhe bekimet e Zotit xh.sh. qofshin mbi të, i cili me virtytet e tij dhe me Kuranin ka ndiçuar katërmbëdhjetë shekuj… Atëherë me qëllim që të nderohem e të privilegjohem me vizitën e tij, dhe të kërkoj shpjegim prej tij lidhur me atë që kërkoj, na duhet që të shkojmë së bashku tek më i miri i shekujve… tek shekulli i lumturisë.. shekulli i profetësisë.. Së bashku me mendjen e tij ai hyri në atë shekull dhe pa se ai ishte bërë në sajë të Tij a.s.m. shekulli i lumturisë së vërtetë për njerëzimin. Sepse nëpërmjet dritës që ai kishte sjellë, i kishte transformuar më primitivët dhe më analfabetët e njerëzve në profesorë dhe mësues të botës.

Dhe kështu, ai iu adresua mendjes së tij duke i thënë: “Para së gjithash ne duhet të njohim diçka rreth madhështisë dhe vlerës së këtij personaliteti të mrekullueshëm, dhe këtë duhet ta arrijmë nëpërmjet saktësisë së haditheve, thënieve të tij dhe vërtetësisë së njoftimeve të tij, dhe pastaj ta pyesim atë rreth Krijuesit tonë xh.sh…”

Kështu ai nisi të shqyrtojë e hulumtojë, dhe gjeti për vërtetësinë e profetësisë së tij prova vendimtare të panumërta, por ai këtu tregoi vetëm nëntë prej provave më të përgjithshme.

E Para: Përshkrimi i tij me të gjitha virtytet e shquara, me cilësitë dhe veçoritë e lavdërueshme, saqë për to dëshmuan edhe armiqtë e tij… shfaqja e qindra mrekullive prej tij, si: çarja më dysh e hënës me një shenjë të vetme të bërë nga gishti i tij, ashtu siç e shpreh Kurani,

“ Dhe hëna u ça më dysh”.[26]

Shpartallimi i ushtrisë së armiqve për shkak se hyri në sytë e atyre të gjithëve pluhuri i pakët në grushtin e tij që ua hodhi atyre, ashtu siç e tregon vërseti Kuranor,

“Dhe nuk e hodhe ti (pluhurin në sytë e armikut, o Muhammed a.s.m.) kur e lëshove nga grushtet e tua, por e hodhi Allahu”[27].

Dhënia për të pirë ujë ushtrisë së tij të etur nga uji që buroi si burimi i Keutherit prej pesë gishtave të tij të bekuar.. si dhe qindra mrekulli të tjera që u shfaqën në duart e tij të cilat na janë transmetuar neve në mënyrë të saktë e të sigurtë, sipas vërseteve të qarta kur’anore ose sipas haditheve që gëzojnë statusin e “Tavattur”.

Meqenëse disa prej atyre mrekullive, që janë më shumë se treqind, janë shtjelluar me prova vendimtare në veprën e shquar e të mrekullueshme që titullohet “Mrekullitë e profetit Muhammed a.s.m.” -Letra e Nëntëmbëdhjetë-, ne ia lëmë asaj vepre diskutimin e mrekullive, dhe le ta lëmë udhëtarin të vazhdojë së foluri.

Pastaj ai i foli vetes së tij duke i thënë: “Një qënie që përveç të gjitha këtyre veçorive fisnike dhe virtyteve të larta ka të gjitha këto mrekulli të ndritshme për t’i demonstruar, sigurisht ai duhet të jetë më i vërteti në fjalë prej të gjithë njerëzve…

Do të ishte krejtësisht e pamundur dhe e pazakonshme që ai të zbriste në dredhi, në gënjeshtër e në iluzion, të cilat janë veprat e njerëzve të ligj.

E Dyta: Qënia e Kuranit i cili është në dorën e tij, duke qënë mrekulli në shtatë mënyra të ndryshme, atë dekret që u lëshua prej Pronarit të Universit, e pranojnë dhe e vërtetojnë më shumë se treqind milion njerëz në çdo shekull. Meqenëse Fjala e Njëzet e Pestë, domethënë trajtesa e “Mrekullive të Kuranit” e cila është dielli i Risale-i Nurit, ka provuar me argumente të fuqishëm se ky Kur’an Kerim është mrekulli prej dyzet aspektesh të ndryshëm, dhe se ai është Fjala e Zotit të të gjithë botëve, udhëtari ia referoi asaj trajtese të shquar shpjegimin e hollësishëm të mrekullisë së tij. Pastaj tha:

Besniku i Fjalës së Allahut, interpretuesi i vërtetë i tij, përçuesi i këtij lajmi të madh tek të gjithë njerëzit, dhe i cili është pikërisht e vërteta dhe vetë realiteti, prej tij nuk mund të burojë kurrë ndonjë gënjeshtër, dhe ai nuk do të jetë kurrë objekt dyshimi; sepse kjo do të ishte një shkelje ndaj atij dekreti dhe tradhti ndaj Atij i Cili e lëshoi atë.

E Treta: Ai a.s.m. u dërgua me një sheriat -ligj- të pastër, me një fe të natyrshme, me një adhurim të sinqertë, me një dua të përgjëruar, me një thirrje të gjithanshme dhe me një besim -iman- të ngulitur; as nuk ka pasë si shembulli i asaj për të cilën ai u dërgua dhe as nuk do të ketë; as nuk ka ekzistuar një formë më e plotë se ajo për të cilën ai u dërgua dhe as nuk do të ekzistojë. Sepse ‘Sheriati’ i cili u shfaq prej një analfabeti a.s.m. dhe -ai sheriat- administroi një të pestën e njerëzimit për katërmbëdhjetë shekuj në një mënyrë të drejtë e të saktë nëpërmjet ligjeve të tij të holla e të shumta, nuk pranon kurrë ndonjë rival.

Po kështu ‘islami’, i cili u shfaq prej veprave, thënieve dhe prej gjendjeve të brendshme të atij që ishte analfabet a.s.m., nuk ka rival, as nuk ka ardhur dhe as nuk do të vijë si shembulli i tij; sepse në çdo shekull ai- islami- ka qenë për treqind milion njerëz një udhëzues dhe strehë, mësuesi dhe edukatori i mendjeve të tyre, ndriçuesi dhe pastruesi i zemrave të tyre, shkaku për pastrimin dhe zhvillimin e personave të tyre dhe burimi i progresit dhe i përparimit të shpirtërave të tyre..

Profeti a.s.m. gjithashtu është i pakrahasueshëm në të gjitha llojet e ibadeteve të cilat i përmban feja e tij; devocioni i tij i madh dhe frika e tij e madhe prej Allahut, përpjekja dhe aktiviteti i tij i vazhdueshëm dhe kryerja e detyrave të tij të adhurimit në mënyrë të plotë dhe me vëmendjen më të madhe për dimensionet e tyre më të thella, për misteret më të holla të adhurimit brenda gjendjeve dhe rrethanave më të vështira, dhe përmbushja e atij adhurimi të sinqertë nga ana e profetit Muhammed a.s.m. duke mos imituar askënd, duke kombinuar në mënyrën më të plotë dhe me të gjitha kuptimet e tij fillimin dhe fundin e adhurimit. Nuk ka dyshim se as nuk është parë dhe as nuk do të shihet si shembulli i tij lidhur me kryerjen e ibadeteve.

Gjithashtu ai a.s.m. e përshkruan Krijuesin e tij nëpërmjet Xheushan El-Kebir -që është njëra prej mijëra duave e lutjeve të tij- e përshkruan Zotin xh.sh. me një shkallë të tillë të lartë njohjeje saqë atë shkallë njohjeje nuk e arritën të gjithë A’rifinët -njohësit- dhe Evliatë -shenjtorët-dhe ata të gjithë nuk kanë qenë në gjendje as ta arrijnë atë shkallë përshkrimi qysh prej lashtësisë.. Kjo tregon se ai është i pakrahasueshëm në ‘dua’. Cilido që do ta shikonte pjesën në fillimin e trajtesës së “El-Munaxhat” rreth lutjeve, e cila shtjellon një paragraf të vetëm prej nëntëdhjetë e nëntë paragrafëve të Xhaushan e El-Kebir, sigurisht do të thonte se kjo dua e shkëlqyeshme –Xhaushani– e cila përfaqëson kulmin e njohjes Hyjnore, është e pakrahasueshme -e pashoqe.

Gjithashtu në përcjelljen e mesazhit të tij dhe në thirrjen që u bëri njerëzve për tek e vërteta, ai a.s.m. shfaqi një qëndrueshmëri të tillë, një vendosmëri dhe një guxim të tillë saqë megjithëse shtete dhe fe të mëdhaja, dhe madje edhe vetë populli i tij, fisi dhe xhaxhai i tij e kundërshtuan atë në mënyrën më armiqësore, përsëri ai nuk shfaqi as edhe shenjën më të vogël të ngurimit, të ankthit apo të frikës. Fakti se ai sfidoi me sukses të gjithë botën dhe e bëri islamin profesorin e botës, gjithashtu provon se nuk ka dhe nuk mund të jetë askush si ai a.s.m. lidhur me komunikimin e mesazhit dhe me thirrjen për tek e vërteta.

Në besimin e tij, ai kishte një fuqi aq të jashtëzakonshme, një siguri aq të mrekullueshme, një gjallëri aq të mahnitshme dhe një bindje aq të lartë duke mbushur me dritë të gjithë botën, saqë nuk mundën të ndikonin tek ai të gjitha idetë, besimet, filozofitë e të urtëve dhe mësimet e udhëheqësve fetarë që dominonin në atë shekull, të gjitha këto nuk qenë në gjendje të ndikonin në besimin e tij as me ndonjë dyshim, ngurrim, dobësim apo me ndonjë iluzion. Po, ato nuk mundën të ndikonin në sigurinë e tij, as në besimin e tij, as në mbështetjen e tij tek Allahu dhe as në qetësinë e tij tek Ai, pavarësisht armiqësisë dhe mohimit të skajshëm të tyre ndaj tij. Për më tepër, frymëzimi, inspirimi i të gjithë atyre që u ngjitën në nivelet shpirtërore dhe në shkallët e besimit prej njerëzve të shenjtërisë dhe të drejtësisë, me në krye Sahabët e nderuar, dhe përfitimi i tyre vazhdimisht duke marrë shkëlqim prej shkallës së besimit të tij dhe që të gjithë ata e shikuan se ai është në më të lartin e niveleve dhe të shkallëve. E gjitha kjo shfaq në mënyrë të vetëkuptueshme se besimi i tij a.s..m. është gjithashtu i pakrahasueshëm dhe i pashoq.

Ndërkaq, udhëtari ynë kuptoi dhe vërtetoi me mendjen e tij se gënjeshtra e dyshimi nuk kanë asnjë vend tek ai i cili solli një sheriat të tillë të shenjtë të pashoq, një islam të tillë të pakrahasueshëm, një adhurim të pastër të parival, një dua të tillë të shkëlqyer të jashtëzakonshme, një thirrje të tillë universale e të gjithanshme dhe një besim të tillë të mrekullueshëm.

Prova e Katërt: Unanimiteti i të gjithë profetëve paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi ta, dhe konsensusi i tyre lidhur me pikërisht të vërtetat e besimit është një provë e fuqishme për ekzistencën dhe për Unitetin e Allahut xh.sh.; dhe gjithashtu është një dëshmi e fortë për vërtetësinë dhe profetësinë e këtij profeti a.s.m.. Sepse të gjitha cilësitë e shenjta, mrekullitë dhe funksionet që tregojnë vërtetësinë dhe profetësinë e atyre pejgamberëve a.s. gjendeshin si ato dhe më të plota se ato në atë personalitet a.s.m., ashtu siç dëshmohet e konfirmohet nga historia. Të gjithë ata profetë a.s. njoftuan gojarisht, me gjuhën e fjalës -domethënë me Teurat, Inxhil, Zebur dhe me fletët që ndodheshin në duart e tyre- për ardhjen e këtij personaliteti të bekuar dhe sihariquan njerëzit për ardhjen e tij a.s.m. (saqë më shumë se njëzet prej shembujve më vendimtarë të këtyre sihariqeve -lajmeve të gëzueshme- të nxjerra prej shkrimeve të shenjta, prej atyre librave qiellorë, janë shtjelluar dhe provuar në Letrën e Nëntëmbëdhjetë e cila titullohet “Trajtesa e mrekullive të profetit Muhammed a.s.m.”). Ashtu siç sihariquan ata për ardhjen e tij a.s.m., po ashtu ata e vërtetojnë atë a.s.m. nëpërmjet gjuhës së gjendjes së tyre -domethënë, nëpërmjet profetësisë dhe mrekullive të tyre- dhe përfundojnë me konfirmimin e tyre për vërtetësinë e thirrjes së tij a.s.m.. Sepse ai është paraprijësi më i plotë, i pari dhe më i plotësuari në misionin e profetësisë dhe në thirrrjen për tek Allahu xh.sh..

Udhëtari kuptoi se ashtu siç tregojnë ata -domethënë ata profetë- nëpërmjet gjuhës së fjalës dhe me konsensus për Unitetin Hyjnor, po ashtu ata dëshmojnë nëpërmjet gjuhës së gjendjes dhe me unanimitet për vërtetësinë e këtij profeti fisnik a.s.m..

Prova e Pestë: Gjithashtu me mijëra Evlija të cilët arritën tek e vërteta, realiteti, plotësimi, kerameti, zbulesat dhe shikimet e dëshmimet nëpërmjet instruktimit dhe udhëzimit të këtij profeti fisnik a.s.m. dhe duke e ndjekur atë, -e gjitha kjo- jep një dëshmi me unanimitet jo vetëm për Unitetin Hyjnor por gjithashtu edhe për vërtetësinë dhe profetësinë e këtij profeti fisnik -për profesorin dhe imamin e tyre.

Përsëri, fakti se ata shikojnë, nëpërmjet dritës së shenjtërisë, disa prej të vërtetave që ai i njoftoi lidhur me botën e padukshme, dhe se ata i besojnë dhe i vërtetojnë të gjitha ato të vërteta nëpërmjet dritës së besimit -ose me njohjen e sigurisë, ose me shikimin e sigurisë, ose me sigurinë absolute- kjo demonstron qartë si dielli shkallën e vërtetësisë së udhëzuesit të tyre më të madh dhe drejtësinë e mësuesit të tyre më të shquar a.s.m.. Kjo gjithashtu u kuptua nga udhëtari ynë.

Prova e Gjashtë: Me miliona dijetarë e shkollarë të pastër, të sinqertë e të saktë dhe gjeni të urtë prej besimtarëve kanë arritur stacionin më të lartë të dijes në sajë të asaj që mësuan prej të vërtetave të shenjta që i solli ky profet fisnik a.s.m. -pavarësisht se ai ishte analfabet- dhe në sajë të asaj që mësuan nga shkencat e larta që buruan prej atyre të vërtetave të shenjta dhe prej Njohjes Hyjnore që ai zbuloi.. Të gjithë këta, ashtu siç provojnë dhe mbështesin me unanimitet dhe me argumentet më të fuqishëm, Unitetin Hyjnor, i cili është themeli i misionit dhe i thirrjes së tij, po ashtu ata dëshmojnë me unanimitet për vërtetësinë e këtij mësuesi më të madh dhe për drejtësinë e këtij profesori më të shquar dhe për saktësinë e fjalës së tij a.s.m.. Atëherë, kjo dëshmia e tyre është një provë e qartë si dita për vërtetësinë e tij dhe për drejtësinë e mesazhit të tij. Risale-i Nuri gjithashtu me pjesët e tij që kalojnë mbi njëqind është veçse një provë e vetme e vërtetësisë dhe e drejtësisë së këtij profeti të dashur a.s.m..

Prova e Shtatë: Grupimi i madh që quhet “El-A’l Vel As’hab” “Familja dhe Sahabët e profetit a.s.m.”, të cilët me intuitën e tyre, me njohurinë dhe me arritjet e tyre shpirtërore janë më të shquarit, më të respektuarit, më të lavdëruarit, më të devotshmit në fe, më symprehtët dhe më të lartësuarit e njerëzve pas profetëve, i hetuan, i studiuan dhe i shqyrtuan me vëmendjen më të madhe, me seriozitet dhe me saktësi, të gjitha gjendjet, mendimet dhe rrethanat e këtij profeti fisnik a.s.m., qofshin ato të fshehura apo të hapura. Pastaj ata erdhën në një konkluzion unanim se ai a.s.m. në dynja ishte, më i vërteti në fjalë, më i larti i tyre në pozitë dhe më i devotshmi e më i kapuri fort pas të vërtetës dhe realitetit. Udhëtari kuptoi se ky vërtetimi i tyre i patundur dhe besimi i tyre i thellë është një provë e ndritshme ashtu siç tregon dita për dritën e diellit.

Prova e Tetë: Ashtu siç tregon ky kozmos autorin e tij, shkruesin dhe formëdhënësin e tij i Cili e krijoi, e administron dhe e rregullon, si dhe nëpërmjet paracaktimit të masës së tij, formimit dhe rregullimit ka autoritet e kontroll mbi të sikur ai të ishte një pallat luksoz ose si një libër i madh, ose si një ekspozitë e mahnitshme ose si një shfaqje madhështore, po ashtu ai padyshim thëret dhe kërkon medoemos ekzistencën e dikujt i cili të shprehë kuptimet që përmban ky libër i madh, të dijë dhe të bëjë të ditur qëllimet Hyjnore prapa krijimit të universit, të japë mësim urtësitë Hyjnore në ndryshimet dhe në transformimet e tij, të japë instruksion për rezultatet e lëvizjeve të tij funksionale, të shpallë vlerën e tij esenciale dhe plotësimet e qënieve brenda tij. Domethënë, kërkon medoemos një lajmëtar të lartë, një thirrës të vërtetë, një profesor të ditur dhe një njoftues ekspert. Ndërkohë udhëtari kuptoi se kozmosi -me këtë kërkesë- tregon dhe dëshmon për vërtetësinë e këtij profeti fisnik a.s.m. dhe për drejtësinë e tij i cili i përmbushi këto funksione e detyra më mirë se çdokush tjetër, dhe për qënien e tij më i lartësuari dhe i dërguari më besnik i Zotit të të gjitha botëve.

Prova e Nëntë: Ndodhet pas perdes Një i vetëm i Cili dëshiron të demonstrojë me këto artifakte gjeniale e të urta plotësimin e talentit dhe të artit të Tij; dëshiron ta bëjë Vetveten të njohur e të dashur nëpërmjet këtyre krijimeve të panumërta të stolisura e të dekoruara; dëshiron të bëjë të detyrueshme dhënien e falënderimeve dhe të lavdërimeve ndaj Tij nëpërmjet mirësive të panumërta të çmueshme e të kënaqshme të cilat Ai i ka dhuruar.. t’i nxisë njerëzit për tek adhurimi ndaj Hyjnisë së Tij me një adhurim që karakterizohet me dashuri, me mirënjohje dhe me falënderime ndaj këtij furnizimi të përgjithshëm me ushqime jetike dhe përballë këtij zhvillimi e rritjeje, me dhembshuri dhe mbrojtje (saqë Ai përgatit ushqime dhe gosti Hyjnore në një mënyrë të tillë saqë kënaq e ngop edhe më të hollat e shijeve të gjuhëve dhe të gjitha llojet e orekseve)… dhe dëshiron t’i bëjë njerëzit që të besojnë në Hyjninë e Tij, me nënshtrim, përulësi e bindje ndaj Hyjnisë së Tij të Cilën e shfaq me ndryshimin e stinëve, me ndryshimin e natës dhe të ditës dhe nëpërmjet ndryshimeve të të gjitha gjërave të ngjashme me këto, të veprave të Tij madhështore, zhvillimeve të mëdha, aktivitetit të mahnitshëm dhe krijueshmërisë plot urtësi.. Dhe dëshiron të demonstrojë drejtësinë dhe vërtetësinë e Tij në të gjitha kohët duke mbrojtur virtytin dhe të virtytshmit dhe duke shkatërruar të keqen dhe të këqinjtë, duke i asgjësuar me goditje qiellore shtypësit dhe gënjeshtarët.. Nuk ka dyshim se krijesa më e dashur tek Ai i Cili është i mbuluar me të padukshmen, dhe robi e shërbëtori më i vërtetë për Të është ai që ka punuar dhe që u ka shërbyer me sinqeritet qëllimeve të Tij të cilat u përmendën lart; ai që ka zgjidhur e ka sqaruar misterin më të madh në krijimin e kozmosit dhe që ka zbuluar e shpjeguar enigmën e tij, dhe ai i cili përpiqet e vepron gjithmonë në emrin e Krijuesit të tij, i cili kërkon ndihmë, forcë e sukses vetëm prej Tij në çdo gjë dhe që i merr ato vetëm prej Tij xh.sh.. Atëherë kush do të mund të ishte tjetër kush përveç Muhammed Kurejshiut a.s.m.!

Pastaj udhëtari iu adresua mendjes së tij duke i thënë: “Meqenëse këto nëntë të vërteta dëshmojnë e provojnë vërtetësinë e këtij profeti fisnik a.s.m., atëherë nuk ka dyshim se ai është boshti i krenarisë së botës dhe burimi i nderit të njerëzimit, dhe ai është i denjë dhe i meritueshëm të quhet krenaria e botëve dhe lavdia e bijve të Ademit. Fakti që sovraniteti madhështor i atij dekreti të të Gjithëmëshirshmit i cili është Kurani i shpjegimit të mrekullueshëm, të cilin ai e mban në dorë, ka pushtuar gjysmën e botës, së bashku me plotësimet e tij individuale dhe me virtytet e larta, tregon se ai është njeriu më i madh në ekzistencë, ai është ky profet madhështor. Dhe fjala më e rëndësishme lidhur me Krijuesin tonë është fjala e tij a.s.m..

Eja o mendja ime, dhe shiko! Themeli i të gjitha thirrjeve të këtij profeti fisnik a.s.m. dhe qëllimi i të gjithë jetës së tij është dëshmia për ekzistencën e Ekzistuesit të domosdoshëm, për të provuar Unitetin e Tij, për të shpjeguar Atributet e Tij Madhështore dhe për të shfaqur Emrat e Tij të bukur; dhe vërtetimi i të gjithë kësaj, shpallja dhe njoftimi mbështeten tek fuqia e dhënë prej qindra mrekullive të tij vendimtare, të ndritshme e të qarta të cilat i shfaqi Allahu nëpërmjet tij dhe prej mijëra të vërtetave themelore të ngulitura të përfshira në fenë e tij.

Domethënë, dielli shpirtëror i cili e ndriçon këtë kozmos dhe argumenti i ndritshëm për ekzistencën e Krijuesit tonë xh.sh. dhe për Unitetin e Tij është ky profet fisnik të cilin e thërrasim Habibull-llah, i Dashuri i Zotit. Ndodhen tre lloje të mëdhaja konsensusi të pagabueshëm që secili prej tyre pohon, konfirmon e mbështet dëshminë e tij a.s.m..

Konsensusi i Parë: Konsensusi me unanimitet i bërë prej asaj asambleje të ndritshme, të shquar e të njohur gjithandej botës si: “A’L Muhammed”, Familja e profetit Muhammed a.s.m., Ehli Bejti”.

Ajo asamble e ndritshme të cilën e paraprin imam Aliu, Zoti qoftë i kënaqur me të, dhe i cili tha: “Edhe në qoftë se do të ngrihej -hiqej- perdja, siguria ime nuk do të shtohej”; dhe pas tij janë me mijëra Evlija të mëdhenj që kanë intuita të mprehta dhe shikime që depërtojnë tek e padukshmja si shembulli i Shejh Gejlanit -iu shenjtëroftë sekreti i tij- i cili pa Fronin më të lartë dhe formën madhështore të Israfilit ndërsa vetë ishte akoma në tokë.

Konsensusi i Dytë: Konsensusi me unanimitet i bërë prej xhematit të njohur si Sahabët e nderuar, Zoti qoftë i kënaqur prej tyre, të cilët janë të shquar në të gjithë botën; dhe vërtetimi i tyre me unanimitet dhe me një besim të ngulitur e të fuqishëm për këtë profet fisnik a.s.m. saqë ai i shtyu ata që t’i sakrifikonin edhe shpirtërat e tyre, pasurinë e tyre, baballarët e tyre dhe fiset e tyre; janë ata të cilët e gjetën vetveten midis një populli primitiv dhe në një mjedis analfabet, i zbrazur e i zhveshur nga dukuritë e jetës sociale dhe nga mendimet politike, që nuk kishin udhëzim dhe as ndonjë libër ndriçues; të cilët ishin të zhytur e të humbur në errësirën e periudhës midis profetëve; dhe të cilët në një kohë shumë të shkurtër u bënë profesorët, udhëzuesit, politikanët dhe sundimtarët e drejtë të popujve dhe të shteteve më të civilizuara dhe të përparuara nga ana shkencore, politike dhe shoqërore, dhe e sunduan botën nga lindja në perëndim dhe flamurët e drejtësisë së tyre u valëvitën nga toka dhe deti.

Konsensusi i Tretë: Është vërtetimi dhe konfirmimi i grupit madhështor të dijetarëve të përpiktë të cilët depërtuan thellë në shkencat e tyre dhe që me mijëra dalin e lulëzojnë në ummetin e tij dhe ndjekin metoda e medhhebe të ndryshme; dhe të cilët përparojnë në mënyrë të çuditshme në çdo shkencë dhe punojnë në fusha të ndryshme. Atëherë, vërtetimi i të gjithë këtyre për të me unanimitet dhe me shkallën e njohjes së sigurisë, sa konsensus i madh është!

Udhëtari gjykoi se dëshmia e këtij profeti analfabet a.s.m. për Unitetin Hyjnor nuk është një dëshmi personale dhe e pjesshme, por e përgjithshme, universale e ngulitur dhe e patundur. Edhe sikur të bashkoheshin të gjithë shejtanët që ekzistojnë, ata nuk do të mund ta sfidonin atë. I tillë ishte përfundimi i arritur nga udhëtari.

Në lidhje me mësimin e mësuar në shkollën e dritës nga ai udhëtar nëpër botë, ai udhëtar në jetë, kur ai shëtiti me mendjen e tij në shekullin e lumturisë, ne folëm në fundin e Shkallës së Gjashtëmbëdhjetë të Stacionit të Parë:

I Qëndrueshmi i Vetëm, Ai është i Qëndrueshmi i Vetëm!

Said Nursi

* * *

[1] Kur’an, 17: 44

[2] Fatkeqësisht, unë nuk munda t’i shkruaj ashtu siç pata synuar. Unë shkrova ashtu siç m’i diktoi zemra ime, pa zgjedhje dhe nuk munda të përshtatem plotësisht me renditjen e këtij klasifikimi.

[3] Tevattur, është lloji i raportimit që është transmetuar nga autoritete të shumta dhe rreth të cilit nuk ka vend për dyshim, domethënë është një raportim për të cilin ka një konsensus mendimi. (Përkthyesi).

[4] një okka =1300gr.

[5] Treguesi se All-llahu xh.sh. nuk e njoftoi të Dërguarin e Tij plotësisht rreth pjesëmarrjes së Aishes r.a. në Betejën e Devesë ishte me qëllim që dashuria e tij e thellë dhe dhembshuria ndaj saj të mos lëndoheshin. Ai, në fakt, u tha grave të tij: “Ah sikur ta dija se cila nga ju do të marrë pjesë në atë ngjarje”. Më vonë All-llahu xh.sh. e njoftoi në një far mase për çështjen, saqë njëherë i tha Hazreti Aliut r.a.: “Një ngjarje do të ndodhë midis teje dhe Aishes…”

[6] Kur’an, 72: 1

[8] Kur’an, 3: 93

[9] Kur’an, 3: 61

[10] Po! Ai është një sundimtar i tillë i madh saqë Atij i nënshtrohen me dashuri e bindje në çdo shekull treqind e pesëdhjetë milion njerëz, që prej një mijë e treqind e pesëdhjetë vjetësh, zbatojnë urdhërat e Tij, dhe ripërtërijnë me të çdo ditë besëlidhjen duke i çuar salat dhe selam. (autori)

[11] [shënim]: Ai ishte Sulltani i ‘Leu lake Leu lake’ (për hir të të Cilit u tha: ‘Po të mos ishe ti, Unë nuk do ta kisha krijuar gjithësinë’). Me të vërtetë Ai është një sundimtar i madh, sepse sundimi i Tij vazhdon që prej një mijë e treqind e pesëdhjetë vjetësh dhe Ai ka ndjekës në çdo shekull numri i të cilëve është mbi treqind e pesëdhjetë milion njerëz, ka marrë gjysmën e globit nën flamurin e Tij dhe ndjekësit e Tij ripërtërijnë në çdo ditë besëlidhjen me të duke i çuar salat e selam dhe duke iu nënshtruar plotësisht urdhërave të Tij (autori).

[12] Kur’an, 54: 1

[13] Hulumtimi i Parë i rëndësishëm i Letrës së Njëzet e gjashtë e sqaron këtë paragraf, (autori).

[14] Këtu, përmendja e aspektit të mrekullisë së Tij e drejtuar për ata pa veshë, pa zemër e pa njohuri dhe që shikojnë vetëm me sytë e tyre, është tej mase e përmbledhur, e shkurtuar e madje edhe e mangët. Por ajo është treguar shumë qartë e në mënyrë të shkëlqyeshme në “Letrat e Njëzet e nëntë” dhe të “Tridhjetë”. Kështu edhe i verbëri mund ta shikojë atë. Ne e kemi shkruar një kopje të Kur’anit që tregon këtë aspekt të mrekullisë, e cila, në dashtë Zoti, do të botohet. Atëherë gjithkush do ta shihte atë.

* “Letra e Tridhjetë” ishte planifikuar e synuar, por ajo e braktisi vendin e saj tek “Shenjat e mrekullisë”, ndërsa vetë, asnjëherë nuk u materializua.

[15] Kur’an, 18: 22

[16]Gjithashtu, për ata që e praktikonin recitimin e Emrave Hyjnorë, lëvdatat dhe lutjen ndaj Zotit të Madhëruar, fjalët e zbukuruara e të rimuara, stili elokuent e artistik dhe shumë veçori të elokuencës së Kur’anit, të cilat të tërheqin vëmendjen, japin një seriozitet të lartë dhe një sens të prezencës Hyjnore dhe një mbledhje të mendjes; ato nuk i prishin këto, në një kohë që përpilimi retorik e artistik, rima dhe kompozimi poetik i atij lloji zakonisht e dobëson seriozitetin, e bën hijeshinë e vet të ndjeshme, turbullon sensin e prezencës Hyjnore dhe tërheq vëmendjen. Në fakt, unë shpesh recitoja lutjen e mirënjohur të Imam Shafiut, e cila është më e holla dhe më seriozja e lutjeve, që është kompozuar në formën më të lartë e të vargëzuar dhe, njëherë ajo ishte shkak për t’i dhënë fund krizës dhe zisë në Egjipt. Duke e lexuar atë, vështrova se, meqenëse ishte në varg dhe e rimuar, ajo turbulloi seriozitetin e lartë të lutjes. Unë e recitoja atë vazhdimisht për tetë apo nëntë vite dhe isha i pamundur të pajtoja vargun dhe rimën me natyrën serioze të saj. Unë kuptova nga kjo se ndodhet një lloj mrekullie në rimimin, përpilimin dhe në cilësitë e fjalëve të Kur’anit të cilat janë të veçanta, natyrale dhe origjinale për të, i cili ruan krejtësisht seriozitetin dhe ndijimin e Prezencës Hyjnore, dhe jo prishjen e tyre. Kështu, madje ata të cilët recitojnë lutjet, Emrat Hyjnorë dhe lavdërimet edhe në qoftë se nuk e kuptojnë këtë lloj mrekullie me mendje, e kapin atë me zemër.

[17] Një aspekt tjetër i mrekullisë së Kur’anit të mahnitshëm është se ai shpreh shkallën më të lartë e brilante të besimit të Profetit të Nderuar a.s.m., i cili shfaqi Emrin më të madh Hyjnor. Ai gjithashtu shpreh e instrukton në një mënyrë natyrale fenë e së vërtetës, e cila duke qenë më e larta, më e gjëra dhe më e shndritshmja, shtjellon të vërtetat e larta, të botërave të ahiretit dhe të Hyjnisë, si një hartë e shenjtë.

Ai përcjell me të gjithë lavdinë dhe madhështinë e Tij të pafund adresimin e Krijuesit të universit, në lidhje me qënien e Tij, Zhvilluesi i të gjitha botërave. Sigurisht, në faqen e komentimit të Kur’anit i cili është kështu, në qoftë se sipas vërsetit :

“ Thuaj: Nëse njerëzimi dhe xhindet do të mblidheshin të gjithë bashkë të nxirrnin ngjasimin e këtij Kur’ani, ata nuk do ta bënin dot përngjasimin e tij, edhe sikur ta ndihmonin njëri – tjetrin,” sikur të gjitha mendjet e njerëzimit të bashkoheshin e të bëheshin një mendje e vetme, ato nuk mund ta kundërshtonin apo ta kontestonin atë. Si të mundeshin? Ata janë aq shumë larg nga Kur’ani, aq sa largësia e tokës prej plejadave , sepse në pikëpamjen e parimeve të lartëpërmendura, sigurisht është e pamundur të imitohet Kur’ani dhe as të përpilohet si shembulli i tij.

[18] Në fund të çdo faqeje të Kur’anit të Gjithurtë, vërsetet janë të plota dhe mbarojnë me rimim në mënyrë të hollë. Arsyeja është kjo: Kur vërseti i quajtur Mudajene (2: 292) sjell standartin për faqet dhe, suret Ihlas dhe Keuther, standartin për reshtat, kjo cilësi e hollë e Kur’anit të Gjithurtë dhe shenja e mrekullisë së Tij bëhen të dukshme.

[19] Për shkak se isha i detyruar të shpejtoja në shkrim, ne do të mjaftohemi në këtë pjesë me disa tregues tej mase të vegjël dhe me shumë shembuj të shkurtër e shenja të vogla të një rëndësie të lartë e të një kerameti të madh , një gjë e tillë nga pikëpamja e suksesit të Risale-i Nurit është e bukur që ndriçon dhe inkurajon.

Tani ajo e vërtetë e rëndësishme dhe ai keramet inkurajues nën emrin e koinçidencës “tevaafuk”, dhe të pesë ose gjashtë llojeve të saj formon një zinxhir kerametesh të Risale-i Nurit, shkreptimat e një lloji të dukshëm të mrekullisë së Kur’anit dhe një burim shenjash për shifrat e së padukshmes. Pastaj, ne kishim një kopje të shkruar të Kur’anit e cila tregoi në shkronja të praruara një shkreptimë të mrekullisë së Tij e cila u shfaq për “koinçidencën” e fjalës “All-llah”. Dhe u shkruan tetë pjesë të vogla të quajtura tetë simbolet (Rumuzat Themanijeh) të cilët shpjegojnë lidhjet e dukshme të holla në koinçidencën e shkronjave të Kur’anit dhe aluzionet e tyre në lidhje me të padukshmen.

Gjithashtu u shkruan Pesë Trajtesa, njëra rreth Kerameteve të Gauth el-Gejlani, tre rreth atyre të Aliut dhe një të quajtur Treguesit e Kur’anit të cilët nëpërmjet koinçidencës ose “Tevaffuk”, konfirmojnë, miratojnë, lavdërojnë e brohorasin Risale-i Nurin. Domethënë, ajo e vërtetë e rëndësishme u perceptua dhe u shkrua në mënyrë të përmbledhur në të shkruarit e Mrekullive të Muhammedit a.s.m., por për fat të keq autori e shikoi dhe përshkroi vetëm pjesë të vogla të tij; ai vazhdoi pa e ndjekur atë më tej.

[20] Kur’an, 3: 32

[21] Në “Risale-i Hamidije” Hysejin Xhisri nxori njëqind e katërmbëdhjetë tregues nga shkrimet qiellore. Në qoftë se këto tregues kanë mbetur edhe pas ndryshimit dhe korruptimit të atyre teksteve, pa dyshim, përmendje e tregues të qartë kanë ekzistuar para modifikimit të atyre librave… (Autori)

[22] Kur’an 71:16

[23] Kur’ani, 54: 1-2

[24] Shënim: Domethënë,ndodhen gjashtë prova vendimtare lidhur me çarjen më dysh të hënës në gjashtë lloje unanimiteti. Por për fat të keq ne nuk mundëm t’i japim shqyrtimin që i takon këtij vendqëndrimi dhe kështu u la e shkurtuar. (autori)

[25] Kur’an 2:32

[26] Kuran 54: 1

[27] Kuran 8:17

Letra e Nëntëmbëdhjetë

RRETH MREKULLISË SË ÇARJES SË HËNËS

( A.S.M.)

Letrat – Përmbajtja

Letrat – Parathënie

Letra e Tridhjetë

Letra e Njëzet e Nëntë

Letra e Nëntëmbëdhjetë

RRETH MREKULLISË SË ÇARJES SË HËNËS

( A.S.M.)

Share!

Related Posts

Letrat – Përmbajtja

Letrat – Parathënie

Letra e Tridhjetë

Letra e Njëzet e Nëntë